When all the things become serious, what would it be?

Nathan liep rustig door het bos. Het rook hier altijd branderig sinds de brand. Iets wat je niet op hedendaagse gebeurtenissen rook, maar ook niet altijd. Het was alleen in dit gebied. Maar het was ook wel een mooi gebied, als je dan van gebrandde gebieden hield. Nathan gniffelde eens en keek om zich heen. De reu begon te rennen door de bomen en wende al vrij snel aan de geur die hier rond hing. Of nog steeds was. De reu rende wat sneller en ging zigzaggend tussen de bomen door die nog over eind stonden. Nathan was nog steeds op zoek naar nieuwe wolven. Gewoon om mee te spreken of geintjes uit te halen. Het was echt geweldig om alfa te zijn en alsnog gewoon plezier in je leven te mogen beleven. Al moest hij wel over het algemeen veel serieus zijn. Een zucht verliet de wolven bek van de reu en hij keek eens rond. Was er hier in dit gebied wel eens wat te beleven? Vast wel, toch? De reu grinnikte eens en keek naar een grassprietje. Hij begon nog harder te lachen toen het leek alsof het grassprietje door zijn gelach in een bepaalde houding leek te staan. Snel rende de reu maar verder voor hij helemaal niet meer bij kwam. Rustig liep hij verder en keek om zich heen. Toch moest er hier iets zijn. Hij voelde het gewoon, maar waar het was. Dat wist hij niet. Wat hij wel wist was dat er hier een roedel was. Genaamd Sang Real, de roedel van Farkas. Al had hij Farkas zelf nog nooit ontmoet en ook niet zijn leden, had hij ook liever geen enkele slechte aanvaringen met die roedel. Op moment nog niet in ieder geval. Nathan liep rustig verder en keek om zich heen over nog wat te bekennen was hier. Maar zelfs zijn neus liet hem vandaag in de steek. Dat was toch ook wat? Een neus die een wolf in de steek liet. Je zou zowat denken dat je dan gewoon helemaal gek was geworden als je dat zei. Maar toch was het vandaag voor deze uren wel waar. Nathan liep nog steeds eenzaam door de bossen heen. 'Dan maar leuke dingen gaan bedenken.' Misschien maar een leuke tekst op zeggen? 'The sun goes down, the stars come out. And all that counts is here and now. My universe will never be the same. I'm glad you came.' Vrolijk liep hij verder en zijn staart ging wild, maar toch wel vrolijk heen en weer. Plots in de verte hoorde hij ineens iets. Zijn vrolijkheid was meteen verdwenen en daar voor had zijn serieusheid weer plaats gemaakt. De reu keek eens om zich heen en hoorde toch wel iets. Al was hij toch zeker dat hij niks zag. Wat was dat toch. Nathan ging zitten en wachte maar af wat er komen ging.

[Little bit short.]

Manuelli liep wat verstooid rond te dwalen, en dacht nergens over na. Ze lette nergens op, dacht nergens over na, en keek wat naar de grond, en liep de blaadjes een beetjes te bestuderen. Meer deed ze niet. Ze deed eigenlijk nooit wat. Ja, ze haalde grapjes uit, en lachte om alles, maar iets serieus', nee, dat deed ze eigenlijk nooit. Manuelli ergerde zich er ook niet aan, maar sommige mensen in haar omgeving wel. Ze is als klein wolfje opgenomen in een roedel, omdat ze niet meer wist waar haar ouers waren. Ze heeft haar ouders nooit meer teruggevonden. Ze leefden waarschijnlijk nog wel, maar dan zonder hun dochtertje. Manuelli was ze op een dag kwijtgeraakt toen ze achter een vlindertje aan rende. Toen is ze opgenomen in een roedel, maar ze werd er nooit echt geaccepteerd, iedereen ergerde zich aan haar. Daarom is ze er weg gegaan, terwijl ze amper nog voor zichzelf kon zorgen. Dat is nu ongeveer een maand geleden. Toen kwam ze hier terecht. Op Feralis. Ze liep maar wat rond, en was eigenlijk nog niemand tegen gekomen. Het hefde van haar ook niet per sé, het maakte haar nis uit wat er gebeurde. Plotseling schrok ze op uit haar gedachten, omdat ze bijna ategen een boom aan liep. Toen pas nam ze de moeite om zich heen te kijken. Ze schrok een beetje. Het was helemaal kaal, er hing een brandlucht, en je kon overduidelijk zien dat er pas nog een brand had gewoed. Ach, als er maar niemand bij was omgekomen kon het haar verder ook niet zoveel schelen. Het was verleden ijd, dus was het onbelangrijk. Niet dat andere dingen wel belangrijk waren, maar ja. Manuelli ging wat liggen, en rolde heen en weer. Ze werd helemaal vies, maar het maakte haar niks uit. Toen ze het zat was liep ze weer verder, nou ja, ze huppelde. Toen zag ze een wolf zitten. Ze stopte, en stond stil. Waarom zit ie daar? Dacht ze. Vast een luilak. 'Hallo, luilak' Zei Manuelli droog, en ze ging met een serieus gezicht tegen over h]de wolf zitten.

