PortalIndexZoekenLaatste afbeeldingenEven in the darkest times, there will be light InfovrEven in the darkest times, there will be light RoedelsRegistrerenInloggen

Deel | 
 

 Even in the darkest times, there will be light

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Dysis
Dysis
Moderator
Aantal berichten : 373
Pawprints : 86
Naam : Naomi 8D
Leeftijd : 28

Karakterprofiel
Roedel: When time has come, you'll see me
Leeftijd: 3 Years
Partner: Love is for fools

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptywo jan 11, 2012 8:06 am

Denai, Mycroft &'nd Willow
Met strakke passen sloop Dysis door het immense loofbos, opzoek naar verfrissing. Op haar gezicht was een norse uitdrukking te zien, het was een slopende nacht geweest voor de jonge wolvin, ze had nauwelijks een oog dicht gedaan. Haar gedachten weerhielden haar van het slapen, en na de hele nacht nadenken was ze nog steeds weinig wijzer geworden. Ze wist niet wat ze moest doen met de pups die ze gevonden had, achterlaten was geen optie. Ook al had ze het niet zo op vreemden, ze kon de kleine diertjes niet overlaten aan hun lot, wie weet wat er dan van ze terecht zou komen.. óf er überhaupt wel iets van ze terecht zou komen dan. Ze wist hoe het was om geen vader of moeder te hebben, niemand die voor je zorgen kon. Tot op de dag van vandaag hoopte ze diep in haar hart dat ze haar moeder weer zou zien, maar dat was een bedriegende gedachte. Het stond op haar netvlies gebrand, alsof het gisteren gebeurd was. Haar moeder die er alles aan deed om haar pup te onderhouden en tijdens een zware sneeuwstorm toch op jacht ging, maar nooit terug gekomen was. Met haar nagels maakte ze diepe groeven in de zachte grond van het bos, ze verweet het haar moeder nog steeds. Het geluid van wild stromend water leek steeds dichterbij te komen en niet veel later verscheen er een klein, wild beekje dat zijn eigen weg neerwaarts ging. Aan de rand van het beekje hielt ze halt en boog ze haar hoofd om vervolgens met haar tong over het wateroppervlak heen te gaan. Echter was dit niet van lange duur want haar oren vertelden haar dat ze niet langer alleen was. Haar vuurrode ogen tuurden om zich heen en wijs bewoog ze geen spier. Een moederhert en haar jong struinden blijkbaar ook door het bos heen, zoekende naar de kudde die ze uit het oog verloren waren. Een grote grijns verscheen op het gezicht van Dysis en met haar tong likte ze haar bek af. Ze dook in één en probeerde zo laag mogelijk bij de grond te blijven, ze had het voordeel dat ze zich achter moeder en jong bevond en ze van haar wegliepen, waardoor het gemakkelijker werd ze te achtervolgen. Dysis ging over in een voorzichtige draf om dichterbij te komen, maar in haar roekeloosheid stond ze op een takje, waardoor de moeder van het jong meteen haar kop keerde om enig gevaar te spotten. Om deze kans niet weg te laten lopen zetten Dysis het op een rennen en als een kanonschot dook ze van achteren op het jong in. Haar kaken zette ze stevig in één van zijn achterpoten en toen deze zwaar geblesseerd was sprong ze op zijn rug. Vanuit haar ooghoek zag ze een groot gedaante naderen en voordat ze het doorhad lag ze samen met het jong op de grond. Met enige moeite stond ze weer op en luid grommende hield ze de moeder van het jong op afstand. Om er zeker van te zijn dat ze niet weer op de grond zou komen te liggen hapte ze uit naar het ene voorbeen van het grote hert, die net te laat was om haar beet te ontwijken. Toen haar bek gevuld werd met een klein beetje bloed liet ze los en stortte ze zich weer op het jong dat zich nog niet verplaatst had. Haar kaken klemde ze om zijn keel heen en ze beet zich stevig vast en schudde haar kop heldhaftig heen en weer, net zo lang tot dat er lucht meer uit het arme beestje kwam. Nu het jong dood was vluchtte zijn moeder verder het bos in en tevreden keek Dysis haar na. Ze pakte het jong bij zijn nek beet en sleepte het met zich mee. Deze keer zou ze er niet alleen van eten, er waren een paar hongerige maagjes die gevuld moesten worden. Niet zo ver hier vandaan had ze een klein hol gegraven voor het drietal pups, daar zou ze het hert naartoe slepen. Al hijgende kwam ze aan bij het hol en met een doffe dreun liet ze het hert los. Ze verwachtte dat de pups zich nog in het hol zouden bevinden, “Etenstijd,” ze zakte ietwat met haar kop om te zien of ze in het hol kon kijken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Mycroft
Mycroft
Moderator
Aantal berichten : 143
Pawprints : 40
Naam : Juul;D

