Langzaam danste de witte vlokken op de wind, tot ze stranden tussen de witte haren van een vacht. Haar vacht, Byrd sloop met langzame passen vooruit. Haar groene ogen gefixeerd op een wit konijntje, die net als haar verdween tussen al het wit dat hen omringde. Geduldig verkorte de jonge wolvin haar afstand tussen haar prooi. De sneeuw maakte alles veel makkelijker, ze hoefde geen moeite te doen om niet op te vallen. Ze smolt gewoon samen met de sneeuw, nu moest ze alleen nog dichterbij komen. Haar spieren spande zich aan, nog een klein stukje. Als een pijl die werd weggeschoten schoot ze opeens naar voren. Terwijl de sneeuw omhoog spatte lette Byrd alleen nog maar op een ding. Het witte bolletje vlees dat probeerde te rennen voor zijn leven. Met krachtige snelle passen paseerde ze het beestje. Ze beet naar het beest en voelde de zachte vacht en uiteindelijk het vel tussen haar kaken. Haar kaken klapte zich meteen dicht. Byrd verminderde haar snelheid en stopte op een klein open plekje. Hijgend staarde ze naar de grote dampwolken die uit haar neusgaten kwamen. Rustig maar met de adrenaline nog door haar aderen stromend zocht de wolvin een plekje met wat minder sneeuw. Daar liet ze haar prooi met een plof vallen. De ijzere smaak van bloed proefde ze lichtjes op haar tong. De konijn was dood. Tevreden met haar jacht keek ze zorgvuldig om zich heen. De omgeving aftastend naar een geluid of geur van een andere wolf. Byrd voelde er weinig voor om haar prooi te laten stelen, maar het leek er niet op dat er iemand in de buurt was. Haar hart klopte flink in haar keel maar het nam al weer af. De wolvin liep weer terug naar haar prooi en begon het open te rijten om wat beter bij het vlees te kunnen. Met het sneeuw dat roze kleurde van het bloed begon ze aan haar welverdiende maaltijd.
Met nog enkele restjes te gaan trok ze haar kop terug. Kort schudde ze flink haar lijf uit. Sneeuw dwarrelde om haar heen. Nog even likte ze het bloed rondom haar bek weg. Gevuld en wel keek ze om zich heen. Ze rook wolf.