Give them what they're asking for ~

Onderwerp: Give them what they're asking for ~ ma jan 02, 2012 8:39 am

A I C K A

Voorzichtig plantte Raine haar poot op de zachte ondergrond. Ze liet korrelige stukjes zand tussen haar tenen woelen terwijl ze haar weg naar het heldere water baande. Ze voelde hoe een zuinig zonnetje haar rug een klein beetje verwarmde, maar wolken blokkeerden deze felle bol beetje bij beetje. Het was vandaag heerlijk weer geweest voor de tijd van het jaar, hoewel dit alleen maar betekende dat er geen sneeuw bij was gevallen en de zon een tijdje had geschenen. Warm was het niet geweest, maar dat zou het nu ook nooit kunnen worden. Het was per slot van rekening winter, het koudste seizoen van het jaar. De beste tijd van het jaar om lekker tegen je partner aan te kruipen om het weer warm te krijgen. Raine's mond vormde zich tot een chagrijnige streep terwijl ze aan het woord 'partners' dacht. Ze was jaloers op iedereen die de ware al had gevonden. Ze wilde niet achterblijven, zij wilde dat ook! Hoewel ze had geleerd dat liefde niet te haasten was, en het eigenlijk ook helemaal niet van plan was te overhaasten, wilde ze wel dat het snel gebeurde, dat haar prachtreu ineens voor haar snuit stond. Het was misschien wat apart, maar ze voelde dat het ook wel eens tijd werd voor haar. Het was misschien zelfs al een beetje te laat... Raine slikte haar tranen vlug weg. Ja, ze was te laat. Of eigenlijk; haar reu was te laat. Ze had zo graag gewild dat haar ouders hem ook mee zouden kunnen maken. Maar zoals dat met veel dingen in het leven gebeurde, waren ze te vroeg aan hun eind gekomen. Weliswaar hadden ze een prachtig leven gehad met elkaar, en de tijd voor dat ze elkaar leerden kennen natuurlijk, en waren ze samen gestorven in een heftige sneeuwstorm. Raine was grotendeels over haar verdriet heen, ze wist dat haar ouders wilden dat ze niet te lang zou treuren, maar als ze eraan dacht hoe haar ouders haar altijd aangemoedigd hadden - nee, gepusht zelfs - om haar leven met een andere wolf te delen, kon ze het niet laten zich een beetje down te voelen. Met een zucht keek ze naar het water dat voor haar rustig rimpelde bij de windvlagen die over het water waaiden. Ze deed een paar stappen naar voren en zat nu aan de rand van het water. Ze wierp haar blik naar boven en staarde in de grauwe wolken die zich boven haar bevonden. ”Pap, mam,” zei ze schor, terwijl ze zich op haar achterste liet vallen. Ze sprak wel vaker met haar ouders, denkbeeldig dan. Ze vertelde ze hele verhalen, alleen vandaag wist ze niet zo goed wat ze moest zeggen. ”Het gaat me wel lukken.” Haar woorden stierven weg bij het horen van een apart geluid. Raine draaide zich meteen om. Ze had helemaal geen zin in bezoek, ze wilde alleen zijn. Wie durfde haar nu te storen?

