Het leven was vreemd. Het ene moment liep je rond, samen met je partner, dol gelukkig. Het andere moment wordt je in een donkere nachtmerrie gesleurd. Donker moest je dan ook letterlijk nemen, toch in de jonge reu zijn geval. Dagen heeft hij erover moeten doen vooraleer iets van zijn zicht terug was gekeerd. Uren heeft hij moeten wennen aan zijn nieuw beeld. Het ergste was, hij was niet de enige die gewond was. Hij besefte maar al te goed dat het erger kon, al had hij het liever anders gewild. Geen gewonden, gewoon verder leven zoals het was. Maar zoiets als sprookjes bestonden niet, hij moest leven met zijn nieuwe handicap en zij moest het ook accepteren.

Een constant gegrom klonk in de sneeuw, een geïrriteerde grom. Het stopte wanneer er een plof te horen was waarna het luider en agressiever werd. “Zo kan ik niet door het leven gaan!” riep Blake voor zich uit, wetend dat Silver naast hem stond en waarschijnlijk niet blij was met zijn gedrag. Maar hij kon het niet zien, ze stond aan de kant van zijn blinde oog. Sinds die berenaanval was Blake het zicht kwijt aan zijn rechter oog. De linker was nog in tact maar was wazig. Zijn kop had een harde slag gekregen, waarschijnlijk had hij zelfs een hersenschudding opgelopen. Sindsdien kon de jonge reu amper recht vooruit lopen zonder af te wijken of zijn evenwicht te verliezen. Hij wou naar Silver kijken maar moest zijn kop zover draaien dat hij gewoon z’n volledige lichaam moest verplaatsen. Silver, de enige wolvin in zijn leven die belangrijk was. Haar gezicht was ook toegetakeld net als de rest van haar lijf. Ze was er niet beter aan toe dan hij en eigenlijk maakte hij zich zwaar zorgen om haar. Samen hadden ze besloten hier weg te gaan, weg uit Wolf Story. Maar dat leek moeilijker dan verwacht, de tocht naar de Bergen die paar dagen geleden o zo gemakkelijk was leek nu een helse tocht.

Blake zette enkele stappen naar Silver, duwde zijn neus tegen haar wang en gaf een lik. Ze waren aan de rand van de Bergen. Na de afdaling kwamen ze buiten het gebied en gingen zo opnieuw beginnen. Opzoek naar een nieuw gebied waar ze konden verder leven. Het was hem opgevallen dat er vele wolven vertrokken waren uit Wolf Story, misschien ging er iets in de lucht waardoor de wolven argwaan kregen voor het gebied. Wie weet, Blake wist het niet in ieder geval. “Kom, we gaan.” fluisterde hij zacht, een heel ander contrast in vergelijking met zijn geschreeuw eerder. Hij wierp een laatste, wazige, blik op het gebied en dacht aan alles dat er in de laatste manen was gebeurt. Hier was hij opgegroeid, hier was hij zijn liefde tegen het lijf gelopen, hier had hij een familie. En dat liet hij allemaal achter zich. Vreemd genoeg vond hij die beslissing niet erg, hij kon ermee leven en Silver leek het ook zo te vinden. Blake draaide zijn kop om, een laatste bries speelde door zijn vacht, de laatste keer de geuren van Wolf Story opsnuiven waarna hij begon aan de afdaling.

Na enkele dagen wandelen, honger en pijn lijden kwamen ze aan in een nieuw gebied. Blake had vele schrammen bij op zijn lichaam na zijn vertrek. Iedere tien meter liep hij tegen iets of struikelde. Zijn kop was alweer wat helderder maar de wazigheid en duizeligheid waren er nog steeds. Maar dat was allemaal niet belangrijk, ze waren in een nieuw gebied aangekomen. Meteen waren ze door gewandeld naar een veilige plek tussen de bomen. Het was koel en perfect voor hun dikke vachten. Blake had het al vanop enkele kilometers geroken dat ze in de buurt van een wolvengebied kwamen. Algauw had hij gemerkt dat zijn reuk en horen beter waren geworden sinds zijn blinde oog. Eenmaal ze aan de rand van het gebied aankwamen slaakte Blake een huil van opluchting en geluk. Voor het eerst voelde hij zich gelukkig, geen helse wandelingen meer, geen honger (hoopte hij) en geen pijn meer. Of toch voor een tijdje.

