Behoedzaam, maar toch snel zocht de lichte reu een weg door het bos. Af en toe keek hij om, om te kijken of de teef nog achter hem liep. Ze week echter nooit van zijn zijde, dus hij maakte zich geen zorgen. En zelfs al zou ze afdwalen, ze kon perfect op zichzelf passen. Achterlijk was ze niet. Hij ook niet. Sterker nog, ze waren allebei perfect ontwikkelde wolven, verstandig én niet op hun mondje gevallen. Nog één keer keek Prodigy achterom, en hij glimlachte naar Feather. "Het kan niet ver meer zijn."
Ver waarheen? Hij schudde zijn kop. Dom om te zeggen. Ze waren nergens naar op weg. Ze waren gewoon op pad. Een nieuwe plek, dat hadden ze nodig. Hoe kon hij nou weten of het nog ver was? Dat ze in een nieuw gebied waren, dat snapte hij best, maar hij had geen idee hoe ver het nog was.
Behendig sprong hij op een omgevallen boomstam en liep hij verder. Hij luisterde aandachtig of Feather nog achter hem liep, en de behendige voetstapjes stemden daarmee in. Tevreden stapte hij over het rottende hout. Een kleine kever liep voor zijn voeten, maar Prodigy schonk er totaal geen aandacht aan.
Plotseling klonk er een ritselend geluid in de bosjes, en met een luide snauw sprong de witte wolf er op af. Toen het een losse tak bleek te zijn, liep hij weer verder op de grond.

Een klein beekje dook op, vlak voor hen. "Hé, water," merkte hij nogal overbodig op, en hij liep er snel heen. Ze waren al een tijd onderweg, en ondanks dat ze genoeg gegeten hadden, voelde zijn keel droog aan. Dankbaar begon hij te drinken. Hij keek even uitnodigend achteruit naar Feather. "Kom, dit water is heerlijk!"

[& Feather]

Lichte passen brachten haar lichaam vooruit. Haar zwarte vacht mee schuddend met de bewegingen. Voor haar bewoog een witte reu. Een reu die voor haar meer betekende dat zij kon uitdrukken. Hij keek telkens achterom en een kleine lach verscheen op haar gezicht. Ze wou zeggen dat ze kwam maar dat had hij zelf ook wel door. Ze konden prima op afstand van elkaar leven. Hun balans vinden als ze even zonder elkaar waren, maar met hun twee zij aan zij lag het haar beter, hij maakte haar leven, ook al klonk het zo cliché, nog beter. Zijn geweldige karakter die haar had doen opkijken. Zijn ogen die hem uniek maakte in zijn soort, zijn prachtige witte vacht. Maar verblind was ze niet, ze was het geweest. Verblind van zenuwen dat hij haar niet zou zien staan. En nog nooit had ze dat gehad, altijd de teef geweest die van zich kon afbijten. En nu hij voor haar had gekozen had ze dat dubbel zo hard ingelegd. Nu had ze wat om echt voor te vechten. Zijn stemgeluid klonk en de glimlach in zijn gezicht deden na al die tijd nog steeds de veren haar buik kietelen. ,,Niet ver?" Zei ze met een speelse lach op haar gezicht. Hij wist wat ze bedoelde want zijn kop schudde licht. Ze waren opzoek naar het plekje, we zien wel. Naar het plekje, die het meest bevalt. De witte spiermassa die voor haar liep sprong over een gevallen boomstam heen en zij volgde enkele secondes later zijn beweging door over het rotte hout heen te springen en soepel op haar kussentjes onder haar poten te belanden. Haar poten trippelde droogjes verder en ze keek naar het gebied waar ze nu weer waren beland. Een voor haar prachtig uitziend bos. Het was wel is waar verbrand en sommige bomen verkoold, maar dat gaf sfeer. Een sfeer die haar meer dan goed beviel. ,,Dit is een prima plek." Sprak ze en zag dat de reu tot stilstand kwam en de bosjes in schoot om een losse tak aan te vallen. Ze moest haar lach inhouden en stond kort naast hem stil en liet haar lach horen, ,,Pas op hoor.. Straks pakt de tak je." Zei ze grijnzend om hem gewoon te dollen. Ze liep weer vooruit en Prodigy liep alweer vooruit toen hij opmerkte dat er water was. Haar kop schudde ze zachtjes met een klein lachje erop. Zijn stem klonk weer en ze zette voor het eerst sinds een paar uur een versnelling in naar het water toe, haar tong liet ze razendsnel in het water belanden en in een kommetje het water haar keel in scheppen. ,,Hmm.." Zei ze en sloot haar ogen even. Het water.. Tsja dat was gewoon water. Het ging erom dat haar keel weer even gesmeerd was die na al die tijd zelfs met het speeksel in haar mond niet meer nat te krijgen was. Ze draaide haar kop naar de witte reu en likte over zijn wang heen. ,,Je bent geweldig.." Zei ze met een lach op haar gezicht en gesloten ogen.

