».G.E.T.Y.O.U.R.L.A.Z.Y.A.S.S.O.V.E.R.H.E.R.E.«

»The Outsiders«

Het spookte al een tijdje rond in het hoofd van de jonge reu, om een roedel te leiden, of meer een groep jonge wolven. Flow zelf was ook jong, jonger dan de meeste wolven in dit gebied. Maar hij was geschikt als 'alfa'. Vooral als hij de leden zag als zijn vrienden, broeders en zusters. Natuurlijk waren het voorlopig nog maar plannen. Maar het kon altijd grootser. Het liefst zou hij gewoon een klein groepje hebben, niet zo'n hele roedel met pups en aanhang. Dat was teveel gedoe, en bovendien zou je dan nooit eenheid krijgen. Een roedel waar vriendschap belangrijk was, en waar vreemdelingen geheel buiten stonden, dat moest hij hebben. Hij had wel eens verhalen gehoord van roedels waarin de leden zich volledig tegen de alfa in bewogen, een soort van opstand. Dat zou die van hem -als die er ooit zou komen- nooit goedkeuren. Iedereen zou één worden, buitenstaanders ongewild. Pup's zouden ook niet aan de orde zijn. Daar kreeg je alleen maar problemen van, ook oudjes konden er zich maar beter niet mee bemoeien. Jonge wolven, met vechtlust, en een grote drang om te overleven. Even terug naar die oudjes, die konden best een bondgenootschap sluiten. Maar oudere wolven in een roedel waar alleen maar jonge wolven in functioneerden, was geen goed plan. Onderlinge ruzies zouden ook niet getolereerd worden, je mocht natuurlijk best een discussie hebben, als die maar niet uit de hand liep. Flow droomde ervan om zo'n soort roedel te leiden, ze zouden niet veel nodig hebben, een territorium, misschien een hol of wat grotten, prooien en vijanden. Vechter's, daar zouden ze voor gaan staan, gevreesde wolven in een gevreesd gebied. Iedereen zou hun naam kennen, en die naam, die had Flow al in zijn hoofd. The Outsiders. Flow was altijd al een buitenstaander geweest, maar als zijn 'plan' zou gaan werken, was hij de leider van alle buitenstaander's. Wolven die bij anderen niet gerespecteerd werden, wolven die niet in een 'echte' roedel wilde, maar wel iets van sociale vriendschappen en contacten wilde hebben. Wolven die wel tegen een stootje konden, die niet snel 'verliefd' werden, en die ook wel van vechten hielden. Ze zouden roedel's kleineren, hun naam als buitenstaander gebruiken, en laten zien wie hier nou de buitenstaanders waren. Deze groep zou zo hecht worden, dat je er niks tussen kon krijgen. De wolven die er in zouden zitten, zouden voor elkaar op komen, smerige klusjes -zoals wolven een kopje kleiner maken- met elkaar afhandelen. Problemen samen oplossen, en samen op jacht, om de extra grote prooien te vangen. Een eenheid.
Flow had niet door dat hij inmiddels vanaf het Softbeath Forest, tot de Sole,'s Cliffs had gelopen, eigenlijk zat hij zo diep in zijn dromen verstrikt. Dat alleen een pijnlijke steek in zijn voetkussen hem uit die dromen kon ontwaken. Geërgerd keek Flow omlaag, waar dat stomme stukje rots hem uit die droom had gerukt. Rustig draaide hij zijn kop, om alle kanten van de omgeving eens goed te bekijken. Hij was op een bekend stuk terecht gekomen. Aan de ene kant van zijn lichaam doemde de grote bomen nog boven hem uit, aan de andere kant echter, stonden vreemd gevormde rotsen schots en scheef naast elkaar. De grijze rotsformaties bleken vanaf het strand eronder érg hoog. Flow wist dit, een glimlach vormde zijn lippen toen hij dacht een akelige val van de kliffen af. Eenmaal beneden zou je gespiest worden verschillende puntige rotsen. Voorzichtig zette Flow zijn stappen, hij wilde niet gespiest worden, dat was zeker. Maar hij wist ook dat je hier voorzichtig moest zijn, graag of niet, je kon hier niet op topsnelheid voortbewegen. Hij bedacht zich dat dit een goede training zou zijn voor zijn 'droom'roedel. Hij zou de wolven kunnen testen op hun behendigheid. Hij wist ook wel dat die van hem erg hoog lag. Maar hij wist ook zijn zwakke punten, in vechten was hij namelijk niet de beste. Dat deerde hem ook niet zo veel, hij was snel én slim. En daar zou hij ook zijn 'droom'roedel op trainen. Natuurlijk konden er ook 1 of 2 of 3 wolven zijn voor het échte vechten, die konden dan de anderen kleine trucjes bijleren. Maar daar was Flow zelf niet geschikt voor. Als hij vechtersbazen voor zich zag, zag hij altijd zwarte wolven -hoewel het natuurlijk ook grijze of witte of bruine konden zijn- en met de gedachte aan zwarte wolven, dacht hij aan Yurii. Een redelijk jonge wolf, ouder dan Flow zelf, die wel geschikt zou zijn voor zijn roedel. Zijn plannen zou hij kunnen delen met Yurii, kunnen vragen of hij zich er in wilde mengen. Hem wilde helpen. Hij zou hem weer eens moeten zien, kijken of het nog steeds zo 'klikte'. Flow bracht zijn hoofd in zijn nek en sloeg een huil uit. Yurii, waar zit je, ik heb je nodig. Luidde zijn huil. Yurii zou vast komen, en zo niet, dan zou het jammer zijn voor zijn plannen.

