Raine trippelde door het woelige woestijnzand. Ze voelde hoe de kleine korreltjes zand zich met haar vacht vermengden en haar overal kriebelden, maar ze probeerde dit zoveel mogelijk te negeren. Haar opperbeste humeur mocht door niets worden veranderd. Het was een tijd geleden dat ze zich zo opgelucht had gevoeld, hoewel ze eigenlijk helemaal geen reden had om om zich zo blij te voelen. Nog steeds was ze zenuwachtig voor de komende activiteit met haar roedel, nog steeds voelde ze zich rot over hoe de eerste ontmoeting met die vreemde wolf Aicka was verlopen. Waar die blijheid dan vandaan kwam, bleef haar een raadsel, maar ze had ook niet veel zin om daar over na te denken. Het was gewoon zo, ze moest er maar blij mee zijn.
Ineens schoot door haar hoofd dat ze Nathan al een hele tijd niet had gesproken, en dat terwijl hij nota bene mede-alfa was van The Wanted Wolves. Raine kreeg het gevoel dat ze hem een beetje verwaarloosde, aangezien ze alleen maar bezig was met het beantwoorden van huilen van wolven die bij de roedel wilden komen, en het houden van onzinnige gesprekken met chagrijnige wolven. Stiekem miste ze hem wel een beetje. Toen hij haar uit het moeras had gered, was ze hem zo ongelofelijk dankbaar geweest, alleen had ze nog steeds het idee dat ze hem nog niet genoeg had bedankt. En dit lange weg-zijn was ook niet echt een aardig bedankje. Misschien moest ze maar iets leuks verzinnen om ooit met z'n tweeën te doen, of misschien kon ze hem wel blijmaken met de twee wolven die ze voor de roedel had kunnen werven? Raine schudde haar kop. Niet nu. Daar dacht ze later wel over na.
Een warme windstroom verraste Raine aangenaam - of onaangenaam? De wind had namelijk een vaag bekende geur met zich meegenomen. Met haar amberkleurige kijkers speurde ze de omgeving af, in de hoop een bekende gestalte te zien, maar alles wat ze zag waren de enorme zandheuvels en de wonderbaarlijke strakblauwe lucht. Stiekem hield ze heel erg van dit gebied, ook al was het eigenlijk een beetje te heet naar haar zin. Nu het overal in Feralis ijskoud was, was het zuiden toch de aangenaamste plek om te verblijven, dus mocht ze niet zeuren over de warmte hier. Het teefje wachtte op een nieuwe windvlaag die niet lang op zich bleef wachten, en volgde deze in tegengestelde richting om zo bij de drager van de bekende geur te komen. Al snel kwamen de vage contouren van een donkergekleurde wolf in zicht. Raine kneep haar ogen samen. De kop van de schim hadden prachtige, felblauwe ogen. Aicka, dat kon niet missen. Het chagrijnige teefje dat haar zo had afgesnauwd bij de Crystal Cove lag nu hier met een norse blik voor zich uit te staren. Niet goed wetend wat ze eigenlijk moest doen, liep ze nog wat verder naar voren tot er een redelijke afstand tussen beide teefjes zat. "Goeiemiddag?" zei ze een beetje onzeker, niet goed in kunnen schattend hoe Aicka zou reageren op haar aanwezigheid.