Het bos rook naar prooi, dat was al een goed teken. Silver liep voor hem, zodat hij een soort van punt had om te volgen en niet tegen een boom aan te lopen. Voor zo jonge wolven was hun tempo als dat van een bejaarde wolf. Ze konden niet anders, hun wonden waren nog zo goed als nieuw, soms bloedden ze nog en de pijn in hun botten was sterk aanwezig. De muffe geur van mos drong tot Blake en hij ging naast Silver lopen. Met zijn staart streelde hij langs haar en zei, “In de buurt is er een plek vol mos, daar kunnen we rusten.” Het was vreemd dat hij verder kon zien dankzij zijn reuk. En hij had gelijk, wat verderop was er een open plek waar mos de grond bedekte en lekker zacht was. De bomen groeiden boven hun koppen en de takken kwamen samen zodat ze een soort van natuurlijk dak boven hun koppen hadden. Voorzichtig trok hij aan Silver haar oor waarna hij ging liggen en zij bij hem. Een diepe zucht ontsnapte zijn keelgat, ze hadden hun doel bereikt. “Hier beginnen we opnieuw, welkom thuis.” , zei hij zacht en gaf haar een lik.

Elke stap deed zeer. Door haar hele lichaam was er een steek te voelen. Haar vacht was niet echt wit meer. Licht rood van het opgedroogde bloed. Ze stonden voor de zoveelste keer stil. Ze stonden nu boven op een berg. Ze was uitgeput en niet zoon beetje ook. Ze plofte meteen neer. Ze hoorde blake wat vloeken. Moest dat nu. Ze hadden er niks aan. Die beer had daar nou eenmaal gestaan en zij waren in zijn zijn val gelopen. Ze moesten blij zijn dat ze nog leefde. Al had ze het gevoel dat ze elk moment het leven kon geven. Ze zij niks. Daar had ze gewoon de kracht niet voor. Sinds de beer hen had aangevallen had ze nog niks gezegd. Enkel geantwoord met wat knikken en blikken. Deze keek keek ze hem met een blik die wilde zeggen. 'shut up' maar het had niet vel zin dat ze hem aan keek. Ze liep aan de kant van zijn slechte oog. De oog waar hij blind aan geworden was na de beer zijn aanval. Kwa ergte van verwondingen had hij misschien geluk. Die van haar waren een stuk zwaarder. Maar het waren enkel kneuzingen en open wonden. Die geneesde wel weer en de vraag was of dat bij zijn ook ook was.
Ze keek even naar achter. Daar was ws. Haar thuis de plek waar ze was opgegroeid. De enigste plek die ze kende als thuis. Ze was er misschien wel niet geboren maar daar had ze geen herinneringen van.

Na een tijdje voelde ze zijn neus en tong. Kort daarna zij hij dat ze weer veder zouden gaan. Met moeite stonden ze op. Ze moest meteen uitrusten na het opstaan. Maar daarna zette ze haar stappen voor. Ze begon voor hem te lopen zo dat hij iets had om te volgen zo dat hij nergens tegen aan liep. Om de zoveel tijd stopte ze om iets aan te wijzen waar hij over kon vallen. Of dat ze gewoon te moe was om veder te lopen.

Na vele uren die leken op jaren. Kwamen ze eindelijk in een gebied aan dat leek op een plek van een nieuw thuis. Haar wonden waren onder tussen enkel erger geworden de wonden waren niet dicht gegaan en sommigen waren juist veder open gegaan. Haar rechter voor poot was helemaal gezwollen en alles wat er tegen kwam gaf een helse pijn.

