Night's poten ploegden door de grond en brachtten hem in vlotte vaart voort. Hij voelde de grove grond onder zijn voeten en de wind in zijn pels. Hij genoot van het gevoel van vrijheid. Het gevoel dat hij niets hoefde en kon doen en laten wat hij wilde. De enige noden in dit leven waren slapen en eten. Veel simplistischer had het ook niet kunnen worden. Aan de ene kant vond Night die routine fijn. Aan de andere kant verveelde hij zich de pleuris op sommige momenten en had hij behoefte aan een strakker dwingender dagprogramma.
Enkele jaren geleden had Night bij een roedel gezeten. Hij was opgenomen in de roedel toen hij bevriend was geraakt met één van de leden. Het was een vriendschappelijke roedel geweest waarin iedereen elkaar accepteerde zoals ze waren, met gebreken of zonder gebreken. Het was allemaal een groot feest. Night had enorm genoten van de dingen die er moesten gebeuren. Het was als een familie die voor elkaar zorgen. Grote taken en kleine taken waren onderling verdeeld. Iedereen moest zijn taken uitvoeren zoals hij of zij ze opgedragen kregen en je deed het niet alleen voor je zelf maar ook voor anderen. Het was een gezellige boel en Night snakte weer naar die routine. En daarom had hij de kans ook meteen aangegrepen toen hij van de 'Wanted Wolves' had gehoord. Hij had er niet eens over na hoeven denken, hij wist meteen dat hij het wilde. En aangezien hij nu alle tijd had zocht hij een geschikte plek om zijn huil naar de roedel definitief te maken.
Het was al duidelijk dat de Pinecone Hills geschikt waren hiervoor. Het glooiende landschap bood geen beschutting, wat een nadeel was bij jagen en vluchten, maar was uitstekend om eenander te roepen. Night maakte zijn weg richting een heuvel die boven de meeste uittorende. Als een speer gleed hij door het glooiende landschap. Hij was misschien niet groot en sterk, maar snel en hij had een uitstekende conditie. Night had daardoor dit tempo nog veel langer vol kunnen houden, maar hij had zijn plaats van bestemming bereikt.
Night stond op de top van een centrale heuvel. In het midden stond een eenzame dennenboom, zijn takken waren uitgedroogd en wezen van ellende richting de grond. Naalden lagen als een soort sluier rond de broze stam. De boom stond op het punt van doodgaan. Dat was misschien ook niet verbazingwekkend. Geen enkele andere dennenboom had het hier uitgehouden. Deze boom zou zichzelf wel mogen prijzen, bedacht Night zich. Als het iets had uitgehaald en als de boom een schouder had gehad, had hij hier troostend op willen kloppen.
Night ademde diep in en stootte zijn huil uit. Het geluid verspreidde zich door heel Pinecone Hills en misschien nog wel verder, glooide met de met dennenappels bedekte heuvels mee en zou zo spoedig mogelijk één van de alfa's van The Wanten Wolves bereiken. Night had er zin in. Heel veel zin. Hij stond bijna te trappelen op zijn poten.