Karakterprofiel
Roedel: -
Leeftijd: 4M0NTHS
Partner: Give up de fight, summon the night~

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptywo jan 11, 2012 10:37 am

Eigenlijk wilde Mycroft haar ogen nog niet open doen, ze lag prima. Al een nacht lang, onder de bescherming van een vreemde, zoals dat haar hele leven zo was geweest, geen ouders. Wel Willow, het maakte ook eigenlijk niet uit. Misschien had ze wel anderen nodig, fysiek, maar ze vond zichzelf mentaal prima geschikt om zich nergens iets van aan te trekken. Dus opende ze haar ogen en tuurde door de kleine opening, het hol was ietwat krap. Het was maar goed dat Denai geen grote reu was maar een ielig mannetje, Willow was ook niet zo breed. Waren ze geen van alle, eerder magertjes, niet zo verassend als je leefde van afdankertjes en alles wat op je pad kwam. Of dat nou krakerige vogeltjes waren of ontbindende konijnen, eten was eten. Daar was Mycroft nooit zo moeilijk in geweest. Haar donkere neus bewoog toen ze snoof, niet alleen de geur van Denai en Willow doordrongen, maar ook die van vlees. Vlees als in eetbaar vlees, ook vlees van de wolvin die hen had opgevangen maar dat zou ze niet eten. Kannibalisme was iets te veel van het goede. Mycroft kwam enthiousiast overeind toen ze de stem van Dysis hoorde en haar kop ook zag verdwijnen. Lomp trappelde Mycroft over Denai heen maar deed wat voorzichtiger met Willow. De witte pup keek even half uitdagend, half geïntresseerd naar Dysis en toen naar het jonge hert. Haar maag maakte een zeurderig geluid bij de geur die ze inademde maar Mycroft besloot dat de nog onbekende wolvin die hen vannacht had opgevist interessanter was. 'Ik ben Mycroft.' zei ze promt en ze nam een het-kan-me-niet-schelen houding aan die niet paste bij haar nieuwschierigheid. Dat was nieuw voor haar, als Mycroft zich al voor iets interesseerde was het al helemaal geen volwassenen. Die brachten altijd slecht nieuws, jullie moeten hier weg, jullie hadden niet eens moeten komen, waar zijn jullie ouders eigenlijk? Stomme vragen voor nog stompzinnigere types. Toch had de opvangster dat niet gedaan, sterker nog, ze had nauwelijks haar mond open gedaan op een paar bevelen aan. Als ze wakker genoeg was geweest had Mycroft ze misschien genegeerd, maar de Matwau Pack had hen woest hun gebied uitgejaagd en de zwerftocht die daarna was gekomen had haar uitgeput en Willow misschien nog wel meer. Dat was de hoofdzaak, ze vond het moeilijk om toe te geven, maar Willow was de persoon die het allemaal bij elkaar hield en zorgde dat er wat te eten was. Mycroft kon niet jagen, niet alleen en en al helemaal niet op groot genoeg wild. Maar ze mocht Willow wel helpen, Mycroft vond Denai altijd maar in de weg lopen. Betweter dat het was, als ze naar zijn preken over jagen moest luisteren was ze allang verhongert voordat ze überhaupt waren begonnen. Toch zou ze hem ook niet achterlaten, verschillende als ze waren, waren ze toch ook weer één. De band tussen haar en haar siblings was sterk, hoewel Mycroft het nooit helemaal had geaccepteerd dat zij iets hadden waar zij niet bij hoorde. De herinneringen aan Hen, haar ouders. Denai en Willow hadden herinneringen, Willow hele levendige, maar Mycroft niet. Ze had niks, haar verleden was als een wazige sluier die ze niet opzij kon duwen. Het was er wel, maar ze kon er niet meer in terug. Er was ook geen weg meer terug, ze kon alleen maar vooruit. Wat haar terug bracht naar Dysis, die hen misschien een pad zou wijzen. 'Maar wie ben jij?' zei de pup, verward door haar eigen kalmte en beleefdheid. Waar ze zich niet zo druk kon maken over andere wolven vond ze Dysis nu al fijn om bij te zijn. Ze leek in haar element, alleen, nog bespat met bloed van de prooi die ze had neergehaald. Zelfstandig, zoals zij ook zou willen zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Denai
Denai

