"Hopeee" ish thehh thiiing weethhh feeathhers.

.Dagon.

Zacht knisperend liep een pik-zwarte pup door de sneeuw, ze was magertjes en klein. Dat was ook wel logisch als je bedacht dat ze al een week zonder moedermelk zat. Haar cyaan blauwe oogjes stonden ondanks dat nog open en vrolijk. Want ze had zich prima kunnen redden in haar eentje, hier en daar had ze toch nog een kevertje te pakken gekregen, één keer zelfs had ze een muizenholletje gevonden, die piepende kleine beestjes had ze met plezier opgepeuzeld. Maar haar dieet was niet echt gewenst, met grote ogen verlangde ze naar haar moedermelk, dat romige smaakje, het gevecht dat ze met haar siblings had gehad om een klein beetje melk. Het gaf haar hart een sprongetje. De zwarte pup keek om zich heen, geen mama, waar was ze dan aangekomen? Mama was nergens, nooit. Kwijt en weg. Waarschijnlijk voor altijd. Maar waar ze nu toch weer was beland? Het was een vlakte van sneeuw, met hier en daar wat grassprietjes. Haar oogjes zochten naar een lekker hapje, maar ook die was nergens te bekennen. Opeens bedacht ze zich iets grappigs, als je je pootjes zo hoog mogelijk op trok en dan pasjes maakten, dan leek het of je huppelden. Haar oogjes twinkelden en vrolijk begon ze aan haar rare looppas. Het gehops en gehobbel moest er voor een ander heel grappig uit hebben gezien, en ook de kleine pup had er lol in. Met een verbaasd gezicht lag ze even later in de sneeuw, ze huiverde, de sneeuw was kouder dan ze zich kon herinneren. Of het was de reden van haar dunne laagje vet dat ooit dikker was geweest. Boos stond ze op. “Stoute sneeuw!” Schreeuwde ze schel. Mokkend liep ze verder, tot ze tot haar schrik tot stilstand en met een plof –alweer- in de koude sneeuw belandde. Met grote bange oogjes keek ze op, ze was zojuist tegen een reuzen wolf aangebotst! Een zwarte, net als mama, maar het was mama niet. Deze wolf was immens groot! Hij torende wolvenkoppen boven haar uit. Een verbaasde “Oh..” Kwam er uit haar kleine zwarte smoeltje.

In gedachten verzonken liep Dagon met grote stappen over de droge, koude grond. Sneeuw kleefde aan zijn machtige poten en zorgde ervoor dat deze met elke stap steeds kouder leken te worden. Het liefst blafte hij de sneeuw toe, dat het op moest rotten en niet in zijn weg moest liggen, maar dat zou er natuurlijk vreselijk dom uit zien. Haha, zag je het al voor je? Een gigantische, volwassen wolf schreeuwend tegen de sneeuw onder zijn voeten? Nee, daar lette hij wel op. Hij moest niet bekend staan als een of andere idioot, want dat was hij totaal niet. Hij was juist heel slim, hoewel veel mensen daar wel een tegenargument zouden kunnen verzinnen. Dat hij bijvoorbeeld veel te koppig was om slim te zijn, dat zijn ego zijn hele karakter bepaalde. Dagon walgde van wolven die zoiets over hem dachten. Ja, alles was waar, maar hij was even goed nog een slimme, sluwe wolf. Hij was een totaalplaatje, een perfect voorbeeld voor iedereen, alleen moesten ze daar nog achter komen.
Zo in gedachten verzonken voelde Dagon ineens iets tegen zijn voorpoten aan lopen. Zelf zat hij ook niet echt uit te kijken, maar was daar nou gewoon iemand tegen hém aangelopen?! "Kijk eens uit, jij hersenloze pieper!" brulde hij uit terwijl hij kwaad naar het kleine mormel keek dat het had gewaagd om tegen hem aan te botsen. Zijn ogen vlamden in de donkere van de kleine uk voor hem. Hij was zich ervan bewust dat hij hoog boven het teefje uittorende, maar dat deed hem alleen maar goed. Zo wist hij in ieder geval dat hij een grote, intimiderende indruk op haar zou maken. "Oh.." piepte ze terwijl haar grote, bange oogjes onzeker in de zijne keken. "Ja, oh, ja. Dat is ook niet echt een beleefde reactie als je net tegen iemand aan bent gebotst!" riep hij terwijl hij zijn kop vlak voor de hare hing. "Doe er wat aan." Veel wolven zouden nu met afgrijzen kijken naar hoe hij met de pup omging. Zo kon je toch niet omgaan met zo'n klein schepsel? Voor Dagon was iedereen hetzelfde. Groot, klein, zwak, half stervend; iedereen werd hetzelfde behandelt door hem. Hij had geen medelijden en nam zeker geen gas terug voor bepaalde wolven. Iedereen was gelijk voor hem, iedereen verdiende het om hetzelfde benaderd te worden. "En nu aan de kant, of ik verpletter je."