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ wo jan 04, 2012 11:27 am

De angstaanjagend grote pootstappen die achterbleven na elke stap op het rulle zand, achtervolgde de zwarte wolvin. Op haar hoede liet ze zo nu en dan haar blauwe ogen het strand af struinen. Je wist het nooit. Er liepen rare figuren rond op deze wereld. Figuren die Aicka nog niet ontmoet had, maar graag wilde ontmoeten. Nieuwe wolven ontmoeten was voor Aicka een doel. Een hobby. Elke wolf was een uitdaging om te kwetsen en te kleineren. Elke wolf was een uitdaging, ondanks de ervaring die Aicka had met het vermorzelen van andermans gedachtegang. Naarmate de tijd verstreek, begon dat een hobby van de zwarte teef te worden. Waarom ook niet? Het was leuk. Ze had toch geen verwachtegingen van familieleden of vrienden. Ze had ze niet. Ze wilde ze niet. Wat had ze aan die shit? Je moest ze voeden en onderhouden. Je moest bij ze zijn, terwijl je net zo goed iemands botten kon breken. Aicka spuugde even op de grond. Een dikke klodder speeksel kwam terecht op het zand. Verachtelijk keek ze een enkele seconde naar de klodder, maar toen liep ze met opgeheven kop verder. De koude woede er om haar heen. De koude die haar koude hart liet bevriezen. Voor zover het nog kon. Er was voor Aicka maar één rede voor familie en vrienden. Die rede was om te regeren. Regeren, macht hebben, de baas zijn. Alle dingen waar Aicka naar verlangde in haar leven. Respect had ze niet eens nodig. Zolang de wolven haar zouden vrezen, maar toch aanbaden, was het voor haar allang goed. Ze wist heel goed wat ze wilde. Een roedel. Een roedel die alleen van haar was. Dan kon haar koude hart eindelijk regeren. Na die lange drie jaar, had ze het eindelijk voor elkaar. Maar misschien niet. Ze probeerde uit alle macht om het voor elkaar te krijgen. Ooit zou het lukken, het moest gewoon. Het lach in de aard van het beestje. Macht zat in Aicka´s hoofd. Het was haar einddoel. Nog voordat ze het leven zou laten, haar laatste adem uitgeblazen had, zou ze wolven achter haar hebben staan. Wolven die haar nooit zouden vergeten voor haar daden. Spontaan werd Aicka emotioneel. Ze kreeg een brok in haar keel, maar drukte die uit alle macht weer weg. Om zichzelf af te leiden van de situatie, snoof ze de grauwe lucht op. Het verbaasde haar totaal niet dat ze de geur van een onbekende teef rook. Haar geur was sterk en trok Aicka als het ware haar richting op. Gedwee liet ze zich meevoeren. Ze had wel zin in een ontmoeting met een nieuwe teef. Het betekende een nieuwe uitdaging voor haar. Een nieuwe ziel om te vernietigen. Heerlijk rook de geur van een nieuwe prooi. Ze hoorde de teef in gedachten al om vergiffenis smeken. Medelijden kreeg ze toch niet. Het voelde altijd heerlijk om het de kop in te drukken. "Het gaat me wel lukken." hoorde Aicka de stem van een teef door de lucht dwarrelen. Met een grote, duivelse grijns wandelde Aicka naar de teef. Het draaide zich vrijwel meteen om toen er een takje onder haar poten knapte. Aicka keek recht in prachtige, amberkleurige ogen. "Tuurlijk lukt het je, als ik er tenminste niet tussen kom," klonk de lichte, vrouwelijke stem van Aicka. De dreigende klank die de hoogste toon voerde, klonk angstaanjagend vel. "Aicka is de naam. Onthoud hem goed, want het kan wel eens de laatste naam zijn die je hoort,"