de mijne is niet veel beter hoor

Nathan zat rustig te wachten tot er enige beweging en geluid van een dier zou komen die hem ging bezoeken. Hij zag dat er een pup vrolijk naar hem toe kwam huppelen. Ze bleef even stil staan en keek naar hem. Nathan boog zijn hoofd iets naar rechts, zodat hij schuin keek. 'Wat deed zo'n jonge pup helemaal alleen hier?' Dacht hij in zichzelf en trok een onbegrijpbare gezichtuitdrukking. Vlak daarna ging ze voor hem zitten, met een serieus gezicht. Ook zei ze iets, waar Nathan veel lol om kon hebben. 'Hallo, luilak.' Zei de kleine pup droog. Nathan keek haar aan. Zo die pup had veel lef tegen over een oudere wolf. Maar dat vond de reu eigenlijk wel een stoer aan zo'n kleine pup. Hij proeste het uit van het lachen en had de grootste lol om de enige uitspraak van twee woorden die het kleine wolfje had gemaakt. Hoe geweldig konden kleine puppies wel niet zijn? Zo geweldig dus. Een vrolijke, hypere, droge pup. Het karakter kwam eigenlijk wel aardig overeen met die van hem. Nathan was ook altijd vrolijk, hyper en droog, al werd het wel wat anders toen hij de roedel begon met Raine. Een glimlach kwam op zijn wolven kop te staan. Raine was een geweldige, goede vriendin, maar nu iets met haar beginnen, nee dat wilde hij niet en kon hij nog niet. Hij vond haar op moment niet meer dan gewoon als normale vriendin leuk. Alles was voor hem op moment nog vriendschappelijk. Natuurlijk kon hij altijd anders gaan denken, maar dat was pas voor latere zorg. De wolf keek weer eens naar de kleine wolf die voor hem stond. 'Wat is je naam?' Vroeg hij geïnteresseerd en glimlachte. Het wolfje was echt te schattig voor woorden. Gewoon om zwaar te vertroetelen. Tenminste dat was wat hij wilde doen als hij wel puppies had. Ze lief knuffelen, opvoeden en ze natuurlijk zijn vrolijkheid mee geven. Nathan keek weer eens naar de jonge wolf voor zich. Het diertje was ook een behoorlijke schat. Gewoon om hoe het eruit zag, het kleinige maakte het schattig. 'Ben je hier helemaal alleen?' Vroeg hij en keek eens om zich heen of er misschien andere wolven, die de ouders konden zijn, in de buurt waren. Maar hij rook niets en het leek er op dat het wel alleen was. 'Arme stakker.' Dacht hij in zichzelf en keek eens naar de wolf voor zich. 'Hoe heet je? Hoe oud ben je?' Vroeg hij en glimlachte. 'Mijn naam is Nathan.' Hij ging door zijn poten en keek haar aan. 'En ik hou graag van grapjes. Roaarr.' Zei hij met een speelse blik en lachte daarna weer eens. Hij keek nog eens naar de kleine pup en glimlachte.