Opeens hoorden ze blake iets zeggen. Het kwam maar half door. Maar ze kon er uithalen dat dit hun laatste stop zou zijn. Dat ze kon rusten. En ze ruikte opgeven moment wat hij bedoelde. De geur van mos. Kwam richting haar. Toen ze het bereikte plofte ze neer. Ze was niet van plan om snel weer op te staan. Eerst rusten. Ze voelde blake's vacht tegen de hare. “Hier beginnen we opnieuw, welkom thuis.” , zei blake zacht. Daarna voelde ze opnieuw een lik over haar kop. ze draaide zich zelf zo dat ze hem aan kon kijken. 'ikke benn zoo moe' lukte haar om uit te brengen. Haar stem klonk zo schors van de vele dagen niet praten en de lange wandeling. 'ik wil slapen' bracht ze opnieuw uit. Ze gaf een lik over zijn wang en daarna begraafde ze haar kop in zijn zij. Ze wilde slapen. Dat was het liefst wat ze nu wou. Maar hier op een open plek zo gewon was niet zoon goed idee. Ze waren een te makkelijk prooi. 'blake we moeten een hol zoeken' het klonk zo zacht dat het bijna niet te verstaan was.

De ondergrond die bedekt was met mos was zacht. Het omhelsde de twee wolven als oude vrienden en vermoeidheid ging ermee gepaard. Blake was blij dat hij neerlag, zijn achterpoot was wat mank en stond ietwat gezwollen. De reu sprak niet over zijn pijnen in zijn lijf, wat hij had was maar een honderdste van wat Silver had. Zijn ene oog was dan misschien wazig maar helemaal blind was hij niet. De wonden waren overduidelijk, het geluid van haar vacht en vel die scheuren, botten die onaangenaam knarsten. Het deed hem meer pijn dan zijn oog en al het andere tezamen. Hij hoopte alleen maar dat deze reis niet de laatste zal zijn. Dat de volgende reis voor Silver niet de reis naar paradijs is. Hij schudde die gedachten uit zijn kop, als hij daaraan dacht kon hij gemakkelijk breken. Ze leefden, waren nog steeds samen en hadden een nieuwe plek gevonden waar ze opnieuw konden beginnen.

'Ikke benn zoo moe' klonk Silver haar stem. Hij herkende het bijna niet meer, de mooie stem was nog maar een herinnering in vergelijking met deze. Blake wist waarom het ze zo klonk, sinds die aanval had ze geen woord meer gezegd. Ze dronk en at amper, haar keel was waarschijnlijk een slagveld vanbinnen. “Jij moet slapen”, fluisterde hij zo zacht dat het misschien alleen voor oren van een blinde wolf hoorbaar was. Ze zei nog eens hoe graag ze wou slapen, bijna smekend. “Slaap, mijn lief”, Blake zijn stem klonk bijna zacht en fluweel waardoor hij zich bijna schaamde. Nog steeds slecht in hart en nieren, maar dit was een situatie waarin hij breekbaar was. Haar kop groef zich in zijn zijde waardoor hij zachtjes, aangenaam, gromde. “Je hebt geen idee hoe erg ik je aanrakingen heb gemist…”, fluisterde hij nog voor ze iets zei. Ze sprak bijna net zo stil als hij daarnet, haar stem klonk al wat beter maar was nog steeds een schemering van haar originele stem.

