Ariadne voelde zich goed, nadat ze sinds lange tijd weer een wolf had ontmoet in de Pinecone Hills had ze besloten naar het zuiden te reizen, waarom wist ze niet, maar ze hoopte daar andere wolven te ontmoeten, en het allerliefst wilde ze zich aansluiten bij een goede roedel. Ze was de laatste tijd eenzaam geweest en ze verlangde naar een nieuwe 'familie,' een nieuw thuis. Ze was gisteravond aangekomen bij de Sunspring Falls, na even rondgekeken te hebben was ze bijna meteen in slaap gevallen, de reis had haar uitgeput. 

De volgende ochtend werd ze wakker van het kletterende geluid van de waterval waar ze naast in slaap gevallen was. Ze stond snel op en schudde wat stof van haar bruine vacht af. Ze dronk wat water uit een beekje, keek nog wat rond en besloot dat het tijd was om verder te reizen. "Vandaag zal wel weer een niksdagje worden," dacht Ariadne een beetje teleurgesteld. 

Een paar uur en een konijn verder begon Ariadne zich af te vragen of ze hier in het zuiden zou vinden wat ze zocht. Tot nu toe was ze nog geen spoor van een andere wolf tegen gekomen. Het landschap was van watervallen, beekjes en rotsen overgegaan in een soort prairie. Overal was zand, hoog gras en hier en daar stond een boom. Als Ariadne diep inademde rook ze de geur van zand, mammoeten en reuzenherten. Ariadne keek eens goed om zich heen, de zon scheen fel in haar ogen en in de verte leek het alsof het landschap overging in een soort woestijn. Op dat moment drong een geluid Ariadne haar oren binnen, het was de huil van een andere wolf! Het was een lange huil die de wolven van een roedel riep en een oproep aan nieuwe wolven die zich bij de roedel wilden voegen! Ariadne haar hart maakte een sprongetje, eindelijk! Hier had ze zo lang op gewacht, Ariadne kon het nauwelijks geloven. De huil was afkomstig van een wolf die zich in het westen bevond, dus dat was precies waar Ariadne zo hard als ze kon naar toe rende. Ariadne gloeide bijna van blijdschap, misschien zou ze nu zich nu eindelijk weer bij een roedel kunnen aansluiten! Nu ze dichterbij kwam rook ze ook de geur van de andere wolf, vol enthousiasme rende Ariadne door naar de plek waar de huil vandaan was gekomen. Na nog een tijdje gerend te hebben begon Ariadne toch wel een beetje moe te worden en daarom kwam ze dravend aan op de plek waar ze moest zijn. Ze bevond zich bij een ondiepe poel waar een hoop struiken omheen stonden, en naast de poel stond een zwarte reu, hij had blauwe ogen en Ariadne gokte dat hij niet zo heel jong meer was. Nu ze eenmaal was aangekomen stond Ariadne stil, en eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Haar enthousiasme maakte nu plaats voor onzekerheid. Ariadne snapte dat de zwarte reu de leider van de roedel was, en ze wist dat je respect moest tonen aan degene die boven je stonden. Even twijfelde Ariadne, ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, maar ze zette zich over haar onzekerheid heen en zei zo vriendelijk mogelijk: "Hallo, ik ben Ariadne. Ik hoorde de huil en ben gekomen om me aan te sluiten bij de roedel."

Het was een best zonnige dag. De winter telde niet veel zonnige dagen, maar dit was er wel één. Luciënne vond sneeuw wel leuk, maar ze had veel liever zon. Als sneeuw langer dan een week aanhield, vond ze er al niks meer aan. Er waren in de winter ook minder prooidieren. De eekhoontjes en konijnen hielden hun winterslaap, en de vogels waren naar het zuiden gevlucht. Dan moesten ze dus op de herten jagen, maar die waren in dit gebied veel groter dan vroeger, in Serigala. Je moest wl met een ietwat grotere groep gaan jagen als je succes wilde hebben. Luciënne vond het wel gezellig, jagen in een groep. Maar dan moest je wel samen een goed plan afspreken. Wanneer zou Matsui eigenlijk weer eens een jacht organiseren? Luciënne hield wel van jagen. Maar eerst, eerst zouden ze weer wat nieuwe leden werven, had Matsui gezegd. Hij had gezegd dat dat waarschijnlijk vandaag plaats zou vinden. En Luciënne wilde er graag bij zijn. Ze wilde best wel weten wie we bij wilden, en wie er toegelaten worden. Luciënne was altijd al nieuwsgierig aangelegd. Matsui was vanochtend al bij hun roedelplaats weggegaan, om een geschikte plek te zoeken om dit te doen. Luciënne was bij de openplek van hun roedel gebleven, om op wat vis te jagen, bij het beekje in de buurt. Er lag daar geen ijs op het water, dus ze hoede alleen maar stil te zitten aan de water kant om vervolgens voorbijzwemmende vissen uit het water te graaien met haar poot. De vis lag op een slordige stapel in op hun open plek. En toen was Luciënne vertrokken om Matsui achterna te gaan.

