I wish I was a heartbeat, that never goes to rest.

{ Iedereen welkom }

Haar bleke vacht was een perfecte camouflage in de sneeuw. Met rustige passen kwam de nieuweling het gebied ingewandeld. Haar oren stonden belangstellend gespitst. Elke pas deed haar staart heen en weer zwiepen. Een aangename spanning verrijkte haar feminiene lichaam. Nova was een echt teefje. Haar slanke en fraaie lichaam werd gesierd door een spierwitte en goedverzorgde pels. Van binnen was ze eveneens een vrouwtje, lief, behulpzaam, maar als het moest kon ze ook snauwerig zijn. Ach ja, iedereen had zijn mindere kanten, of niet soms?
Inmiddels stond het teefje stil. Ze was op een hoger punt gearriveerd en besloot even te genieten van het uitzicht van het nieuwe gebied. Het zag er vruchtbaar uit, een perfecte plek voor roedels om zich te vestigen. Haar staart kwispelde opgewekt heen en weer. Wat had dit nieuwe gebied met zich mee te brengen?

Laatst aangepast door Nova op vr jan 27, 2012 6:08 am; in totaal 1 keer bewerkt

Het was een mooie zonnige winterdag, maar echt warm kon je het nog niet noemen. C was weer eens bezig met 1 van zijn vele reizen door Feralis. Hij keek om zich heen en rook in de lucht. Geen prooidieren, maar wel een andere geur! Het was de geur van een andere wolf. Hij volgde deze geur. De geur leide hem naar een stroompje. C stopte even om van het stroompje te drinken. Zijn lange reis had hem namelijk dorstig gemaakt. Toen hij klaar was met drinken liep hij verder, de geur achterna, toen zag hij de wolf waarvan de geur afkomstig was. Deze stond op een hoger punt in het zonlicht, het was een mooit gezicht. Maar dat wou nog niet zeggen dat de deze wolf goede bedoelingen had. Hi stopte ven en analyseerde de wolf. Het was een witte teef, vermoedelijk iets jonger dan C. Hij zag niets kwaadaardigs in de houding waarop de wolf stond. Waarschijnlijk had deze teef een lief karakter, maar dat kon natuurlijk schijn zijn. Hij liep naar de teef toe. "Gegroet" hij ging naast de teef en keek met haar mee naar het uitzicht. "Wat kan zo'n uitzicht toch fascinerend zijn vind je niet?" C besloot voorlopig maar even vriendelijk te doen tegen deze teef. Misschien wist zij wel dingen die van belang waren.

Met een nors gezicht staarde het humeurige reutje voor zich uit. Hij was, zoals gewoonlijk, in een ongelofelijk pesthumeur en had zin om alles en iedereen die op zijn pad waagde te komen te verpletteren. Het probleem alleen was dat hij al dagen aan het zoeken was naar een geschikt slachtoffer om zijn woede op af te reageren. Het liefst een onderdanige roedelwolf die hartstikke bang was voor zo'n afschrikwekkende reu. Eentje die het al bijna in zijn broek deed wanneer hij alleen, zonder zijn moedertje het veilige nest had verlaten om te spelen met een of ander zielig vogeltje. Pfuh, maar die jonkies van tegenwoordig letten wel op. Ze liepen niet meer zo makkelijk weg, en als ze dat deden, zorgden ze er wel voor dat ze ongezien overal tussendoor glipten om aan de gemene wolven te kunnen ontkomen. Zo kon Dagon zijn lol niet beleven en bleef hij maar in een sleur van depressie zitten. Niets leek hem nog op te kunnen vrolijken. Prooi was vroeger iets waar hij ontzettend blij mee zou zijn, maar nu was het niet meer dan tijdsverspilling. Als hij nou eens een verdomd, klein wolfje te grazen kon nemen en ervoor kon zorgen dat deze ervoor zou zorgen dat Dagon wat te eten kreeg... Af en toe had hij echt een hekel aan de wereld.
Terwijl zijn half-bevroren poten zijn zware lichaam droegen, keek hij met zijn grote kop heen en weer en snoof druk de geur van de omgeving op. Het was hier ijskoud, er was amper te overleven in deze kou. Wolven zouden hier dus eigenlijk niet moeten zijn, maar toch kon hij het niet laten een beetje hoop naar levende wezens van zijn soort te zoeken. En plots, alsof het leven voor één keer naar hem luisterde, drong de heerlijke, zoete geur van een teefje zijn neusgaten binnen. Al snel vond hij een tweede, veel sterker ruikende geur. Deze was van een reu die blijkbaar de geur van het teefje had gevolgd. Dagon grinnikte kort. Twee vliegen in één klap, mooier kon het niet worden. Hij liet zijn poten sneller bewegen zodat hij begon te rennen. Al snel kwamen twee vage gedaantes in zicht. Eén van hen, de donkergekleurde reu, leek iets tegen het witte teefje te zeggen. Geamuseerd zag hij in een oogopslag dat hij ouder en groter was als beide wolven. Misschien was het toeval, misschien was het door zijn maag die zo hard had geknord dat de hele wijde omgeving het had kunnen horen, maar plots zag Dagon voor zich hoe hij de twee wolven zou kunnen opjutten om voor hem te gaan jagen. En anders was het altijd leuk om ze een beetje op te fokken. Langzaam kwam hij dichterbij, zijn blik strak op beide wolven gericht. Ongevraagd nam hij plaats op zo'n 2 staartlengtes van de twee af en sloeg deftig zijn staart om zijn voorpoten. "Stoor ik? En zo ja: Dat was mijn bedoeling." Met een schuine kop en een gemene uitdrukking in zijn ogen keek hij een voor een naar de wolven, afwachtend op hun reactie.