[Eerst Yurii -Lies- en na de huil om alle andere 'bijna-leden' kan iedereen die interesse heeft voor The Outsiders zich hier melden.]

Zijn tong hing half uit zijn bek terwijl de kleine reu zich concentreerde op de brokkelige rotsen onder hem. Het was onmogelijk om sneller te lopen. Dit ging echt niet vooruit, maar hij wist dat hij zou vallen als hij sneller zou gaan. Hij schoot in de lach. Alweer. In gedachten zag hij een wolf van de kliffen vallen. Liefst zo'n Russische idioot die dacht dat hij hem te snel af kon zijn. Yurii was een geboren killer. Klein maar snel, met een hoop tactisch inzicht. En training. Hoeveel uren had hij niet doorgebracht, liggend op zijn buik, kijkend naar andere wolven. Hij had hun gebruiken in zijn kop geprent, hij had hun manier van doen van buiten geleerd. En toen kwam het meest spannende deel: het infiltreren in hun rangen. Het was gevaarlijk, maar Yurii kickte er op. En hij bracht altijd genoeg informatie mee om de hele groep makkelijk uit te schakelen. Iedere keer opnieuw was hij er goed van af gekomen. Nikolai, zijn vader, had minder geluk gehad. Die was gesnapt geweest. En hoe sterk hij ook was, hij was uiteindelijk toch gebroken. Yurii wist niet of hij dood was of niet. Wat hij wel wist, was dat zijn identiteit ook verraden was.

De kleine wolf kwam op een klein plateau terecht. Daar plofte hij neer. Hij was niet moe, maar hij had geen zin om zich nerveus te maken en uiteindelijk naar beneden te donderen. De rotsen daar beneden zagen er scherp uit. Onaangenaam scherp. Naja, zolang HIJ niet diegene was die viel, was het prima. Zijn staart sloeg een paar keer heen en weer. Zijn oren draaiden rond. Het enige geluid dat hij hoorde, was de zee. En toen plots, uit het niets, bereikte een nieuw geluid zijn oren. En het was naar hem gericht. Yurii keek even bedenkelijk. Hij kende maar één wolf die hem zou roepen. Flow. Een jongere reu die hij een paar dagen eerder had ontmoet. Hij vond Flow wel aardig. Leuk om mee om te gaan. Daarom aarzelde hij niet meer. Het had van dichtbij geklonken. Erg ver moest hij niet lopen, maar hoe lang zou het duren?

