Iiff yahh heave innahrr peaaache, noohbody cann forrrce yuhh ta beh aeh slavheee toeh thee outerrrr reaalityh.

.Iedereen welkom.

Een tiental kleine nageltjes kraste over de koude stenen, het kleine zwarte pupje paste wel op dat ze niet in het wat viel. Dat wilde ze niet nog een keer, of nou ja, toen was ze niet gevallen maar was ze er vrijwillig in gelopen. Het gekletter van het water galmde in haar oren, vrolijk dribbelde ze langs de rand van de snel stromende rivier, en onhandig sprong ze van de ene rots op de andere rots. Wel liep ze ver genoeg van het water vandaan. Ze hoopte dat ze hier haar moeder kon vinden, hoewel iedereen die ze tot nu toe tegen was gekomen had gezegd dat dat een onoplosbare klus zou zijn. Ze zou haar mama nooit meer zien, haar cyaan blauwe oogjes sloegen de stenen gade. In het water dreven takken in verschillende groottes. Sneeuw was hier niet, tenminste, langs de kant niet. Want zodra je een paar meter van de rivier stond prikkelde de ijskoude sneeuw je voetkussentjes wel. Maar als je strak langs de rivier liep, spatten er alleen af en toe een druppel water op je pootjes. En wanneer er zo’n druppeltje uit de rivier sprong, probeerde het kleine zwarte pupje die tevergeefs te pakken te krijgen. Toch had ze er lol in, hoewel ze er nooit een te pakken kreeg, maar tevreden stapte ze verder. “Whaha! Ik krijg jullie wel.” Een schel lachje ontsnapte uit haar kleine bekje, een slechte kant had ze niet, ze was natuurlijk ook nog maar een pup, en voor pup’s was het onlogisch dat je nu al wist wel kant je op ging, bij Blythe tenminste. Want dit zwarte pupje straalde één en al vrolijkheid uit. Speelzigheid, en haar fonkelende oogjes keken open de wereld in. Haar hersentjes konden nog gevormd worden, maar ook dat ging bij haar niet makkelijk, de pup wist wat ze wilde.
Haar lichte passen lieten een spoor van natte pootjes achter op de droge rotsen en stenen, “Hop hop hop doet het konijheintje, en de haas die doet daannn zoooooooo.” En met een grijnsje maakte ze een –voor haar- heel hoog sprongetje. Ze giechelde vrolijk, wat was de wereld toch grappig! “Ik ben de baaaasss over de haaas!” Ze gierde het uit van het lachen, snel maakte ze een sprintje naar een hoopje sneew, en met gesperde beentjes sprong ze zo de hoop in. “Mwoehahahahahaaaaa!” Snel hupste ze er weer uit, want de sneeuw was koud, erg koud. Onhandig schudde ze zich uit, een paar vlokjes bleven nog in haar pikzwarte donzige haartjes plakken. Haar oogjes bracht ze omhoog, en haar zwarte neusje wees nu naar een giiiiggaaaaaaaaa grote waterval. “Whoooooo….. Die’s groot!” De gewoonte om in haarzelf te gaan praten was in de loop der tijd ontwikkeld. Ze hield van kletsen, maar er was nooit iemand om mee te kletsen, niet sinds mama weg was. Toen ze aan haar mama dacht, en daarna aan haar melk, knorde haar maagje zo hard dat ze het door het gekletter van de waterval heen hoorde. “Meeehh” Jammerde ze, nu moest ze weer van die vieze kevertjes gaan zoeken. Met een bedrukt smoeltje liep ze verder van de waterval af. Naar het bos, want daar waren toch de meeste beestjes?

[PAS OP slow topic.]