Manuelli keek verbaasd naar de wolf tegenover haar, toen die in lachen uitbarstte. Iemand die me grappig vind, dat is nieuw. Meestal vonden wolven haar niet aardig, en keken ze chagerijnig naar haar omdat ze alles altijd zo grappig vond en overal de lol van in zag. De olf tegenover haar ging weer zitten, en glimlachte. Manuelli keek naar hem, maar hij was duidelijk met zijn gedachten ergens anders. Toen keek hij haar weer aan. wat is at nou een rare vent.Schoot er door haar hoofd. En dan te bedenken dat de mensen uit mijn roedel me raar vonden! Nou moe, hier was een nog beter voorbeeld. Manuellie zat hem aan te staren. Het was een grote, sneeuwwitte wolf. Hij zag er knap uit, maar was wel een beetje aan de jonge kant voor haar, Manuelli was net een jaar, en deze boy tegenover haar was zeker 3 tot 5 jaar ouder! Toch een lekker ding. Manuelli schrok op uit haar gedachten. De wolf tegenover haar begon te praten, en glimlachte nog steeds. 'Wat is je naam?' Vroeg hij. Manuelli gaf braaf antwoord: 'Mijn naam is Manuelli, meneer.' Sprak ze geheel serieus, maar waarschijnlijk was er van haar gezicht af te lezen dat ze dus echt niet serieus was. En die wolf tegen over haar zat maar te glimlachen, wat was er zo grappig? Maar de wolf begon verder te praten. 'Ben je hier helemaal alleen?' Ja, dacht Manuelli, maar nu niet meer, nu zit ik met een één of andere rare vent opgescheept. Dat laatste zei ze maar niet harop. Ze kreeg geeneens kans om te antwoorden, want hij ging alweer verder: 'Hoe heet je? Hoe oud ben je?' En nog geen halve minuut later klonk er: 'Mijn naam is Nathan.' Leuke naam, vond Manuelli. 'En ik hou graag van grapjes. Roaarr.' Waar sloeg dat nou weer op? Roaarr... Juist, dat was niet helemaal haar soort humor. 'Wat een kruisverhoor!' Riep ze uit. 'Maar goed...' Vervolgde ze wat rustiger '...Ik heet Manuelli, en ja, ik ben alleen. Ik ben ongeveer jaar oud. Genoeg info?' Ze keek Nathan aan...

Opnieuw schoot Nathan in de lach. 'Ja dat is genoeg informatie Manuelli?' Vertelde hij aan de jonge pup terwijl hij haar aan keek. Ze was dus een jaar oud en was hier dus helemaal alleen. Wat zou er gebeurd zijn dat ze zo alleen was. Ook haar sarcasme en droge humor was al geniaal genoeg. Tenminste zo vond hij het dan over komen en leuk. Op moment was Nathan zelf heel druk bezig met zijn serieusheid te verbeteren en Raine hielp hem daar dan ook bij. De reu keek eens naar de teef. 'Vertel eens iets over jezelf.' Begon hij en keek glimlachend naar haar. Als ze nu zou denken dat hij veel glimlachte, dan was het antwoord ja. Elke keer hard lachen of rare gezichten trekken was toch ook geen stijle voor een alfa? Misschien ook wel brutaal. Maar of het dat nu was, kon hem niet schelen. Hij voelde zich blij met hoe hij was en andere wolven moest hem maar accepteren, er iets aan veranderen konden ze toch niet. Nathan keek eens naar de wolvin en keek geamuseerd. Ver in zijn gedachte dacht hij nog wel eens een aantal keer aan zijn ouders, maar het vervaagde met de dag meer. Hoe minder je meer van je vervelende verleden wist, hoe beter het was. Je zou dan minder overal treurig om zijn. Het leven was ook veel leuker en beter zonder het verleden. Je kon ook maar beter aan de toekomst denken, iets wat waarschijnlijk weinig wolven deden. Al deed Nathan het wel. Rustig keek hij weer naar de wolvin voor zich en zuchte toen zijn buik begon te grommen van de honger. De reu had ook echt altijd honger. Het wat gewoon niet normaal, hij had pas een ontbijt gehad en dan had 'ie al weer honger. Iets wat hem echt op bepaalde momenten irriteerde. Zoals nu bijvoorbeeld, waarom moest hij nu weer honger hebben. Straks was hij gewoon helemaal uitgehongerd als hij terug in zijn roedelgebied kwam. Gewoon te erg voor woorden. De reu liet zich op zijn rug vallen en keek naar de lucht. Het was een apart gezicht om het vanaf hier te bekijken. Gewoon wetend dat er nooit een eindje aan die afstand kwam. 'Weetje dit is pas raar om te zien, maar wel inspirerend.' Een diepe zucht verliet zijn bek en het was even fijn om het leven op een iet wat andere manier te zien. 'They're so good. I'm so bad. So Let's get ugly.' De reu grinnikte eens bij het zinnetje dat door zijn hoofd zwierf. 'Let maar niet op mijn zinnetjes die ik soms op zeg, het gaat door mijn hoofd en dan moet ik ze op zeggen.' Opnieuw grinnikte de reu eens en keek naar de wolvin. 'Wat doe jij eigenlijk graag?' Vroeg hij en draaide zich terug op zijn buik, terwijl er allemaal verbrande stukjes hout nog in zijn vacht waren gaan zitten en hij dus weer helemaal vies was.

