Krachtige passen brachten haar steeds verder weg van de plek des onheils. De plek verlamde haar van de pijn. De plek was eigenlijk een hij. Een grijze wolf met prachtige, bruine ogen. De mooiste die ze ooit had gezien. Een paar dagen geleden hadden diezelfde ogen nog naar haar gelachen. Nu keken ze alleen maar vol afkeer naar haar. De bruine, vol afkeer kijkende, ogen stonden nu voorgoed op haar netvlies gebrand. Alsof ze wilden zeggen: Waarom deed je me dit aan? Delilah dacht aan de lange, eenzame reis die op haar stond te wachten. Een reis zonder Sacoor, haar ex-partner. Als je het zo moest noemen. Vreemd genoeg hield ze nog steeds zielsveel van hem. Waarom hadden ze ruzie gemaakt? Waarom was ze zo koppig geweest? Waarom had ze haar zin willen doordrijven? Al die vragen spookten door haar kop. Het waren vragen waar de wolvin geen antwoord op had, maar haar gevoel wel. Haar gevoel wist op al die onbeantwoorde vragen een antwoord. Een zucht was te horen. Het was afkomstig uit de bek van de wolvin. Delilah liep lusteloos door het bos. De bruine wolvin was uitgeput. Het enige wat ze wilde, was slapen. Haar ogen sluiten en ontsnappen uit deze wereld. Vluchten naar een vredigere wereld. Een wereld die alleen in haar kop bestond. In die wereld bestonden geen zorgen, pijn of verdriet. Het enige wat er was, waren vrede en rust. Delilah merkte dat haar oogleden langzaam dichtvielen. Ze vocht er niet tegen. Ze liet zich heerlijk mee voeren met de stroom. Die voerde haar naar haar eigen wereld. Een wereld waar vrede en rust centraal stonden.

Plotseling schoot Delilah wakker. Hoe lang had ze geslapen? De wolvin keek om haar heen. De wereld was helemaal wit. Wit van de sneeuw. In de tijd dat Delilah had liggen slapen, had het hard gesneeuwd. De wolvin rekte zich uit en stond op. Een laagje sneeuw viel daardoor op de grond. Delilah schudde de achtergebleven sneeuw van zich af. De paar vlokjes die er nog achterbleven, zouden als snel smelten door de lichaamswarmte van de wolvin zelf. Een vaag bekende geur drong Delilah's neus binnen. Haar hersenen registreerde de geur. Een blij gevoel borrelde in haar op. Ze wist maar al te goed van wie dei geur afkomstig was. Deze geur was van Zen! Een gedachte drong Delilah's kop binnen. Een witte wolvin keek naar Delilah. Ze wist gelijk dat die gedachte van Zen was. Zen was de zus van Sacoor en Delilah's beste vriendin. Ze wist dat Zen samen met haar zus Umbra was teruggegaan naar the Tenebrae. Het was dan ook een verrassing dat ze weer terug was. Toch was Delilah er blij mee. Ze snakte naar gezelschap van iemand. Iemand om mee te kunnen praten. Zen was daar de juiste persoon voor. Delilah had de wolvin altijd al graag gemogen. De wolvin versneldde haar pas en volgde de geur. Ze rende een paar kilometers zonder een teken van Zen. Toen verscheen er een witte schim op haar netvlies. De wolvin stopte abrupt. Ze richtte haar blik op de witte schim. Delilah's hart maakte een sprongetje, het was Zen!

&Zen

De ochtend was aangebroken en Zen opende haar ogen. Het was de derde dag in dit gebied en ze had er een goed gevoel bij. Na een tijdje bij haar oude roedel te hebben gewoont, begon ze haar oude leventje toch weer te missen. De avonturen die ze had beleeft met haar twee beste vrienden, Delilah en Sacoor. Ze had gedag gezegd tegen Umbra, Solis en Diabolus en was vertrokken. De eerste plek waar ze naar de twee opzoek ging was ML. De laatste dag dat ze Sacoor en Delilah had gezien was aan de rand van dit gebied. Waarschijnlijk zouden ze daar dan ook zijn. Maar tevergeefs. Na dagenlang zoeken, met wolven te hebben gepraat en meerdere malen te hebben gehuild, bleek het dat de twee hier niet meer waren. En nu, ongeveer een week later, was ze hier. Zen vond het een mooie plek, maar niets was fijner dan een plek met vrienden. Uiteindelijk besloot Zen maar op te staan en zich uit te rekken. Ze nam een flinke teug lucht en opende haar longen. Zen kneep haar ogen tot spleetjes. Ze rook iets bekends in de lucht. Een bekende geur. Ze rook nog eens. Zen`s hart maakte een sprongetje van geluk. Het was de geur van Delilah! Haar gevoel had haar deze keer niet in de steek gelaten! Snel rook ze nog een keer om te weten te komen waar Delilah zich bevond. Vervolgens rende ze zo snel als ze kon naar haar oude vriendin terug.

Na een paar minuten te hebben gelopen, was er geen spoor meer van Delilah te vinden. Zen`s maag kromp wat ineen. Ze had de geur van Delilah opgespoord, en nu was ze het kwijt?! Dat kon niet! Dat mocht niet! Zen gromde even luid en hapte kwaad in de richting van een muisje wat op de grond zat. Ze was zo boos op zichzelf. Plosteling hoorde ze een luide kraak achter haar. Ze draaide haar kop en zag niemand minder dan haar oude vriendin, Delilah! Even bleef Zen staan en deed niets. Na een paar tellen deed ze een paar passen naar voren. 'Delilah?! Ben jij het echt?' Ze kon het gewoon niet geloven. Langzaam maar toch vol zelfvertrouwen liep ze op de wolvin af. Ja, het was haar echt! Een glimlach verscheen op haar witte kop. 'Dat is lang geleden zeg!' Ze grinnikte even.