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ do jan 05, 2012 2:45 am

Voor Raine stond een donker teefje. Ze was groot en zag er vervaarlijk uit. Automatisch legde Raine haar oren in haar nek om te laten zien dat ze geen partij was tegen het grotere teefje. Ze had geen zin in een gevecht nu, en deze wolf leek haar wel het type om zomaar uit te vallen tegen het eerste beste wolfje dat ze tegenkwamen, simpelweg om hun woede op af te reageren die vaak door de kleinste dingen werd opgeroepen. Ja, Raine had nu al veel vooroordelen over dit teefje, maar daar had ze wel vaker last van, dat snelle oordelen. Het gaf ergens een veilig gevoel, zo wist ze dat ze bij dit teefje voorzichtig moest doen en haar niks moest flikken, tot ze er achter was gekomen wat het werkelijke karakter van de donkere wolvin was. Angstig keek Raine in de felblauwe ogen van de wolf tegenover haar terwijl die sprak. ”Tuurlijk lukt het je, als ik er tenminste niet tussen kom.” Raine duwde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze iets terug zou blaffen. Ze had geen fel karakter zoals de wolvin, maar kon niet tegen wolven die dachten dat ze zich overal tussen moesten mengen. Ze wist dondersgoed dat die oproep aan Raine’s ouders niet tegen haar bedoelt was, en dan vond de lichte teef ook dat er niet mee bemoeid moest worden. ”Aicka is de naam. Onthoud hem goed, want het kan wel eens de laatste naam zijn die je hoort.” Oké, de wolvin had in ieder geval een naam gekregen. Raine deed een paar stappen naar achteren en hield haar staart tussen haar achterpoten. ”Je hebt niks aan mij, Aicka,” zei ze terwijl ze de trilling in haar stem zo veel mogelijk probeerde te verbergen. ”Ik ben Raine, en geen waardige tegenstander voor jou.” Het teefje stond verbaasd van haar eigen onderdanigheid. Normaal deed ze nooit zo poedelachtig. En waarom zou ze zich dan eigenlijk wel zo opstellen tegen dit teefje? Het antwoord daarop wist ze zelf eigenlijk niet eens, maar Aicka leek wel iets machtigs over haar te hebben, iets intimiderends. Raine schudde haar kop om weer een beetje helder te kunnen denken. Haar ouders moesten nu maar even wachten, eerst wilde ze iets duidelijk maken bij dit teefje. Ze deed een paar stappen naar voren tot ze recht voor de snuit van Aicka stond. Haar kalme blik liet ze rusten op de blauwe ogen terwijl ze zich voornam niet naar achter te deinzen, in wat voor situatie ook. ”Weet je, Aicka. Ik ken je niet, maar ik mag je nu al niet,” sprak ze voorzichtig. ”Als je je even niet wilt bemoeien met de zaken tussen mij en mijn ouders, zou ik dat zeer op prijs stellen.” Daarna draaide Raine stram haar achterste naar Aicka toe en liep weer naar de rand van het water waar ze zich onverstoord op haar achterste liet vallen. Haar ogen dwaalden af naar de donkere hemel, maar ze zorgde ervoor dat ze niet in gedachten raakte. Ze wilde de reactie van de wolvin achter haar horen. Daar kwam bij dat wanneer ze eenmaal in gedachten was, ze ook minder oplettend was. En Raine vertrouwde dit teefje niet helemaal, dus sloot ze een gevecht of een aanval niet uit. Hoe graag ze het ook niet toe wilde geven, ze was bang.