Aantal berichten : 15
Pawprints : 14
Naam : Juut.
Leeftijd : 26

Karakterprofiel
Roedel: None «
Leeftijd: 7MONTHS «
Partner: None «

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptyza jan 14, 2012 4:00 am

Denai bromde iets binnensmonds toen zijn zusje lomp over hem heen stapte, de woorden leken op dom kind en, uitkijken. Maar, omdat Denai voorheen zo heerlijk lag te slapen leek het dus meer op gebrabbel. Hij en zijn zusjes waren gister door een witte wolvin opgevangen, voor de eerste keer had Denai het gevoel dat het goed zou komen, voor de eerste keer in zijn leven vóelde het goed. Hoewel hij natuurlijk nog steeds zijn twijfels had. Maargoed, voor een tweede keer draaide Denai zich op zijn rug, zijn pootjes bungelde losjes boven hem uit. Hij doezelde in een lichte slaap, met zijn ooglid dat af en toe trilde, en zijn pootje dat dan een heel ongemakkelijke hoek in schoot. Een jonge wolf die aan het groeien was, dat was hij. Altijd werd hij 'gepest' door de zovele wolven die hem mager vonden, die hem raar vonden, maar hij was gewoon geïnteresseerd in dingen waar anderen niet in geïnteresseerd in waren. Altijd werden hij en zijn zusjes weggestuurd, er werden domme dingen van hun verwacht, ze vroegen naar domme dingen, ze waren dom. Elke keer vroeg Denai zich af of hij zijn ouder's ooit nog zou zien, zijn geliefde ouders die hij in een maandje of wat had leren kennen. Van had gehouden, maar toen waren ze plots weg, allebij. In een klap was hun leven veranderd, in een klap was hun leven een ware hel geworden. Maar altijd waren zijn zusjes er voor hem, zelfs toen hij een vijandelijke roedel had geholpen. Mycroft was even door het lint gegaan, maar daarna kwam het wel weer goed. En Willow, Willow was er áltijd maar dan ook áltijd om dingen op te lossen. Willow hield hun drie bij elkaar, zijn liefde voor zijn zussen ging diep, erg diep. Hij had niks anders om zich aan vast te houden, niks anders om op terug te vallen. Behalve zijn fantasieën. Soms trok hij zich terug in zijn eigen wereldje, waar niemand wat van snapte, zelfs Willow niet. En Mycroft, zijn irritante -3maandenjongere- zusje, had hem er zelfs mee geplaagd. Maar soms, heel soms, speelde ze wel mee in zijn fantasieën. Hoewel Mycroft dat dan meestal vergalde... De pup's uit andere roedels hadden de drie buiten gesloten, van alles en iedereen. De drie hadden het moeilijk gehad, maar toch hielden ze het vol. En nu was er opeens die wolvin opgedoken, hij hoorde haar roepen. Eten? Werkelijk eten!? Denai sprong op, zo snel als hij kon, en struikelde -bijna- over Willow, nog net op tijd wist hij zijn poten op te tillen, met een vreemde sprong lande hij uiteindelijk op zijn zij. Een doffe klap was te horen, Denai wapperde even met zijn oren en stond gelijk weer op. Met grote, lompe, passen snelde hij zich uit het hol. Zijn zusje stond daar al, trots ging hij naast haar staan. Hij gaf haar een klein zetje, en keek plagerig haar kant op. Toen gleed zijn blik over de witte wolvin, ze had velrode ogen. Maar toch straalde ze vertrouwen uit, bedenkelijk keek Denai haar aan. Toen hij daarnet nog een eindje terug was hoorde hij Mycroft zich voorstellen. Denai echter, besloot nog even te wachten.

[wouw, dit ging verrassend moeilijk :3 En dit setje is maar tijdelijk hoor, die van jou word vast 100x mooier Razz]
Terug naar boven Ga naar beneden
Willow
Willow

Aantal berichten : 19
Pawprints : 5
Naam : Roomzeltjuh :']
Leeftijd : 25

Karakterprofiel
Roedel: X;Just keep out of my way;;
Leeftijd: X;1 year;;
Partner: X;Crazy little thing called: love;;

