|| Mort ||

Stilte, doodse stilte. Stilte op het juiste moment, op de juiste plek. Zijn ogen gleden naar boven, naar de hoge grote bomen, gevuld met dennen naalden. Groene dunne takjes, die zowel de takken als de boom zelf bedekte. Een ontspannen zucht verliet zijn mond, waarna zijn blik weer naar de grond gleed. Vandaag was hij doelloos, had niks te doen wist niks te doen. Een mooi moment om zijn gedachtes op rijtjes te zetten, er was de laatste veel gebeurd. Hij was aangenomen in de roedel van Farkas, had vele wolven ontmoet waaronder Dysis. Speciaal Dysis. Hij bleef denken aan de teef met de rode ogen, snel zou hij haar weer opzoeken. Wat ze dan zouden doen, zouden ze dan wel zien. Maar de momenten die hij met Dysis deelde waren bijzonder, en die gedachtes koesterde hij. Niet schelend want andere van hem zouden denken, hij kende trouwens amper andere wolven hier in Feralis. Zijn thuis, hij beschouwde Feralis nu als zijn thuis, zijn toekomst. Mort slaakte een zucht, een tevreden zucht. Waarna hij zijn achterhammen aanspande en opstond, hij stapte voorwaarts. Dieper het bos in. Totdat plots een geur zijn aandacht trok, een onbekende geur. En nu hij toch in de buurt was kon hij net zo goed even kijken, wat hem tot deze gedachten leidde. Mort draaide naar links en naderde het gestalte. Eerst een schim, wat later de vorm van een wolf vormde. Een teef zag hij nu hij naderde, Mort liep voorbij de teef niet aankijkend. Liep pal voorbij, en ging vervolgens bij een grote struik zitten. Keek even een tijdje waarna hij sprak ’Gegroet’ Hij knikte enkel bij zijn woord, de teef nog steeds aankijkend. ’Mort aangenaam’ Hij grijnsde kort, waarbij zijn tanden ontbloot werden. ’Prettig weertje niet?’ Zei hij, om maar een gesprek naar boven te brengen. Hij zuchte kort, waarna hij zijn blik van de teef afwende en maar naar haar achtergrond begon te staren.

|| Mort ||

Zijn ogen streken neer naar de achtergrond, hij keek langs de grijs gekleurde teef. Waarna zijn blik afwende en terug gingen naar de ogen van de vreemdeling, de zoveelste wolf die hij hier in Feralis tegen was gekomen. Het was niet onaangenaam, maar het was altijd op de momenten dat hij zichzelf rust gunde dat de wolven leken aan te komen stromen. Mort zakte door zijn achterhammen en kwam te zitten op de koude sneeuw, Mort verdween in de achtergrond op plekken zoals deze. Een voordeel voor hem. De teef reageerde op de tekst van hem, van eerder ’Ik wel, de stilte de leegte.... wel wat voor mij. En hier ben ik in mijn voordeel.’ Hij knikte, waarna hij een grijns niet kon onder drukken. ’Eystra’ Herhaalde de naam goed uitsprekend meteen nadat ze zichzelf voorstelde. Er hing een apparte zweer tussen beide wolf, als een dikke mist die bleef hangen niet weg wou gaan. Er zat iets dwars, maar het gevoel was niet misbruikend. Een jeuk plaagde hem, maar Mort was er nog niet aan toe gekomen te krabben, nu bracht hij zijn poot achter zijn oor en ratste erover heen. ’Jeuk kan zo hinderlijk zijn’ Verklaarde hij tegelijk tijd dat hij zijn poot weer neerzette ’En overkomt je op de meest chanantste plekken’ Hij slaakte een zucht. Een ijzige wind sneed door zijn vacht, lucky voor hem was zijn vacht dik genoeg dat het niet door zijn huid sneed. Mort bleef Eystra aankijken, afwachtend.