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ vr jan 06, 2012 8:09 am

De bruine teef legde haar oren vrijwel meteen plat op haar schedelplaat. Aicka glimlachte even om de geweldige reactie van de teef. Een poedel, constateerde ze. Na enkele seconden liet ze haar glimlach vallen en keek ze de teef weer zoals vanouds kwaadaardig aan. Dit beest moest namelijk niet gaan denken dat ze het goed met haar voor zou hebben. Aicka was niet van plan om medelijden te tonen. Met een duivelse blik in haar ogen deed ze een stap naar voren en keek ze de bruine teef recht in haar ogen aan. De teef deed terwijl zei een paar stappen naar voren deed, een paar stappen naar achteren. Haar staart belande tussen haar poten. Het beviel Aicka wel. De teef was bang, geweldig. "Je hebt niks aan mij, Aicka," stelde de teef vast. Ze hoorde een trilling in de stem van de teef doorkomen. Aicka grinnekte en walgde tegelijkertijd van de teef. "Dat ik niks aan je heb, betekend niet dat ik het niet leuk vind om met je te spelen," reageerde Aicka met een valse lach op haar bek. Ze tilde haar kop hoog op om te laten zien dat ze meer waard was dan dat minderwaardige wezen voor haar. "Ik ben Raine, en geen waardige tegenstander voor jou," zei de teef daarna weer. 'Raine' dacht Aicka. 'Raine,' echt een naam voor een poedel. Aicka rolde even met haar ogen waarna ze een dwarzittende klodder spuug op de grond dropte. "Ik wist allang dat je geen waardige tegenstander zou zijn voor mij," zei ze met een quasi liefe glimlach tegen de teef. "Daarbij zou ik met gemak winnen van zo'n poedel als jij," spuugde ze daarna nog in het gezicht van de teef. De teef genaamd Raine zou het nog niet eens waard zijn om een gevecht mee aan te gaan. Verspilde moeite, dacht Aicka. Daarbij zou ze maar één klap uit hoeven delen waarna de teef huilend weg zou vluchten naar haar liefe roedeltje. Ja, Aicka rook de geur van een roedel duidelijk bij de teef. De vieze geur van een roedel die niet veel waard zou zijn. Aicka walgde er nog steeds van dat ze nog steeds niet haar eigen roedel had weten op te bomen. Ze had nu in totaal één lid weten te creeëren, maar meer ook niet. Misschien zouden de Fallen Angels alleen maar een fantasie van Aicka blijven. De droom zou altijd blijven leven, wat er ook zou gebeuren.
Aicka keek een seconde naar de zwarte vogel die vlak naast de twee teven opvloog. Het was een zwart met witte ekster. Het had een gouden ketting in zijn bek. Met een begerige blik keek ze naar het voorwerp. De vogel kon haar vrij weinig schelen, maar de ketting was bijzonder. Ze had nog nooit zoiets moois op dit eiland gezien. Wie wist van wat voor wezen dat dat geweest zou kunnen zijn. Met een ruk keek Aicka weg toen de vogel wegvloog. Met de ketting. Raine deed een paar stappen naar voren, totdat ze met haar snuit bijna die van haar kon aanraken. Raine keek haar kalm in de ogen. Aicka's ogen werden donkerder en afwachtend keek ze terug in de amberkleurige ogen van de teef. "Weet je, Aicka. Ik ken je niet, maar ik mag je nu al niet," Sprak Raine voorzichtig tegen haar. Aicka glimlachte even, want dat beviel haar wel. Niemand hoefde haar te mogen, ze moesten haar alleen maar vrezen. "Als je je even niet wilt bemoeien met de zaken tussen mij en mijn ouders, zou ik dat zeer op prijs stellen." Meteen daarna draaide Raine zich om en liep ze naar de rand van het koude water. Lichtelijk verbaasd keek Aicka naar het bruine teefje. Voor een poedel was het zeer dapper om zo te reageren tegen iemand als Aicka. Aicka liep richting Raine en ging voor haar zitten, nog net in de branding van het water. Ze keek recht in de ogen van Raine. De teef zat duidelijk ergens mee. Aicka werd nieuwsgierig. "Zeg, schat van me, nu begin ik toch echt nieuwsgierig te worden. Vertel me eens over je allerliefste ouders," beval Aicka. Ze keek de teef verwachtingsvol in haar ogen aan. Benieuwd naar wat er nou precies gebeurd was.