Geduldig aangelegd was Night niet. Hij was eerder iemand die alles met behoorlijk wat tempo wilde doen, zodat hij zoveel mogelijk in zijn leven kon doen. Maar zijn levenservaring had hem geleerd dat geduld beloonde. Hoewel Night nu een uitstekend jager was met zelden een mislukte jacht, was hij vroeger een kleine mislukkeling geweest. Overhaast had hij bij het zien van een prooidier meteen zijn klauwen uitgestoken en de pas erin gezet, met als enige resultaat een lege maag en vermoeide poten. Nog steeds was geduld niet waarmee Night uitblinkte. Hij vond het altijd maar saai wanneer hij lang moest wachten tot de wind gunstig stond of tot de langzaamgrazende prooien dichterbij kwamen. Hij onderscheidde zich door zijn geruisloze snelheid. Als Night uit de bosjes schoot deed hij dat niet met luid gekraak en een oerkreet die wolven in de verte nog konden horen. Nee, hij overbrugde de afstand met een geruisloze snelheid die de prooidieren vrijwel altijd te laat opmerkten.
En zo had iedereen zijn unieke talenten. Je kon nooit in veel verschillende dingen uitblinken. Hiertegenover stond namelijk dat Night een niet echt grote wolf was en gespierd was hij ook al niet. Hoewel Night de uitdaging van een gevecht niet uit de weg zou gaan, wist hij maar al te goed dat hij geen geboren vechter was. Nee, dan vocht Night toch beter met woorden.
Het duurde niet lang voor Night's geduld werd beloond. Knisperende droge dennennaalden verhulden de wolf die zich vlak achter hem bevond. De geur van een jong teefje drong zijn neus binnen.
Night draaide zich beheersd om. Hoewel hij van binnen op en top was van opwinding wist hij dit te bedwingen. Het liefst had Night zich met een grote sprong omgedraaid en de wolvin over haar gezicht gelebberd, zo blij was hij met de komst van het alfateefje, maar hij liet zo min mogelijk merken.
'Goeiedag vreemdeling,' groette de wolvin. Night probeerde kleine signalen van haar karakter in haar houding waar te nemen. Drong er een lichte onzekerheid en spanning door haar houding, of was dat verbeelding? Het was niet iets waar Night zeker van was, maar hij maakte zich er geen zorgen om. Grote oudere reutjes met een bars karakter waren toch het meest gebruikelijk, maar Night twijfelde er niet over dat deze wolvin wist wat ze deed. Hij had alle respect voor haar. ze was immers alfa
'Kwam die huil naar The Wanted Wolves van jou?' vervolgde de wolvin.
'Jazeker, die huil was van mij. Aangenaam kennis met u te maken, milady.' Night boog eerbiedig zijn kop en probeerde vertrouwen te winnen. Het leek hem nu niet het slimste om er een grote gênante grap van te maken.
'Mijn naam is Night, maar ik zal iedere andere bijnaam accepteren. Napoleon Bonaparte, Night de grote of iets in die richting bevalt mij ook wel.' Night grijnsde. 'Maar nu het belangrijkste; zoals u wel op had kunnen maken zou ik mij met alle genoegen voegen bij 'The Wanted Wolves'.' Met alle kracht die hij had probeerde hij die opgewonden grijns van zijn smoel te vegen, maar Night had gewoon niet de kracht in zich om een neutrale pokerface te trekken. Daar voelde hij zich te blij voor.