Niet zo heel lang, zo bleek. De zwarte reu met de opvallende tekens op zijn kop kwam al snel in zijn zicht. Ook omdat Yurii erop getraind was oneffenheden in het landschap te vinden. En zeg nu zelf, een zwarte reu op een witte achtergrond was als een mammoet die balletpasjes deed. Een grinnik ontsnapte uit zijn keel. Hij moest zich inhouden om niet al lachend over de grond te rollen. Dat zou koud zijn, wist hij uit ervaring. Op een drafje liep hij op Flow af. Met een klein grijnsje hield hij halt. "Je riep me?"

Flow vroeg zich af wat Yurii van zijn plannen zou vinden, hij vroeg zich af of Yurii zíjn droom waar wilde maken. En of Yurii er echt geschikt voor was, om hem te helpen. Flow had hem een paar dagen eerder ontmoet, eerst vertrouwde Flow hem nog niet echt, en Yurii -zo leek het- hem ook niet echt. Maar na een tijdje met elkaar opgetrokken te hebben bleken ze elkaar best te mogen. Yurii zou vast goed geschikt zijn als Guard -zo zou hij zijn 'vechters' noemen- maar misschien dacht Yurii daar ander's over, had hij een betere bestemming in Flow's groep.
Een nieuwe, eerlijkere glimlach verscheen rond zijn lippen. Het vreemd bruin-zwart gekleurde lichaam van Yurii kwam in zicht. De reden van zijn oprechte glimlach. Flow liep dichterbij, ook Yurii droeg een kleine lach bij zich. "Je riep me?" Sprak hij naar Flow. Haha, en of hij hem riep, nu wist Flow het zeker. Yurii was de beste kandidaat, tot nu toe. Hij was snel gekomen, hij had de kliffen overleeft. En stond hier met een grijns voor hem. Precies wat Flow wilde. "Zeker, dat was ik!" Kwam er vrolijk uit Flow's bek. "Ik had niet verwacht je zo snel te zien, Yurii." Sprak hij daarna verder. Nu moest hij gaan uitleggen waarom hij Yurii geroepen had, wat er zo belangrijk was dat ze hier een theekransje hielden. Dat Flow een roedel wilde starten. Dat was het, en het was niet niks. De meeste alfa's hadden hun rang verdiend, of geërfd van een van de ouders. Er waren weinig roedel's waar de alfa voor het eerst een alfa was. Nu was dat wel het geval. "Ik zal het je maar gelijk vertellen Yurii, ik ben van plan om een groep wolven te verzamelen, en die The Outsiders te noemen." Sprak hij met een scheve glimlach. Hier kon Flow het niet bij laten, Yurii had recht op uitleg. Een reden waarom hij die ellenlange route over de kliffen had moeten maken. "Jij bent de pérfecte persoon." Drukte Flow, Yurii, op het hart. "Ik ken je niet lang Yurii, maar je bent betrouwbaar en loyaal." Hij dacht na, dit was vast en zeker nog steeds niet genoeg. Hij zou hem moeten vertellen wat hij een uurtje -ofzo- geleden allemaal bedacht -gedroomd- had. "Gewoon een groep, geen roedel." Hij keek Yurii aan. "Ik háát roedels." Yurii zou er geen speld tussen kunnen krijgen, Flow vertelde onophoudelijk. "Een groep dus, rond de 6 wolven. Geen pup's, geen oudjes." Wat zou Yurii er tot nu toe van vinden? Hij vond het vast dom ofzo. Flow keek omlaag, zijn vader -als hij een natuurlijke vader had- zou vast trots zijn. "Een éénheid. Allemaal wolven waar je op kunt vertrouwen, en bouwen. We nemen het donkere deel in het Softbreath Forest." Flow keek op Yurii het daar mee eens was, zo niet, dan was dat jammer -alweer-. "Dat deel in de schaduw van de bergen, het word de thuisbasis van The Outsiders. Er zijn 4 rangen, The Guide, dat ben ik. The Guards, dat zijn de vechters. The Scouts, dat zijn de 'spionnen'. En dan nog The Novices, de nieuwelingen." Flow keek rond, er was -zo te horen en te ruiken- niemand anders in hun buurt. De golven sloegen zachtjes tegen de rotsen beneden aan, en een koud briesje deed hem bibberen. "Welke rang jij neemt mag je zelf weten, maar ik verwacht in jou een soort van beta rol." Zo was het tot nu toe wel genoeg uitleg, Yurii kon ook prima wolven inschatten, hij zou hem gebruiken om de leden bij een te halen. Om de geschikte wolven uit te zoeken, niet te jong, niet te oud, en alle eisen die aan The Outsider's voldeden. "Als je nog vragen hebt, kan je die nu stellen." Drong Flow hem aan. Hij was vast nog iets vergeten.

