New day, new life.

Onderwerp: New day, new life. wo jan 18, 2012 4:12 am

|| Dyami ||

Dit werd dus zijn nieuwe thuis. Feralis. Een eiland te midden van een grote, woeste oceaan. Fijn, hier zat hij dus vast. Dyami gromde geërgerd. Dit was niet wat hij wilde. Helemaal niet wilde! Hij wist niet hoe hij in Feralis terecht was gekomen. Het enige wat Dyami zich kon herinneren, was dat hij hier niet vrijwillig naar toe was gekomen. Een paar flitsen schoten door zijn kop. Een rare tweevoeter kwam in beeld. Dyami gromde naar hem, ook al was hij niet echt. De reu wist wie die tweevoeter was, het was de moordenaar die zijn ouders had vermoord! Dyami zag het weer voor zich:

De jonge pup keek om zich heen. Hij hoorde de slapende geluidjes van zijn familie. Plotseling drong een onbekend geluid zijn oren binnen. Dyami stond stilletjes op en liep naar de ingang van het hol. Zijn ogen moest even wennen aan het daglicht. Het was inmiddels al ochtend geworden. Een takje knapte vlak bij hem. Dyami keerde zich geschrokken om. Een groot gevaarte stond voor hem. Hij had een raar, lang ding bij zich. Dyami liet een angstige piep horen. De tweevoeter schopte hem tegen zijn zij. De pup rende snel weg. Hij negeerde zijn zij, die erg veel pijn deed. Hij keek geen enkele keer meer om.

Dyami opende zijn ijsblauwe ogen weer. Een kleine traan rolde over zijn wang. Hij vervloekte die tweevoeter, die waarschijnlijk zijn familie had vermoord. Dyami wist het niet zeker, maar zijn gevoel zei van wel. De jonge reu liet een verdrietige zucht horen. Hij was nu al een jaar alleen, in al die tijd had hij voor zichzelf moeten zorgen. Dat ging hem prima af. Plotseling had Dyami het idee dat hij niet alleen was. De reu keek snel om zich heen, maar ontdekte niks bijzonders. Alleen een harde wind die over de koude toendra raasde. Toen zag hij beweging bij een groepje bomen, een paar honderd meter verderop. Dyami draafde er behoedzaam naar toe. Hij schrok zich een ongeluk toen hij het zag.

Iblis & Latet

^{-Sorry voor vage einde-}

Onderwerp: Re: New day, new life. wo jan 18, 2012 5:21 am

I B L I S

Met geweld werkte Iblis zijn prooi tegen de grond. Een hert. Het grommen dat uit zijn mond kwam echode over het landschap waar hij enkele dagen geleden heen was gegaan. Zijn tanden drongen diep in de nek van het hert tot er een flinke hoeveelheid bloed langs zijn kaken droop. Hij had te pakken gekregen waar hij naar zocht en het dier ging langzaam dood van bloed verlies. Iblis haalde zijn tanden uit de nek van zijn prooi en keek even over het toegetakelde lichaam van het dier. De bruine vacht had zichtbare rode plekken gekregen van zijn verloren strijd voor het leven. De witte reu was zelf ook toegetakeld door de hoorns van het hert. De wonden waren zichtbaar voor alles in de omgeving en ze waren aardig diep. Iblis gaf nooit om zijn verwondingen, hoe erg ze ook waren. Hij zette erdoorheen alsof het lichte schrammetjes waren. In gevechten was dat een groot voordeel, maar het had ook het nadeel dat hij niet wist wanneer zijn lichaam het begaf. De reu zijn blauwe ogen gleden door de omgeving. Geen andere wolven of roofdieren te bekennen. Een goed teken. Iblis zette zijn tanden in het zachte, nog warme vlees van zijn prooi en at zo veel hij kon. Met zo'n prooi kon hij wel een paar dagen vooruit.
Nadat hij het laatste beetje vlees naar binnen had gewerkt vonden zijn blauwe ogen een grijze schim in het witte landschap. Met zijn tong likte de wolf de restjes bloed rond zijn mond weg en liep richting de schim dat al snel een wolf bleek te zijn. De reu kwam tot stilstand en ging zitten onder een paar dennenbomen. Zijn ogen stonden op een andere reu die hem opmerkte en behoedzaam naar hem toe kwam.