Feather leek hem te begrijpen, met alles wat hij deed en dacht. Op één of andere manier begreep zij hem. Alleen zij. In de roedel waar hij was opgegroeid was het heel anders geweest. Als jongste zoon van een teef in de roedel, werd hij niet geaccepteerd. Dat zijn moeder überhaupt pups had gekregen, was al genoeg schande. Zijn zusje werd redelijk hartelijk ontvangen, maar Prodigy moest heel wat doorstaan. Zijn moeder had het ook niet makkelijk, en dat wist hij. Toch bleef hij dwars liggen. Niks of niemand kon tot hem doordringen, en ze konden hem uitschelden, maar de woorden raakten hem nooit. Hij sloot zich totaal af, en tot zijn grote minachting ging zijn zusje er met één van de alfapups vandoor, ondanks dat diezelfde reu Prodigy elke dag lastig bleef vallen.
Het was een stille dag toen Prodigy besloot om weg te gaan, en zodra hij ver genoeg was van zijn roedel, kwam hij een jonge zwarte pup tegen. Ze was heel anders dan de pups die Prodigy kende, en hij mocht haar graag. En naarmate de haat naar alle wolven groeide, groeide zijn liefde voor Feather. Zij was de enige die hem niet minachtte, en ze scheen hem graag te mogen.
Toen de andere wolven uit de roedel achter de liefde kwamen, mocht Prodigy kiezen tussen Feather en de roedel. Zijn zusje was geen reden om te blijven, en z'n moeder ook niet meer. Dus hij ging.
En nu stond hij hier, naast zijn grote liefje. Zijn engel, die 'm in het diepste dal had gevonden. ,,Dit is een prima plek." Hij keek om en glimlachte naar Feather. "Dat klopt. Misschien is het verstandig om hier te blijven, voorlopig." Hier was water, beschutting en rust. Ook zou er zo nu en dan best een kudde voedsel langs komen, aangezien het bos begroeid en veilig leek.
Feather kwam naast hem staan en begon te drinken. ,,Je bent geweldig.." Hij gaf haar een lik over haar kop. "je zou jezelf 'es moeten zien."

Haar ogen hadden zich op het bewegende water doen vallen waarneer hij zijn woorden sprak. Zichzelf bekijkend, een zwarte teef met wit grijze haren rond haar bek en hals. Haar gele ogen had ze op de bewegende kringen gelegd. Kort nagedacht over vroeger. Ze stond niet in de roedel waar Prodigy in zat. Een roedel was sowieso nooit haar ding geweest. Ze had het van haar oude moeder gehoord toen ze nog een hele kleine pup was. Hoe roedels het niet accepteerde als je zelf pups zou krijgen als beta. Alleen de alfa's mochten beschikken over de pups. Haar moeders woorden waren strak geweest, strak en duidelijk. Een roedel was niks, het gaf chaos en ruzies. Een teef van hun soort moest een eigen leven leiden en niet afhankelijk zijn van iemand. De gele ogen van Feather gingen naar haar soulmate. De reu die haar hart in zijn bezit had. Maar nog steeds was ze niet afhankelijk van hem. Iets wat ze prima kon was voor zichzelf zorgen. En ondanks dat ze groot en deels van haar leven met Prodigy had doorgemaakt kon ze zich er ook van afzetten, hoewel een missend misselijk gevoel dan in haar buik kwam. Maar met de gedachte dat ze hem gauw zou zien had telkens opnieuw die misselijkheid uit haar buik weggenomen. "Dat klopt. Misschien is het verstandig om hier te blijven, voorlopig." Dat waren zijn woorden van enkele seconden geleden en ze keek hem aan, ,,Het is mooi hier.. Een prima plek." Zette ze de bevestiging van het blijven vast. Wel is waar een niet heel duidelijke bevestiging. Maar ze was het ermee eens. Het was een mooie plek met sfeer. Prima beschutting, voor hun lag een waterpoel en eten was er vast te vinden. Dus dit was 'het'. Het geen waar Prodigy net over sprak. "Het kan niet ver meer zijn." En hij had zoals altijd weer eens gelijk. Het was niet ver het was enkele meters lopen met een lichte versnelling, en ze kwamen op een droomplek aan. Water die hun kelen had gesmeerd, een lichte zonnestraal die door de verschroeide takken heen scheen. De wind die haar zachtjes een geur van voedsel deed geven. Ja het was hier perfect voor even. Alles leek op het begin perfect maar op Prodigy na was alles erna afgetakeld. Had het zijn minpunten laten zien. En hij had ze gewoon niet. Haar ogen gingen naar de witte reu toe die haar een lik gaf. ,,Ik alleen? Daar is niks aan.." Zei ze met een lach op haar gezicht en boog naar het water, ,,Laat jouw gezicht zien.. Naast die van mij in het water. Valt je iets op?" Zei ze met een klein lachje op haar gezicht.

