De wind blies zachtjes dor haar dikke vacht, het was al een paar dagen niet meer gaan sneeuwen maar toch lag er nog een dik pak sneeuw. Vrolijk draafde het jonge moervosje door Serenity Pinewoods, het was een rustige plek, maar tegelijk was het er altijd akelig stil.
Haar zwarte poten maakten kleine putten in het maagdelijk witte sneeuwtapijt, haar maag was gevuld met een kleine muis die ze daarjuist was tegengekomen, het beestje zelf had niet veel kans gehad om nog te ontsnappen aan het oog van Luna, ze mocht misschien klein zijn, maar jagen kon ze, en hoe.
Op een rare manier deed dit bos haar denken aan haar vroegere roedel, de besneeuwde takken waar van tijd tot tijd wel eens een hoop sneeuw van viel, haar broer en haar twee zusjes die haar altijd uitlachten samen met de rest van de roedel… Boos schopte ze tegen een tak die op haar pad lag, het was gewoon niet eerlijk, ze kon er toch ook niets aan doen dat ze zo onhandig was?
Terwijl ze hierover nadacht, kwam haar gebrek weer opwaaien, zonder maar iets door te hebben wandelde ze verder door de dikke sneeuw terwijl ze naar de wolken boven haar aan het kijken en dan gebeurde het, Luna viel van een kleine berg naar beneden.
Met een snelheid schoof ze over de helling naar beneden om daar nog eens met haar neus voorover in de sneeuw te vallen, de witte vlokken sneeuw voelden heel koud aan, zo snel mogelijk als ze kon zette ze haar poten terug onder haar lichaam en schudde ze zichzelf uit, en als het nog niet erger kon worden rookt ze ook nog dat er een wolf in de buurt was, nou ja, ze had nog nooit een wolf tegengekomen die vriendelijk was tegen haar.
Luna besloot het erop te wagen en volgde haar neus die haar naar de onbekende wolf zou leiden, niet veel later zag ze een zwarte wolf staan met een aftekening op zijn gezicht dat ze nog nooit had gezien.
Langzaam ging ze aan de rand zitten en bestudeerde de wolf eens goed, haar bruine kijkers gingen over zijn hele lichaam, toen ze had besloten dat hij er wel vriendelijk uitzag opende ze haar mond en een vriendelijke “Hallo!” kwam eruit.
Stiekem hoopte ze dat hij haar niet zou aanvallen, ze wou dolgraag een nieuwe vrienden maken zodat ze niet meer zo alleen zou zijn, rustig en vol vertrouwen wachtte ze op het antwoord van de zwarte wolf.

De zwarte reu zag er geschrokken uit, nou ja, ze was een vos en ze zat onder de sneeuw dus erg normaal zag ze er al lang niet meer uit. Luna bleef maar naar de wolf kijken, even zag ze een glimlacht tevoorschijn komen die daarna direct weg was "Ben je alleen?", dat was het enige wat eruit kwam bij dat zwarte gevaarte, een vriendelijke hallo kon er precies niet meer af, dacht Luna in zichzelf. “Tja, ik veronderstel van wel, er staat toch niemand achter mij? Ofwel?” vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze achterom keek, nope, er stond niemand achter haar. “Ik ben trouwens Luna, ik zal je niets doen zolang jij mij niets doet.” Zei ze beheerst, ze kende hem nog niet dus echt vertrouwde ze de reu niet.
De sneeuw die op haar vacht was terechtgekomen was er in een minuut terug af, Luna ging staan en schudde zich eens goed uit totdat alle sneeuw van haar vacht was en er weer een normaal rood vosje stond, maar het mocht niet baten, het begon terug te sneeuwen. Dikke witte vlokken vielen naar beneden en in een oogopslag zag ze terug wit! Wat haatte ze de winter, ze keek omhoog naar de lucht die als maar donkerder werd, het zou niet lang meer duren of er zou een sneeuwstorm opsteken. De jonge moervos ging weer zitten en keek de jonge reu aan terwijl ze op een antwoord wachtte, even keek ze recht in zijn ogen, het ene oog was blauw en het andere groen, daarna wendde ze haar blik terug af.