En ja hoor, het was meteen raak. Het had niet heel lang geduurd of Nova zag een donkere reu opdoemen in de verte. "Gegroet," Het zwarte soortgenootje leek geen kwaad in de zin te hebben. Nova knikte glimlachend terug als een begroeting. Ze had nooit verwacht zo snel iemand tegen te komen. In het gebied waar zijzelf vandaan kwamen leefden namelijk niet zo heel veel wolven. Het noorden was hard, het leven ging niet van een leien dakje, maar toch wist Nova zich met een positieve kijk op het leven zich door die periode heen te slepen. Toen de sneeuwstorm opdeed die haar en haar roedel uit elkaar dreef, wist ze dat er geen weg meer terug was, en was ze kalmpjes begonnen aan een zoektocht naar een nieuw thuis.
De reu sleurde haar uit haar gedachten. "Wat kan zo'n uitzicht fascinerend zijn, niet?" Opnieuw knikte Nova. "Jazeker," sprak ze zachtjes. "Waar ik vandaan kom hadden ze dit allemaal niet.. Begroeiing, gras. En zeker niet in de winter." Nova huiverde. Alhoewel deze winter vrij fors was hier in Feralis, was het nog niets vergeleken met de besneeuwde noordelijke gronden waar zij vandaan kwam.
Terwijl ze de laatste woorden sprak merkte ze nog een wolfachtig gestalte op. Deze was eveneens donker, groter dan haar, maar de uitdrukking die op zijn gezicht speelde was totaal anders dan die van de eerdere reu. Hij zag er chagrijnig uit, een echte bullebak die in staat zou zijn elke wolf, groot of klein, te grazen te nemen. Nova grinnikte binnensmonds, maar uitte dit als een stralende en schijnheilige glimlach die men wel vaker op haar zwarte lippen kon zien spelen.
"Stoor ik? En zo ja: Dat was mijn bedoeling." Zachtjes en met neergeslagen ogen schudde Nova haar kop. "Maar nee toch, broeder, je bent welkom." Ze liet haar blik vallen op beide reuen. "Wat een eer, twee reuen op deze jonge dag. Mag ik vragen hoe jullie heten?" Inmiddels was ze gaan zitten, en vragend trok ze haar kopje schuin. Op het eerste gezicht leken de twee reuen totaal niet op elkaar afgestemd. Nova was niet zo van het leedvermaak, maar ze moest toegeven dat zo een situatie allerminst grappig moest uitlopen.

C merkte dat er een 2de reu was gekomen. "Stoor ik? En zo ja: Dat was mijn bedoeling."zei deze. C bekeek de wolf die was aangekomen. Het was een zwarte reu, waaschijnelijk iets ouder dan hem. Deze wolf had iets vijandelijks in zijn houding. Maar, dat wou nog niets zeggen. C was in ieder geval op zijn hoede. "Maar nee toch, broeder, je bent welkom." zei de witte teef. "eensgelijks" zei C. "Wat een eer, twee reuen op deze jonge dag. Mag ik vragen hoe jullie heten?" C was altijd voorzichtig met zijn naam zeggen, want dat zou namelijk tot vragen leiden, en hij hield er niet van deze te antwoorden. daarkwam bij, hij kende de teef helemaal niet en wist dus niet zeker of hij deze wel kon vertrouwen. Goed hij besloot maar gewoon zijn echte naam te zeggen. Hopelijk leed dit niet tot de vragen die hij dacht. "Tuurlijk Mijn naam is C." zei C. Hij hield de reu vanuit zijn ooghoeken in de gaten omdat hij deze helemaal niet vertrouwde.