Ze wist welke kant hij op was gegaan die ochtend, en liep daar dus ook heen. Ze stak haar neus in de lucht, en snoof. Ze rook vele geuren, en pikte die van haar alfa ertussenuit. Toen begon ze te draven, het geurspoor volgend. Even stond ze stil, en snoof nog eens, heel diep. Ja, Matsui was hier geweest. Maar waar was hij heen gegaan? Luciënne rook niks meer. Toen schrok ze op van een huil. Dat was de huil van Matsui! Het klonk uit het westen. Dáár was hij dus heen. Luciënne hoorde dat hij niet heel ver weg was, een kleine kilometer van haar verwijderd. Luciënne nam een sprintje, en binnen een kwartietje kwam ze op een grote open plek uit.

Het was een mooie plek, veel groen, en een klein peoltje. Deze plek hadden ze ook al roedelplaats kunnen nemen, maar deze plek was iets aan de kleine kant. Zo te zien was ze nog redelijk op tijd, want behalve Matsui stond er nog één wolf. Het was een redeijk kleine wolvin, duidelijk jonger dan Luciënne. Luciënne liep richting Matsui, en ging schuin achter hem staan. Nieuwsgierig keek ze naar de wolvin, die begon te spreken. "Hallo, ik ben Ariadne. Ik hoorde de huil en ben gekomen om me aan te sluiten bij de roedel." Zo, dacht Luciënne, die is zelfverzekerd! Luciënne dacht dat ze wel een redelijke kans maakte, maar keek naar Matsui, om te zien wat haar alfa zou zeggen.

Net als haar roedelgenoot, Luciënne, was ook Emrys op de roedelplaats gebleven. In het midden lag een grote stapel vis. Blijkbaar waren het er nog niet genoeg. Luciënne was nog druk bezig met nieuwe vissen te vangen. Emrys lag een paar meter van de vis vandaan en keek nieuwschierig naar wat de witte teef deed. Matsui was al sinds de ochtend weg. Hij was op onderzoek uitgegaan en had gezegd dat het tijd werd voor nieuwe leden. Een goed idee, vond ook Emrys. Extra leden was altijd handig. Niet alleen voor de bescherming van de roedel zelf, maar ook voor de gezelligheid. Emrys was een echt groepsdier. Ookal genoot ze van de momenten dat ze even alleen was, na een tijdje begon ze de gezelschap van andere wolven toch erg te missen. Uiteindelijk klonk de zuivere huil van haar alfa. Emrys spitste haar oren. Matsui riep zijn roedelleden. Maar ook kondigde hij aan dat hij nieuwe leden zocht. Luciënne was al voorop gegaan. Emrys had haar gezegd dat ze er zo aan zou komen. Eerst moest die vis worden verstopt. Al die moeite moest niet worden bestraft. Emrys begon te graven en uiteindelijk liet ze alle vis erin vallen. Met haar achterpoten maakte ze de diepte kuil weer dicht. Vervolgens begon ook zij te rennen.

