Insane.

Onderwerp: Insane. do jan 12, 2012 7:12 am

|| Mort ||

Een enorme flits doorkliefte de roetzwarte avond hemel. En raakte tenslotte de aarde met een fikse donderklap. De klap kwam echter een fractie van een seconde later, omdat het licht altijd sneller was dan het geluid. Mort keek toe, geruisloos en geheel alleen. Hij vond het een spectakel om naar te kijken, en te luisteren naar de genadelose knallen. Maar het werd alsmaar minder, en na zo’n paar uur hebben zitten kijken stopte het uiteindelijk. Het spectakel eindigde met een een flits die het hele gebied deed oplichten en waarna de knal later pas volgde. Een teken dat de storm minderde en verder trok. Evenals Mort, die niet meer zo’n doelloos leventje leiden als eerst. Hij mocht nu deel uitmaken van de roedel van Farkas, de reu had aan hem gevraagd om andere wolven te recruiteren voor de roedel. Hij was immers zijn enige lid tot nu toe. Maar Mort had zijn woord gegeven, aan het was aan hem nu de taak om andere wolven enkel de geschikte welkom te heten in de roedel. Nouja, Farkas zou uiteindelijk bepalen wie er echt bijkwam. Maar hij zou voor nu opzoek gaan naar wolven die intresse hadden. Mort keerde zijn rug toe naar de hemel, die nu geheel zwart was gevuld met de pracht van de sterren, overal van de sterren. En de heldere maan, die als een vurige ijsbal de hemel rijkte. Mort wou hogerop, meer zien van zijn nieuwe thuis. Tenminste de komende jaren tenzij er iets zou veranderen, zou hij hier blijven. Hij spande zijn achterhammen wat aan aangezien hij zijn weg naar boven letterlijk moest klimmen. Het was stijl en glad, dus risico’s zaten er zeker achter. Niet dat hij daar problemen mee had, maar uitkijken was maar een kleine moeite dus.. Na zo’n flinke minuten te hebben geklommen stond hij eindelijk op de plek waar hij wou, waarschijnlijk wel het hoogste punt van Feralis.

~Dysis

Onderwerp: Re: Insane. vr jan 13, 2012 5:33 am

Meerdere keren werd de avondhemel opgelicht door fikse donderklappen die roekeloos hun eigen weg door de hemel heen sloegen. Zonder zich er iets van aan te trekken trotseerde de poederwitte wolvin het koude sneeuwlandschap. De ijzige wind die langs haar dikke pels scheurde voelde aan als een oude vertrouwde vriend die ze gemist had. Om van het moment te kunnen genieten hief ze haar kop in de wind en snoof de frisse lucht door haar neusgaten op. Dit gebied deed haar denken aan vroeger, aan thuis. Ook al had ze het achter zich gelaten en deed het pijn om eraan herinnert te worden, ze begaf zich nergens liever dan in de ijskoude sneeuw. Het was een voordeel, maar ook een nadeel. Er waren maar weinig wolven die de akelige kou trotseerden, maar als je mentaal sterk genoeg was en rust zocht was dit de perfecte plek. Een laatste, reusachtige donderklap verlichtte de hemel met daarin alle sterren, Dysis tuurde over de witte vlakte die al het licht leek te weerkaatsen, maar ze was niet alleen. Een eindje verderop, een heel stuk eigenlijk, bevond zich nog een wolf. Zijn witte vachtkleur had ervoor gezorgd dat hij haar nu pas opgevallen was.
Een klein grijnsje speelde op haar lippen en zonder te twijfelen of ze deze wolf wel of niet moest bezoeken draafde ze aan, haar lange poten hoog optillende om zo meer vaart te kunnen maken, in plaats van dat ze alle sneeuw met zich mee zou slepen. Haar vuurrode ogen hielden de wolf strak in de gaten, ze miste geen enkele beweging van zijn silhouet. Klakkeloos achtervolgde ze hem, maar toen ze een stijl pad bereikt had hielt ze enkele tellen halt. Hoewel ze gebieden als dit als haar duim kende, paden zoals dit waren nooit te vertrouwen. Erg lang te twijfelen stond ze niet want zoals gewoonlijk besloot ze het toch wel te doen, welk risico er dan ook aan vast mocht zitten. Hoe vreselijk de wolf of hoe gevaarlijk het pad ook mocht zijn, ze was benieuwd naar wat een vreemdeling hier zoals zocht in dit gebied. Er waren maar weinig wolven die de koude bergen bezochten, laat staan naar één van de hoogste toppen klommen.
Met een grote sprong zette ze zich af en vervolgde ze haar weg naar boven toe, richting de wolf. Uit zijn geur kon ze opmaken dat het een reu was, maar inschatten hoe groot hij zou zijn of hoe hij er daadwerkelijk uit zou zien vanaf korte afstand kon ze niet. Daarvoor was alles daarnet veel te vaag geweest, haar ogen hadden niet meer gezien dan een wit silhouet. Net toen ze dacht dat er geen einde aan zou komen bereikte ze de top, waar haar vuurrode ogen meteen de witte wolf vonden van daarnet. Aangezien de meeste wolven hier kwamen om alleen te zijn verwachtte ze een niet al te vriendelijk welkom. "Wat doet een vreemdeling zoals jou op een plaats als dit? Het zijn er maar weinig die zich durven te wagen aan de koude streken van het Noorden." Misschien was het een compliment, misschien ook niet, het belangrijkste voor nu was om te weten te komen wie deze wolf was en wat hij hier zocht, ze hield niet van jammerende wolfjes in haar thuislandschap.

Onderwerp: Re: Insane. za jan 14, 2012 6:53 am

|| Mort ||

Zijn lippen krulde wat, toch stiekem door het verweldigende uitzicht. Het was koud en smerig weer, maar dat maakte alles juist perfect. Een wolf zoals hem dan, kon alleen genieten van dit. Hij kon zijn ogen maar niet van het pracht afhouden. Totdat hij achter hem iets hoorde wat leek op een komst van een vreemdeling. Moest dat, nu? Hij gromde diep enkel hoorbaar voor hemzelf. Mort draaide zich echter niet om, naar de zo te ruiken teef. Hij nam een grote teug lucht, waarbij zijn longen zich vulde met koude lucht. De lucht leek hier stroever dan beneden de berg, misschien omdat, de lucht hier dunner was. Hier een sprintje trekken kon hij dus beter niet doen. De teef sprak, Mort luisterde. Draaide zich niet om, ’Datzelfde kan ik aan jou vragen, vreemdeling’ Zijn woorden waren rustig beheerds. ’Ik kom hier enkel voor het uitzicht’ Mort was in een vrij gewone bui. Rustig en beheerst. ’Dan zijn wij denk ik één van die weinigen’ Mort draaide kort zijn hoofd om, maar moest blijven kijken toen hij de helder bloedrode ogen van de teef zag. Fascinerend. ’Je moet het uizicht eens komen zien!’ Het klonk ligt opgetogen, woorden die niet bij het plaatje Mort paste. Maar aangezien de teef hier nu toch was kon hij net zo goed het uitzicht delen. Hij slaakte een korte zucht, en ontspande zijn houding iets. De teef haar houding had echter geen kwade bedoelingen voor hem. Beiden wolven waren wit, echter hadden ze beide een heel verschillende kleur ogen. De teef bloedrood, en hij helder blauw. Niet heel veel voorkomende kleuren. Mort zakte door zijn achterste poten, zodat hij op zijn achterste kwam te zitten. Hij keek nog een keer achterom, afwachtend. Hij had weinig woorden nodig, stilte kon ook perfect zijn. Mort zijn ogen vlogen weer naar het uitzicht.