[De leden stellen we nog even uit. Er komt hier te staan wanneer de aanvrager's kunnen reageren.]

"Zeker, dat was ik!" Zei Flow enthousiast. Wie anders? Het had wel even geduurd, maar uiteindelijk had hij toch het gevoel dat Flow betrouwbaar. Niet zoals die Russische wolven. Je kon er geen een vertrouwen. Hijzelf was daar het perfecte voorbeeld van. Wolven die hem vertrouwden, eindigden een paar maanden later onder de groene zoden. Natuurlijk. Het werd niet van hem verondersteld dat hij vrienden maakte bij de vijand. Want iedereen was de vijand. Vrienden had hij amper. Misschien Nikolai, maar dat was ook zijn vader. Het was anders. Zijn enige vriend was misschien Dmitri geweest, voordat hij opgeleid werd als bodyguard voor de Chef. En in die barkoude winter hadden ze elkaar erg weinig gezien. Hij was bezig met zijn training, en Yurii leerde onzichtbaar te zijn. "Ik had niet verwacht je zo snel te zien, Yurii." Klonk het. Het haalde hem uit zijn gedachten. "Ik was dichtbij", Antwoordde hij. Eigenlijk had hij er een stuk sneller kunnen zijn. De kliffen hadden hem tegengehouden.

Nieuwsgierig keek de jongere reu aan. Yurii was een kleine wolf, dus ondanks dat hij een stukje ouder was, stak Flow boven hem uit. Daarom moest hij een beetje omhoog kijken, maar dat vond hij niet erg. Ergens wist hij dat, als het gevaarlijk werd, hij evenveel kans maakte om te winnen. Hij was klein, maar zijn tactiek was feilloos. Tegen een wolf die het moest hebben van zijn spieren en massiviteit, kon hij winnen. Hijzelf was klein. Hij kon zich makkelijk ergens verstoppen. Hoeveel achtervolgers had hij van hun groep weggelokt en in de val doen lopen? Hoeveel waren er gestorven? Yurii hield de tel bij. Dat deed elke sluipmoordenaar. Voor een reu van zijn leeftijd, stond hij best wel op een goeie plek. Negen. Het waren er precies negen. Negen levens, beëindigd door hem. Uiteindelijk snapte Flow de hint. Of hij was het al even van plan.

