Zijn poten voelden stijf, zijn spieren branden. Hij zou het nooit toegeven, maar Matsui was aardig gesloopt. Hoe lang waren ze nu al onderweg? Hij wist het niet meer.. De zwarte wolf wierp een blik opzij. Vier wolven draafden aan zijn zijde. De zorgzame Emrys, de verlegen Anaïs, de wijze Heather en de lieflijke Luciënne. Die vier wolven waren de lijm voor zijn gebroken hart geweest. Toch was Quinty nog geen seconde uit zijn gedachten geweest. Ze achtervolgde hem bij elke stap die hij zette, ze zocht hem op in zijn dromen, altijd net buiten zijn bereikt. Matsui sloot even getergd zijn ogen. Had hij ML niet achter zich gelaten om verder te kunnen gaan met zijn leven? Misschien was het hem gewoon niet gegund. Of had hij te simpel gedacht. Quinty zou zijn hart en zijn gedachten waarschijnlijk nooit meer verlaten. Matsui begon te rennen en liep een stuk voor zijn roedelleden uit. Hij rende een kleine heuvel op, stopte slippend en liet een getergde huil horen. De andere vier wolven stopten en huilden met hem mee. Dat deed hem goed, zijn familie was er om hem te helpen. Hij kapte zijn huil af en glimlachte even naar het viertal. Toen draafde hij weer verder, nog altijd zoekend.

Het was een aantal dagen geleden dat ze de enorme ijskap over waren gestoken. Het was vervelend geweest om zo lang over ijs te moeten lopen, maar het was het waard geweest. Het eiland waar ze zich nu op bevonden was werkelijk schitterend. Ze waren al enkele gebieden gepasseerd, allen uniek op hun eigen manier. Zonder een echte reden was Matsui naar het westen getrokken en al gauw was de geur van loofbos zijn neusgaten binnen gedrongen. Het voelde vertrouwd en veilig, dus was hij nu aan het zoeken naar een geschikte plek om zich te vestigen. Feralis huisvestte ook wat vreemd dieren, zoals gigantisch herten en wolven, tijgers met slagtanden en gigantische olifanten. Matsui was al enkele plekken gepasseerd die geschikt leken, maar niet beschut genoeg waren, te ver van een waterbron lagen of te klein waren.

Toen viel zijn oog op een opening tussen de bomen. De zwarte wolf draafde er heen en stopte aan de rand van de bomen. Het was een open plek van wel 30 meter doorsnede, omzoomd met bomen en omgevallen boomstammen. Alles was bedekt met een laag sneeuw en Matsui werd overvallen door een gevoel van nostalgie. Het voelde als thuis. Hij draafde de open plek op en stak zijn neus de lucht in. Het rook er aangenaam en in de verte was het lichte geklater van een beekje te horen. Het verbaasde hem dat het niet dichtgevroren was. De wolf draaide zich om en wachtte even tot alle vier van zijn roedelleden voor hem stonden. "Wat vinden jullie ervan? Dit lijkt me wel een geschikte plek," glimlachte hij. Matsui had zijn roedelleden tot nu toe altijd met vriendelijkheid en respect behandeld. Hij had geen behoefte om een tiran te worden zoals zijn vader was geweest. Hij wilde het beter doen.

OOC: Alleen de huidige leden mogen hier posten. Dit is geen wervingstopic!

Met z`n vijven liepen ze nu al een aantal dagen, misschien zelfs weken. Emrys was de tel kwijt en eigenlijk kon het haar ook niets schelen. Ze had een nieuwe familie, en die beviel haar erg goed. De leider van de vijf was Matsui. Emrys vond hem een erg goede leider. Hij leek haast onvermoeibaar en was erg betrokken bij zijn roedelleden. Dit was dé roedel waar Emrys bij paste. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een eiland. Het voelde wel weer goed om vaste grond onder je voetkussentjes te voelen. Geen koud, hard ijs meer, maar zacht mos en gras. Deze plek was totaal anders van waar ze vandaan kwamen. Terwijl ze verliepen zagen ze enorme olifanten, herten en wolven. Het leek wel of alles hier enorm was. Ze kwamen op een open plek terecht. Matsui stopte met lopen en keek rond. Emrys volgde zijn voorbeeld. Het was een erg mooie plek. Het was rustig, maar toch was er van alles te doen. Emrys voelde haar poten kloppen. Ze waren moe, zij was moe. Matsui keek om. "Wat vinden jullie ervan? Dit lijkt me wel een geschikte plek," Zei hij met een glimlach. Emrys knikte. 'Ik vind het geweldig!' Zei ze opgewonden. Ookal was het zorgende haar grootste eigenschap, hield Emrys erg van avontuur en verkennen. Deze plek was daar erg geschikt voor. Er waren allerlei nieuwe diersoorten, plekken waar ze nog nooit geweest was. 'Het is bijna perfect.' Zei ze op een zachte toon die nog net hoorbaar was. Een grootte glimlach verscheen op haar gezicht. Ze keek Matsui met stralende ogen aan. 'Ik hou nu al van deze plek.'

