Voorzichtig liep hij door de grote heuvels, de grote King. Hij voelde zich machtig, en vooral omdat niemand hem zag. Het was raar om na zo'n lange tijd, weer hard te gaan rennen, en werken. Het bruine landschap was zacht. Zijn voetsporen bleven op de plekken waar hij liep. Soms lag er modder, en hij had daar geen zin in, maar hij moest er doorheen. King wilde naar het water, verkoeling zoeken. Op de plek waar hij nu was, kon hij het bijna niet uithouden. Vreselijk, dat warme. Liever had hij heerlijk, koud water over zich heen. Zijn ogen deden pijn van de wind, maar hij was blij, dat er wind was. Soms opende hij zijn ogen en ging hij hoog staan, kijkend hoe ver hij al was. Zijn vacht zat vol met zweet, en hij voelde zich ongemakkelijk om er alleen voor te staan. Sinds zijn ouders waren overleden, had hij nog meer één persoon ontmoet, waarvan hij zelf was weggelopen.

De heuvel ging naar beneden en blij rende King hem af. Daar wachtte het water hem op. Maar eigenlijk duurde het langer dan gedacht, zijn poten voelde hij niet meer, dus hij viel neer, en rolde verder. De bosjes raakten hem, en het deed pijn. Zijn huid was open-gekrast en hij piepte ervan. Zijn ogen vielen dicht, en zijn mond zat zo ver open, om te hijgen. Hij was uitgeput. Moe. Hij moest even slapen.

-ontzettend kort, help me! -

OPEN!

Het was doodstil. De wind was al de hele dag opvallend rustig, maar iets zei de lichte grijze teef dat het niet lang zo zou blijven. In de verte werd de lucht langzaam maar zeker donkerder, en af en toe klonk er onheilspellend gerommel. Ze was niet ongerust, het stormde wel vaker. Toch dwaalden haar ogen om de zoveel minuten af naar de zwarte wolken, die steeds dichter bij haar kwamen.
Het begon zachtjes te miezeren, en Shade wipte behendig overeind. "Fuck,'' mompelde ze zachtjes, toen ze doorhad dat het binnen een aantal seconden véél harder zou gaan regenen. Heel snel keek ze rond, en ze zag een omgevallen boom liggen, uit de wind. Snel liep ze er naartoe, en ze begon te graven. De regen nam steeds meer toe, en Shade deed haar best om een fatsoenlijk hol te maken.
Toen ze doorhad dat het haar nooit zou gaan lukken in zo'n korte tijd, maakte ze dat ze wegkwam. Ze schoot naar een begroeider gedeelte van de bergen, en wist een ietwat droge plek tussen de lage bosjes te vinden. Afwachtend bleef ze liggen. Hoelang zou dit noodweer aan kunnen houden?
Lang genoeg.
Ze lag er inmiddels al een hele tijd, nog steeds wachtend op het moment dat het droog zou worden. "Dat gaat nog wel even duren,'' mompelde ze, terwijl ze zich omdraaide en een weg door de takken heen baande. Toen ze een groot hol vond dat tussen de wortels van een boom was gegraven, zuchtte ze opgelucht. Snel propte ze haar lichaam naar binnen, en ze wist zich met moeite om te draaien zodat haar kop weer naar buiten stak. De wind gierde hard tegen haar snuit aan en ze sloot haar ogen.
En nu wachten tot 't weer beter werd.

Ze werd echter wakker gemaakt door een hijgend geluid. Nieuwsgierig opende ze haar ogen. Niet ver van haar plek lag een andere wolf, een reu. Hij had verschillende kleine schaafwonden, alsof hij door de bosjes was gelopen. Behoedzaam kroop ze uit haar hol en nieuwsgierig sloop ze richting de wolf.
"Leef je nog?'