|| Mort ||

Dit was niet echt het juiste moment voor bezoek. Niet nu, niet na deze gedachtes. Mort gromde diep, een aanstaanjagende grom. Die geloof me, je niet wou horen als je het over Mort had. Maar Mort hielt zich in, bedacht zich en draaide zich in een flits om. ’Gegroet vreemdeling’ De vacht van de wolf was in tegenstelling tot hem zwart met hier en daar wat grijze aftekeningen. Mort ging staan, keek de wolf aan alsof hij net onwaakte van een winterslaap. Zijn helderblauwe ogen stonden dof, nog doffer dan daarnet. Kort knipperde hij met zijn ogen ogen tegen het zonlicht in, het was niet eens zo helder. Maar voor hem een klap op zijn hersenen, en ogen. Hij slaakte een diepe vermoeide zucht, verlangde naar slaap verlangde naar de nachtmerries van Dysis. Was hun eerdere ontmoeting wel echt? Dat moest wel, het voelde zo echt. ’Je naam reu?’ Zijn stem klonk ijzig, maar toch anders dan Mort hem zou vragen aan een vreemdeling. Dit zou nog een bijzonder kunnen worden, Mort in deze stemming plus deze wolf. Mort zakte door zijn achterpoten zodat hij kwam te zitten, doordringend keek hij de wolf aan. Afwachtend, haast in slaap vallend. Hij voelde zich zwak, wat was dit? Dit gevoel kende hij niet, zwakte. Maar toch het sterk aanwezig. Maar Mort verzetten zich er hevig tegen, en bleef sterk. Het zou overgaan, waarschijnlijk.... Hopend. Misschien was er een manier om wakker te blijven, iets wat hij graag deed. Misschien kon hij hierbij de reu gebruiken. Maar hij zou eerst afwachten, afwachtend wat deze reu hem te bieden had. Zoniet zou hij gruwelijk gebruik maken van het feit dat de wolf beter niet naar hier had moeten komen.