In een rustig tempo beklom de klein gebouwde reu een van de heuvels. Hij was nu in het koudere gedeelte van Feralis. Feralis, het gebied waar hij beland was en waarvan hij nog veel te weinig wist. Hij hing eigenlijk altijd hier rond, waar de koude door zijn vacht probeerde te komen. Meestal mislukte dat, hij had een half jaar in de bergen gewoond in een schimmelige, natte, koude grot. Zijn vacht was daardoor zo dik dat er nauwelijks wat doorheen kwam. Toch zag je weinig van die dikte. Hij was sterk vermagerd in het afgelopen half jaar. Gelukkig waren hier veel prooien om op te jagen en waren er al weer wat kilo's bij gekomen.
Zijn pas versnelde toen hij nog maar enkele meters van de top verwijdert was. Een maal boven ging hij tevreden zitten en keek over het gebied uit. Zijn kop stak fier in de lucht. Lichte windstoten lieten zijn vacht opwaaien en hier en daar werden kleine littekens zichtbaar. Niet van gevechten, hij had nog nooit gevochten, maar van de keer dat hij vanaf een berg richel naar beneden was gevallen. Een hele tijd later was hij pas weer wakker geworden, meters lager dan waar zijn 'hol' was. En dan met zware koppijn weer omhoog moeten klimmen, als een halfjaar oude pup. Nou ja, pup zou je hem toen niet meer genoemd hebben. Hij was gesierd en door en door afgetraind. De zelfde reden van de ruzie met zijn vader en zijn vertrek.
Hij rekte zich uit en ging liggen met een gelukzalige zucht. Een glimlach sierde zijn lippen. Een ander had zich nu misschien heel eenzaam gevoelt. Boven op een heuvel, niemand om je heen. Hij ervaarde het niet zo. In vergelijking met zijn vroegere afzondering was hij nu helemaal niet alleen. Er was genoeg teken van leven hier, niet alleen van dieren. Van sneeuw had hij wel even genoeg gezien, maar kou trok hem ergens nog steeds. Al was hij van plan een dezer dagen verder naar het zuiden te trekken.
Terwijl hij daar zo lag voelde hij de aanwezigheid van een ander dier. Hij ging zitten met een speelse lach om zijn bek, terwijl hij nog steeds met zijn rug naar de ander toe zat. 'Gegroet. U komt hier zeker ook voor...?' Zoals altijd speelde hij tot zijn grootste lol de rol van té beschaafde gentleman. Alleen als hij iets heel serieus betrof deed hij normaal.
Hij hield zijn blik gevestigd op de horizon, de plek waar de zon nu heen zakte. 'Fenomenale zonsondergang is het niet, mijn beste...?' weer liet hij de plek open waar hij niks kon invullen. Persoonlijke dingen als namen vond hij niet belangrijk.

Voor de zoveelste keer onderdrukte de bruingrijzige teef een gaap. Ze hield haar ogen dicht en legde haar kop, die behoorlijk zwaar aanvoelde, op haar vootpoten. De laatste tijd sliep ze veel te weinig en dat begon ze langzamerhand te voelen. Het irriteerde haar behoorlijk, waardoor haar anders al zo felle karakter echt onder vriespunt was gedaald.
Misschien was haar vermoeidheid dat ze de andere aanwezigheid mog niet opgemerkt had. Pas toen ze een stem hoorde die van vlakbij kwam, drukte ze zichzelf overeind. Voordat ze zich omdraaide, hield ze haar ogn nog even gesloten en opende haar muil, uitgebreid gapend.
" Ik kom hier omdat ik niks beters te doen heb." mompelde ze, zich bedenkend dat, als ze haar ogen langer sloot dan 3 seconden, ze ter plekke in slaap zou vallen.
"En jij hebt vast wél een nuttige reden..?" vervolgde Azeira lichtelijk prikkelbaar. Ze had haar staart licht opgeheven en haar ogen stonden fel. Ze keek de reu - jongwolf eigenlijk - tegenover haar afwachtend aan. Het zou haar benieuwen waar deze situatie naartoe zou leiden.