De reu, Nathan schoot in de lach. Jeetje, wat een lacher. En het was niet eens grappig. Als je lacht, moet er iets leuk of grappig zijn. . 'Ja dat is genoeg informatie Manuelli?' Mooi zo, dacht Manuelli. Ze hield er niet zo van als iedereen haar het hemd van het lijf vroeg. Diep in haar hart schaamde ze zich een beetje, want door haareigen schuld was ze haar ouders kwijtgeraakt, en toch lachte ze altijd, alsof niks haar kon schelen. Het was waar, niks kon haar schelen. Maar dat was omdat ze haar ouders kwijt was, die haar niks konden vertellen, die haar niks konden leren. Ze had niks om naar uit te kijken. Dus deed ze maar wat. Ze wist ook niet wat ze anders moest doen. 'Vertel eens iets over jezelf.' Dus ze had níét genoeg verteld. Hij wilde dus nog meer informatie. ‘Ik dacht dat je onderhand wel genoeg weet van mij? Dat zei je net zelf, en nu opeens niet meer? Bekijk het effe! Ik zeg niks! ’ En ze ging met haar bekje stijf dicht demonstratief zitten. Ze keek naar Nathan. Ze zou niks zeggen, nu in ieder geval niet. 'Weetje dit is pas raar om te zien, maar wel inspirerend.' Nathan negeerde haar dus, en ging op zijn rug liggen, en keek naar boven, naar de lucht. Juist ja. Manuelli keek hem raar aan, maar ging wel naast hem liggen. Ze keek naar boven, naar de lucht. Net als Nathan, naast haar. Maar ze vond er bar weinig aan. ‘Saai zeg!’ Ze zei, terwijl ze weer rechtop ging zitten. Naast haar ging Nathan ook weer zitten. 'They're so good. I'm so bad. So let's get ugly.' Klonk er uit Nathan’s bek. En dan dacht Manuelli dat zíj gek was. 'Let maar niet op mijn zinnetjes die ik soms op zeg, het gaat door mijn hoofd en dan moet ik ze op zeggen. ’ Ja, wat uitleg was niet overbodig, nee. Dacht Manuelli ‘Zeg…’ Begon ze. ‘Doe jij ook wel eens normaal? ’ Vroeg ze aan de reu tegenover haar. 'Wat doe jij eigenlijk graag?' Antwoordde Nathan. ‘Ten eerste: ik wil graag antwoord op mijn vragen, en ik zal jouw vraag beantwoorden om het goede voorbeeld te geven: Ik doe niks eigenlijk graag, ik denk nergens over na, want ik weet niet wát ik überhaupt moet doen.’

Nathan keek eens naar de teef en grinnikte. Hij was wel vaag en raar, maar hij had nooit anders gekunt. Sinds hij veranderd was. 'Zeg' Begon ze tegen hem en ging daarna verder. 'Doe jij ook wel eens normaal?' Vroeg ze aan hem. Nathan zei wat en daarop reageerde ze weer wat fel. 'Ten eerste: ik wil graag antwoord op mijn vragen, en ik zal jouw vraag beantwoorden om het goede voorbeeld te geven: Ik doe niks eigenlijk graag, ik denk nergens over na, want ik weet niet wát ik überhaupt moet doen.' Nathan grinnikte nog eens en keek naar de teef. 'Wel, ik weet eigenlijk niet. Ik probeer wel zo normaal mogelijk te doen. Want als een alfa moet je natuurlijk ook wel normaal en serieus kunnen doen.' Nathan stopte even zijn zin en keek naar de Manuelli. 'Maar ja, soms kunnen oudere wolven ook wel eens een moment hebben dat ze niet normaal moeten of hoeven te doen. We blijven altijd een beetje naar ons puppy leven verlangen, dus blijven we allemaal diep van binnen nog een pup.' Hij glimlachde even en porde eens in haar zij. Bij sommige dingen dacht Nathan niet echt na en ook niet over sommige dingen die best wel belangrijk waren voor hem. Plots schoot hem iets te binnen. 'Wil je eigenlijk geen pleegvader hebben? Ik bedoel ik kan heus wel serieus en normaal zijn. Als ik mijn best er voor doe, maar zou je misschien mijn pleegdochter willen zijn?' Vragend keek Nathan naar haar. Hij kon gewoon niet anders, want Manuelli was best lief. Al werd al snel zijn aandacht door iets vanuit de bosjes getrokken.