Onderwerp: Re: Insane. zo jan 15, 2012 8:55 pm

De witte wolf - die verdomd veel op haar leek - nam de moeite niet om om te kijken, maar toen hij keek waren zijn ogen langer op haar gericht dan gebruikelijk, wat ervoor zorgde dat haar lippen ietwat krulde. De wolf bleef uiterst rustig, rustiger dan ieder ander die ze tot op de dag van vandaag ontmoet had. De reu vormde geen bedreiging, niet hoe hij daar nu zat. "Ah, het uitzicht. Er is geen enkel ander punt dat een betere uitkijk geeft over dit gebied dan deze berg." Was haar eigen ondervonden conclusie. "De reden dat ik hier ben, ben jij." Ze kon er lang omheen draaien wat ze hier nou werkelijk deed, maar uiteindelijk zou het toch om hem gaan, de witte wolf met de helderblauwe ogen.
'Dan zijn wij denk ik één van die weinigen.' Constateerde de wolf, opnieuw vulde haar lippen zich met een kleine grijns. "Dat weet ik wel zeker." Ze stapte op hem af omdat hij had gezegd dat ze het uitzicht eens zou moeten bekijken, iets wat ze al veel vaker had gedaan, maar ze hielt zich stil en nam rustig naast hem plaats. Haar hele lichaam was ontspannen en voor het eerst in haar leven zat ze in alle rust naast een vreemdeling.
"Je zit in een roedel, is het niet?" Al turende over het landschap onderbrak ze de stile die er voor een moment had gehangen. Het was te ruiken in zijn vacht, hoewel de geur niet heel sterk was. Misschien was het sinds kort of was de roedel nog niet zodanig groot dat de geur sterk was. "Met wie deel ik eigenlijk mijn uitzicht?" Haar uitzicht. Dit gebied voelde aan als thuis. Automatisch had ze dit gebied onder haar hoede getrokken, wolven die niet gewenst waren of voor wie het niet verstandig was zich te begeven in de koude sneeuw zou ze wegjagen. Anderen zou ze bezoeken, net zoals ze bij de wolf met de helderblauwe ogen gedaan had.

Onderwerp: Re: Insane. di jan 17, 2012 7:27 am

|| Mort ||

Het beviel hem, de houding van de teef. Al was dat niet zo geweest, dan had ook weinig uitgemaakt. Iedereen moest lekker zijn wie hij wilde zijn. Maar zo af en toe iemand die hij kon respecteren, was zeker niet erg. Er hing een ontspannen zweer tussen beide wolven, ze deden hun ding en genoten gezamelijk van het oogverblindende uitzicht. Mort slaakte een korte ontspannen zucht. 'Ah, het uitzicht. Er is geen enkel ander punt dat een betere uitkijk geeft over dit gebied dan deze berg' Mort knikte kort 'Wat je zegt' Het was alsof ze elkaars gedachtes aanvulde. Mort hielt er niet van om te hart van stapel te gaan, en ook zo over te komen. Maar er waren nu al een paar dingen als bewijs. Maar ze zouden kijken, misschien was dit zo'n voorkomende ontmoeting van komen en gaan. Ze zouden zien. De teef noemde de rede waarom ze hier was, haar antwoord was verrassend. Waarom zou iemand naar hier komen voor hem? Mort fronste ligt, ' Hopelijk ben je niet teleurgesteld van wat je hier treft' Hij lachte kort, waarbij hij kort naar de teef keek. Het werd echter niet kort, hij moest blijven kijken in die bloedrode oog. Prachtig gewoon. Toen hij opmerkte dat hij erg dicht kwam bij het staren vloog zijn blik weer naar het uitzicht. 'Klopt' Reageerde hij wat later op de vraag of hij in een roedel zat. Het was even wennen dat hij in een roedel zat, maar het gevoel beviel hem wel. 'Sang Real, geleid door Farkas' Plots schoten de eerdere woorden van Farkas door hem heen, hij had gevraagd of hij wolven wilde begeleiden in het welkom heten van de roedel. Mort nam die taak uiterst serieus. En deze teef was misschien wel de perfecte aanwinst. Hij zou eerst verder kijk hoe deze teef was, misschien kwam ze zelf wel met het voorstel. Mort moest lachen om de eigenaardig leuke manier hoe de teef de de vraag stelde hoe hij heette. Mort kon een lach niet onderdrukken, en kon het niet laten zijn ogen van de teef af te houden. 'Je deelt je uitzicht met Mort, aangenaam' Tegelijker tijd draaide hij zijn ogen naar de teef 'Hoe mag ik deze witte schoonheid noemen?' Het klonk vreemd deze worden uit zijn mond, maar het was Mort. Alles wat hij zei was hij, zichzelf. HIj lachte grimmig, waarbij zijn ogen kort neerdaalde.