[center]{ Sorry voor de late reactie, had mn PB niet gelezen XD }

Watervallen. Het maakte een vreselijk lawaai maar het aanzicht was adembenemend. Stomverbaasd stond Nova al een tijdje te kijken naar het kletterende water. Zoiets had ze nog nooit gezien.
Inmiddels had ze er al weer een korte tocht op zitten, ze was van het noorden in het gebied richting het westen gelopen. Ze twijfelde of ze moest doorgaan. de hitte in het zuiden zou waarschijnlijk ondragelijk zijn, zeker met zo'n dikke poolvacht als dat zij had.
Toen Nova verder wilde lopen, werd haar aandacht getrokken door een schel lachje. "Whaha! Ik krijg jullie wel." De witte wolvin draaide haar kop, haar gele ogen zoekend naar de bron van het geluid. Op het eerste gezicht was de herrieschopper onvindbaar. Toen het kabaal niet op bleek te houden, besloot Nova naar boven te wandelen voor een beter overzicht. Krachtige poten maakten het haar mogelijk om snel naar boven te klimmen. Toen ze bovenaan de waterval stond, op de oever, liet ze haar blik rusten op de rivier onder haar.
"Die is groot!" Nova spitste haar oren en keek over de richel heen, rechtstreeks in de cyaanblauwe oogjes van een donkergekleurde pup. Nova kon een liefkozend glimlachje niet onderdrukken. Zo groot was de waterval niet, niet in vergelijking met de bergen waar Nova doorheen gewandeld had. Toen het pupje zich omdraaide richting een wat meer bebost stuk gebied, maakte Nova een soepele sprong van de richel af. Ze belandde netjes aan de oeverkant van het water, en met rustige passen benaderde ze het jonge wolfje. "Hallo daar," sprak ze opgewekt. "Wat doe jij hier zo alleen, klein meisje?" Een warm glimlachje klemde zich om haar lippen, waarna plaats nam voor de pup.

Natuurlijk zag ze ook zo haar voordeel in dat honger hebben, dan voelde ze zich namelijk zelfstandig, dat was toch dat je voor jezelf kon zorgen? Ja, nou, dat kon ze wel hoor. Haar kleine zwarte pootjes droegen haar tengere lichaam verder van de o zo grote waterval af. Ze zou er nog wel langer naar willen kijken, maar haar honger ergerde haar zo erg dat ze toch wel weg moest van dat mooie schouwspel. Haar cyaan blauwe oogjes tuurden naar de grond, de grond was wit, maar voedsel lag er niet. Wanhopig greep haar bekje naar een dun twijgje, haar oogjes twinkelden toen haar scherpe tandjes het takje vast hielden, maar zodra ze de smaak ervan proefde, oei. “Bah, pfff, dat is vies zeg.” Bracht ze murmelend uit. Verstaanbaar was het waarschijnlijk niet geweest. Ze richtte haar kopje op, opzoek naar wat lekkerders. Maar haar blauwe oogjes keken niet naar voedsel, nee, ze keken recht in de ogen van een andere wolf. “wohh…” Een witte wolf? Hoe kon dat nou weer. Haar kinnetje zakte naar beneden waardoor haar mondje nu half open was. Verbaasd bleef het zwarte pupje naar de witte wolvin kijken. Het pupje keek toe terwijl de wolvin behendig van één of ander hoog stuk grond sprong. Nog een beetje in de war gaf het zwarte pupje antwoord op de witte wolvin. “Hah, ikke… eh.” Stammelde ze, tot ze zich weer bedacht dat ze Blythe was, en dat haar moeder altijd opgewekt was, en zij dus ook. Zo hoorde dat. “Ik ben eten aan het zoeken!” Sprak ze trots, met fonkelende oogjes, zoals ze die wel vaker had. “En dat kan ik heel goed zelf! Want ik ben Blythe de dappere!” Het kleine pupje schoot in de lach, wat hield ze er van om met andere wolven te kletsen. Dat was een van haar vele puppy-achtige hobby’s. Éen van haar andere hobby’s was verdwalen, absoluut. “Maar, ik denk dat jij de rest kwijt bent hè?” Ze keek in de ogen van de wolvin, ze zag er lief uit, ze leek niet op mama, maar ze zag er wel lief uit. Wit, ze had nog niet zo vaak een witte wolf gezien, eigenlijk nooit, en de witte wolf was alleen. Dús was ze de rest kwijt. “Maarem, daar weet ik wel een oplossing voor hoor! Want ik kan heel goed de weg vinden.” Sprak ze stoer, maar eigenlijk wist ze dat zij zelf de weg niet meer kon vinden. Én dat zei dus iemand nodig had om de weg te wijzen. Maar dat zei ze niet, natuurlijk niet, dat ga je toch niet zeggen! Dus, keek ze de witte wolvin zelfverzekerd aan, met een lief glimlachje probeerde ze het nog wat extra kracht bij te zetten. “Waarom ben jij eigenlijk zo wit? Is de sneeuw in je blijven zitten?” Vroeg ze nieuwsgierig, en om maar van onderwerp te veranderen. Ze had ook zoveel vragen in dat kleine koppie van haar, waar ze die allemaal moest laten, god mag het weten. “Owja, ik ben Blythe.” Sprak ze er nog snel achteraan, in de zelfde zin bijna.

[sorry, beetje vreemde post xD]