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptyza jan 14, 2012 6:36 am

"Etenstijd," hoorde Willow vaag door haar gedachte heen zuisen. Ze gaapte, maar draaide zich daarna weer om. Willow was niet van plan geweest om nu al op te staan. De ochtendgloren was nog niet eens aangebroken. Waarschijnlijk zouden haar kleine broertje en zusje er ook zo over. In de verte hoorde Willow een zacht gebrabbel. Ze kon het niet verstaan, maar merkte wel dat het uit de bek van haar vijf maanden jongere broertje kwam. "Hou je kop," brabbelde ze ietwat onverstaanbaar tegen Denai. De ochtend was niet bepaald het juiste moment om de witte teef lastig te vallen. Het was niet bepaald haar favoriete tijdstip van de dag. Nog geen paar seconden later voelde ze een lichte gedaante over haar heen klauteren. Haar zusje, Mycroft, had eerst over Denai heen moet komen. Die twee waren geen beste vrienden, dus waarschijnlijk zou ze het niet geheel voorzichtig hebben gedaan. Willow besefte dat Denai waarschijnlijk om die reden aan het brabbelen was. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, de ochtend was om te slapen. Haar wollige zusje deed in tegenstelling tot bij haar broertje wel voorzichtig. Willow zuchtte en draaide zich nogmaals om. Nog wat later voelde ze dat haar koppige broertje ook een poging deed om over haar heen te kruipen. Voor de zoveelste keer zuchtte ze, maar liet ze hem zijn gang gaan. Toen allebei haar siblings vertrokken waren stond ze vermoeid op. Met kleine oogjes keek ze de ruimte door waarin ze zich bevond. Ze lag in een ietwat krap hol. Haar blik gleed over de wanden die vakkundig waren gemaakt. Met een zwiep draaide de witte teef zich om en keek ze naar het daglicht wat het hol binnen scheen. Ze zach de schim van haar broertje en zusje. Denai gaf Mycroft een pesterig duuwtje. Instinctief wilde Willow dichterbij schieten en haar broertje een waarschuwende grom geven. Toch hield ze zich in, want de geur van een onbekende wolf drong haar neus binnen. Opgelucht haalde ze adem toen ze besefte dat een volwassen wolf tijdelijk op hen zou letten, of in iedergeval in de buurt was. Op haar gemakt liet Willow zichzelf zakken op de koude grond van aarde. Normaal moest zij altijd op de kleintjes letten. Omdat zij de oudste was had zij de verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid begon haar, naarmate de tijd verstreek, op de vreten. Willow was doodmoe en kon nog amper op haar poten blijven staan. Denai en Mycroft waren nog te jong om alleen te jagen, dus moest Willow altijd mee. Denai dacht altijd alles beter te weten, dus was het ook nog eens een grote last om hem altijd met je meet te sjouwen. Je moest hem altijd terecht wijzen wanneer hij iets fout had. En dan moest je nog hopen dat hij luisterde. Mycroft was ook niet bepaald makkelijk. Ze werd snel driftig en het was lastig om haar in toom te houden. De kleine pup kon zomaar tegen haar oudere broertje tekeer gaan. Willow beschouwde het als haar taak om ze in toom te houden. Beide. De geur van een bloeddoorlopen hert en de stem van haar zusje brachten haar weer terug in de werkelijkheid. "Ik ben Mycroft," hoorde ze haar zeggen. Willow schrok op en begon paniekerig te worden. Haar siblings zaten alleen buiten met een onbekende wolf. Ze hadden geen idee wat de teef met hun van plan was. Willow stormde naar buiten en ging beschermend voor haar siblings zitten. De rood ogende teef voor haar zag er angstaanjagend uit. Net zoals Willow had de teef een witte vacht en zelfzekere uitstraling. "Wie ben je, en wat doe je hier bij ons? Vroeg Willow straight to the point.

EDIT DOOR MEZELF XD: Was vergeten om haar leeftijd aan te passen, maar Willow is één jaar, zoals afgesproken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Dysis
Dysis
Moderator
Aantal berichten : 373
Pawprints : 86
Naam : Naomi 8D
Leeftijd : 28

Karakterprofiel
Roedel: When time has come, you'll see me
Leeftijd: 3 Years
Partner: Love is for fools