Onderwerp: Re: Insane. di jan 17, 2012 10:12 am

Haar ogen gleden voor de zoveelste keer over het reusachtige gebied heen, maar enkel lakens van mist belemmerde het uitzicht. De besneeuwde berg was omringt met een laken van vochtige, witte mist. Een klein zuchtje wind schoof de mist opzij en merendeel van Feralis werd weer zichtbaar. Het grote, groene loofbos dat in het Westen lag, de dorre vlaktes in het Zuiden en het bemodderde landschap in het Oosten; alles bij mekaar maakte deze plek tot een paradijs. Maar bovenal ging er niets boven de koude streken van het Noorden.
’Wat je zegt.’ Ze richtte haar blik kort opzij, maar meer dan een blik op hem was het niet. Deze wolf trok haar aandacht, haar interesse en zorgde ervoor dat ze nieuwsgierig was naar álles wat met hem te maken had, maar wijs hield ze zich in. Bovendien was dit niet wat ze normaliter van zichzelf gewend was, de altijd zo geïrriteerde en bloeddorstige wolvin was nu ineens geïnteresseerd in een ander? Oprecht geïnteresseerd? Ze snoof en zijn woorden doorbraken haar gedachtegang. Gelukkig.
“Tot nu toe kan ik je vertellen dat dat reuze meevalt,” nu pas richtte ze haar bloedrode ogen weer op hem en keek ze hem enkele tellen in zijn helderblauwe kijkers aan. “Het kon altijd erger..” Stiekem verscheen er een grijns op haar gezicht en kort lachend keek ze weer voor zich uit. Ze mocht de wolf wel, ook al kende ze hem maar sinds enkele tellen geleden. Iets in hem gaf haar de rust die ze zo af en toe nodig had en zorgde ervoor dat ze tot zichzelf kon komen, in tegenstelling tot hoe ze zich vaak gedroeg. Haar agressiviteit was geen acteerwerk, het stroomde door haar aderen, maar zo nu en dan was het fijn om dat even los te laten.
Stilletjes knikte ze toen hij vertelde dat hij in een roedel zat, maar het antwoord luidde al voordat ze de vraag ook maar hoefde te stellen. ’Sang Real, geleid door Farkas.’ Ze kende de roedel niet , waarschijnlijk omdat hij nog niet zo groot was, maar ze had er wel van gehoord, evenals van de andere roedels. Echter zei de naam Farkas haar weinig, maar nu ze wist dat deze zogenaamde alfa de Sang Real leidde was ze wel benieuwd naar wie en hoe hij was. “En? Is het wat?” Opgetogen keek ze hem aan, eigen belevenissen van wolven zeiden meer dan de geruchten die er de ronde gingen.
“Aangenaam, Mort.” Bij het uitspreken van zijn naam kneep ze automatisch haar ogen wat samen, waardoor haar gehele uitstraling leek te veranderen, enkel door het feit dat ze haar ogen samenkneep. Haar forse kop kreeg in tegenstelling tot daarnet een ietwat gure blik, alsof ze zojuist de naam van haar grootste vijand uit het verleden had gehoord. ’Hoe mag ik deze witte schoonheid noemen?’ Verward sperde haar ogen open, de gure blik was van haar gezicht afgeveegd en onbewust gleden haar ogen minachtend over Mort heen, maar ergens paste het perfect bij haar gehele houding. Nonchalant en minachtend, hoewel ze geen enkele minachting tegenover Mort voelde. “Dysis is de naam,” een klein grijnsje en een kort knikje volgden. “Mort, hè? Maak je die naam ook waar?” Met een strak gelaat keek ze hem aan, benieuwd naar wat hij te vertellen had. Als hij immers zo was als zijn naam hem beschreef dan wilde ze graag meer van hem zien.

Onderwerp: Re: Insane. wo jan 18, 2012 3:51 am

|| Mort ||

Deze situatie was prima, alles was rustig en het gesprek verliep vloeiend. Alsof deze wolven elkaar al beide kenden, al jaren. Ze kende elkaar immers nog maar een uurtje ofzo, misschien langer. Mort verdiepte zich nog steeds in de ogen van de teef. 'Gelukkig' Hij lachte flauwtjes, op de eerdere reactie van hem. Zijn flauwe lach vervormde weer in een normaale blik. Een gruwelijk akelig serieuse blik, zijn ogen vormde spleetjes. Dit was het perfecte plaatje Mort, in het diepe van hem; was hij dit. Zijn ogen daalde neer naar de grond, hij bleef staren totdat de teef weer tegen hem begon te praten. 'Tot nu bevalt het me wel. De leider Farkas is een goede leider' Hij lachte instemmend, 'Intresse, mij is de taak aangeschreven leden te vinden... Dus bij deze' Hij kon de vraag niet achterwege laten, als de teef in de roedel wou. Dan was de kans ook aardig aanwezig dat ze elkaar vaker zouden zien, iets waar hij nu al naar verlangde. Raar. Zijn blik gleed van de grond weer terug naar de aanwezige blik van de teef die zichzelf als Dysis, voorstelde 'Evenals aangenaam Dysis' Hij lachte, waarbij hij tanden ontblootte. Hij keek naarboven naar de lucht, die steeds donkerder leek te worden. Een tijdstip voor hem om te gaan eten, nouja jagen of het daarna eten werd was nog maar af te zien. Zijn maag maakte een grommend geluid, hij fronste waarna hij naar zijn buik keek. 'Ik denk dat hij honger heeft' Mort klakte met zijn tong. Hij keek weer naar Dysis, 'Ik denk het' Mort praatte niet graag over zichzelf, 'Ik denk dat Mort wel bij dit plaatje past' Hij grijnsde zijn tanden bloot. Waarna zijn ogen neerstreken over het gebied.

Onderwerp: Re: Insane. wo jan 18, 2012 5:02 am

Ze bracht haar tijd nu al ongeveer een uur door met de reu, en opmerkelijk genoeg was het haar nog niet gaan vervelen. Tot haar grote verbazing kon ze het erg goed vinden met de reu en raakte ze niet uitgepraat, in tegenstelling tot de andere wolven die ze eerdaags ontmoet had. Echt interessant waren ze niet geweest en het zou haar niet verbazen als het enkel bij een eerste ontmoeting bleef. Erg vond ze het in ieder geval niet, het was enkel haar tijd verdoen. Gelukkig was Mort geen verdoening van haar tijd.
’Tot nu bevalt het me wel. De leider Farkas is een goede leider.’ Haar blik werd opzij getrokken door zijn woorden en ze knikte zachtjes. Net toen ze haar blik weer voor zich uit wilde laten glijden trok zijn stem haar weer naar zich toe. Haar oren gingen ietwat naar achteren bij het horen van zijn woorden en voor even was ze stil. Zijn woorden lieten een twijfelachtige blik op haar gelaat na en ze staarde voor zich uit. Of ze in de Sang Real wilde? Nogmaals fronste ze bij het idee, het was niet dat ze zich niet bij de roedel wilde aansluiten maar meer het feit dat ze niet wist of ze zich wel wilde binden. Misschien was het beter dat ze voor nu nog even op eigen voeten bleef, bovendien had het idee om zelf een roedel op te richtten ook al eens haar pad gekruist. Maar het was enkel bij een idee gebleven, er was nog geen uitvoering ervan.
“Misschien, dat ligt eraan. Wat is het voor een roedel?” Nieuwsgierig - met een zachte blik - keek ze zijn kant op. “Zeker nog niet veel leden.” Eigenlijk was het een vraag, maar de vragende ondertoon had ze vervangen voor een concluderende. Farkas, zoals de leider mocht noemen, had anders niet voor niets deze wolf de opdracht gegeven om leden te rekruteren. Een slimme actie om leden te werven was het wel, het ging veel sneller dan wanneer ze zelf op je af moesten komen stappen.
Toen de wolf haar naam uitsprak keek ze hem automatisch in zijn ogen aan en met een kleine grijns knikte ze hem elegant toe, waarna ze haar volle witte staart om haar achterhand heensloeg. ’Ik denk dat hij honger heeft,’ het duurde een paar seconde voordat ze doorhad waar hij het over had, maar toen ze het eenmaal begreep verbreedde haar grijns ietwat. “Dan wordt het tijd dat we op jacht gaan denk ik,” zonder hem ook nog maar aan te kijken stond ze op en keerde ze hem de rug toe en liep ze weer richting het kleine, steile paadje die haar ook naar deze plek toe had geleid. Ze veronderstelde dat hij haar gewoon zou volgen. “Dat zullen we zo gaan zien,” reageerde ze nog op zijn eerdere woorden. Een grote grijns stond op haar gezicht, de gedachte aan jagen had daarvoor gezorgd. Dit was tevens de perfecte kans op te zien wat de reu in petto had.