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ vr jan 06, 2012 10:57 pm

Raine voelde zich een beetje klem hier bij Aicka, hoewel ze niet zo goed wist waarom. Het gevoel dat ze had wist ze in ieder geval niet anders te beschrijven dan met het woord ‘klem’. Het teefje wist dat ze nergens heen kon, of ze zou worden uitgemaakt voor ‘watje’ of ‘poedel’. Maar hier blijven leek ook geen optie. Het zou toch wel in een snauwende woordenwissel uitkomen, en misschien was Aicka in zo’n slecht humeur dat Raine nog een paar flinke klappen kon verwachten ook. Nee, ze wilde het niet laten gebeuren, maar had weinig middelen om tegen haar in te gaan. Het was overduidelijk dat ze aan de verliezende kant stond, nu al. Het beste was om zich nu nog een beetje rustig en kalm te houden, en de uitschieters pas te bewaren tot momenten waarop Aicka het leek te accepteren. Als dat ooit zou gebeuren. ”Ik wist allang dat je geen waardige tegenstander zou zijn voor mij,” klonk het zoet. Raine rolde denkbeeldig met haar ogen. De zoveelste wolf die dat al zei. ”Daarbij zou ik met gemak winnen van zo’n poedel als jij.” Raine schudde haar kop. Het was haar opgevallen dat elke slechte wolf met hetzelfde uitspraak kwam wanneer ze zich probeerde te verdedigen. Alsof ze allemaal dezelfde leermeester hadden gehad. Elke wolf van dit soort was een goede spreker - nou ja, bijna elke wolf. Je had natuurlijk ook van die wolven die zo slecht waren dat ze leefden met een constante waas van woede voor hun ogen die alles vermoordden wat op hun pad kwam - en elke wolf leek dezelfde trucjes te hebben qua aanvallen. Raine kon er nou al een hoop, allemaal geleerd door die ontmoetingen. Slechte wolven waren voorspelbaar en tegelijkertijd onvoorspelbaar. Het was heel irritant, maar ze had er mee leren omgaan. ”Zeg, schat van me, nu begin ik toch echt nieuwsgierig te worden. vertel me eens over je allerliefste ouders,” blafte de zwarte wolvin naar haar. Raine leek een twinkeling van echte nieuwsgierigheid te zien in de blauwe ogen van het teefje. Ze schoot dezelfde blik terug en draaide zich daarna opnieuw met haar rug naar haar toe. ”Gaat je echt helemaal niks aan, schat,” snauwde ze, waarbij ze ‘schat’ extra sarcastisch uitsprak. Nee, wat ging haar persoonlijke leven de andere wolf nou aan? Dat was van haar, alleen voor haar. En voor Nathan misschien, haar enige vriend. Maar voor de rest hoefde niemand te weten hoe het zat met haar ouders. Raine draaide haar kop naar het prachtig heldere water van Crystal Cove, wat nu eigendom was van The Wanted Wolves. Ze was trots dat dit gedeelte bij haar territorium behoorde. Het was het mooiste gebied van heel Feralis, net zoals Nathan had gezegd. En nu was het hun taak om dit gebied te verdedigen. Tegen indringers. Tegen Aicka… Plots begon er een lichtje te branden in de kop van Raine. Aicka mocht hier niet zijn, dit was gebied van de roedel. Maar om dat donkere, gemene teefje nou weg te sturen, dat vond Raine ook maar niks. Misschien kon ze haar bezig houden door tegen haar te gaan praten, dat ze in ieder geval geen last zou zijn voor andere roedelleden. Ze slikte nog één keer om al haar zorgen even te verstoppen, en draaide zich toen om zodat ze recht in de blauwe ogen van Aicka keek. ”Je hebt er vast geen zin in, maar ik heb er wel behoefte aan,” begon Raine alsof ze een spelletje wilde spelen, maar deze keer gaf ze zelf het antwoord al, nog voor deze geraden kon worden. ”Een gesprek.” Ze beet even op haar tanden, en haalde toen diep adem. ”Of val me aan, maar praat dan eerst met me, zodat ik weet waar ik aan toe ben.” Het teefje liet even een pauze vallen. Zo snel als ze kon verzon ze een onderwerp om over te praten. Of ze wat uit Aicka kon halen? Dat zag ze wel. Niet geschoten was altijd mis. ”Wat heb jij zoal gedaan vandaag? Nog een paar wolven lastig gevallen?”