Flow begon te praten. Over een roedel, maar geen echte roedel. Hij zou hen de Outsiders gaan noemen. Dankzij zijn training kon Yurii perfect volgen wat hij zei, ook al klonk hij heel erg opgewonden en ratelde hij maar door. Hij wist dat hij niet moest proberen er ook maar iets tussen de gooien. Daarom bleef hij stil en luisterde hij, iets wat hij al zijn hele leven deed. Zijn brein probeerde de gedachten van de jonge reu te volgen. Hij had zeker ambitie om een goeie alfa te zijn. Een groep wolven, jonge wolven, geen ouderen of pups. Een groep wolven die een eenheid vormden. Het klonk op z'n minst aanlokkelijk. Maar was Yurii wel een groepswolf? Het duurde lang voor hij iemand vertrouwde. Als hij een vriendschapsband kreeg, was hij meestal fake. Gespeeld. Een toneeltje dat hij opvoer. Kon hij dat ook oprecht zo doen? Het zou van cruciaal belang zijn dat deze groep elkaar door en door vertrouwde. En dat was iets wat voor hem nieuw was. Toch geloofde Flow blijkbaar in hem. Hij beschreef het zo dat Yurii er zelfs zin in had. Een glimlachje speelde om zijn lippen. Toen volgde een kleine uitleg over de rangen in de groep. "Welke rang jij neemt mag je zelf weten, maar ik verwacht in jou een soort van bèta rol." Voegde de jonge wolf er nog aan toe.

Hij sloot af met vragen of hij nog vragen had. Yurii dacht even na, zette alles op een rijtje en schudde uiteindelijk zijn kop. "Ik snap wat jij wilt. En het klinkt geweldig," Begon hij. Zijn blik gleed even over het landschap. Er was echt niemand. "Maar ik weet niet hoe snel anderen mij zullen vertrouwen. Vooral omdat vertrouwen van twee kanten moet komen. En ik kan niet zomaar iemand vertrouwen omdat hij in deze groep komt." Hopelijk snapte Flow waar hij op doelde. Het zou een opdracht voor hem worden, een uitdaging. Nochtans hield hij wel van een uitdaging zo nu en dan. En deze groep kon hem ook veiligheid bieden. Niet dat hij het nodig had. Maar goed, het had dus z'n voordelen en z'n nadelen. Nu moest hij een keuze maken. Erg lang duurde het niet. "Ik doe het."

Flow bedacht zich dat hij misschien te enthousiast gerateld had, dat Yurii hem misschien niet had kunnen volgen.
Flow's vreemd gekleurde ogen zochten -alweer- de omgeving af, zijn ogen bleven haken op een platter stuk van de kliffen. Het plateau stelde zich zo'n 2 meter van Yurii vandaan, met rustige passen -zonder Yurii uit het oog te verliezen- bracht hij zich naar die plek. Het plateau was groot genoeg voor een stuk of twaalf wolven, op een kluitje, maar goed. Yurii had de hele tijd aandachtig staan luisteren, wanneer Flow's blik op hem had gerust zag hij hem telkens iets van knikken of andere gebaren waardoor Flow dacht dat Yurii hem begrepen had. Nu stond Yurii dus een eindje van Flow vandaan, op een smaller stuk van de klif. Yurii gaf een bevestiging, dat hij het begrepen had, Flow zag zijn blik afwenden. Maar snel keerde die terug. Hij sprak over vertrouwen, waar Flow zich wel in kon vinden, maar Flow's instinct zei hem dat het met Yurii wel goed zat, of had hij het mis? Dat kon toch niet. "Ik snap wat je bedoelt, als een wolf zich aansluit aan deze groep betekend het inderdaad niet dat hij gelijk hélemaal geaccepteerd word, maar de nieuwelingen krijgen een proeftijd. Een tijd waarin ze getest worden," Dat was een van de beste oplossingen, wist hij, om een nieuweling de kans te geven zich te bewijzen. "Als we toch doorkrijgen dat ze niet te vertrouwen zijn, vliegen ze er uit, en geloof me, daar zorg ik persoonlijk voor." Weer bespeelde die onplaatsbare glimlach zijn lippen. "Die wolven zullen het er niet heel vanaf brengen," Hij gaf Yurii een -bijna- 'duister' knikje, Yurii kreeg nu al toestemming te doen wat hij dacht dat goed was.
Wéér gaf Yurii zijn bevestiging, maar nu was het menens, hij wilde er bij.[b] "Mooi, nog even terug naar dat vertrouwen," Flow straalde dominantie uit, dat was duidelijk, en hij wist dat hij de roedel de goede kant op kon leiden. "Ík vertrouw jou, ik hoop dat je mij, ook al is het in zo'n korte tijd, ook vertrouwd." Hij dacht na, het kon natuurlijk zijn dat Yurii hem nog niet 100% vertrouwde, dan zou Flow extra zijn best moeten doen, want ook hij had een steuntje in de rug nodig, en Yurii was, zoals al eerder bekend, de beste persoon hiervoor. "Of in ieder geval, gáát vertrouwen."
Flow keek Yurii in zijn ogen, hij meende het, hij vertrouwde Yurii voledig. "Ik ga ze roepen, de nieuwelingen." Sprak hij op een kalme toon.
Flow sprong behendig op een platte rots dat op het plateau lag. Voor de tweede keer in een een paar uur legde hij zijn kop in zijn nek, een huil die door merg en been ging, een serieuze huil, klonk over een groot deel van Feralis, Ik verwacht wolven zonder roedel, buitenstaanders, nu. Zo duidde de boodschap, het klonk dwingend maar oprecht. Hij bracht zijn hoofd terug omlaag, en bleef op zijn rots staan. Wachtend op aankomende leden.