Onderwerp: Re: Insane. za jan 21, 2012 12:39 am

|| Mort ||

Kort sloot hij zijn ogen waarna hij ze weer opende en recht in de bloedrode ogen van Dysis keek. De vraag lag op het puntje van zijn tong hoe het in de duivelsnaam zo kon zijn dat zij rode ogen had. Hij moest er iedere keer weer naar kijken, het deed hem denken aan het bloedende glanzende hart van een prooidier. Alleen deze was speciaal, hij was van Dysis. Mort merkte op dat hij opvallend aan het staren was, zijn ogen gleden langzaam ongemerkt naar de achtergrond van Dysis. Het uitzicht over de bergen. Vogels gleden door de lucht, door de donkere lucht rijk gevuld met sterren. En de maan. Een glinsterende wit gekleurde bol, die helder aan de hemel stond. De hemel voegde samen met de bergen die naar de hemel rijkte, de bergtoppen gevuld met witte sneeuw alsof het erover was gestrooid. Woorden van Dysis brachten hem weer bij de wereld, ’Een zogenoemde slechte roedel, maar ik vind dat ie meer naar hetgene neigt wat de wolven ervan maken.’ Mort knikte kort, waarna hij glimlach onderdrukte ’Farkas is een goede leider’ Nogmaals knikte hij, waarbij de rijk gevulde haren om zijn kop mee bewogen. ’Nee, Farkas en ik zijn de enigste’ Zijn blik werd kort ernstig, door het feit dat de roedel nog niet echt actief was geworden met andere leden. Maar Mort zou daaraan mee helpen zoeken met leden, en Dysis was voor hem een perfecte eerste kandidaat. ’Denk erover na....’ Sprak hij tegen Dysis, misschien dat ze geintreseerd was, misschien ook niet. Maar nadenken was een eerste stap, die misschien zou kunnen leiden tot meer. Er viel weer een stilte, echter niet een onaangename. De stilte tussen deze wolven was nooit onaangenaam geweest, het was ligt prettig. Het voelde goed om haar hartslag te horen, haar horen ademen. Mort dacht na, maar werd uit zijn gedachten gehaalt toen Dysis aanmoedigde te gaan jagen. Mort stond op, ’Ik weet het wel zeker’ Hij knikte, waarna hij lachte. Zo’n qua jongens lag, een speelse lach die je niet vaak bij hem zag. ’Laten we maar alvast aan onze reis naar beneden beginnen’ Mort draaide zijn rug om naar Dysis, en begon in iets wat sneller tempo zijn weg naar beneden. Mort lachte enkel bij de laatste opmerking van Dysis, ’En jij Dysis, jij ook’ Hij was ook benieuwd hoe Dysis haar uiterlijk waar zou maken. Haar uitstraling, die hij zo had geliefd. Nog steeds. Hij was benieuwd.

Onderwerp: Re: Insane. ma jan 23, 2012 3:47 am

Voorzichtig zette ze haar poten op het smalle, gladde pad dat het tweetal naar beneden zou leidden en haar vuurrode ogen keken Mort na toen hij haar passeerde, door zijn snellere pas. ’Een zogenoemde slechte roedel, maar ik vind dat ie meer naar hetgene neigt wat de wolven ervan maken. Farkas is een goede leider. Nee, Farkas en ik zijn de enigste. Denk erover na..’ De woorden galmden door haar kop en hoewel ze benieuwd was, had ze zo ook haar twijfels. Ze wist niet of ze het zichzelf kon veroorloven om zich nu al te vestigen aan een roedel, zeker niet nu ze drie pups onder haar hoedde had genomen, dat zou betekenen dat zij ook moesten joinen. Iets wat ze hun niet aan kon doen jegens hun grote afkeer voor roedels. Voor nu – voorlopig – zou ze op eigen voeten blijven, tot dat de pups wat groter waren en ze helemaal zeker van haar zaak was. Echter betekende dit niet dat ze de roedel niet een keertje op zou gaan zoeken, ze wilde de alfa Farkas wel een keertje zien.
“Zal ik doen, in ieder geval bedankt voor het aanbod.” Ze knikte hem toe, waarna ze haar hoofd weer fier voor zich ophief.
Eenmaal beneden weer terug in het dikke sneeuwpak op de grond wierp ze een blik opzij, naar Mort. “Bang dat ik niet aan je verwachtingen voldoe?” Haar gezicht was gevuld met een grote grijns en voordat Mort de kans kreeg om te antwoorden was ze al met grote sprongen door het sneeuwpak heen onderweg naar een wat centraler gelegen plek om te jagen. Abrupt hielt ze na een paar meter al weer halt en uitgebreid snoof ze de frisse lucht op, zoekende naar een andere geur. Ze keek om naar Mort, “Volgens mij is hier nog niet zo lang geleden een groep herten op doortocht geweest,” veronderstelde ze. Hoewel de voetsporen alweer bedekt waren met een laagje sneeuw was de geur nog sterk. De herten zouden hier niet lang blijven, het was te koud voor ze om hier langer dan een dag te verblijven, wat betekende dat ze dus vaart moesten maken wilden ze nog een lekker maal scoren.
“Deze kant op,” met een verhoogd tempo draafde ze door het dikke sneeuwpak zuidwaarts, de weg die de herten als het goed was ook genomen hadden. Het duurde even, maar na een tijdje verschenen er schimmen, vlakbij een groepje struiken in de buurt. Mort had evenals Dysis geluk dat zijn pels een witte kleur had, voordelig in sneeuw, maar nadelig in de bossen. In elkaar gedoken sloop ze voorzichtig door de sneeuw. Zo af en toe keek ze om naar Mort, om te kijken of deze nog steeds bij haar was. Op tien meter afstand hielt ze halt en dook ze nog dieper in elkaar dan ze al had gedaan en haar bloedrode ogen scande elk hert dat te zien was uit de groep. “Zie je? De derde van links. Die loopt wat mank.” Fluisterde ze in zijn oor.

Rotpost, sorry. ._.

