Ink was 's winters geboren en was de enige die het wist te overleven in het kille weer dat twee jaar terug heerste, een winter die de dieren overleven lastig had gemaakt. Zo ook zijn vader. Hij was ziek geworden en gestorven. Een grote klap voor het jonge reutje en diens moeder. Ink herinnerde zich zijn moeder als een zorgzame wolvin, maar door het plotselinge verlies van haar partner begon ze haarzelf en haar kroost te verwaarlozen. Verdronken in liefdesverdriet en wanhoop stierf ook zij, de lente daarop.
De roedel waar hij en zijn inmiddels overleden familie bij hoorden, was zorgzaam, maar op oorlogspad. Ink was een perfecte kandidaat voor in hun troepen, jong, nog niet gevormd, ideaal om nog allerlei dingen bij te spijkeren. Na een erg korte tijd die hij kreeg om te rouwen, werd hij getraind, getraind en nog eens getraind. Hij leerde zijn spierkracht gebruiken en alle kneepjes kennen van de oudere wolven. Toen Ink een jaarling was, trokken hij en zijn roedel zuidwaarts, drongen het territorium van hun rivaal binnen en 's nachts kon het feest beginnen.

Inmiddels zwierf hij al ruim een jaar rond als eenzame reu, maar hij kon die nacht zich nog als de dag van gisteren herinneren. Hij had een jonge, witte wolvin bij de keel gevat en deze lang vastgehouden tussen zijn machtige kaken, lang genoeg voor haar om langzaam te stikken. Trots dat hij zijn eerste echte gevecht gewonnen had, viel het hem op dat er een nestje pups weggefrommeld zat ergens in een hoekje van de grot. Hun angstige kraaloogjes tuurden glazig naar de wolvin die hij zojuist gedood had, en het duurde niet lang voordat hij gerealiseerd had wat voor een vreselijke daad hij had verricht. Een jonge moeder was gestorven tussen zijn kaken en liet een nestje weerloze pups achter, een moment waar de jonge wolfjes nog hun leven lang last van zouden hebben, evenals Ink. Diezelfde nacht was hij nog vertrokken, opgegaan in rook.