De laatste stappen die de groot gebouwde, grijzige teef zette, waren langzamer en lichtelijk op haar hoede. Neutrale houding, iets aan de onderdanige kant om aan te geven dat ze haar plek kende. Even bracht ze haar kop iets naar beneden, als een korte knik ter begroeting, waarna ook de laatste afstand tussen haar en de twee overbrugt werd.
Ja, ze stond achter deze keuze. En ja, ze zou vechten om dat te bewijzen. Net zoals ze gedaan had bij de Hidden Crusades, nog in Ws. Die roedel was nooit officieel geworden, maar aan het einde leek de leider tevreden over haar te zijn. Het was jammer dat het een deel van het verleden was geworden.. Maar zo gingen dingen nou eenmaal. Sinds de komst van deze roedel had hij haar in ieder geval geinteesseerd, en hier was ze dan. Klaar om zichzelf ervoor te bewijzen.
Een grijns gleed over Azeira's snuit terwijl ze zich richtte tot de zwarte reu met het opvallende teken op zijn kop. Toen de roedel zijn opkomst had gedaan, was ze gaan informeren. Zo was ze ook meer te weten gekomen over de leider, Flow. En dot was hem dan.. Duidelijk. "Ik ben Azeira," stelde ze zichzelf voor, ".. En ik heb interesse in uw roedel."

Snel bewoog de kleine, ranke maar sterke reu zich door het landschap van Feralis. zijn nieuwe thuis. Hij was op weg naar de wolf die had gehuild; 'Ik verwacht wolven zonder roedel, buitenstaanders, nu.' Hij voelde zich aangesproken door de huil. Hij was een wolf zonder roedel en een verschrikkelijke buitenstaander. Zeg nu zelf, welke wolf woont er nu een half jaar alleen in een grot ergens in een verlaten gebergte?
In de verte werd een drietal wolven zichtbaar. Het waren twee zwarte en een grijze. Hijzelf was Rood/bruin, een kleur die je niet elke dag tegen kwam. Stap voor stap kwam hij dichterbij de oorsprong van de huil. Nu hij dichterbij was zag hij dat het twee reuen waren, de zwarte wolven, en een teef, de grijze. Krachtig zette hij af en sprong met een boog over het laatste opstakel, een rotspunt, heen. Hij stond nu oog in oog met de wolven waarvan een een opmerkelijk teken op zijn kop staan. ''Ik ben Empty. Ik ben op de huil afgekomen omdat ik een echte buitenstaander ben, tenminste zo ervaar ik het. Wie is hier de leider?'' Hij had zo'n idee dat de wolf met het teken de leider was maar zeker weten deed je het nooit. Hij ging rustig zitten en keek de wolven een voor een aan. Jep, hier deze wolven, deze roedel, daar zag hij wel toekomst in.