Onderwerp: Re: Insane. wo jan 25, 2012 7:22 am

|| Mort ||

Zijn ogen daalde neer naar de afgrond links van hem, hun weg naar beneden zou zeker niet zonder risico’s zijn. Ook door het feit dat het flink waaide, en je enkel maar je balans hoefte te verliezen wou je naar beneden donderen. Maar Mort wist waar hij mee bezig was en hij ging er vanuit Dysis nu te hebben leren kennen in die paar uur; dat zei zich ook zou redden. Zijn ogen gleden weer naar de weg voor hem, Dysis was hem voorgegaan dus hij volgde haar sporen in het natte zand. Natuurlijk keek hij ook waar hij zijn poten pakeerde, want volledig op een ander vertrouwen zou hij nooit doen. Hij kende Dysis immers nog maar net. Eindelijk waren ze beneden, het mocht dan ook eens tijd worden. Het naar beneden lopen begon hem al snel te vervelen, maar de grond naderde op het juiste moment. Het sneeuw maakte en snerpend geluid, en de kou sneed door zijn poten en schoot door zijn hele lichaam. Mort negeerde de plotse kou. Hij was er immers voor bestemd, beide wolven waren haast onzichtbaar in de sneeuw die dezelfde witte kleur had als hun vacht. Enkel hun ogen vielen op. ’Ik hoop echter van wel, moet ik daar aan twijfelen dan?’ Ging hij tegen de vraag van Dysis in, Mort hielt ervan om dwars tegen de draad in te gaan. Mort ging naast Dysis lopen, als tweetal naderde ze een bos. De bomen stonden ver uit elkaar, het was er niet donker door het witte sneeuw dat als een koude deken over de bomen lag. Evenals de grond die wit was, hier en daar zag je wat sporen van dieren die eerder hun sporen hadden nagelaten. Nu was het aan Dysis en Mort om hun sporen achter te laten. Haast geruisloos liepen beide wolven zeide aan zeide door het bos. Alsof het allemaal zo had gemoeten. Mort had niet goed opgelet doordat hij zich focuuste op zijn omgeving de geuren en geluiden, waardoor hij onder het sneeuw een kuil niet had opgemerkt. Hij zakte door de sneeuw waardoor hij tegen Dysis aankwam, en ze beide hun gewicht verloren. Mort wist op zijn poten te blijven staan doordat hij op sprong. ’WOOOW’ Mort lachte, om zijn eigen domme fout. ’Sorry mijn fout’ Hij bivakeerde weer naast Dysis. Die aanraking.... Heimwee naar het gevoel om Dysis weer aan te mogen raken. Was dit normaal? Mort focuuste zich op de woorden van Dysis, waarna hij zich focuuste op zijn reuk vermogen. ’Right’ Hij knikte, nu akelig serieus. Hij grijnsde gruwelijk, waarbij zijn gele tanden zichtbaar werden. Adrealine stroomde door zijn aderen, en de gekte steeg naar zijn hoofd. De drang om te doden naderde alsmaar. Ze versnelde hun pas, en merkte al gouw het groepje herten op. Het zwakke dier was het eerste wat hem opviel, en zoals te verwachten vulde Dysis die gedachte op. Mort knikte enkel. Bij het fluisteren moest hij haar toch even recht in haar ogen aankijken, en dat moment leek eeuwen te duren voor zijn gevoel. Alsof ze vastzogen. Bij het geluid van een balkend mannetjes hert, was hij weer bij de les. Jagen. Mort tijgerde dichterbijer, verdween in zijn achtergrond. Was nu een met de kracht van het jagen. Zijn blik was ijzig gericht op 1 doel, zijn prooi. Het arme dier.... Maar Mort voelde geen medelijden, enkel de drang om te doden. De drang naar vlees en bloed. Hij hielt ook Dysis in de gaten, het was belangrijk dat ze op elkaar in zouden spelen. Elkaar zouden begrijpen, zodat het niet mis kon lopen. Team work.

Onderwerp: Re: Insane. za jan 28, 2012 6:04 am

“Voor zover ik weet niet.” Nonchalant met een grijns hief ze haar witte kop in de lucht en haar bloedrode ogen keken hem enkele tellen aan; waardoor een kleine uitdagende glinstering erin ontstond. Evenwijdig aan elkaar liepen ze het bos in, dat evenals de gehele omgeving bedekt lag onder een dik pak sneeuw. Voor even was ze verzonken in gedachten, het idee dat Mort haar vast wel zou beschermen als er gevaar zou dreigen of zou waarschuwen gaf haar even de tijd om de zaken in haar hoofd op een rijtje te zetten. Ze zou blijven in Feralis, voor zolang dat kon en zolang er niets was dat haar naar een andere plek toe zou leiden.
Met een ruk werd ze uit haar gedachten getrokken toen de witte reu door een grote onopgemerkte kuil met zijn volle gewicht tegen haar aan kwam, waardoor Dysis door haar onoplettendheid met een doffe klap in de dikke sneeuw belandde. Verwilderd met sneeuwvlokken in haar vacht kwam ze weer overeind. Met haar linker voorpoot gaf ze Mort een duw in zijn zij, “Lomperik.” Een grote grijns deed haar lippen krullen. De aanraking die zich daarnet gevormd had tussen het tweetal had er even voor gezorgd dat een warme golf door haar lichaam ging en ze merkte nu pas hoe koud het hier eigenlijk wel niet was. Gelukkig waren beide voorzien van een dikke vacht. Ze keek een aantal keren opzij naar Mort toen die wat zei, maar meer dan kijken deed ze niet.
Nog altijd was haar blik gefocust op het manke hert en toen de witte reu actie ondernam was dat voor haar ook het teken dat de jacht kon beginnen. Mort sloop weg van haar en kwam steeds dichterbij de kudde herten, Dysis zelf deed precies hetzelfde, alleen via de andere kant. Weggedoken in het dikke sneeuwdeken sloop ze beetje bij beetje dichterbij de kudde. Hoewel de sneeuw in het voordeel van de twee wolven was en in het nadeel van de kudde moesten ze snel zijn en uitkijken. Ze wilde voorkomen dat Mort of zijzelf gestoken zou worden door één van de geweien van de mannetjes.
Op acht meter afstand – riskant dichtbij – bleef ze staan, haar bloedrode ogen zochten naar de felblauwe kijkers van Mort en toen ze die gevonden had staarde ze hem voor enkele tellen aan. Nietszeggend. Na een paar tellen hief ze haar kop iets en knikte ze voorzichtig, waarna ze meteen uit de sneeuw opsprong en richting de kudde rende. Rechtstreeks richting het manke hert, een omweg nemen zou te risicovol zijn om dit maal mis te lopen. Als ze beiden van een andere kant op het dier in zouden stormen zouden ze hem in kunnen sluiten, maar een achtervolgingsfase was niet uit te sluiten.
Uit het niets dook Dysis wanhopig met een grote sprong opzij, nog maar net had ze het gewei van de ree van de groep ontweken. Luidkeels gromde ze, maar dat was niet genoeg om de ree af te schudden, nogmaals zwaaide hij met zijn gewei. Snel dook Dysis in één en greep ze zich stevig vast aan het been van het dier dat wild met zijn hoofd heen en weer schudde. Luid grommend en wild schuddende met zijn been probeerde ze hem bezig te houden. Hopelijk kon Mort zich nu op het manke dier stortten.