Blake nestelde zijn kop in haar vacht, besefte dat ze bijna overal pijn had en trok zijn kop weg. Excuseerde zich zo zacht dat hij het bijna zelf niet hoorde. Met een zucht rekte hij zijn poten uit en zei, “Geen hol zoeken, ik ga een hol maken.” Stelde hij voor en stond voorzichtig recht. Al zijn spieren deden pijn van het even stil te liggen. “Blijf”, beval hij haar en stapte in een diameter van enkele meters rond tot hij een geschikte plek vond. Het was een plek tussen twee bomen, de grond ervoor was verzakt waardoor er tussen de wortels van de bomen een plek was ontstaan dat enkel uit aarde bestond. Blake krabde met zijn poot eraan en voelde hoe de aarde zich verplaatste. Het leek hem zacht genoeg om te graven, stevig genoeg om niet in te storten. Snel begon hij te graven, achter hem lag Silver dus zag ze wat hij deed. Zijn oren hielden de omgeving in de gaten, voor het geval er gevaar kwam. Behalve vogels, muizen en Silver haar ademhaling was er niets van geluid van levende wezens. Ondertussen bleef de reu graven tot hij diep genoeg zat, tussen de wortels en waar het meeste geluid uitgesloten werd. Het was klein maar groot genoeg voor hun twee, momenteel volstond het als bescherming.

Blake kwam onder aarde terug uit het hol, bekeek zijn werk en was zeer tevreden. Door het graven waren de wortels van de bomen voor de ingang gevallen. Hij had ietwat naar beneden gegraven waardoor ze zeker aan het zicht onttrokken zouden worden. Langs de wortels zag je alleen maar zwart, alsof er geen hol was. Of lag het aan zijn oog, die alles wazig zag dat het leek dat er geen hol was? Het deed er niet toe, ze hadden beschutting en dat telde. Uitgeput na de reis, de pijn en de inspanning voor het hol wankelde hij terug naar Silver. “Hiermee moeten we beginnen”, zei hij terwijl hij zijn kop onder haar lichaam duwde en haar recht hielp. Zijn eigen poten konden het amper nog houden en hoopte dat ze tot aan het hol konden komen. Daar kan ze slapen, dacht hij, dan kan ik voor haar zorgen, haar schoonmaken, haar lief hebben. Hij liet haar voor in het hol en kroop bij haar, besefte dat hij zelf heel erg moe was en viel bijna in slaap. “Even rusten, dan kijk ik voor je”, fluisterde hij met zijn beide ogen gesloten wat hem een rust gaf in zijn kop. De pijn in zijn kop was verdwenen, misschien lag het aan zijn ogen.

(sorry had nog niet gezien dat je gereageerd had)


Alles was zo zacht. De grond blake zijn vacht zijn stem. Haar gedachte dwaalde helemaal af. Naar de tijden dat zij en blake nog gewoon vrienden waren. Dat ze roelend en wel door de roedel grot stoeiden. Na dat hij vertrokken was toch even zachtjes over de pijnlijke plekken likken. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht. Alles was zo gezellig toen. Enkel wat brose plekken en daar bleef het bij. Niks tegen over deze pijn. Alles leek zo vredig. Ze leefde op een slechte wijze. Maar niet slecht voor haar. Buiten wat gevechten waar ze vaak niet veel meer open hield dan paar open wonden en poedeltjes wegjagen bestond haar leven uit tvp, trainen en blake en enkel blake was er nu nog. Hoe dicht hij ook bij haar was alles leek maar half aan te komen.
Ze hoorde blake dingen zeggen. Maar echt kwamen ze niet aan. Ze reageerde dan ook niet echt. Toen blake opeens opstond keek ze dan ook verbaasd op. Ze wilde vragen wat hij wilde doen. Maar haar stem liet het niet toe. Vergeeft legde ze haar kop dan ook op het mos. Opnieuw kwam dat zachte gevoel tot haar. Vele beelden kwamen tot haar. Van de herinneringen of ja gedachten die ze gehad over haar puppytijd voor dat ze bij ws was.
Ze zag de sneeuw weer richting haar schuiven. Ze leek te dromen maar ze had haar ogen open. Maar door de sneeuw lawine die op haar af leek te komen schrok ze op. Oppeens lag ze in een donker hol. Met blake voor haar. 'waar zijn we blake' vroeg ze schors. Ze lag net toch nog echt op het mos?