[Sorry that's so short]

'Wel, ik weet eigenlijk niet. Ik probeer wel zo normaal mogelijk te doen. Want als een alfa moet je natuurlijk ook wel normaal en serieus kunnen doen.' Juist, dacht Manuelli. Dat was in ieder geval iets. Nathan ging verder: 'Maar ja, soms kunnen oudere wolven ook wel eens een moment hebben dat ze niet normaal moeten of hoeven te doen. We blijven altijd een beetje naar ons puppy leven verlangen, dus blijven we allemaal diep van binnen nog een pup.' Misschien had hij ook wel gelijk, dacht Manuelli. Al begrijpte ze niet veel van zijn woorden. Ze was ook nog klein, maar ze vond het niet erg als ze ook begreep wat er tegen haar gezegd werd, dat moest ze nog leren. Nathan porde haar in haar zij. Eigenlijk vond ze Nathan best aardig. Zo was haar echte vader ook geweest, voor zover ze het zich herrinderde. Nu een ruime maand geleden was het, dat ze hen kwijtraakte. Ze miste hen wel een beetje, maar ze maakte zich er niet heel druk om. Ze maakte zich nergens druk om. Maar diep in haar hart wist ze dat het niet langer zo kon. Ze had zorg nodig, op het eerste gezicht was ze een doodnormale pup, maar door de tijd die ze alleen had doorgebracht was ze al iets verder ontwikkeld dan haar leeftijdsgenootjes. Maar ze kon niet jagen, toen ze nog bij haar ouders was had ze dat nog niet geleerd omdat ze toen nog te klein was. Ze pikte af en toe wat besjes van een stuik, maar meer had ze ook niet gegeten sinds een paar weken. Eén week had ze niks tekortgekomen, toen ze net haar ouders was kwijtgeraakt. Toen kwam ze een roedel tegen die haar verzorgden, en wilden helpen haar ouders te zoeken. Maar ze voelde zich er niet thuis, en ze vertrk er stiekem. Achteraf wist ze dat dat heel dom was, want daar had ze het eigenlijk best goed. Ze wist niet hoelang ze het op deze manier vol zou houden.
Maar al deze gevoelens stopte ze diep weg, en verborg ze door haar vrolijkheid, het feit dat ze ontzettend ondeugend was, en haar grapjes. Niemand kon aan haar zien dat ze al die problemen had. En daar was ze blij mee. Het ging niemand aan, ook al had ze eigenlijk huklp nodig.
'Wil je eigenlijk geen pleegvader hebben? Ik bedoel ik kan heus wel serieus en normaal zijn. Als ik mijn best er voor doe, maar zou je misschien mijn pleegdochter willen zijn?' Onderbrak Nathan haar gedachten. Manuelli had half de woorden opgevangen, maar ze snapte precies wat hij bedoelde. 'Meen je dat?' Vroeg ze ongelovig. In één klap waren al haar zorgen voorbij. 'Natuurlijk mag dat! Graag zelfs!' Riep ze uitgelaten. Ze dook op Nathan af, en gaf hem een lik. Toen ze weer ging zitten, zag ze dat zijn aandacht ergens anders door werd getrokken, iets in de bosjes. 'Wat is er? Zie je spoken?' Vroeg ze haar pleegvader, en keek hem vragend aan...

EDIT: Srry, ik zie nu pas dat ik met het verkeerde acc heb gepost, sorry!

