Dieee not, poore deathhh, norrr yet cansst thoou killl meee.

.Iedereen welkom.

Met dappere stappen zette de zwarte pup haar kleine pootjes in het water, steeds dieper, op haar buikje plakte haar haren aan elkaar. En ook haar kinnetje liep nu onder water. Met trotse cyaan blauwe oogjes trotseerde Blythe zich in het ondiepe plasje water. Nou ja, diep voor haar, ondiep voor een volwassen wolf. “WHAHAA! Kijk eens wat ik kan!” Riep ze onverschrokken, tot ze zich besefte dat ze alleen was. “Ohja, dat is ook zo…” Dagon, die ze een paar dagen eerder –letterlijk- tegen het lijf was gelopen, was er nu even niet, ze mocht iets voor haarzelf doen, en wat had ze bedacht? Ze ging leren zwemmen, stoer als ze was. Haar puppie hersentjes werkten nog simpel, ongecompliceerd. Gelukkig maar, want anders had ze het niet lang vol gehouden in deze vreemde wereld waar ze nog maar een paar weekjes in rond huppelde. “Mwoehaahaaa!” Ze probeerde zich dapper te houden, maar toch vond ze het wel een beetje spannend, haar pootjes voelde de grond niet meer, angstig schopte ze met haar pootjes op zoek naar grond, drassige grond dat wel. Maar zonder succes, “Grond! Grond, aaaaaahh!” Ze gilde, wat moest ze doen? Hellupppp. Tijd om na te denken had ze nu niet, ze moest actie ondernemen. Ze bracht haar pootjes in een rare positie, en tot haar verbazing moest ze haar oogjes nu dicht knijpen, want het water kroop omhoog! Huh, hoe kon dat nou weer? Haar pootjes voelden grond maar haar kop zat onderwater… De zwarte pup probeerde adem te halen, maar een vloedgolf van smerig water stroomde haar longen in. Proestend kwam ze weer boven, de vloedgolf kwam er via dezelfde weg weer uit. Angstig trapte ze met haar pootjes in de rondte, waar was Dagon nu ze hem nodig had? Die knorrige oude beer. Langzaam drong het tot haar door dat ze vooruit kwam, in die kilometer’s grote plas! Hoesten bracht ze: “Het lukt! Het lukt, whoehaaa!” Uit. Haar pootje liep vast op een stukje modderige bodem van de plas. En ook haar andere pootjes vonden weer vaste –modderige- grond! “IK LEEF, HOEZEE IK LEEF!” Voor een pup van zes weken kon ze al aardig praten, en schreeuwen. En ook in de problemen komen lukte haar goed. Ze ergerde zich aan haar zware natte vacht. “Zie je wel dat ik kan zwemmen.” Sprak ze weer tegen zichzelf. “Maar nu moet je wel met dat stomme nat in je vacht rondlopen!” Mopperde ze nogmaals.