Nou zeg, zo hard hoefde die kerel nou ook weer niet te schreeuwen, aansteller. Toch zette het –zogenaamd- dappere pupje een stapje achteruit. Ze wilde niet dat een van zijn reuzenpoten haar fijn perste. Het verbaasde haar eigenlijk niks dat deze gigagrote reu zo reageerde, ze zag er vast super-duper beangstigend uit. Toch, ze had immers al weken geen fatsoenlijke wasbeurt gekregen, geen fatsoenlijke maaltijd, én ze was een super –kleine- grote zwarte pup! Mama was nooit bot of sacherijnig, mama was altijd lief en vrolijk. De kleine pup was dat meestal ook, hoewel ze af en toe best een snauw kon geven. Ze kwam voor zichzelf op maar zag in iedereen wel iets goed, tenminste, in de wolven die ze tot nu toe ontmoet had. Dat waren er niet veel natuurlijk, en deze wolf was één van de weinige, hij probeerde vast alleen maar stoer te doen, ja dat moest het zijn. “Hé, jij daar.”Dapper keek het kleine zwarte pupje omhoog. “Doe eens niet zo stoer.” De kleine pup maakte zich al klaar op een uithaal van een van die wolf zijn grote poten. Haar tengere ruggetje leek in zijn ogen vast een of ander veertje. Hij zou haar ook met één enkele beet kunnen doden, hopelijk was hij dat nog niet van plan, want ze moest haar mama nog verder zoeken.
Boos schreeuwde de wolf dat ze aan de kant moest voor ze verpletterd zou worden.“Nou zeg, ik ben alleen opzoek naar mijn mama hoor!” Kefte ze even boos terug. Het pupje was klein, maar absoluut niet zwak, ze had pit. Maar had ook een hekel aan sacherijnige wolven. Niet zo handig nu, aangezien de wolf die voor haar zat erg sacherijnig leek, en waarschijnlijk ook was. Omdat ze van de wolf verwachtte dat hij écht een stap op haar zou zetten, huppelde ze vrolijk –om de wolf te irriteren- een paar stappen naar links. Van de zijkant was hij maar een magere wolf, of nou ja, ze had dikkere gezien. Hij had vast veel spieren, want ze zag dat hij ze aanspande. Nu hij z’n zin had, en zijn pad vrij was, kon hij haar nogsteeds voor de lol vermoorden. “Nu je zin?” Ze probeerde hem uit, kijken hoe ver ze kon gaan. Waar zijn touwtje knapte. Dat was iets wat ze altijd al leuk had gevonden, bij haar zusje had ze het ook wel eens geprobeerd, maar dan kwam er een stoei gevechtje, en dat stelde niks voor. “Trouwens, wat doe jij hier eigenlijk?” Uitdagend keek het zwarte pupje de grote wolf aan. Ze wist wel dat het onbeleefd was blablabla, maar het was gewoon leuk, en het was ook al weer een paar dagen geleden dat ze een wolf tegen was gekomen, dus het liefst was ze nu zo lang mogelijk in het gezelschap van de wolf. Want ze wilde niet wéér alleen zijn.

"Hé, jij daar. Doe eens niet zo stoer," murmelde het kleine geval ver beneden Dagon. Hij duwde woest zijn kop naar beneden en snoof in haar gezichtje. "Hé, jij daar ver beneden me. Niet zo brutaal doen en respecteer een oudere reu, dank je," kaatste hij terug terwijl hij geïrriteerd zijn scherpe hoektanden liet zien voor hij zijn kop weer terug trok. Walgend schudde hij zijn kop. Die jeugd van tegenwoordig ook. Niks geen respect meer, alles draaide alleen nog maar om henzelf. Alles wat ze in de weg stonden, probeerden ze te overmeesteren, maar Dagon liet niet zo snel over zich heen lopen. Beter gezegd; hij liet nooit over zich heen lopen. Sowieso was zijn trots veel te groot om dat te laten gebeuren, maar ook omdat hij de nieuwe generatie wilde laten zien dat ze een beetje gas terug moesten houden en niet zo arrogant moesten doen. "Nou zeg, ik ben alleen opzoek naar mijn mama hoor!" riep de pup terug. "Maar dat ben ík niet, dus hoef je ook niet tegen me aan te botsen." Dagon had geen zin om zijn best te doen om aardig te zijn voor de kleine, moederloze pup. Het kon hem niet zoveel schelen wat haar gezinssituatie was, zolang ze hem er maar niet lastig mee viel. Hij had al genoeg problemen voor zichzelf, waarom zou hij ook nog moeten worden opgescheept met die van een ander?
Onder hem trippelde het kleine wolfje met een blij gezichtje aan de kanten zodat Dagons pad nu weer vrij was om te bewandelen. "Nu je zin?" was haar korte reactie daarbij. Opnieuw snoof de zwarte reu en ging verder niet in op het irritante beestje. Uit zijn humeur gebracht zette hij een paar lome stappen naar voren, maar al snel begon het piepbeest weer te praten. "Trouwens, wat doe jij hier eigenlijk?" klonk het hoge, schriele stemmetje. De reu slaakte een gefrustreerde zucht en zijn ogen vernauwden zich. "Ik ben aan het schaatsen, nou goed?" gromde Dagon sarcastisch terwijl hij zijn kop naar het teefje zwaaide. "Of was ik hier aan het lopen?" Hij stopte abrupt met lopen en draaide zijn hele lichaam naar de pup. Ze had wel lef om zo te praten tegen een veel grotere wolf waar ze geen enkele kans bij zou maken. Eigenlijk wilde hij haar daarom op een vreemde manier prijzen, maar dat deed hij niet. Hij wilde haar geen tevergeefse hoop geven dat hij nog aardig ging doen tegen haar. Dat was hij sowieso niet van plan om te doen, eerst moest ze hem maar een beetje respect geven. Eigenlijk zou Dagon nu gewoon weg moeten stampen om de pup weer verder aan haar lot over te laten, maar daar had hij ook niet zo heel veel zin in. Niet dat hij zich over de pup zou gaan ontfermen of zoiets, dat nooit. Hij zou gewoon een beetje met haar kunnen praten, want in lopen had hij ook niet zoveel zin meer. Opnieuw slaakte de grote reu een zucht en hij liet zich op zijn achterste vallen. "Wat is jouw naam, klein mormel?"