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptydo jan 19, 2012 3:43 am

Het duurde niet lang voordat er wat tevoorschijn kwam. Een kleine, bruine pup van maar een paar maanden oud kwam het hol uit gedenderd en met een klein grijnsje keek Dysis toe hoe het kleine gestalte haar kant uitkwam en voor het dode hertenjong bleef staan. ’Ik ben Mycroft.’ Stelde de pup zich voor. De houding van het kleine teefje veranderde continu, er was geen touw aan vast te knopen. Nieuwsgierig was ze zeker, maar zo af en toe gedroeg ze zich ietwat nonchalant. Het zorgde ervoor dat Dysis haar grijns zich verbreedde, het deed haar denken aan toen ze zelf nog pup was. Haar stoere voorkomen – die in haar ogen toen veel stoerder was dan in werkelijkheid – en tegelijkertijd haar nieuwsgierigheid, die eigenlijk niet overeenkwam met haar nonchalante houding die ze aan wilde nemen. Het was schattig hoe de pup zo tegenover haar stond en ergens in haar borrelde haar moederlijke instinct op, iets wat ze nog nooit meegemaakt had. Om geen enkele bedreiging voor de pup en de anderen te vormen die nog moesten komen zakte ze door haar achterhand en nam ze met haar kont plaats op de grond, haar volle staart sierlijk om haar heengeslagen. ’Maar wie ben jij?’ Luidde de volgende vraag van de pup en vast niet de laatste. Ze zakte ietwat met haar kop en kwam ongeveer op de hoogte van de pup met haar kop nu, “wel aangenaam Mycroft, ik ben Dysis. Degene die jullie hier gisteren naartoe heeft gebracht.” Ze hief haar kop weer en bekeek de pup nog enkele tellen.
Gebrom en gemompel zorgde ervoor dat ze over de pup, richting het hol keek. Niet veel later kwam er een ietwat grotere wolf het hol uitgelopen, maar aangezien het nogal lang duurde voordat hij daadwerkelijk boven was gaf Dysis een nogal lompe indruk van hem. Ze keek toe hoe de witte reu naast zijn zusje plaats nam en haar een klein zetje gaf, maar vervolgens zijn blik op Dysis richtte. Met een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht staarde ze de kleine reu aan, in tegenstelling tot normaal gezien. Normaliter stond er een norse uitdrukking op haar gezicht en reageerde ze op het minste geringste met een felle snauw. Enkel tegenover deze pups veranderde haar houding, hoewel.. Haar laatste ontmoeting met de sneeuwwitte reu Mort was ook spoedig verlopen, anders dan de meeste.
“En wat mag jouw naam zijn?” Ze stopte het staren naar de magere reu en fixeerde haar bloedrode ogen op het hol, waar de grootste van het drietal nog in moest liggen. Ze hoopte dat de teef zich niet al te druk zou maken en niet als een malle het hol uit zou komen rennen om voor haar siblings op te komen, maar iets zei haar dat dit toch gebeuren ging. Ergens was het ook wel logisch, Dysis had aangenomen dat hun oudere zus al die tijd voor hun gezorgd zou moeten hebben; wat een redelijk zware klus was als je zelf ook nog jong was. Net toen ze haar blik weer op de pups voor haar wilde richtten kwam de teef het hol uitgestormd en verdedigend ging ze voor haar siblings staan, waarop Dysis geen enkel reactie toonde en gewoon op haar kont bleef zitten. De teef was geen bedreiging, evenals zij geen bedreiging was voor de teef. Dat wilde ze in ieder geval niet zijn en zo wilde ze ook niet overkomen. “Dysis is de naam, en ik wil helemaal niets van jullie.” Zei ze verhard. “Ik heb jullie hier zojuist heengebracht en dacht dat jullie misschien wel wat te eten wilden na zo’n lange reis.” Niemand had haar wat verteld over een reis die de pups afgelegd hadden, het was een pure gok. Als je op zo’n jonge leeftijd zonder ouders rondzwierf betekende dat dat je niet hier uit het gebied kwam. Ze wist hoe zwaar het leven was zonder iemand die voor je zorgde. “Of niet?” Op een nonchalante manier hield ze haar kop schuin, de teef strak aankijkende.


Sorry voor de late reactie, ik dacht dat één va jullie hier nog moest reageren dus daar zat ik de hele tijd op te wachten, wat dus blijkbaar al gebeurd was. :')
Terug naar boven Ga naar beneden
Mycroft
Mycroft
Moderator
Aantal berichten : 143
Pawprints : 40
Naam : Juul;D

Karakterprofiel
Roedel: -
Leeftijd: 4M0NTHS
Partner: Give up de fight, summon the night~