Het was een eindje lopen naar de plek waar Matsui was. Emrys was erg benieuwd. Zouden er al veel nieuwe wolven zijn? Hoe dichterbij ze kwam, hoe sneller ze ging rennen. Uiteindelijk belandde ze op een open plek. Ze liep meteen naar Matsui en knikte even vriendelijk. Daarna ging ze naast Luciënne staan. Er stond nog één andere wolvin op de open plek. Emrys schatte haar ongeveer een half jaar jonger als haar. "Hallo, ik ben Ariadne. Ik hoorde de huil en ben gekomen om me aan te sluiten bij de roedel." Sprak de teef. Emrys bekeek haar eens goed. Ze klonk redelijk zelfverzekerd, maar toch was er wat onzekerheid in de teef haar ogen te zien. Emrys begreep haar goed. Ze was zelf ook erg nerveus geweest op het moment dat ze voor de alfa`s neus stond. Ze herinnerde het nog als de dag van gisteren. Ze keek even opzij naar Luciënne. Vervolgens draaide ze haar kop weer terug naar de nieuweling. Ergens mocht ze de teef wel. Ze keek even naar Matsui. Wat zou hij zeggen? Zou hij nog wachten totdat er misschien meerdere wolven zich melden? Emrys betrapte zichzelf erop dat ze nogal onrustig was. Nouja, onrustig.. opgewonden was een beter woord.

Het leven alleen viel haar zwaar tegen. De kans dat ze lang zou overleven werd met de dag kleiner. Ze was gewoon geen held in het jagen, en vechten kon ze al helemaal niet. Toch was ze te verlegen om zich zo maar bij een roedel te voegen. Ze was het roedel leven niet gewend en had altijd onder de bescherming van haar ouders geleefd. En om nu opeens op zichzelf te leven, dat was niet wat ze gewend was.
De witte wolvin liep met moeite door het bos heen. Ze had honger en was aanzienlijk mager de laatste te tijd. Haar ooit zo prachtige witte vacht was vuil, er zaten klitten in en het glansde niet meer. Ze voelde zich net zo toegetakeld als dat ze eruit zag. Belabberd en zwakjes. De wolvin zuchtte zachtjes, dit was geen makkelijk leven. Ze kwam uit bij een rustig stukje, met wat beschutting en in de buurt van water. Hier zou ze wat energie op gaan doen.

Haar oren spitste zich toen er een huil klonk. Een huil bedoeld voor wolven die zich bij een roedel wilde aansluiten. Valaina zuchtte. Ze was er nog steeds niet helemaal over uit of ze het wel of niet moest doen. Ze had nog nooit bij een roedel gezeten en had geen idee hoe het er daar aan toe ging. Maar misschien moest ze het risico gewoon nemen en zich bij de roedel aan sluiten.
Ze stond met een zucht op en keek naar haar vacht. Zo kon ze moeilijk aankomen zetten. Dus nam ze eerst een paar minuten, bijna drie kwartier, de tijd om haar vacht op orde te brengen. Nu had ze tenminste weer haar witte glanzende vacht terug, maar aan haar magere lichaampje kon ze weinig doen. Dus dat moest maar zo blijven.

Ze zetten zich stevig af tegen de grond en rende in de richting waar de huil was geslaakt. Al snel kwam ze een groepje wolven tegen. Een zwarte, oudere, reu die waarschijnlijk de huil had geslaakt en zodoende de alfa zou zijn. En nog een paar andere wolven. Er zat misschien niet veel verschil in, maar ze bleef de jongste van het stel. Valaina zuchtte zachtjes en slikte hard. Oké, nu moest het! Het was nu of nooit.
Met haar kop en staart laag om respect te tonen liep ze op de zwarte reu af en zei op twijfelende stem; "Mijn naam is Valaina. Ik wil me graag bij deze roedel aansluiten." Ze hoopte dat haar witte vacht haar magere lichaam zo veel mogelijk kon verbergen, want ze had geen zin om vragen te beantwoorden of om nagestaard te worden.