[srry, kort]

Te zien aan de reactie van de zwarte reu was hij niet meer geïnteresseerd of ze hier nu alleen was of niet, wat maakte dat toch allemaal uit, dacht Luna. Het jonge vosje was nogal aangedaan door zijn onbeleefde reactie –niemand nee- wat een antwoord, even rolde ze met haar ogen door zijn bot antwoord.
Het moment daarna was er een stilte in het bos binnengewaaid, ze kon zien aan zijn blik dat hij met haar aan het spotten was, er speelde zich een grijns op het gezicht van de wolf, Luna wou natuurlijk wel weten wat hij aan het denken was maar ze besloot om zich koest te houden. Een onhandige sorry kwam eruit met daarna "Het was niet mijn bedoeling om met je te lachen, het gebeurde gewoon."
Weeral kwamen de herinneringen terug, ze vond het helemaal niet leuk dat iemand haar uitlachte, ze was al genoeg gepest bij haar vroegere roedel en dit alles zou een nieuw begin moeten zijn, maar neen hier was iedereen juist hetzelfde weeral werd ze uitgelachen. Van het ene moment op het andere stonden haar ogen weer verdrietig, al het leven was uit haar kleine lijfje weggedropen toen de herinneringen boven kwamen.
Toch werd ze wakker gemaakt uit die akelige droom, de zwarte reu stelde zichzelf voor als Flow, op zich wel een leuke naam, dacht Luna maar de mijne is toch mooier. Haar zelfvertrouwen kreeg de bovenhand weer en fier ging ze rechtop zitten totdat hij -Flow- vroeg of deze kleine meid-zo klein was ze nou ook niet- ook een naam had-.
Langzaam begon ze zich te ergeren, had deze wolf nu geen geheugen of was hij gewoon niet geïnteresseerd? “Luna is de naam, maar dat had ik al gezegd, of niet soms?” haar antwoorde kwam er kwader uit dan ze bedoelde dus excuseerde ze zich maar. “Sorry, ik bedoelde het niet zo…” Snel keek ze naar de grond terwijl ze deze zin uitsprak. Net toen Luna haar begon uit te schudden hoorde ze in de verte Flow iets zeggen maar wat wist ze niet… ze besloot dus maar om die vraag te negeren, als het belangrijk was zal hij ze nog wel eens stellen.
De donkere wolken boven hun hoofd begonnen dichterbij te komen, ze hoopte dat het maar niet zou beginnen hagelen, daar had ze echt een hekel aan!
Flow had het ook gezien dat er een dreiging van veel water of misschien wel sneeuw boven hun hoofd hing dus stelde hij voor om ergens een schuilplaats te zoeken, daar moest Luna gelukkig niet lang over nadenken “Vind ik goed!” zei ze snel met haar blik naar de donkere hemel gericht.
"Dan kan jij mij ook uit gaan leggen waarom je hier zo alleen bent." Kwam er vriendelijk uit, dat vond ze best goed, dan kon ze hem misschien vragen waarvan hij die rare aftekening had op zijn gezicht, aangezien flow de enigste wolf was waarbij ze dit had gezien wakkerde dit haar nieuwsgierigheid aan. Nog even keek ze naar de lucht om daarna Flow te volgen “zou je misschien wel wat trager willen stappen, ik neem namelijk kleine passen…” vroeg ze nog, als hij een stap nam waren dat voor haar 2 stappen doordat ze kleiner was dan een wolf zakte ze ook meer weg in het maagdelijk witte tapijt. Gelukkig kon ze hem niet uit het oog verliezen, hij was groot en zwart dus van de witte sneeuw kon je hem makkelijk onderscheiden.

[Sorry voor de lengte van de tekst, k'was een beetje te enthousiast^^]