Onderwerp: Re: Insane. za jan 28, 2012 10:54 pm

|| Mort ||

’Hmm zeg dat wel’ Gromde hij, om zijn eigen dommiteiten. Het was gewoon een niet te vermijden ongelukje, zelfs de beste konden dit overkomen. En Mort verstond zeker niet onder één van de beste. Hij verdoemde zichzelf nu letterlijk, door gewoon het onjuiste ongepaste moment tegen Dysis te zijn aangeknalt. Maar dat vergat hij snel toen het de geur van hert zijn neusgaten binnendrong het signaalte duidelijk maken aan zijn hersenen die vervolgens zijn poten stuurde. Mort was een meester in jagen, als zei hij het zelf. Aangezien Mort altijd voor zichzelf had moeten zorgen, had hij het zichzelf er naar gemaakt te leren jagen. Met bijna dood ervaringen natuurlijk, maar daar leer je van. Mort keek kort naar links waar Dysis zich geruisloos onzichtbaar in de sneeuw om hun doelwit heen sloot. Mort zou wachte, Dysis zou de eerste zet nemen. En Mort zou vervolgens het spel eindigen. Hij tijgerde dichterbij totdat hij op de juiste afstand was, kort keek hij naar Dysis die ook haar positie had gevonden. Deze jacht liep perfect, Dysis en Mort konden hun tactieken makkelijk uitwisselen. En de samenwerking was ongelovelijk. Mort bleef naar Dysis kijken wachtende op het sein. Daar was het, ze knikte kort. Wat genoeg voor hem was, zijn ogen vlogen naar de prooi. Waar Dysis ondertussen al naartoe gespuurt was. De rest van de kudde herten, maakte dat ze wegkwamen. En Dysis schijdde het manken dier van de rest, bijna werd ze een paar keer geraakt. Waarbij Mort zijn adem in hielt, en ondertussen naderde sloop. Zodat hij op het juiste moment toe kon slaan. Dysis greep het manken dier bij zijn been, waar hij al mank liep. Een goede keuze om het dier te verzwakken. Aangezien het hert waarschijnlijk drie keer zo zwaar als Dysis was, en twee keer zo zwaar als Mort. Mort twijfelde geen seconden, de adrealine raasde door zijn aderen. Hij spande zowel zijn achterste spieren, als die van zijn voorpoten. Hij zette zich af met zijn achterpoten, waardoor hij naarvoren vloog. Met zijn voorpoten ving hij de snelheid op, en zette hij zich af zijn poten speelde op elkaar af. En binnen een paar seconde naderde hij het hert en Dysis. Hij rende sneller sneller en sneller, snelheid kracht en slimheid waren nu van toepassing. Het hert stond nu recht voor hem, vanaf de zijkant voor hem. Nu er nog zo’n meter tussen zat, zette hij zich af. En sprong met een raakse klap tegen het hert aan, dat zijn evenwicht verloor en stuikelde op zijn eigen manke benen. Met een gezond sterk hert was dat waarschijnlijk niet zo gelukt, dan hadden ze iets anders moeten bedenken. Maar dit was de juiste taktiek, bij het juiste dier. Mort twijfelde niet en boorde zijn tanden in de nek net onderaan het hoofd. Zijn tanden knepen de luchtpijp dicht en beten wat aderen door, waardoor het dier al snel stierf. Hij hielt het nog even vast, totdat het leven het dier begaf. Hij liet het dier los tussen zijn tanden, hijgend keek hij kort naar Dysis. Of alles goed met haar was, ’Geloof je me als ik zeg dat ik geen seconde aan je twijfelde?!’ Hij kon een speelse grijns niet onderdrukken. De opmerking sloeg op de eerdere confrontatie over of Mort zijn naam wel waar deed, en Dysis volgens zijn verwachting voldeed. Enja zeker dat ze dat dit, dit plaatje was perfect. De witte teef met de rode ogen, naast het dode hert; perféct! ’En heb ik me naam waardig gemaakt?’ Zijn stem klonk lager, op de achtergrond van het minder wordende gehijg. Mort liet zich zakken door zijn achterpoten zodat hij kwam te zitten. Met zijn tanden rijkte hij naar de buik van het hert, en scheurde die open met zijn hoektanden. Hij spuugde wat haren uit, en begon aan de ingewanden. ’Eetsmakelijk! Ik denk wel dat we het verdient hebben’ Hij lachte kort, ’Ingewanden mijn persoonlijke favoriet’ Sprak hij naar Dysis met een bek vol bloederige smurrie, wat leek op darmen? ’Ik zou maar opschieten als je ook nog wat ingewanden wilt!’ Zijn hoofd verdween weer in de buik en tevreden at hij verder. Dit was eigenlijk best raar, zo eten met iemand anders. Maar minder raar als zijn verwachtingen, en met Dysis voelde die stiekem gewoon goed.

Onderwerp: Re: Insane. ma jan 30, 2012 4:12 am

Het duurde niet lang voordat de witte reu in actie was gekomen, wat maar goed was ook want langer had ze het niet volgehouden aan het been van de ree. Met een doffe dreun belandde de ree op de grond en behendig sprong Dysis weg om er zelf niet onder te belandden. Mort had zijn kaken al in de nek net onderaan het hoofd van het dier gezet en met resultaat liet hij vervolgens een paar seconden later los. Hun blikken kruisten elkaar en ondanks de moeite die de jacht gekost had stond er een kleine grijns op haar gezicht van tevredenheid. “Natuurlijk, als ik tenminste mag aannemen dat liegen niet in je woordenboek staat.” Ze dolde maar wat met Mort, natuurlijk geloofde ze hem op zijn woord, de uren die ze met hem samen doorgebracht had was er niets geweest waar ze aan getwijfeld had of zou kunnen hebben. Elk woord dat uit zijn mond kwam beschouwde ze als waarheidsgetrouw en het mogen aanhoren van zijn warme stem vergeleken bij de koude temperatuur beschouwde ze als een eer. Dit was oprecht één van de beste ontmoetingen die ze had ondervonden. Ze knikte instemmend, “Niemand had het beter kunnen doen,” zei ze met een mierzoete stem. Mort was een perfecte jager, misschien wel beter dan haar, maar dat zou ze nooit toegeven.
Hij scheurde de buik van de ree open en plezierig keek ze toe hoe hij alvast aan zijn maal begonnen was. “Natuurlijk hebben we dit verdient!” Net zoals hem stortte ze zich op het malse vlees van de ingewanden dat zich in de buik van de ree bevond. Ze moest even lachen om zijn opmerking over de ingewanden die overduidelijk zijn favoriet waren. Ze knikte, maar onderbrak het eten niet om de moeite te nemen om wat te zeggen. Voor ze het wist waren de ingewanden opgeslokt en ging ze verder aan de rest van de buik van de ree, gevolgd door zijn achterwerk.