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptydo jan 19, 2012 4:47 am

Enigszins uitdagend keek Mycroft Dysis aan, terwijl ze heen en weer wiebelde op haar korte pootjes. 'Dysis.' herhaalde ze en knikte bij haar woorden, ze was natuurlijk meteen al nieuwschierig geweest. Maar ze was zo moe geweest, zo.. moe. Vannacht had er iemand over hen gewaakt, hoefde ze niet met 1 oor mee te luisteren en zich schuldig voelen over Willow die wakker bleef om voor hen de wacht te houden. Het leek alsof ze in haar korte leven meer had geslapen dan ooit, hoewel dat niet waar kon zijn. Ooit hadden haar ouders over haar gewaakt, maar dat herinnerde ze zich niet meer. Zoals ze zich zo veel niet herinnerde, wat haar verdrietig maakte, maar vooral boos. Het bittere gevoel van jaloezie had zich vast in haar hart genesteld, in een hunkering om hun stemmen te horen. Te herinneren hoe ze waren, wat ze deden en hoe ze eruit zagen. Natuurlijk hadden Willow en Denai haar wel wat verteld, maar het was nooit genoeg. Mycroft was niet zo vrijgevig als haar zus, kon niet met zo weinig leven. Haar hebzucht naar herinneringen en thuis was groter, hoewel het daar ook bij op hield. Verder interesseerde ze zich niet zo veel voor de rest van de wereld, voor zover ze die al kende. Alleen voor haar siblings, eten en een plaats om te slapen. Hoewel Dysis daar nu ook aan toegevoegd werd, Mycroft keek nog steeds in haar rode ogen terwijl Denai aan kwam hobbelen en haar een zet gaf. Grauwend trok Mycroft haar lip op, nog wat fanatieker dan ze normaal had gedaan. Stel je voor dat Denai haar voor schut zette bij Dysis! Hemel.. Boos keek ze hem aan, er verschenen rimpeltjes tussen haar donkere ogen.

Dat ze zich ook druk om Denai had gemaakt, Willow was lief, maar nog veel beschamender. Er ontsnapte haar een gekreun toen haar zus bezorgd voor hen ging zitten. Het pupje was er heilig van overtuigd dat ze zichzelf wel kon beschermen. Haar hele leven al. Dus er restte haar niets anders te doen dan zich voor Willow dringen, wat ze dan ook meteen deed. 'Ja' zei ze een beetje ademloos, bedanken deed ze niet, in haar hele leven had ze nog nooit bedankt gezegt en ze was het ook niet van plan. Het kwam ook niet echt in haar op, de rest zou wel voor haar bedanken. Toen schudde ze haar kop, 'Geen reis, je gaat op reis als je weggaat van huis.' corrigeerde Mycroft. Want er was geen thuis om weg te gaan, dus dan kon je ook niet op reis gaan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Denai
Denai

Aantal berichten : 15
Pawprints : 14
Naam : Juut.
Leeftijd : 26

Karakterprofiel
Roedel: None «
Leeftijd: 7MONTHS «
Partner: None «

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptyza jan 21, 2012 4:18 am

Denai schreef:
Voordat Denai ook maar iets uit kon brengen op de vraag van de witte teef stormde zijn grotere zus het hol uit en drong zich voor hem en zijn kleine -irritante- zusje Mycroft. Met grote ogen staarde Denai naar Willow, waar maakte ze zich zo druk om? Zijn zus ketste vurig een vraag op de witte teef af en Denai knikte om het antwoord van de teef kracht bij te zetten. "Mag ik even Willow? Deze teef hier heeft uitstekend werk verricht door dit grote frappante hert dat hier voor onze voeten ligt om te hebben gehaald. Dit is met precisie uitgevoerd, zie ik door de wonden in de hals, en word normaal gedaan met meerdere wolven. Dat deze sterke teef, Dysis, dit in haar eentje gedaan heeft is uiterst zorgwekkend! Ja, een gevaarlijke teef. Maar, jouw ongerustheid is nog zorgwekkender! Want zonder deze teef waren wij zeker weten verhongerd!." Denai keek trots na deze woorden uitgesproken te hebben. Haar kleinere zusje dacht weer eens slim te zijn, maar haar correctie klopte niet. Door zijn ergernis was het zijn taak om zijn kleinere zusje weer te corrigeren. "Een reis kan je op alle mogelijke manieren maken, Mycroft -dat laaste sprak hij uit met sarcasme-, je hoeft niet persee van huis weg te gaan om een reis te maken. Het kan ook zo zijn dat je, wanneer je al onderweg bent, een nog langere reis gaat maken door weg te gaan van de plek waar je bent. Snap je?" Toen hij zich weer tot Dysis richtte, vloog zijn blik over het hert, dat sappige, malse hert. Het water liep hem in de mond. "En als je het niet erg vind Dysis, zouden ik en mijn zussen ons nu op dat hert mogen storten?" Vroeg Denai met een rare -ik wil dat hebben- smoel. Ja, honger had hij zeker, maar dat was ook niet gek wanneer je bedacht dat ze al blij moesten zijn met het kleine ongedierte dat ze te pakken konden krijgen. Hij drong zich voro Willow, zoals zijn jongere zusje blijkbaar ook al gedaan had, en taste met zijn neus over het hert. Hij wierp een schuine blik over de sterke, witte teef, op zoek naar goedkeuring.
[beetje kort, sorry!]
Terug naar boven Ga naar beneden
Willow
Willow

