Hij vond het wel dat hij genoeg tijd had doorgebracht in een gebied wat hem totaal niet aansprak. Hij had al niet zoveel met sneeuw laat staan dat hij nu in het meest koude gebied was waar de sneeuw nog hoger was dan de rest van de gebieden. Nu hij meer naar het zuiden liep werd de sneeuw ook steeds minder. De dikke deken die had gelegen toen hij helemaal in het noorden bevond was al stuk verminderd. Veel was hier niet te beleven geweest. Het was hem zojuist gelukt om een konijn te pakken te krijgen zonder daar niet al te veel moeite er voor te doen en hij had een gesprek gehad met een wolvin. Ergens mocht hij haar wel. Ze had iets wat hem wel aantrok. Misschien dat hij haar ooit nog eens zou ontmoeten. Ergens hoopte hij daar wel op. Langzaam bereikte hij velden, nu bedekt met sneeuw maar in de warmere tijden was het veld leeg en stonden alleen hier en daar wat struikjes die boven de sneeuw uitstaken. Hier en daar kleurde de sneeuw bruin en lagen er stekelige vruchten tussen verspreid. Hij kende die rare dingen wel. Je kwam ze wel vaker tegen in het bos en als je erop stapte kon het nog wel eens vervelend zijn. Het was een soort hout. Weinig was er weinig te bespeuren. Hij liet zijn zintuigen op het gebied bespeuren. Zijn neus vertelde hem dat ergens in de buurt zich een wolf moest bevinden alleen konden zijn ogen nog niet de gedaante van deze wolf vinden. Langzaam sjokte volgde hij de geur die hem naar de desbetreffende wolf moest brengen. Ergens had hij wel zin in gezelschap. Vrienden of vijanden maken. Alhoewel hij beter het eerste kon doen. Vijanden kon altijd wel en dan konden vrienden soms handig zijn. Het moest maar aan de wolf liggen die hij hier zou aantreffen. Hij moest wel van goede huizen komen wil hij hem overtuigen om hem een kans te geven. In de verte was een donkere gestalte te zien. Blijkbaar was hij zich aan het amuseren met iets wat zich bevond op de bodem. Hij gokte die rare houtenvrucht dingen. Zayn stond nu achter hem en schraapte zijn keel. ”Een stuk ree smaakt beter,” zei hij met een grijns op zijn gezicht. ”Tenzij jij meer een fan bent van groen,” voegde hij er nog aan toe. De wolf was een reu van ongeveer zijn leeftijd. Hij had een gitzwarte vacht en een prima bouw om mee te vechten.

De reu had hem nu blijkbaar ook in de gaten want hij draaide zich om. Twee licht gele kijkers keken hem aan. Nu was pas goed te zien hoe de wolf eruit zag. Eigenlijk waren de twee gelijk wat betreft leeftijd, bouw en geslacht. Een gevecht met deze wolf zou de moeite waard zijn en zou zeker spannend worden. Mocht het tot een gevecht komen. Maar hij moest eerst maar eens zien wat voor type hij hier voor zich had. Misschien was het wel zo'n wolfshond zonder enig verstand. Alhoewel hij totaal niet eruit zag als zo eentje. "Het is niet echt groen meer te noemen, of vind jij van wel?" grapte de wolf. Zayn grijnsde even naar hem. De wolf had gelijk. Het waren eigenlijk een soort kleurloze dingen. Het leek op hout en dat was bruin. "Nee daar heb je gelijk in. Mijn fout. Bruin is misschien wel een betere kleur," sprak hij met een vage grijns op zijn gezicht. Hij voelde een geur in zijn neus prikkelen van een wolf. Een bekende wolvin, wel te verstaan. Dysis. Het was nog maar kort dat hij haar had ontmoet en blijkbaar was ze dezelfde kant op gegaan als hij. Hij draaide zijn kop bij en zag in de verte Dysis aankomen. Ze liep richting het tweetal en kwam erbij staan. Kende ze misschien deze reu? Dysis legde een gedode prooi voor haar neer. Blijkbaar had ze net een haas weten te vangen. Een grijns was te zien op haar gezicht. “Wel hallo, op deze late avond," begroette ze. Zayn knikte even terug. Hij vond het niet nodig om haar uitgebreid te begroeten. Waarom zou hij ook eigenlijk? "Wat een drukte.. Ik ben Ink, en hoe mogen jullie heten?" vroeg de reu die blijkbaar Ink hete. Zayn's blik verschoof weer naar Ink. "Zeg dat wel," zei hij. "Aangenaam Ink. Mijn naam is Zayn trouwens," vertelde hij.

Wat een toeval dat hij Dysis nu alweer tegen kwam. Het was nog maar net dat ze elkaar hadden ontmoet. “Een gezellig theekransje,” zei Dysis grijnzend. Ze stelde zich voor aan de reu. Zayns ogen waren even afgeleid want nog steeds hield ze haar prooi bij zich die ze blijkbaar net had gevangen. Eigenlijk had hij niet echt rek in iets maar toch… Hij vond dat hij zelf zijn prooi moest vangen in plaats van dat aan een ander over te laten. Pas dan kon je trots zijn op je vangst. ”Aangenaam Zayn,” zei de donkere reu. Zayn merkte ook op dat hij naar het haasje van Dysis keek. Blijkbaar had hij honger of in iedergeval trek in een stuk vlees. ”Een gezellig theekransje inderdaad,” zei Ink. Zayn mocht hem wel zo op het eerste gezicht. Natuurlijk was zijn mening nog wat voorbarig maar tot nu toe had hij geen slechte indruk op hem achtergelaten. ”Vreemd is het niet?” begon hij na een korte stilte. ”De bomen hier verliezen hun naalden niet,” merkte Ink op. Zayn voelde zich geneigd om om zich heen te kijken naar de bomen die hier stonden. Hij vond het een beetje een rare opmerking om zo mee te beginnen. Alhoewel hij wel gelijk had. De bomen hier verloren hun naalden niet. In de loop van de tijd was hij er wel achter gekomen dat de meeste bomen met naalden dat niet deden. Hij had er zelf nog nooit één kunnen ontdekken die dat niet had. Niet dat hij op de naalden van de bomen lette, want wat boeide hem dat? ”Tja, vreemd is het niet. Heb jij ooit een naaldboom gezien die dat wel had dat zijn naalden er in afvielen?” zei hij droogjes. Het was ook een domme opmerking. ”Kom je hier vandaan?” vroeg Zayn snel om het naaldboom onderwerp maar snel te vergeten. Wat informatie van andere wolven kon nooit mis zijn, dacht hij maar zo.