Vlak nadat uciënne er staond, ongeveer een minuut later, kwam Emrys eraan lopen. Luciënne mocht haar wel, ze was jonger dan Luciënne, maar had dezelfde vachtkleur. Emrys kwam naast haar staan. 'Hoi, gezellig dat je er ook bent' Fluisterde Luciënne in haar oor. Ze kon aan Emrys zien dat ze een beetje opgewonden was. Luciënne was dat ook een beetje, niet heel erg. Hoelang zat ze nu al eigenlijk bij de Ofiara? Een maand, misschien? Of langer? Ze wist het niet meer. Ze kon zich wel nog heel goed herrineren hoe haar eerste ontmoeting met de ordel was. Doodzenuwachtig kwam ze een open plek uit, waar Matsui en Quinty stonden. Ja, ze wist het nog precies. Ze dacht terug aan die tijd. Het leek al zo lang geleden. Maar dat was het niet. Het was een tamelijk korte tijd. Een fijne tijd. DE Ofiara was als haar familie, en wel de beste familie ooit.
Er kwam nog een wolf aanlopen. Luciënne schrok een beetje, maar dat liet ze niet merken. Het was een kleine wolf, ongeveer 1 jaar oud. Ze had een mooie witte vacht, die wel wat vies was, maar ze was oh zo dun! Die had waarschijnlijk in geen dagen meer gegeten. Luciënne had met haar te doen. Heel vroeger was zij ook zo geweest. Zo vies moest zij er ook zo uit hebben gezien. Zo was Luciënne ook geweest toen zij één jaar oud was. Misschien trok de wolvin haar daarom zo aan. Het was net een 1 jaar oude Luciënne, vies en ondervoed. Ze hoopte dat Matsui ze beiden toe zou laten, en vooral de witte wolvin. "Mijn naam is Valaina. Ik wil me graag bij deze roedel aansluiten." Sprak ze voorzichtig, en twijfelend. Luciënne knikte Valaina en Ariadne toe, en wachtte tot Matsui zou praten. Wanneer zou hij weer iets zeggen?

Terwijl Ariadne tegen de leider van de roedel had gesproken waren er twee andere wolvinnen aangekomen op de open plek. Ariadne begreep dat zij al bij de roedel hoorden, want ze waren allebei achter de leider gaan staan. De wolvinnen hadden alletwee een witte vacht, Ariadne schatte dat de wolvin die iets eerder was gearriveerd ongeveer een jaar ouder was dan de tweede wolvin. Ariadne vond dat ze er allebei vriendelijk uitzagen en ze hoopte dat ze het goed met ze zou kunnen vinden als ze werd toegelaten bij de roedel. ALS ze werd toegelaten, dacht Ariadne zenuwachtig, en ze voelde hoe gespannen ze was. Ze keek weer naar de leider van de roedel, vriendelijk knikte hij Ariadne toe en ze glimlachte vriendelijk terug, ze probeerde niet te laten merken hoe zenuwachtig ze was. Toen begon hij te spreken: "Welkom Ariadne. Zou ik je mogen vragen waarom je je aan wil sluiten bij de Ofiara?" Geïnteresseerd keek hij Ariadne aan, de tijd die hij gebruikte om de twee wolvinnen die net waren aangekomen te verwelkomen met een glimlach gebruikte Ariadne om goed na te denken over hoe ze zou antwoorden. Voor het eerst had ze de naam van de roedel gehoord; Ofiara, dat klonk goed, vond Ariadne. De leider richtte zijn aandacht weer op Ariadne en net toen ze haar mond open deed om iets te zeggen hoorde ze geritsel in het struikgewas, er was nog een wolvin op de huil afgekomen!

Ariadne voelde stiekem een kleine opluchting, nu er nog een andere wolvin was die zich ook aan wilde sluiten bij de roedel was niet alle aandacht op haar gericht. Maar het gevoel van opluchting maakte al snel plaats voor bezorgdheid, de wolvin die nu ook tegenover de leider stond zag er namelijk erg mager uit. Haar glanzende witte vacht verborg het wel enigzins, maar toch. Ariadne liet niets van haar bezorgdheid merken, ze zou het tenslotte zelf ook niet leuk vinden als anderen dat bij haar zouden doen. Op dat moment zei de wolvin: "Mijn naam is Valaina. Ik wil me graag bij deze roedel aansluiten." Matsui knikte ook haar vriendelijk toe en vroeg toen: "Mag ik je vragen waarom je je aan wil sluiten bij de Ofiara, Valaine?" Ariadne wist niet zeker of ze het goed gehoord had, maar het klonk alsof er ook de leider van de roedel een tikkeltje bezorgd was. Ariadne hoopte dat de wolvin, net als zijzelf hopelijk, zou worden toegelaten in de roedel. Maar eerst moest Ariadne de vraag die de leider haar gesteld had nog beantwoorden. Even keek ze naar de twee wolvinnen die al bij de roedel hoorden, zouden zij zich ook zoals haar gevoeld hebben toen zij zich wilden aansluiten bij de roedel? Het maakte niet uit; het was ze gelukt en daar ging het om. Ariadne haalde diep adem, schraapte al haar moed bij elkaar en deed een paar stappen naarvoren.