Sorry voor de kortheid. <'3

Onderwerp: Re: Insane. ma jan 30, 2012 8:20 am

|| Mort ||

Voor kort stopte hij met eten, en keek hij Dysis aan. Dacht na, over wat deze teef zo bijzonder maakte. Want nog nooit had hij met iemand zoveel tijd doorgebracht in zo’n korte tijd. Hij wou dat ze eeuwig samen konden blijven, zijn leven wegrotten met Dysis aan zijn zeide. En de roedel, de roedel van Farkas. Het was al tijden geleden dat hij wat van zijn roedelleider had gehoord, misschien moest hij hem maar eens gaan opzoeken binnnekort. Maar nu eerst dit, de tijd die hij met Dysis mocht doorbrengen. Goede tijden. Hij slaakte een zuchte, een volmaakte zucht. ’Het zal waarschijnlijk wel in me woordenboek staan. Maar voor jou geld die pagina zeker niet’ Hij lachte kort, waarna hij neerplofte op zijn achterste. Hij had voldoende gegeten, te veel zelfs. Met deze volle maag kon hij een week zonder eten rondlopen. Evenals Dysis die vredig verder at, totdat ook zij vol zat. Hij lachte kort, waarna hij verder door zijn poten zakte en kwam te liggen. Hij rolde op zijn zij, en strekte zijn poten. Een totaal ontspanne houding, die hij niet zomaar deed in de buurt van een ander. Maar hij vertrouwde Dysis min of meer. Hij vertrouwde nooit zomaar vreemdelingen, maar Dysis en vreemdeling gingen voor hem niet samen. Het was alsof ze elkaar al jaren kende, en die gedachte spookte al een enkele keer door zijn brains. ’Wat een leven...’ Mompelde hij, Mort sloot zijn ogen en ontspande zich. ’Nu we het over het leven haar zelfe hebben, misschien is het wel een hij.... Maar vertel eens wat over jou leven?!’ Zijn woorden waren zacht rustig en uiterst beheerst. Zijn ademhaling was heel lag, en als je goed keek zag je buik op en neer gaan onder de dikke witte vacht. Kort opende hij 1 van zijn helder blauwe ogen, en keek hij Dysis aan. Een vragende blik. Mort slaakte een zucht, en wachte af.

Onderwerp: Re: Insane. wo feb 01, 2012 5:44 am

Ze keek op toen hij zei dat liegen weldegelijk in zijn woordenboek voorkwam, maar dat die pagina zeker niet voor haar gold. Haar bloedrode ogen staarde hem aan, maar echt bewust kijken deed ze niet. Allerlei gedachten spookten door haar hoofd. Over de pups, Mort en zijn aanvraag of ze zich bij de roedel zou willen voegen. Haar kop zat vol met vragen, vragen waar nu geen antwoord op te vinden was. De tijd zou het leren zou een wijs iemand zeggen, maar Dysis was niet degene die rustig af ging zitten wachten tot de tijd haar wijzer zou maken. Ze ging liever zelf op ontdekking uit, ook al was dat niet altijd even verstandig. Een koude windvlaag die gemeen langs haar dikke pels schuurde zorgde ervoor dat ze uit haar gedachten ontwaakte en zich realiseerde dat ze al meer dan een minuut naar Mort aan het staren was. Nietszeggende keek ze weg, zich ietwat ongemakkelijk voelende. Maar aan de andere kant was Mort altijd degene die haar aanstaarde, dus het was heus niet verkeerd om een keertje terug te staren. Haar gevoel zei zo dat de witte reu het alles behalve vervelend vond als ze hem aanstaarde, ze had het idee dat hij haar aanwezigheid juist prettig vond. Een mening – als dat de zijne was – die ze deelde. Ze haalde haar bebloede snuit bij de buik van de ree weg en met haar tong likte ze haar mondhoeken nog even na. Een geslaagd maal, als iemand het haar zou vragen. Ondanks ze niet vaak met een ander samen at voelde het wel goed om iets te delen met iemand wie je het gunde. Ze gunde Mort het vlees van harte, misschien gunde ze hem wel meer dan dat. De woorden van Mort onderbraken de koele stilte die er voor kort had gehangen, maar het was geen onprettige stilte geweest. De stiltes die af en toe tussen de twee wolven viel was niet onprettig te noemen, het leek dan alsof ze via hun gedachten met elkaar communiceerden of in ieder geval aan elkaar dachten. Het was fijn als je zo af en toe kon zwijgen zonder dat het een ongemakkelijkheid met zich meebracht. Op momenten zoals dit realiseerde Dysis dat het leven eigenlijk wel een mooi iets was, op momenten als dit kon ze zichzelf grotendeels wel gelukkig noemen. “Ik noem het liever een haar.” Met een kleine grijns keek ze naar Mort, die zich op zijn gemak aan het uitstrekken was in het sneeuwdek. De grijns verdween van haar gezicht toen hij begon over haar leven. Het was niet dat ze het niet wilde vertellen of dat het zo verbitterd was, ze praatte niet graag over zichzelf omdat ze dan altijd het idee kreeg dat haar moeder haar niet meer wilde en daarom nooit teruggekomen was. “Hm, wat wil je weten? Tot ik ongeveer één jaar was had ik een normaal, gelukkig leven samen met mijn moeder. Een vader heb ik nooit gehad en gekend, evenals eventuele andere siblings. Mijn moeder en ik waren dus alleen. Die winter was het weer slechter dan ooit, maar toch is mijn moeder toen op jacht gegaan, een sneeuwstorm in.” Ze keek even weg van Mort. “Maar ze is nooit teruggekomen..” Haar bloedrode ogen vonden de felblauwe kijkers van Mort weer en ze zakte door haar achterhand en nam plaats in de sneeuw. “Sinds dien heb ik alles zelf gedaan en ben ik na een lange tijd hier beland, samen met één of andere gekke andere wolf.” Een voorzichtige grijns kwam weer terug op haar snoet. “En wat is jouw verhaal?”

Onderwerp: Re: Insane. vr feb 10, 2012 8:24 am

|| Mort ||

Een vormde een lach op zijn witte vervormde mond, zijn ogen streken neer naar de grond als een soort toelating. Beide wolven hingen nu al dagen met elkaar rond, en van die tijden had hij genoten. Maar ooit moest dit stoppen, Dysis zou haar eigen weg gaan evenals hij. Maar misschien ook niet, misschien als ze beide wouden dat ze bij elkaar konden blijven, konden ze daarzelf voor gaan zorgen. De tijd zou het hem vertellen, binnnekort misschien later. Mort begon in te zien dat Dysis aan het staren was, naar hem. Mort keek terug, doordringend nieuwsgierig alsof hij met zijn blikken kon praten. Mort staarde vaak genoeg naar haar dit was de eerste keer dat de starende blikken elkaar kruisten. Zijn hart voor zover hij die had leek sneller te kloppen, maar helaas keek Dysis weg en Mort volgde haar voorbeeld. Zijn ogen gleden naar de achtergronden, de donkere verlaten bossen. Ze zaten hier met zijn tween plus het lijk van het hert. Dysis gaf antwoord op zijn vraag van eerder Mort luisterde, zei niks luisterde alleen knikte af en toe en liet de woorden zijn kop binnn dringen. Hij hoorde spanning in haar stemming, over haar moeder praten deed blijkbaar pijn. Maar Mort kon niet met Dysis meevoelen, hij wist niet hoe het was om een moeder te verliezen, hij had immers nooit een moeder gehad. Nooit iemand die voor hem had gezorgd, of van hem had gehouden. Hij zocht geen medelijden, helemaal niet. Maar nu hij er zo bij nadacht, realiseerde hij het zich pas. Het boeide hem echter niks, waar had je een moeder voor nodig? Mort zuchte kort nadat Dysis om zijn verhaal vroeg, ’Ik heb nooit een moeder of vader gehad, voor zover ik weet dan.’ Hij stopte voor kort ’Ik zal ze zeker gehad hebben, want volgens mij ben ik niet uit de luchte komen vallen....’ Kort pauzeerde hij, ’Maar sinds mijn heugenis heb ik alleen geleefd, zelf weten te overleven. Zo ben ik erachter gekomen hoe wreed het leven is, het pakt en neemt.’ Hij knikte kort, ’Voor ik naar hier was gekomen, ben ik overal en nergens geweest vele dingen gezien, meegemaakt. Maar ik denk dat mijn thuis nu hier is...’ Hij hoopte op een ‘die van mij ook’ dat Dysis haar toekomst ook hier lag. Mort lag nog steeds op zijn zei, maar kwam nu overeind zodat hij op zijn buik lag. Hij legde zijn hoofd op zijn voorpoten en keek omhoog naar Dysis, ’Ik heb geen idee over iemand lief hebben.....’ Zei hij plots, Dysis aankijkend. ’Heb jij iemand die je....’ Hij maakte zijn zin niet af, Dysis kon hem wel afmaken. Mort bleef kijken met zijn helder blauwe kijkers, afwachtend.