Dagon bekeek de twee wolven voor hem goed. Hij lette op hun houding tegenover elkaar, en op de houding die ze hadden toen ze hem opmerkten. Bij het teefje leek hij een klein sprankeltje van onzekerheid te zien, maar het reutje gaf niks prijs. Dit vond hij erg irritant, omdat hij nu moest inschatten hoe iemand was zonder er aanwijzingen voor te hebben. "Maar nee toch, broeder, je bent welkom." Haar uitspraak zorgde er alleen maar voor dat Dagons mond in een rechte streep veranderde. Hij hield er niet van als er zo lief tegen hem gepraat werd, alsof ze helemaal niet had gezien dat hij best wel chagrijnig was. "Niks broeder," gromde hij, en hij draaide zijn kop weg. "Eensgelijks," hoorde hij de donkere reu nog zeggen. Dagon keek hem even aan, maar al snel richtte hij zijn blik weer op een onzichtbaar voorwerp ergens in de verte. "Wat een eer, twee reuen op deze jonge dag. Mag ik vragen hoe jullie heten?" vroeg het teefje. Dagon hield niet van praten en al zeker niet als het ging om het prijsgeven van persoonlijke informatie. Ja, hij had er moeite mee zijn naam vrij te geven. Waarom? Omdat hij Dagon was. Hij was apart, koppig en had een heel eigen wil. Alles moest zoals hij dat wilde, alles was zoals hij dat wilde, alles ging zoals hij dat wilde. Dat was de enige regel die hij voor zichzelf had opgesteld. De andere reu daarentegen leek het niet zo erg te vinden om zijn naam te vertellen. Hij vertelde dat hij C heette. C... Dagon vond het maar een aparte naam. De naam paste precies bij het nieuwe vooroordeel dat hij had ontwikkeld over de donkere reu. Een echte poedelnaam. Zonder zijn naam te vertellen, deed hij een paar stappen dichterbij zodat hij hen beter zou kunnen horen, en om de afstand misschien wat intimiderender te maken. "Wat is jouw naam, popje?" vroeg hij het witte teefje met een quasi-geïnteresseerde ondertoon in zijn stem. Om de naam ging het hem niet, iets om zijn honger te stillen, dat was wat hij nodig had.

De ene reu stelde zich voor als C.
Nova vond het een opmerkelijke naam. Of was het een bijnaam? Alhoewel haar interesse ietwat gewekt werd, besloot ze er niet verder om te vragen. Grotendeels doordat de tweede reu zo snauwerig gereageerd had. Nova had het niet op dat soort typjes, alhoewel ze de grijns op haar zwarte lippen nu niet meer kon verbergen. Ze vond het bijna amusant om te zien hoe dat soort wolven hun leven werkelijk vergalden door hun negativiteit, of tenminste, zo zag zij dat.
Ze kon hem zien nadenken toen ze om zijn naam vroeg, maar blijkbaar besloot hij zichzelf stil te houden. Tot haar verbazing verkleinde hij enkele momenten later de afstand tussen zichzelf en het tweetal. "Wat is jouw naam, popje?" Alhoewel hij geïnteresseerd klonk, wist Nova nog niet echt of ze hem kon vertrouwen. Zeker niet door de gedachte die daarnet door haar kopje heen schoot. Wat als hij kwaad in de zin had? Nova was klein en totaal niet getraind op vechten. Maargoed. Zonder er verder nog bij stil te staan besloot ze zichzelf voor te stellen. Een scheef grijnsje verscheen op haar bek toen ze begon met spreken. "Mijn naam is Nova," Haar stem klonk zachtjes, maar niet onzeker, en ergens kon je nog een noordelijk dialect onderscheiden. Maar ze was al zo'n tijd niet meer bij haar roedel geweest dat die klanken steeds meer aan het vervagen waren.
Doortrapt liet ze haar staart een korte zwaai maken. Haar twee goudgekleurde ogen priemden in die van de onbekende reu. "En jij dan, reu? Het is onbeleefd om een dame op antwoord te laten wachten." zei Nova met een sluw ondertoontje tussen haar vriendelijke klanken. Ergens trok hij haar interesse, maar ze zou hem wel doorhebben voordat het eventueel uit de hand zou lopen. Althans.. Dat hoopte ze.