Raine stemde in.
'Je ziet eruit als een slanke wolf die zich makkelijk en behendig over verschillende gebieden kan bewegen om zo je prooi te pakken te krijgen,' verklaarde ze Night. Haar stem, openlijk en vriendelijk, leek absoluut geen dominantie uit te stralen. Geen onderdanigheid, dat zeker niet, maar geen verhevenheid die Night probeerden te benadrukken dat hij 'onder' haar stond. Raine zou zijn alfa zijn, zijn baas, zijn bevelhebber, zijn god. Maar hij voelde zich niet klein en onderdanig, hij voelde zich op zijn gemak als een gelijke, maar met het respect voor zijn alfa. Dat waardeerde hij echt heel erg.
'Ojee. Vind je me niet dik?' Night trok quasi-onzeker met zijn wenkbrauwen en wierp een blik op zijn buik. 'Echt niet? En van de zijkant dan?' Hij draaide zich een slagje, keek nogmaals nadrukkelijk naar zijn buik en begon toen overdreven met zijn wenkbrauwen te wiebelen. Maar hij probeerde zich al snel weer te concentreren op Raine's woorden en zich niet af te laten schilderen als een debiel.
'Met de volgende test zal ik beoordelen of je gelijk had, en of ik gelijk had. Ik ga je testen op je jaagtechnieken, dus hoe lang het duurt voor je je prooi te pakken krijgt, hoe je je prooi behandelt eer je hem gevangen hebt, enzovoorts,' begon ze terwijl ze zorgvuldig haar woorden bepaalde. Er volgde een korte stilte die Night wat nadenk-tijd bood en hij nam het even dankbaar aan. Een test. Daar had hij zin in. Heel veel zelfs. Hij bedacht zich wel een moment dat het misschien niet het beste getijde was om prooi te vangen. Het was winter en de Pinecone Hills waren nauwelijks begroeid. Dat kon een nadeel zijn, maar met Nights sluiptalenten kon het nooit al te moeilijk zijn. Het was een uitdaging. Een prima uitdaging die Night wel als een jonge pup enthousiaste rondjes achter zijn staart aan had kunnen laten huppelen.
'Als jij nou eens een lekker eekhoorntje voor me kunt vangen, of misschien zelfs een das. Ze zullen zich vast lekker warm hebben opgerold in hun nestjes, dus zul je goed je best moeten doen om er eentje te vinden,' deelde Raine tenslotte mee. Night werd overspoeld door vreugde en verheuging. Dit ging hem lukken en hij had er zin in!
'Yes, milady. Met alle plezier! Ik zal meteen een sappig eekhoorntje bereiden. Met peper en met zout? Houd u van paprikapoeder?' Night sprong op en als het had gekund had hij zichzelf als tarzan op de borst getrommeld. Hij racete weg zo snel als hij kon. Hij voelde enkele dennenappels knisperen onder zijn voetkussentjes en na de heuvel over gescheerd te zijn bracht hij zijn tempo ietsje terug, zodat hij niet meteen buiten adem zou zijn. Hij rende een nieuwe heuvel op en kwam daar tot stilstand. Het was natuurlijk leuk om als een kip zonder kop te vertrekken, maar misschien was het slimmer om wat gerichter achter prooien aan te jagen. Night keek rond vanaf de top van de heuvel en zocht naar de juiste prooien. Er was weinig te zien. In de verte leek een reetje weg te rennen, maar dat had net zo goed iets kunnen zijn wat over de heuvels waaide. Eekhoorntjes en dassen waren nergens te bekennen. Leefden eekhoornen niet in bomen? Die zouden hier waarschijnlijk niet komen, of zouden ze kilometers reizen voor die ene verschrompelde dennenappel? Wie weet... Niet iedere eekhoorn was zo bijster slim.
Plots zag Night waar hij naar zocht. Een gat in de grond, wat overduidelijk wees op een dassenburcht. Zou het bewoond zijn? Dode slierten boomwortels hingen overdekkend over de opening. Wie weet. Het zag er niet naar uit, maar misschien had Night geluk. Hij haastte zich naar het hol en ja, de burcht walmde van de dassenlucht. Op deze manier waren Night's onzichtbare jachttechnieken natuurlijk niet echt goed te tonen, maar het ging vast lukken. Hij moest gewoon geduldig wachten tot de das naar buiten zou komen, en dat kon alleen als de das hem niet zou ruiken.
Night ging zoekend rond en vond al gauw wat hij gevonden had. Een heerlijke walmende vlaai van een reuzenhert. Night rolde zich door het bruine spul tot zijn roofdierengeur totaal verborgen was, waarna hij zich een eindje verder van de burcht verstopte. Hij drukte zich plat tegen de grond en probeerde zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Geduldig begon hij te wachten tot de das naar buiten zou komen. Geduld. Een noodzaak voor jachtdieren zoals Night. Van nature kon hij behoorlijk ongeduldig zijn, maar om te jagen kon hij dit geduld zeker opbrengen. Vooral nu zijn jacht beslist moest lukken.
Het duurde maar een kwartier voor de das zijn neus buiten het hol stak. Hij keek voorzichtig rond en merkte Night niet op. Langzaam stapte hij naar buiten, zijn neus ging onderzoekend over de grond. Nog even wachten, moedigde Night zichzelf aan. Die lompe zwartwitte dikkerd moest nog een klein stukje verder van het hol vandaan en dan had Night vrij spel. Enkele passen en...
Night sloeg toe. Snel sprong hij de das op de nek en beet hem in de nek. Het dier maakte herrie alsof hij doodging. En dat ging hij ook. Althans, dat was de bedoeling, maar de das glipte tussen zijn poten vandaan. Hij zoefde weg en Night zoefde achter hem aan, met de snelheid die hij in zich had. Hij mepte de das met zijn kop tegen de grond en maakte uiteindelijk zo snel mogelijk een eind aan zijn leven. Hij nam het zwartwitte lijk trots tussen zijn kaken en keerde terug naar Raine.

[Einde is afgeraffeld maar heb nauwelijks geslapen en wil nu tukken C:]