Onderwerp: Re: Insane. do feb 16, 2012 11:08 pm

Mort begon zijn verhaal. Ergens had ze een verleden als dit wel achter hem gezocht, maar nu de werkelijkheid echt naar buiten kwam was ze lichtjes verbaast. Het was knap om als jong voor jezelf te zorgen, knap moeilijk. Zijn jagerstechnieken deden niet onder, Mort was een uitstekende jager noch vriend. Ze had hem graag om haar heen, ze was graag in zijn buurt. En naar haar idee vond hij het ook prettig om bij haar in de buurt te zijn, althans dat hoopte ze.
“Dan heb je jezelf aardig op de been weten te houden, dat is niet makkelijk als pup zijnde. Je hebt jezelf er goed vanaf gebracht,” met een lieve glimlach keek ze naar Mort en ze voegde er nog een klein knikje aan toe. Afgezien van een beetje liefde was hij niets te kort gekomen in zijn jeugd, hij zag er perfect uit.
”Ik heb ook veel gereisd, ben langs vele plekken gekomen, maar geen van al die plekken was zo fijn als deze. Hier wil ik mijn thuis vestigen.” Langzaam liet ze zich net zoals Mort had gedaan door haar voorpoten zakken en uiteindelijk kwam ze te liggen. Haar dikke vacht verdrong de kou van al het sneeuw rondom haar lijf waar ze in lag.
Ze staarde naar Mort, nam elk stukje van hem in zich op, maar er viel weinig te ontdekken dat ze nog niet te weten was gekomen of gezien had. Het enige wat ze ermee opschoot was dat als ze naar hem keek ze een voldaan gevoel van binnen kreeg en zich voor eventjes de gelukkigste wolf in heel Feralis voelde, maar elke keer als ze zich dat realiseerde verdrong ze het gevoel weer. Hoe kon ze zich nou gelukkig voelen als Mort gewoon op twee meter afstand van haar lag en zij hier? Hoe stompzinnig was je dan.. Ze voelde zich haast dom of stom dat ze zo’n gevoel kreeg als ze naar hem keek. Dat was toch niet normaal? Of wel..
’Ik heb geen idee over iemand lief hebben….’ De plotselinge woorden van Mort zorgde ervoor dat ze stopte met staren en ietwat vaagjes keek ze hem aan, ze snapte niet helemaal wat hij hiermee wilde zeggen. Echter viel het stukje wel op zijn plaats toen hij aan haar vroeg of zij iemand had die ze lief had. Ook al maakte hij zijn zin niet af, ze kon wel raden dat het dat was waar hij op doelde.
Ze snoof, “iemand die ik liefheb?” Maakte ze zijn zin voor hem af. “Na mijn moeders vertrek heb ik weinig meer lief gehad, maar ik voel me fijn op deze plek en bij jou hier in de buurt. Dat is een begin.” Voorzichtig verscheen er een grijns op haar gezicht, maar ze was te onzeker om die door te zetten, waardoor hij meteen weer verdween. Had ze dit nu werkelijk tegen hem gezegd? Zoiets stompzinnigs, iets dat ze normaal nóóit zeggen zou. Waar was ze in godsnaam mee bezig?!

Onderwerp: Re: Insane. vr feb 24, 2012 2:57 am

|| Mort ||

De stilte nam toe, echter geen onaagename stilte. Mort kon haar horen ademhalen, kon het bonken van haar hart waarnemen. Haar als het mogelijk kunnen horen denken. Alles doordat de wind stil lag, geen enkel dier zich zichtbaar maakte, en Mort zijn adem in hielt om alleen Dysis te kunnen horen. Te kunnen genieten van het moment, zonder intens te worden. Dysis sprak- Mort luisterde, zijn oren veerde naarvoren waarbij hij zijn helder blauwe kijkers niet van de rode ogen van Dysis af kon houden. Hij zoog zich aan haar vast, en liet niet meer los. ’ Ik overleefde vooral van karkassen die andere wolven hebben achtergelaten, ik heb zeker moeilijke tijden gehad waar een paar keer daarvan bijna me dood waren geweest. Maar zoals je ziet sta ik hier nog.’ Hij grimmaste kort, ’Gelukkig....’ Hij had meer willen zeggen, willen zeggen gelukkig, want anders was ik hier niet bij jou geweest. Maar iets hielt hem tegen, hij haatte zichzelf nu op dit moment, wilde zijn gevoel achter na gaan, maar toch ook weer niet. Het zou immers niet vanzelf gaan, en Dysis had waarschijnlijk niks door. ’Dan zijn we het daar beide overeens’ Hij knikte waarbij zijn ogen neerdaalde, voor het eerst. Hij bleef voor kort naar de grond kijken, waarna hij zijn hoofd weer op zijn voorpoten legde. Kort sloot hij zijn ogen dacht na over zijn woorden, en over die van Dysis. Voegde ze samen, zag de starende blikken weer de rare communicatie tussen beide wolven. Alles had ongemakkelijk moeten voelen, maar dat deed het niet. Het voelde goed, alsof hij terug was gekomen van een lange voldane reis. Eindelijk. Hun gesprek hielt stil, totdat Dysis reageerde op een eerder vraag van hem die hij gesteld had. Even was hij het vergeten, maar het gevoel kwam weer naar boven toen hij er weer aan terug dacht. Hij knikte toen ze over haar moeder begon, niet helemaal wat hij bedoelde. Maar het was een juist antwoord voor Dysis, wat verwachte hij dan? Maar Dysis was nog niet klaar met haar zin, en de laatste woorden bleven hangen in zijn hersenen. Zweefde als herrinderingen door zijn geheugen, Mort keek van de grond weg en verdiepte zich in de ogen van Dysis. ’Daar ga ik in mee’ Stomme woorden, maar de waarheid. Hij moest toch iets zeggen, want als hij bij deze woorden niets had gezegd dan was het de eerste onaangename stilte geweest. En dat wou hij boven alles voorkomen. ’Hopelijk komt er aan dat begin nooit een einde...’ Zijn ogen werden zachter, evenals zijn houding.