(hum lengte valt tegen)

Zijn oog stak van de pijn, hij wou eraan krabben maar het geringste aanraking liet hem al janken van pijn. Het enige dat, in mate van, hielp was hevig met zijn kop schudden. Op de één of andere manier leek het een beetje te helpen, de pijn was toch even weg net als de jeuk die er ontstaan was. Met één oog leven bleef vreemd, het leek alsof er een hap uit de wereld was genomen. De helft van zijn zicht was weg, en het beangstigde hem dat hij nooit meer degelijk zou kunnen lopen en jagen. Blake had nog steeds hoop dat zijn zicht zou terug keren in zijn rechter oog, maar als het na enkele maanden nog niet terug was dan zou het nooit meer terugkeren. Hij had zichzelf ondertussen nog maar één keer in het water bekeken. Eigenlijk wou hij het nooit meer zien, zijn oog was wit, blind en zijn vacht was aan stukken gescheurd net als zijn gezicht stond hij onder de krabbels. Het deed hem herinneren aan die beer en het deed pijn. Maar Silver haar verwondingen zien was nog veel erger en pijnlijker. Hij voelde bijna fysiek met haar mee, zo erg vond hij het voor zijn partner.

Rustig keek de jonge reu voor zich uit, naar de plek waar Silver en hij nog hadden gelegen. Het mos was er naar beneden geplet door hun gewicht, er waren duidelijke sporen te zien. Blake voelde een soort van verplichting om de sporen uit te wissen maar wist ten eerste al niet hoe en ten tweede verplichte zijn hart om bij Silver te blijven, te waken. Zachtjes gromde hij toen de rode plekken in het mos hem opvielen, ze bloedde nog steeds. Blake draaide zijn kop om, zag hoe de open wonden en andere ontstoken op de witte vacht. Hoe etter zich begon op te hopen samen geklonterd met bloed. De geur was bijna niet te weerstaan maar Blake kon het niets schelen, jawel, dat het een slecht teken was. Maar de stank joeg hem niet weg, hij hield te veel van de prachtige witte teef eronder. Voorzichtig likte hij aan de wonden waar ze zelf niet bij kon komen. De smaak was alles behalve puur en vies, enorm vies. Maar als dit de last van Silver kon verlichten, dan kon hij het zelfs met plezier doen. Zijn ruwe tong gleed voorzichtig over haar vacht toen hij plots haar stem hoorde, of wat een zwak iets was van haar echte stem. Ze was duidelijk niet helemaal op deze aarde, ze wist zelfs niet meer waar ze waren! Nochtans had ze geholpen met stappen tot aan het hol, hij begreep er niet veel van en was ongerust.

Zachtjes duwde hij zijn kop tegen de hare en fluisterde, “We zitten in ons nieuwe hol, dat ik in vijf minuten heb gemaakt.” Er klonk iets van ongerustheid door in zijn stem en dat zal ze waarschijnlijk merken, “Silver, ik maak me zorgen. Je weet toch nog wat er allemaal is gebeurt?” hij gaf haar nog een lik over haar neus. Zo ging misschien kwaad worden, dat hij zoiets vroeg. Of een hele preek krijgen dat hij zicht teveel zorgen maakte en zo leek op een poedel. Maar het kon hem niets deren, hij hield van haar en wou haar niet kwijt. Ze was hem te dierbaar, en haar zo verliezen was een zonde. “Ik hou van je”, zei hij met klare stem zodat het zeker zou doordringen, zelfs bij Silver die blijkbaar nogal in de war was. Ondertussen was er een tweede probleem, honger. Zijn maag rammelde dat het leek een eigen leven te leiden. Blake verbeet de pijn van de honger, hij ging wel jagen als hij wat uitgerust was en zeker wist dat Silver geen vreemde aanval zou doen waardoor het haar fataal zou worden.