Hijgend liep de kleine pup rond. Haar neus was droog, haar mond was droog, haar keel was droog, alles was droog. Ze had al een paar dagen niks meer gegeten en was er slecht aan toe. Ze sleepte zichzelf voort, opzoek naar iets wat haar redding kon betekenen en als ze dat niet vond een goede sterf plek want dit hield ze niet lang meer vol. Dit was geen leven meer te noemen, dit was de hel. Hier een daar kroop ze naar een modderig plasje en dronk van het bruine water. Nooit veel, het was zó goor maar het moest om te overleven, al had ze dat haast al opgegeven. Ze kroop onder struiken en door vieze blader-modder prut verder, verder. Ze moest en zou iets vinden, ze wilde niet dood. Ze was boos op de buiten wereld en vooral boos op haar ouders en zusje.
Ze was boos dat haar ouders haar zomaar in de steek hadden gelaten en dat haar zusje was verdwenen.
Vaag drongen er stemmen tot haar door. Ze probeerde sneller te gaan. Maar haar poot begon weer te steken. Er zat een grote snee in haar rechter voorpoot. Die snee was de oorzaak van haar honger. Daardoor kon ze niet jagen en lopen was ook moeilijk.
Ze kroop verder en hoopte op een stel aardige wolven. Als het geen aardige wolven waren dan, nou ja dan mochten ze haar doden. Zo wilde ze niet verder leven. Toch was er iets in haar dat verder wilde, wat door wilde, hoe dan ook. Dus zette ze door. Ze focuste op haar doel: De stemmen. Ze kwam als maar dichterbij en kon ze steeds meer verstaan. Het was een pup met een volwassene. Gelukkig, een pup. Een leeftijdsgenoot, heerlijk. Ze strompelde verder. Haar bruin/rode vacht zag er plukkerig en lelijk uit. Hij zat helemaal onder de modder en er plakte van alles in vast zoals takjes, blaadjes en dat soort troep. Kort om; ze zag er niet uit maar het kon haar niet schelen. Ze kroop door soms piepend van de pijn maar ze ging door, haar overlevingsdrang gaf het bevel en zij voerde het uit. Ze moest het halen, het moest. Met haar laatste krachten zou ze zich er heen slepen. Al zou ze daar sterven dan had ze tenminste nog een laatste daad verricht.
Er waren nog maar een paar struiken die haar scheidde van de twee wolven en haar. Ze kroop door de bladeren heen. En kwam bij de twee wolven uit. De ene wolf was volwassen en wit, een reu, en de andere was de pup. Het was een zij, ongeveer even oud als zij zelf en ze kwam Gulia vaag bekend voor. Ze schudde met haar kop en de bruine modder spatjes vlogen in het rond. Ze hinkte naar het duo toe en ging voor hun voeten liggen. Ze legde haar kop op haar poten, zuchtte en liet een zachte ‘help!’ horen. Meer kon ze niet meer opbrengen. De hel was compleet, nu kon het niet meer erger worden. Tenminste dat hoopte ze. Ze had al zoveel moeten doorstaan, ze was uitgemergeld, uitgedroogd. Ze sloot haar ogen en wachtte haar (nood?) lot af.

[sorry voor de über late reactie. Kreeg hem maar niet af-.-]

Nathan had Manuelli gevraagd of ze zijn pleegdochter wilde zijn en haar reactie was gewoon geniaal. 'Meen je dat?' Vroeg ze hem ongelovelijk. Nathan knikte en grinnikte eens. Plots was haar reactie nog veel grappiger. 'Natuurlijk mag dat! Graag zelfs!' De reu grinnikte en zijn aandacht was getrokken door de bosjes. Plots kwam er, van ongeveer dezelfde leeftijd als Manuelli een pup aangehinkeld. Het beeste schudde haar kop, waardoor er allemaal modder van haar kop werd rond geslingerd de natuur in. Nathan trok zijn wenkbrauw op toen het andere pup best wel veel weg had van de net geadopteerde pup, die hij had aangenomen. Het beestje ging voor hun voeten liggen. 'Help' Kwam er nog uit en Nathan keek geschrokken van de pup naar zijn Manuelli. Voorzichtig likte de reu even over de kop van de pup die op de grond lag. 'Hoor je mij?' Vroeg hij voorzichtig aan de pup. Maar al vrij snel had hij al een idee. 'Weetje, ik neem haar ook gewoon aan. Misschien ook wel zo leuk voor jouw. Dan ben je niet alleen.' Nathan legde de voorpoten en een stukje van haar lichaam op zijn schouders en gaf met een kleine beweging een klein sprongetje op die het lichaam van de pup op zijn rug moest brengen. Nathan keek naar Manuelli en glimlachde eens. 'Of vind je het dan niet goed dat ik deze pup ook adopteer?' Vragend keek hij haar aan en wachtte nog wel op een antwoord. Hij wilde namelijk niet dat ze ontevreden was.

[Sorry Ik ben niet echt in de mood, heb net iets vreselijks te horen gekregen.]