Het jonge teefje was wonder boven wonder nog in leven, de laatste weken waren als een roes aan haar voorbijgegaan. Hailee, verstoten, achtergelaten in een onbekend gebied, bracht de dag door in de ondiepe kuil die ze beschouwd had als haar eigendom. Ze had overleefd, wonder boven wonder, al was haar gezondheid achteruitgegaan en was de glans van haar vacht verdwenen, waardoor ze er dof en onverzorgd uitzag. Het deed er niet meer toe, niks deed er meer toe. Gebroken, achtergelaten, met alleen haar naam als overblijfsel aan twee liefdeloze maanden. De pup, drie maanden oud nu, kwam langzaam overeind en opende haar ogen. Ze moest jagen... Eten. Haar maag rammelde, maar ze had er tot nu toe geen aandacht aan besteedt. Nu de honger haar zelfs uit haar slaap hield, zat er echter niets anders meer op.. Traag rekte Hailee zich uit en wou weglopen, toen zachte voetstappen haar aandacht trokken. Instinct werkte op volle toeren toen ze zich met een ruk omdraaide en een mislukte grom rolde over haar lippen. Niet erg angstaanjagend...

Nathan

Nathan rende vlug rond. Hij deed dit als hij hard zijn gedachten vrij moest maken. Vooral als hij niet wist wat hij moest doen. Niet dat hij dat nu had. Nee hij moest gewoon even zijn gedachten vrij maken. Er was in tussen tijd veel gebeurd, iets wat hij allemaal nog even moest verwerken. Niet dat hij nu overal spijt van had. Nee, daar had hij zeker geen spijt van. Het was gewoon zo veel dat hij het gewoon niet kon verwerken. En alles kwam zo snel en plots. Nathan had nooit verwacht dat het zo zou lopen. Misschien had hij zich daar maar eerder op moeten voorbereiden en misschien was dit wel iets wat hij als alfa had moeten weten. Dat het druk ging zijn. Het was van hem dan ook een slim idee geweest om het samen met Raine te doen. Raine was lief en aardig. Iets wat hij graag mocht aan haar. Ze was gewoon zo'n goede vriendin en na alles wat ze mee had gemaakt, wilde hij dat zij zijn mede alfa werd. Gewoon omdat ze samen het wel aankonden. Ja, samen konden ze het aan. Al was Nathan wel wat beteuterd. Raine hield niet zo heel erg van pups. Maar dat maakte Nathan op moment niet zo veel uit. Hij had al 2 zusjes geadopteerd. Manuelli en Gulia. Twee schattige meisjes die zijn leven nog vrolijker maakte dan hij zelf al had. Plots hoorde hij een wel hele vage grom ergens vandaan komen. Rustig liep hij er op af en zag weer zo'n schattige pup voor hem zitten. Meteen smolt zijn hart en zijn vader instict werd weer groter. 'Hallo kleine. Ben je hier helemaal alleen?' Vroeg hij een klein beetje bezorgd en keek haar met een schuin hoofd aan.

Een wolf, ouder dan haar en ook een stuk groter. Hailee -die zich de laatste maanden afgezonderd had van de rest- deed een paar vlugge passen achteruit, waardoor ze bijna struikelde. Ze kromp ietwat ineen toen de reu rustig op haar af liep, maar een verdere reactie bleef uit. Als je niks te verliezen had, was er ook niks om bang te zijn... Met die gedachte was ze de dagen doorgekomen nadat ze verstoten was, dagen waren weken geworden. Weken hadden een maand gevormd en er was nog niks veranderd... Nog steeds was ze een vreemdeling hier, een buitenstaander. Zou er ooit verandering komen, en hoelang moest ze nog wachten? Vele vragen hadden haar geplaagd en een stem was constant aanwezig geweest in haar kop, die haar influisterde dat ze nergens bij hoorde. Een verstoteling van de maatschappij, en langzaam was ze het gaan geloven... Nooit zou het beter worden. "Hallo kleine. Ben je hier helemaal alleen?" groette de wolf en het klonk een klein beetje bezorgd en keek haar met een schuin hoofd aan. Ze knikte traag en moest een grijnsje onderdrukken.

Nathan keek naar de kleine teef, die voor hem stond, aan. Ze was ongeveer 3 maanden oud en ouder zou hij haar niet schatten. Ze keek hem aan met een schuin hoofd. Een kleine grijns had haar gezicht versierd. Rustig ging de reu zitten op grond en observeerde teef verder. Hij wilde haar gewoon aannemen in de roedel, niet als pleegpup, dat waren Gulia en Manuelli aan. Voor hem was 2 adoptiepups al genoeg om mee te gaan werken. Trainen zou hij deze pup wel willen, maar verder niet. Nathan dacht verder aan de roedel. Ze hadden 2 leden en 3 pups. In totaal 5 wolven nu. Hij was er blij mee en ook wilde hij graag wel een leuke activiteit binnenkort. Misschien zou Raine hem starten, misschien moest hij dat wel doen. Dat moest hij nog maar even met Raine bespreken wie hem zou gaan starten. Maar dat maakte hem niet zo heel erg uit, als er maar een leuke activiteit werd georganiseerd en Nathan moest er voor zorgen dat ze gesteund werd in alles. Daarvoor was hij ook alfa. Rustig liet hij zijn hoofd weer terug zakken naar het teefje voor hem 'Zeg, kleintje wat is jouw naam en hoe oud ben jij?' Glimlachend keek hij naar de kleine teef en ook een vragende blik zat in zijn ogen. Het was toch wel een schattig gezicht hoe ze keek. Maar toch ook wel wat raar. Haar ene oog was blauw en het andere oog was bruin. Gewoon zo raar om te zien, maar dat maakte haar ook wel weer heel erg schattig.