Kyran zette zijn witte tanden stevig in de pees ven het hert. Net zo lang tot het brak en de poot volledig onbruikbaar werdt voor het dier. Het spelletje was over. Het dier viel met een smak op de grond en probeerde weer op te staan, hopend te ontsnappen aan de zwarte wolf. 'Je dacht toch niet dat ik je laat gaan na wat je mij geflikt hebt?!' Met zijn volle gewicht sprong de reu tegen het hert zodat hij weer op de grond plofte. Het dier had de zwarte reu met zijn hoorns een paar keer flink toegetakeld. Vliegens vlug draaide de reu zich om en greep het dier bij de nek. Het gevecht was nog niet voorbij. De hoeven vlogen om zijn oren en hier en daar kreeg hij een flinke klap tegen zijn flanken. Al toen hij nog een kleine pup was, kon hij pijn makkelijk vergeten. Het was hem immers ook geleerd pijn te vergeten dus zijn prooi had geen kans op ontsnapping. Kyran proefde het bloed dat zijn mond binnen stroomde en besloot zijn prooi te laten gaan. Het kon toch niet meer staan. De wanhopige kreten van het hert galmde door het luchtruim en stierven later weg in de verte. 'volgende keer een ander spelletje proberen?' sprak hij terwijl de reu naast het langzaam dood bloedende dier ging liggen. 'Helaas voor jou, komt er geen volgende keer,' Spelen met eten deed hij graag en al helemaal als het half dood half levend was. Dan stribbelde het nog tegen, maar was te zwak om je iets ergs aan te doen. 'Wat? Nu al dood?' Zei hij teleurgesteld toen hij zijn licht groene ogen op het dier legde. 'Nieuw record,' Kyran stond op en keek de omgeving rond. Weer weinig te doen. Kyran was een wolf die van actie hielt en niet van het hangen. Misschien kwam hij daarom soms wat opdringerig over.
De reu richtte zijn aandacht weer op het dode dier. De grote bijtwond was nog zichtbaar en het bloed ervan had de sneeuw rood gekleurd. Zijn gekrijs was zeker niet onopgemerkt en aan de geur van vers herten bloed was ook niet te ontkomen. Geen wonder dat er al enkele raven neer streken en hun roep lieten horen terwijl ze bij het karkas probeerde te komen. 'Irritante beesten,' bromde hij en nam een hap van het verse vlees. Wie lachte hier nu het laatst? Nadat hij het vlees door zijn keel had laten glijden, liep hij een eindje weg om vervolgens verveelt op de grond te ploffen. Al een paar dagen ging het zo. Hij had wat gevangen, nam er een hap van om het vervolgens te laten liggen en weer opnieuw te beginnen met dit verhaaltje. De schrijver ervan mocht wel eens wat anders bedenken. Dit was in één woord: boring.