Aantal berichten : 19
Pawprints : 5
Naam : Roomzeltjuh :']
Leeftijd : 25

Karakterprofiel
Roedel: X;Just keep out of my way;;
Leeftijd: X;1 year;;
Partner: X;Crazy little thing called: love;;

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptywo jan 25, 2012 10:38 pm

Met een stalen blik bleef Willow de witte teef aankeken. Het was niet dat Willow niet met andere wolven kon opschieten, het was iets anders. Op één of andere manier voelde Willow zich veilig bij de teef, maar vermoedde ze er toch iets achter. Als zij en haar siblings dachten een thuis en familie gevonden te hebben, werden ze altijd weggestuurd. Waarom zou deze teef dan anders zijn? Voor deze ééne keer wilde ze eens niet met een treurige blik moeten vertrekken, of haar siblings moeten troosten. Ja, dat was voor Willow het grootste probleem. Denai en Mycroft leken de teef wel te mogen. Willow snoof. Als deze zoveelste wolf hun weer in de steek wilde laten, moest ze het zelf weten. Willow zat er iniedergeval niet mee. Ze was eraan gewend.
Willow keek met opgeheven kop naar de teef, die antwoord gaf op haar vraag. "Dysis is de naam, en ik wil helemaal niets van jullie," antwoorde de teef verhard. Dysis dus, dacht Willow. Nog voordat Willow er goed en wel over had nagedacht ging de teef alweer verder. "Ik heb jullie hier zojuist heengebracht en dacht dat jullie misschien wel wat te eten wilden na zo’n lange reis." Weer snoof Willow, maar dit keer zo luid dat Dysis het met gemakt kon horen. "En dat moeten wij geloven?" Kaatste Willow sissend terug. Ze dacht er niet over om de teef aan te vallen, veels te ristkant. Maar gewoon luisteren, kijken en doen wat er van je gevraagd word, daar was Willow ook niet helemaal voor in. "Elke keer als iemand dat zei, geloofde ik het met heel mijn hart. En elke keer lieten ze ons vallen. Elke keer weer!" Zei Willow met een vurige blik in haar ogen. Ze was er klaar mee om altijd weer achtergelaten te worden.
Mycroft corrigeerde de teef, dat hoorde Willow. Maar ze luisterde niet echt. Inplaats van zich tussen het gesprek te voegen, was ze een eindje van het drietal weggelopen en lag ze vanaf daar, vanaf de grond het gesprek te volgen. "Een reis kan je op alle mogelijke manieren maken, Mycroft -dat laaste sprak hij uit met sarcasme-, je hoeft niet persee van huis weg te gaan om een reis te maken. Het kan ook zo zijn dat je, wanneer je al onderweg bent, een nog langere reis gaat maken door weg te gaan van de plek waar je bent. Snap je?" Willow zuchtte, typisch haar broertje. Ze draaide even met haar ogen, stond op en deed een paar stappen dichterbij. Met een boze blik keek ze hem aan. Ze drukte haar kop ietwat tegen die van Denai aan. "Ik weet niet of je het door had, maar als ik niet zo ongerust was, was je waarschijnlijk allang dood geweest," siste Willow in zijn oor. Ja, ze had de woorden die hij tegen haar had gezegd echt wel gehoord. Dat ze was opgestaan en weggelopen, betekende niet dat ze doof was. Denai moest eens dimmen. Niet altijd denken dat hij alle pacht in handen had.
Willow verwijderde haar kop van die van haar broertje en liet zich geruisloos op de grond vallen. Met een onderzoekende blik keek ze naar Dysis, die haar rol als liefe, verzorgende teef nog niet liet varen. Ja, met één ding had Denai wel gelijk. Het was uitermate knap dat Dysis de ree in haar eentje had weten te vangen. Hij had gelijk, maar Willow sprak het niet uit. Haar broertje gelijk geven was wel het laatste wat ze zou doen. Hij verdiende het niet, na wat hij tegen haar had gezegd. "En als je het niet erg vind Dysis, zouden ik en mijn zussen ons nu op dat hert mogen storten?" Het was een vraag van haar broertje. Voor de zoveelste keer snoof Willow. Walgend keek ze naar de ree en trok ze haar kop ietwat op. "Spreek voor jezelf Denai. Ik raak dat beest met geen klauw aan."
Terug naar boven Ga naar beneden
Dysis
Dysis
Moderator
Aantal berichten : 373
Pawprints : 86
Naam : Naomi 8D
Leeftijd : 28