(sorry dat 'ie kort is)

Het was een geruststelling voor hem toen Flow hem vertelde dat hij niet meteen alle wolven moest vertrouwen. Dat ging voor hem net iets te ver. Hij grijnsde breed toen de zwarte reu hem meldde dat hij persoonlijk zou zorgen voor wolven die niet loyaal bleken te zijn. Yurii kende de reu met de speciale ogen nog niet zo goed, maar hij kon wel begrijpen wat hij bedoelde. Een knikje van de reu deed zijn grijns nog breder worden. Ja, hij mocht deze wolf wel. Eentje die wist wat hij wou bereiken en hoe hij het moest bereiken. Dat was redelijk belangrijk. Yurii zelf zou het niet zo geweldig doen als alfa. Hij was meer het type dat stil was en keek en luisterde. Geen wolf die zou praten en de leiding nemen. Niet als het niet nodig was. Hij was eigenlijk niet zo heel erg sociaal. Toch wist hij zeker dat deze groep wolven hem veiligheid kon bieden. En geleidelijk aan zou hij misschien toch een beetje vertrouwen in hen kunnen stellen. Feralis was groot. Vluchten kon altijd. Als spion kon hij makkelijk zomaar verdwijnen. Geen wolf zou hem kunnen vinden. En als ze dat toch deden, dan was dat omdat Yurii dat zelf wou. En daar zat dan meestal wel een reden achter. Sommige wolven moesten gewoon dood. Te gevaarlijk om te laten leven. Zo'n gevallen werden gemakkelijk in de val gelokt. Wolven die uit waren op wraak, bijvoorbeeld. Blind van razernij. Eigenlijk was het bijna te makkelijk. Ook al was hij niet zo groot, het was uitzonderlijk dat hij zich liet verrassen of gevangen nemen.

"Mooi, nog even terug naar dat vertrouwen," Zei Flow plots. De wolf klonk dominant, maar dat vond Yurii niet erg. Hij was het gewend om gecommandeerd te worden. Meestal was hij toch weg, op een of andere missie. Hij had geen problemen met iemand die boven hem stond. Zolang hij maar mocht doen wat hij graag deed. "Ík vertrouw jou, ik hoop dat je mij, ook al is het in zo'n korte tijd, ook vertrouwd." Sprak Flow. Even dacht Yurii daar over na. Vertrouwen, het was iets heel erg vreemds. Misschien kon hij deze reu wel vertrouwen. Hij wist het alleen niet zeker. Hij zou wel zien. Zo lang kenden ze elkaar nu ook weer niet. "Of in ieder geval, gáát vertrouwen." Dat was dan weer een geruststelling. Dat hij zich niet meteen aan regels en afspraken moest binden. Yurii knikte kort. "Klinkt logisch. Geen zorgen, dat komt wel. Ik moet er gewoon heel even aan wennen", Antwoordde hij. Flow stond op en liep naar een plateau op de kliffen. Als ze dicht op elkaar zaten, konden er misschien 11, of meer, op het plateau komen staan. Flow meldde dat hij de nieuwelingen zou roepen. Een langgerekte huil verliet zijn keel. Yurii aarzelde even. Hij moest toch in een soort van bèta-achtige rol komen? De rechterhand van de alfa. Met een vragende blik keek Yurii Flow even aan. Toen ging hij aan zijn rechterflank zitten. "You mind?" Vroeg hij zachtjes. Hij zat niet op hetzelfde niveau, aangezien de zwarte jongwolf op een platte steen was gesprongen.