Prodigy keek in het water, en hij zag dat Feather zichzelf aan het bekijken was, en hij glimlachte onwillekeurig. Feather was prachtig, en hij hoopte dat ze dat zelf ook kon zien. Vast wel. Ze was niet één van de vele die zichzelf enkel konden afkraken, in de hoop complimentjes te krijgen. Ze was één van de weinige, die niemand nodig scheen te hebben, en prima op zichzelf kon leven. Prodigy wist dat zijn vriendin daartoe in staat was, en daar was hij blij mee. Stel dat er iets met hem kwam te gebeuren, dan zou zij verder kunnen gaan, zonder in te storten en een emotioneel, depressief wrak te worden. Hij keek opzij naar de zwarte teef, en een koude hand greep zijn hart bij de gedachte dat hij ooit bij haar weg zou gaan. Hij móest bij haar in de buurt blijven, hij gaf te veel om haar om zomaar weg te gaan. ,,Het is mooi hier.. Een prima plek." Hij glimlachte weer en duwde zijn kop liefdevol tegen die van haar aan. ,,Laat jouw gezicht zien.. Naast die van mij in het water. Valt je iets op?" Hij ging naast haar staan en samen keken ze in het troebele water, dat rustig en vredig lag te wezen. "Ja..." Hij keek opzij en grinnikte. "Ik ben wit en jij bent zwart, maar dat wisten we al.'' Hij keek weer terug en bestudeerde het aandachtig. Prodigy had witte haren rond haar snuit, terwijl Prodigy overal dezelfde ivoorkleurige vacht scheen te hebben. Ook leek hun haardikte heel erg verschillend. Prodigy had een dikke, pluizige vacht, terwijl Feather een veel kleinere, maar ook veel elegantere vacht had. Hij keek weer op, en bestudeerde de omgeving.
Alles leek groen te zijn. Een dikke laag mos bedekte alle bomen, die op sommige plekken onder water stonden. Zelfs het zonlicht leek groen te zijn, als het eenmaal door de dikke laag bladeren heen kon komen. Hij keek even rond. Het was heel erg stil. Vredig. Hij glimlachte tevreden. Hier had hij 't prima naar zijn zin. "Ik vind het hier mooi."

Haar gele ogen bekeken zichzelf en bleef in haar eigen ogen kijken zover je dat kon zien in het troebele water. Ze sloot haar ogen en hoorde de stem van Prodigy en grijnsde klein, ,,Yin en Yang.. Is het niet.." Zei ze speels en tikte zijn neus met de hare aan. ,,Jij heb een zwarte neus.. En ik een witte bek.." Zei ze met een lichte twinkel in haar ogen. Het was qua eruit zien Yin en Yang. Maar hoewel ze het fijn bij hem vond en het liefst niet zonder hem wou zou ze ook zonder hem in evenwicht blijven. Het was haar genoegen. Ze zou als ze hem kwijt was niet naar hem janken maar zelf zijn spoot proberen op te zoeken. Als hij spoorloos was zou ze doorgaan waar ze eerst beide mee bezig waren. Zelfs al hadden ze geen doel, ze wist dat ze elkaar hoe dan ook terug zouden vinden. Misschien een onzichtbare band die haar liet voelen waar hij was. Want keer op keer had ze hem weer gevonden en hij haar. Het voelde.. Voorbestemd? Maar dat klonk zo klef. Ze vonden elkaar gewoon en waren gelukkig met elkaar. Ze wist dat er een hele speciale close band tussen hun was. Maar aan de andere kant konden ze zich vrij van elkaar los bewegen. Zonder in paniek te raken of zonder zich als een zwakke teef overal beet te laten nemen omdat ze was gebroken door gemis. Zo was zij niet.. Zo was hij niet. Ze waren beiden goed in staat om voor hunzelf te zorgen. Dus hoe het er ook zo mooi uit zag hun Yin en Yang kleuren, het had voor de rest geen betekenis. Ze hielden elkaar niet in evenwicht en dat was duidelijk. Haar ogen opende weer en ze keek naar de witte reu naast haar. Ze glimlachte klein en keek opzij, ze zag hem liever in real dan dat ze in troebel water zou doen. Prodigy leek geïnteresseerd in de omgeving. Ze was niet iemand die om aandacht begon te vragen zodra ze dat wou. Ze zou hem eerst laten uitkijken en bleef hem met een koele lieve blik aankijken en hoorde toen zijn woorden. Nu keek ook zij rond. Om naar de omgeving. Je kon sommige verbrandde stukken boom nog ruiken. Maar was al groot en deels overgenomen door groene planten. En groene planten betekende nieuw leven. ,,Zo te zien komen we hier optijd." Zei ze met een klein glimlachje. Een zin om over na te denken misschien voor Prodigy. Maar misschien begreep hij haar al. Groene planten betekende herbivoren. Herbivoren betekende prooi. En aangezien dit gebied niet gemankeerd was kon ze al bij zichzelf nadenken dat ze optijd waren voordat andere wolven hier zouden komen. Dit mooie gebied zouden innemen. Hun waren op tijd. Dit was nu hun plekje. Voor even waarschijnlijk maar het had toch een gezellige sfeer.