Karakterprofiel
Roedel: When time has come, you'll see me
Leeftijd: 3 Years
Partner: Love is for fools

Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Emptyma jan 30, 2012 3:04 am

Mycroft - de kleinste van het drietal - drong zich met moeite voor haar oudere zus die voor hun was gaan zitten, het was overduidelijk dat het pupje onwijze honger had en dat niet ging laten verpesten door haar oudere zus. Eigenlijk moest Dysis er wel om lachen, gelukkig was zijzelf niet geboren met siblings, aangezien die dus erg vervelend konden zijn. ’Geen reis, je gaat op reis als je weggaat van huis.’ Werd haar op een wijze manier door het kleine teefje verteld. Echter was Dysis het daar niet mee eens, op reis gaan kon altijd, zolang je maar opzoek was naar een andere eindbestemming. Maar uit de woorden van de pup veronderstelde ze dat ze dus geen thuisbasis hadden gehad. Zelf wist ze maar al te goed hoe dat was, het hebben van geen huis; niemand waar je heen kunt als je gezelschap nodig hebt, geen familie. Ook al kende ze niet het hele verhaal van de drie wolven, toch voelde ze medelijden, al was het alleen al omdat ze zich zo irriteerden aan elkaar terwijl ze familie waren. Gelukkig was het niet van haar belang om de pup duidelijk te maken dat een reis maken niet hoefde te betekenen dat je van huis wegging, dat deed Denai – zoals ze vernomen had uit de woorden van de oudere witte teef – namelijk al.
"Mag ik even Willow? Deze teef hier heeft uitstekend werk verricht door dit grote frappante hert dat hier voor onze voeten ligt om te hebben gehaald. Dit is met precisie uitgevoerd, zie ik door de wonden in de hals, en word normaal gedaan met meerdere wolven. Dat deze sterke teef, Dysis, dit in haar eentje gedaan heeft is uiterst zorgwekkend! Ja, een gevaarlijke teef. Maar, jouw ongerustheid is nog zorgwekkender! Want zonder deze teef waren wij zeker weten verhongerd!." De woorden van de jonge reu zorgden voor een kleine grijns rondom de lippen van Dysis, tegelijkertijd sloeg ze de naam van de oudere teef in zich op, aangezien deze vast en zeker niet van plan was om zich voor te stellen dacht ze zo.
’En dat moete wij geloven?’ Een sissende stem zorgde ervoor dat Dysis haar ijzige blik van de pups afhaalde en de wolvin recht in haar ogen aankeek. De woorden en de houding van de wolvin zorgde ervoor dat Dysis een beetje kribbig begon te worden en langzamerhand haar geduld verloor. “Ik heb niet gevraagd of je wilde oordelen of mijn woorden waar of gelogen zijn.” Onbewust had ze haar bovenlip opgetrokken, waardoor haar voortanden zichtbaar waren geworden. “Waarom zou ik jullie wegjagen of wegsturen? Daar heb ik geen enkele reden toe. Dat anderen dat misschien gedaan hebben wil niet zeggen dat ik net zo ben, een ander zou misschien ook wel geen prooi voor jullie vangen.” Ze fronste haar wenkbrauwen en haar vuurrode ogen keken de witte wolvin nog altijd aan. "Ik weet niet of je het door had, maar als ik niet zo ongerust was, was je waarschijnlijk allang dood geweest," een grotere grijns dan daarnet vulde Dysis haar gezicht en prompt kwam er een kort lachje uit. “Ja, dan had ik ze vermoord omdat ik honger had.” De grijns verdween weer van haar smoel omdat het wel serieus moest blijven, ook al voelde ze de drang om de spot te drijven met de wolvin, ze hoopte dan ook vurig dat dit gevoel weg zou trekken. De witte teef nam afstand en leek alles op een afstandje toe te zien. Dysis haar blik gleed kort over de teef heen en ergens had ze wel met haar te doen, maar het gedrag van de teef verslapte haar medelijden.
“Ga je gang,” ze knikte naar Denai en Mycroft en bij het zien van het bebloede hert ging haar eigen maag lichtjes rommelen. Dat hun oudere zus er niet van zou eten was niet erg verbazend.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Even in the darkest times, there will be light Empty
BerichtOnderwerp: Re: Even in the darkest times, there will be light   Even in the darkest times, there will be light Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Even in the darkest times, there will be light

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» The light will switch for the dark

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Feralis :: West :: Softbreath Forest-