Ze keek de leider van de Ofiara aan en begon met praten: "Ik wil me aansluiten bij de Ofiara omdat ik ervan hou om samen te zijn, ik hou ervan om in een team te werken en ook al is alleen zijn prima op z'n tijd, ik hou er niet van om te lang alleen te zijn. Samen jagen, samen reizen en voor andere roedelleden zorgen, dat vind ik fijn. Verder heb ik sinds mijn ouders en de rest van de roedel waarin ik geboren ben zijn overleden alleen rondgezworven, maar ik ben er klaar voor om verder te gaan met m'n leven. Ik heb behoefte aan een nieuw thuis, een soort nieuwe familie..." Ariadne slikte een brok in haar keel weg bij de gedachte aan haar ouders, ze sloeg haar ogen neer en stapte weer achteruit. Ze hoopte dat haar reden goed genoeg was geweest. Ariadne keek weer op, wat zou er nu gebeuren? En zou wat zou Valaina haar reden zijn om zich bij de roedel aan te willen sluiten?

Na een tijdje stonden er twee wolvinnen voor hun die lid wilden worden. Emrys grinnikte even bij de gedachte dat als deze wolven werden geaccepteerd, het een echte teefjesroedel werd. Ze maakte zich echter wel zorgen om de witte wolvin. Ze was erg mager en haar vacht verraade dat ze het erg moeilijk had. Ze zag er erg zwak uit. Voorzichtig liep Emrys naar haar toe. Ookal was de teef geen lid van de roedel, Emrys grootste eigenschap was het zorgelijke in haar. Dat was ook de reden waarom ze Kasinda was. Zij was dege die voor de zwakkere en gewonden van de roedel zorgde. 'Gaat het wel?' Vroeg ze op een rustig toon. Ondertussen had Ariadne uitgelegt waarom ze in de roedel wilde. Ongeveer dezelfde redenen waarom ze zelf bij de Ofiara was gegaan. Emrys mocht haar wel. Ze zag er vriendelijk en behulpzaam uit. Als ze werd toegelaten tot de Ofiara zou ze het werk zeker niet aan andere overlaten. Emrys keek Matsui even aan. Benieuwd wat zijn oordeel zou zijn. Vervolgens richtte ze zich weer tot Valaina. Ook van haar werd verwacht dat ze haar reden zou vertellen. Emrys realiseerde zich nu pas hoe mager de wolvin was. Haar ribben waren door haar vacht heen te zien. Ze kreeg erg medelijden met de teef. Ze wist hoe het was om honger te hebben, maar echt mager was ze nooit geweest. Ze besloot maar gewoon te wachten op wat er komen ging.

''Onze ouders zijn niks waard, het zijn gewoon prutsers!'' schreeuwde Flame bijna, Nunca keek hem verbaasd en bang aan, ''Weet je dat echt zeker?'' vroeg ze onzeker, de woede uitbarsting van haar broer had haar erg laten schrikken. Flame was wel eens vaker boos, maar dit? Nee, nooit was het zo erg geweest als nu. Flame had inderdaad niet zo veel met zijn en haar ouders, ''Ze zijn gewoon zwak!'' snauwde hij, Nunca keek hem geschrokken aan, ''Ze zijn niet zwak'' zei ze, maar het klonk niet overtuigend. Nunca keek haar broer zo kwaad aan als het maar ging, ''Ik geloof in ze!'' riep ze tegen hem. Opeens begon haar broer te grommen, ''Lafaard!'' zei hij. Nunca voelde zich niet veilig meer, ze keek om zich, ze moest hier nu weg! Het was laf, maar ze wou niet met haar broer vechten. Opeens rende ze weg, weg van hier. Haar broer volgde haar natuurlijk, ze hoorde hem grommen. Maar zij was vlugger en al gauw raakte ze hem kwijt, maar ze rende door. Weg van alles.