'Waar is mijn kaviaar?' klaagde Raine quasi-verontwaardigd. Ze stapte op Night af en pretlichtjes dansten in haar ogen.
'Heerlijk, goede vangst,' loofde het alfateefje waarna ze hongerig haar tanden in de prooi zette. Goede vangst. De woorden echoden door Night's hoofd. Het gebeurde niet snel dat een alfa trots op je was, en zo klonk het wel. Onmiddellijk voelde het enthousiastie reutje zich trots als een pauw. Zijn staart wees fier en trots de lucht in, zonder zijn houding van respect te verliezen, en zijn gezicht was één en al voldane grijns die hij probeerde te onderdrukken.
Geduldig wachtte Night tot Raine klaar was met eten, zoals de rangorde in een roedel te werk ging, maar ze liet al snel duidelijk merken dat hij ook kon gaan eten. Ze zei het niet, maar haar houding sprak boekdelen en liet duidelijk merken dat ze geen stricte alfa was. Zo close mogelijk met haar roedelleden door hen te behandelen als gelijken. Een bijzondere en wonderbaarlijke manier van handelen, maar iets wat Night zeker kon waarderen. Hij mocht dit teefje wel en hij zou haar met open armen verwelkomen als haar alfa. Tenminste, als hij verwelkomd zou worden in haar roedel.
Night viel dankbaar aan op de das en begon het vlees vanaf zijn flanken open te scheuren. Hoewel de het geen zeer jonge das meer was smaakte het verse vlees heerlijk na een vluchtige jacht. Terwijl het grijze reutje het vlees naar binnen begon te schrokken wierp hij af en toe een steelse blik op Raine. Hoewel ze naar Night's mening een erg aantrekkelijk teefje was, was het niet om die reden dat hij naar haar keek. Het was omdat hij niet kon wachten tot Raine hem tot roedellid zou verklaren. Althans, daar zou Night heel graag vanuit willen gaan, maar hij wist dat het dan juist extra tegen zou kunnen vallen.
En toen hield hij het écht niet meer.
'Bew ik gewlaagd voow de tewt?' vroeg Night met een lap vlees nog half in zjin keel. Hij slikte het haastig door toen hij besefte dat hij zijn manieren totaal was vergeten. 'Pardon, milady! Dat was niet de bedoeling.' Respectvol boog hij zijn hoofd en keek het teefje toen verwachtingsvol aan.

[Ook niet bepaald veel inspiratie Ö]

[Ik loop echt ongelooflijk vast nu. Inspiratie is gedaald tot nulpunt. :c ]

Raine leek totaal geen problemen te hebben met Night's walgelijke manieren, ze keek hem zelfs bijzonder vriendelijk aan. Hij voelde zich hoe langer hoe beter op zijn gemak. Deze alfa was een bijzondere wolf, dat was zeker. Ze dwong geen enkele vorm van onderdanigheid maar tegelijkertijd toch een diep respect af. Een eigenschap die Night nog nooit eerder was tegengekomen.
'En of je bent geslaagd? Wat denk je zelf?' antwoordde het teefje toen op Night's ongemanierde vraag. 'Heeft dat strakke lichaam van je ervoor kunnen zorgen dat je plaats mag nemen in de roedel?' Een wedervraag voor zijn vraag. Night fronste zijn wenkbrauwen en dacht daar eens diep overna. Hoewel hij de opdracht prima had vervuld riep het toch wat onzekerheden bij hem op. Had hij het wel goed gedaan? Was het niet een fatale fout dat hij die das eerst uit zijn poten had laten glippen? Was het misschien een beter idee geweest om de dassenburcht uit te graven in plaats van liggen wachten tot de prooi zichzelf als maaltje aan kwam bieden? Hij hij niet te veel tijd verloren?
Duizenden vragen prikten als kleine vervelende naaltjes tegen de binnenkant van Night's schedel. Hij wilde zo graag bij de roedel. Het zou echt een klap in 't gezicht zijn als hij er niet bij mocht. En toen liet Night die onzekerheid van zijn schouders vallen. Zorgen, daar werd je alleen maar oud van, wist hij. Hij had wolven gekend die zich zo druk maakten om alles, dat ze niet normaal meer functioneerden. Zenuwachtige prikkelbare persoonlijkheden, dat kon soms behoorlijk vervelend zijn. En Night was van plan zich daarin niet mee te laten sleuren.
'Ik hoop dat mijn slanke gespierde lichaam daar bij geholpen heeft, ja,' antwoordde Night quasi-arogant. Hij wiebelde weer met zijn wenkbrauwen om het grapje niet serieus te laten lijken. Dat deed hij vaker. Night's wenkbrauwen zaten niet bepaald vastgeroest en dat was ook nergens voor nodig. Er mochten wel wat meer grapjes gemaakt worden in deze wereld.
Om het zakelijke erin te houden probeerde Night er wat serieuzer op in te gaan, wat niet zijn allersterkste kant was.
'Milady, ik denk dat ik geslaagd ben voor de test en me lid van de Wanted Wolves mag noemen...' Night maakte een plechtige buiging wat moeilijk ging met vier poten die daar alle vier voor in de weg zaten. 'Omdat ik dit knappe alfateefje nog niet één keer teleurgesteld heb zien kijken.' Dat slijmerige had de grijze reu misschien uit zijn zin moeten laten, maar hij kon zijn woorden moeilijk weer inslikken. Daarbij waren er maar weinig slijmerige dingen die Night lustte, en hij deed ook geen poging daartoe.

[Okee, volgens mij is dat mijn schuld, mijn posts zijn echt mager >_>]