Luciënne liep, en liep, en liep. Hoe lang liep ze al? Ze wist het niet meer. Ze wist alleen dat ze heel moe was. Ze hadden alleen gestopt als ze echt neervielen van de slaap, maar het oversteken van ijskappen was nou eenmaal zwaar, je poten werden er stijf van en dan gingen ze vanzelf pijn doen. En slapen was op het ijs ook niet echt comfortabel, was Luciënne achter gekomen. Ze tolde alweer van de slaap, de afgelopen dagen, weken, in ieder geval de tijd dat ze reisden maar weinig geslapen. Maar zolang haar roedelleden doorliepen, liep zij ook. Dit was haar famillie nu. En zij waren ook echt wel moe, ze moest niet zeuren. Ze voelde hoe haar poten weggelden onder haar lijf vandaan, en ze kwam met een smak op de grond terecht. Maar zonder na te denken of ze pijn had stond ze weer op en draafde verder. En zo gingen alle dagen maar door...

Een paar dagen later kwamen ze bij het vaste land aan. Het deed Luciënne goed weer in een andere omgeving te zijn. Het ijs was ze inmiddels meer dan zat. Toen schrok Luciënne op uit haar gedachten, want Matsui rende vooruit, een heuvel op. Hij slaakte een huil, en samen met de andere wolven huilde Luciënne mee. Ze was een beetje bezorgd om Matsui, haar alfa. Sinds Quinty, de andere alfa weg was was hij een beetje veranderd. Oké, Luciënne kende hem niet heel goed, maar toch. Ook onderweg had hij bijna niks gezegd. Zelfs niet in het begin, toen iedereen nog in volle moed met elkaar liep te kletsen...

Weer een paar dagen, en vele mogelijke huisvestingplaatsen voor hun roedel later, kwamen ze aan op een grote, ruime open plek. Luciënne voelde zich er direct thuis, en ze zag dat de anderen ook vol bewondering om zich heen keken. Dit zou de perfecte plek voor hun roedel zijn. Luciënne keek omhoog, naar de zon. Toen keek ze naar beneden, naar de grond, die nog bedekt was met een laagje sneeuw. "Wat vinden jullie ervan? Dit lijkt me wel een geschikte plek," Glimlachte Matsui, toen hij hen één voor één aankeek. Emrys was de eerste die ook haar mening gaf: 'Ik vind het geweldig!' Emrys was dus ook zo enthausiast. Iets zachter vervolgde ze nog: 'Het is bijna perfect.' 'Ik hou nu al van deze plek.' Luciënne was het met haar eens. Dit was echt de beste plek die ze zich maar konden wensen. Luciënne zei tegen Matsui en de rest van de roedel: 'Vanuit deze plek kunnen we een nieuwe start maken, en uitgroeien tot een goede, zelfstandige roedel. Dit is een goede plek, en hier kunnen we ons thuisvoelen.'

Heather liep vlak achter zijn alfa Matsui. Hij was gehecht geraakt aan de roedel waar hij nu in leefde. Hij had samen met de roedel waar hij in leefde ML achter zich gelaten. Waarom wist hij niet, hij was wel toe aan een nieuw begin om dat alles wat daar gebeurd was wel vergeten mocht worden. Matsui liep naar vorent terwijl hij en de anderen halt hielden, Matsui begon te huilen en Heather en de andere huilde mee.
Ze hadden een hele tijd gelopen om een gebied te vinden. En dat hadden ze gevonden Feralis en daar zouden ze hun territorium ook op gaan zoeken. Hier in dit gebied waren rare dieren. Hele grote herten, amdere wolf soorten, vele andere soorten dieren. Het was raar. Maar hij zou er aan wennen. De wolf heerste, en dat zou zo blijven tot zijn dood. Toen later hadden ze een plek gevonden om hun gebied van te maken. "Wat vinden jullie ervan? Dit lijkt me wel een geschikte plek," sprak Matsui. Heather knikte, 'Het ziet er perfect uit,' sprak hij met een gebogen kop om respect te tonen. Hij wist hoe het werkte, Heather zelf was ooit eens alfa geweest van een grote roedel. Zijn roedel had uit vijftien leden bestaan. Waaronder hij als alfa. Vier verzorgers, vijf jagers en vijf beschermers. En dan hadden ze nog de ongeboren pups, die ook nooit geboren hadden kunnen worden. Vele pups waren gestorven door een ziekte waar door de hele roedel uit eindelijk was gestorven. Na die ramp splitste de roedel waar door hij er alleen voor stond.