Nunca keek om zich heen, ze was hier pas net en moest nog van alles ontdekken. Waar was ze nu weer? Bij water, ondiepe poelen waren het. Mooi, water was er in elk geval. Ze liep door een dun laagje sneeuw, er was niet heel veel sneeuw en het was lekker weer vandaag. Zeldzaam in de winter. De wolvin liep daar niks vermoeiend rond, niet wetend dat er andere wolven in buurt waren. Ze lette er niet op. ''Ik ben blij dat ik weg ben gegaan'' zei ze tegen zich zelf, ''Maar waarom deed Flame zo?'' ze dacht vol verdriet en woede aan haar broer Flame. Ze wou hem nooit meer zien! Hij was gewoon gestoord! Opeens hoorde ze een huil, de huil kwam van een roedel af. In de buurt was het! Moest ze er naar toe gaan. Ze wist niet eens iets van die roedel, ze kende geen enkele roedel hier. Ze wist dat ze er waren, maar welke er waren... Nunca bleef twijfelend staan staan en vertrok toen richting de huil. Daar vond ze vier wolven, maar ze rook dat er vijf geweest was. Ze bekeek de wolven van afstand, die zagen er niet gemeen uit. Dus was het hopelijk een goede roedel. Nunca ging op ze af, ze ging rechtstreeks naar de zwarte reu toe. Hij had iets leiderlijks, dus waarschijnlijk was hij de Leider ook. ''Hallo, ik ben Nunca. Ik weet niks van deze roedel af, ben nieuw hier, maar als hij goed of neutraal is, wil ik me er graag bij aansluiten'' zei ze tegen hem, ze toonde een onderdanige houding en wachtte af

De zwarte wolf moest even nadenken over haar woorden, Nunca wachtte af, "Ik kan in elk geval stellen dat we geen slechte roedel geven. Emrys en Luciënne kunnen dat beamen."zei hij en nikte naar de twee teefjes die hij bedoelde, ze knikte vriendelijk naar hen en keek weer naar de reu.Mag ik vragen waarom je je graag aan wil sluiten bij de Ofiara?" vroeg hij, Nunca dacht na. Omdat ze zich veilig wou voelen of was het iets anders. Ze keek naar de sneeuw en koos maar wat uit, ''Ik ben nieuw en weet de weg nog niet, daarnaast ben ik erg onhandig en wil ik graag de hulp van een roedel'' meer zei ze niet. Afwachtend keek ze de wolf aan, ze voelde een frisse wind in haar nek. Geritsel van blaadjes in die wind klonk, terwijl ze afwachtte op antwoord. Hopelijk mocht het....

(Kort)

Heather draaide de kop van het hert om en begon er van te eten. Heather was er even alleen op uit gegaan, hij bevond zich nog wel binnen het territorium. Hij was hier altijd wel te vinden. Zelden verliet hij het territorium. Hij beschermde het gebied met zijn leven. Als er buitenstaanders waren was hij er altijd snel bij. Dan begon hij altijd met de standaard vraag; "Wat doe jij hier?" Meestal kreeg hij er een afsnauwde antwoord, en daar reageerde hij dan ook niet beleefd op. Dan moest er vaak een gevecht komen en wist Heather de reu weg te jagen. Heather was een grote brede reu met vel gekleurde ogen.Hij had ook veel littekens. Maar hij had buiten dat een vriendelijke uitstraling. Heather was niet het soort wolf dat iedereen afsnauwde. Hij was beleefd het zag er wijs en vriendelijk uit. Niet veel later hoorde Heather een huil. De huil kwam van ver, dus hij zou laat komen. Hij nam nog een paar happen en liet de rest liggen voor de aas eters.
Hij kwam laat aan er waren enkele wolven al, waar onder drie vreemde wolven. Heather knikte naar zijn alfa, en daarna de anderen. 'Sorry dat ik zo laat ben,' sprak hij kalm met een vriendelijke blik op de alfa gericht. Heather ging zitten en wende zich weer tot de alfa. 'Nieuwe leden voor de roedel?' vroeg hij kalm.