Niet veel later kwam een grijzig teefje aangelopen. Ze had felrode ogen. Ze stelde zichzelf voor als Azeira. Automatisch gleden zijn ogen over haar lichaam. Hij ontrafelde haar manier van doen, haar manier van praten en haar manier van kijken. Haar hele houding vertelde meer dan ze waarschijnlijk vermoedde. Een wolvin die het wel eens waard zou kunnen zijn om erbij te laten. Yurii zei niks, dat was Flow's taak. Een tweede wolf verscheen. Deze keer een kleine, lichtbruine wolf. Een beetje dezelfde bouw als hemzelf. Ook deze wolf kwam zich aanmeldden, en zei dat hij Empty heette. Op de vraag wie hier de leider was antwoordde Yurii met een kinkje richting Flow. Meer woorden hoefde hij er niet aan vuil te maken. Hij keek en luisterde en wachtte af, zoals hij al zijn hele leven deed.

Flow schreef:

Terwijl Flow op het plateau stond liet hij zijn blik nog eens over Yurii glijden, het deed hem goed dat de wolf het kon vinden in zijn toekomstige plannen. Het was immer's belangrijk dat alle leden zouden weten waar ze aan toe waren. Dat alle leden zich er in konden vinden, en Yurii was er al één. Tot Flow's opluchting nam Yurii naast hem plaats, nu voelde het niet alsof hij alleen stond. Nee, het voelde vertrouwd. Met een klein knikje gaf hij hem toestemming. Na niet al te lange tijd hoorde, en rook, Flow een andere wolf, een wolvin eigenlijk. Flow's reukzintuigen waren goed, erg goed, en het verbaasde hem dat hij haar geur herkende. Was het een bekende? Nee, want nu hij haar zag, grijs als ze was, wist Flow dat ze haar nog nooit eerder had gezien. Naarmate ze dichterbij kwam werd de flauwe geur toch steeds sterker, een geur -hij rook hem heel zwakjes- die zijn moeder ooit bij zich had gedragen. Zijn herinneringen waren vers, ze kwamen naar boven drijven, en op de een of andere manier haalde deze wolvin dat bij hem op. Hoe dat kwam? Geen idee, maar het was zo. Ze kreeg een knikje van de wolvin, en Flow gaf er met een wazige blik eentje terug, het deugde hem niet. Hoe was het mogelijk dat deze wolvin herinneringen van zijn moeder naar boven liet komen?
De wolvin stelde zich voor, "Welkom Azeira, je interesse is terecht." Sprak Flow rustig naar haar. Zijn ogen liet hij over haar lichaam dwalen, niks wat naar een van zijn ouder's wees, maar als hij haar toeliet, dan zou ze misschien wel wat kunnen vrijgeven?
De geur van een nieuweling drong tot hem door, en niet veel later liep er een bruine gedaante zijn gezichtsveld binnen. Hij stelde zichzelf voor als Empty, en vanuit zijn ooghoeken zag hij -bij Empty's vraag naar wie de leider was- Yurii naar hem knikken. "Fijn dat je er bij bent Empty, en dat je niet van een van die akelige rotsen af bent gedonderd. Hoewel dat natuurlijk ook een grappig gezicht zou zijn." Grijnsde Flow scheef. Toch deed het hem pijn dat er maar twee wolven verschenen waren, hoewel het een goed begin zou zijn, dan zou hij zijn aandacht op minder wolven te hoeven vestigen. Dus had hij het minder druk met al de regeltjes en zaakjes. Hij keek even kort naar Yurii, zodat hij zijn vraag in zijn ogen zou zien, waar blijft de rest? "Ik neem aan dat jullie twee niet de enige zijn die zich komen melden, stiekem hoop ik op meer, maargoed, we zullen het er mee moeten doen. Ik vind het fijn te weten dat jullie deze helse weg over de kliffen hebben doorstaan. Test één volbracht. Maar wees niet al te opgelucht, meer testen zullen volgen." Hij dacht na, wat zou een goede leiden nu moeten doen? Toch stond er geen twijfel in zijn houding, nog in zijn ogen. Hij straalde trots uit. "Ik wacht nog even, en als er niemand meer komt, hebben ze pech. Daarna zal ik jullie de volgende test opleggen." Hij hoopte dat dit genoeg uitleg was, zo niet, dan was dat jammer.

[sorry voor de late reactie]