'Wees niet zo bang,' gromde Iblis toen de wolf voor hem stond. Zijn wit/gele tanden waren kort zichtbaar terwijl hij sprak. Dit kon een makkelijk doelwit zijn om zijn technieken wat te verfijnen. Hij zou zeker met alle liefde zijn tanden in deze wolf zette. Ergens was de witte reu in het nadeel. Door de wonden die hij had opgelopen tijdens het gevecht met het hert, kon hij eerder tegen de grond aan worden gewerkt dan normaal. Als je tegen de grond wordt gewerkt, is het voorbij... gingen de woorden van zijn vader door zijn hoofd. Iblis was niet van plan om ooit gedood te worden. Zo was hij immers ook niet. 'Wolf, wat doe jij hier?' Iblis keek met lichte dreiging recht in de ogen van de andere reu. Omdat zijn prooi hier niet ver vandaan lag, verdedigde hij de omgeving en zou hij berijd zijn om ieder wezen aan te vallen tot het leven volledig uit zijn lichaam was verdwenen. Iblis ging op zijn vier poten staan om zo zijn grote te tonen en niet onderdanig over te komen. Eerder dominant. Zijn witte staart kwam omhoog tot hij horizontaal hing. Iblis was niet van plan om het te laten bij woorden.

Werdt lander dan ik dacht =3

Onderwerp: Re: New day, new life. do jan 19, 2012 6:03 am

Many nights we prayed. With no proof anyone could hear. In our hearts a hopeful song. We barely understood. Now we are not afraid. Although we know there's much to fear. We were moving mountains. Long before we knew we could, ooh yes.
De jonge sneeuw witte pup kwam moeilijk vooruit en het leek meer op waggelen dan echt op lopen. Ze zong dit liedje vaak als ze zich eenzaam voelde. Dat kwam de laatste dagen al veel voor, nog geen week geleden was ze haar hele roedel kwijt geraakt. Dood. Allemaal waren ze dood. De jonge pup versnelde haar pas iets terwijl ze verder zong:

There can be miracles. When you believe. Though hope is frail. It's hard to kill. Who knows what miracles. You can achieve. When you believe, somehow you will. You will when you believe. Mmm, yeah.

Ze schrok even op toen er een kleine vogel voor haar kwam zitten. Latet glimlachte even en schudde toen haar kleine kopje heen en weer. Het enige wat nog opviel waren haar gitzwarte oogjes. Ze glimlachte even toen de vogel haar aankeek en meteen wegvloog. Ze had nooit leren jagen, ze kon dus ook niet achter het dier aangaan. De jonge pup begon honger te krijgen maar liep koppig door.

In this time of fear. When prayer so often proves in vain. Hope seems like the summer bird. Too swiftly flown away. Yet now I'm standing here. My heart's so full, I can't explain. Seeking faith and speaking words. I never thought I'd say. There can be miracles. When you believe. Though hope is frail.It's hard to kill. Who knows what miracles. You can achieve. When you believe, somehow you will. You will when you believe. Hey, oh.

De jonge pup had nooit geleerd welke kant ze moest kiezen. Goed of slecht. Nooit had ze geweten wat haar ouders waren. Ze had geen idee wat voor een soort bloed ze had. Ze hoopte dat er ergens een wolf was die haar een bepaalde kant op kon trekken. Ze zuchtte even toen ze over een klein bergje heen moest kuipen. Ze riep zichzelf moet in, of moest je zeggen: ze zong zichzelf moet in.

They don't always happen when you ask. And it's easy to give in to your fears. But when you're blinded by your pain. Can't see your way clear through the rain. A small but still resilient voice. Says love is very near.

De pup spitste haar oortjes toen ze een stem hoorde. Ze werd nieuwsgierig. Haar pas versnelde nog wat en het leek wel of ze bij elke stap steeds verder weg gleed.

There can be miracles. When you believe. Though hope is frail. It's hard to kill. Who knows what miracles. You can achieve. When you believe somehow you will. Somehow you will. You will when you believe. Oh, oh. You will when you. You will when you believe. Ooh. Oh, oh. You will when you believe .

Dit keer was het stukken zachter dan eerst. Toen ze ophield met zingen zag ze twee wolven staan. Twee reuen. Elk ouder dan haar. Allebei boven een jaar. Latet ging plat op de grond liggen en kneep haar oogjes iets dicht. Zo viel ze het minst op. Ze hoorde dat de witte reu behoorlijk wat praatjes had. Zo jong als ze was rolde de pup met haar oogjes. Waarom waren volwassen wolven altijd zo kinderachtig. Toen de witte reu ging doen of dit zijn gebied was sprong Latet boos op. Pas toen ze besefte dat ze in een gevaren zone stond kreeg ze spijt van haar opstaan. Haar oogjes hielden de witte reu aandachtig in de gaten terwijl ze naar het tweetal toe liep. Toen ze in de beurt van beide stond keek ze de witte reu boos aan en zei ze boos: 'Waarom mag hij hier niet zijn? Het is heus niet jouw terrein hoor!' ze wist donders goed dat ze het fout kon hebben. Dat dit de grootste vergissing in haar leven kon zijn. Maar de jonge pup kon het niet laten haar mond open te doen. Koppig en dwaas. Haar twee slechtste en beste eigenschappen.

[soort van lang]