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ za jan 07, 2012 11:41 pm

Aicka voelde zich sterk in het aanzien van deze teef. Het was duidelijk dat Raine angst voor haar droeg, maar het zo goed en kwaad als het ging niet probeerde te laten zien. Aicka had altijd al gehad dat ze wist wanneer iemand haar vreesde, en wanneer niet. Aicka keek de teef nieuwsgierig aan, want het had nog steeds niet geantwoord op haar vraag. Raine schoot een zelfde nieuwsgierige blik terug haar richting op en draaide zich resoluut om. "Gaat je echt helemaal niks aan, schat," snauwde Raine. Het woord 'schat' was sarcastisch bedoeld, dat hoorde ze duidelijk. Tegen haar wil in vond ze het bewonderings waardig hoe het teefje tegen haar durfde te spreken. Vele wolven vonden haar te angstaanjagend om tegen in te gaan. Altijd smeerde ze hem wanneer ze de kans kregen. Aicka gaf hen gelijk. Als ze niet vluchtte, waren ze ten dode opgeschreven. Vuile, laffe bloedhonden waren dat.
Resoluut stond Aicka op en boorde ze haar helderblauwe ogen in de nek van het teef."Draai je om en geef antwoord op mijn vraag!" Verzocht Aicka heel vriendelijk van de teef. Als Raine zich nu om zou draaien zou ze de moordlustige blik in de ogen van Aicka zien. Welliswaar had ze respect voor Raine, alleen zou ze het nooit tonen. Respect was voor poedels. Voor poedels zoals Raine. Aicka keek weer naar de teef die nog geen spiertje verrekt had. Raine luisterde niet naar haar bevel, iets wat Aicka woedend maakte. "Sta op scharminkel! Ik weet niet of je het begrepen had, maar dat van net was geen vriendelijk verzoek. Het was een keihard bevel. Een bevel wat opgevolgd dient te worden door poedels zo als jij!" Brulde Aicka nu echt kwaad. Het teefje had het voor elkaar. Aicka werd kwaad, iets wat niet goed was. Toch borrelde er steeds meer respect op voor Raine. Dat was iets bijzonders. Respect kreeg je niet zomaar. Respect kreeg je als je het verdiende. Vooral bij Aicka -bij wie het om moorden en bloed in het leven ging- was het moeilijk om respect te verkrijgen.
Nu Raine zich nog steeds niet had omgedraaid begon Aicka ongeduldig te worden. Met een zuur gezicht liet ze zich op het zand zakken en wachtte ze. Geduldig was ze niet, het was alleen een pure noodzaak. Aicka had inmiddels wel door dat bij deze teef geschreeuw en bevelen niet werkte. Het was bang, maar had toch een sterke wil. Op een gegeven moment slikte Raine en draaide zich. Aicka keek recht in haar ogen, en Raine keek terug. "Je hebt er vast geen zin in, maar ik heb er wel behoefte aan," Zei de teef. Aicka keek haar vragend aan. Ze snapte niet wat het bedoelde. Waar had Raine het over? Nog voordat Aicka kon vragen wat de bedoelde, gaf Raine al antwoord. "Een gesprek." Verveeld draaide Aicka met haar ogen. Een gesprek? Meende Raine dit serieus? Aicka zuchtte en bedacht dat ze mee zou moeten doen met het spelletje, wilde ze achter de geschiedenis van de teef komen. "Of val me aan, maar praat dan eerst met me, zodat ik weet waar ik aan toe ben," zei Raine nog. Het vuur kwam weer opdagen bij Aicka. Ze werd weer pissig. Allerlij gevatte opmerkingen sprongen door haar hoofd en wilde uit haar mond kruipen. Aicka was het type wolf wat zich op dit soort momenten niet in wist te houden. Ze moest iets in Raine's gezicht spugen, want anders zou het er later in een hevigere vorm uitkomen. "Ik kan je zo ook wel uitleggen waar je aan toe bent, schat. Want, als je zo door gaat, ben je toe aan een opengeschuurde buik," zei Aicka rustig en met een lieve glimlach. Ze stond op en kwam een kop boven de bruine teef uit. Hopelijk voelde Raine zich geïntimideerd, want dat was ook Aicka's bedoeling. "Wat heb jij zoal gedaan vandaag? Nog een paar wolven lastig gevallen?" Begon Raine met de confersatie. Aicka snoof en ging weer zitten. Koppig en zonder een woord te zeggen keek ze Raine diep in haar ogen aan. Na een paar seconden gekeken te hebben stond Aicka weer op en liep een eindje van de teef vandaan. Toen ze wat verder weg van de branding zat begon ze te praten. "Nee," zei ze resoluut. Eerst was ze van plan om verder geen woord meer tegen Raine te zeggen. Zich gewoon om te draaien en statig weg te lopen. Maar ze kon het niet. Ze moest en zou de geschiedenis van het teefje te weten komen. "Hoe was jouw dag? Nog een paar wolven gered van de dood?" Vroeg Aicka ietwat ongemakkelijk. Ze had werkelijk geen idee waar deze ontmoeting op zou uitlopen.

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ di jan 10, 2012 4:49 am

Raine voelde hoe de hete adem van het kwade teefje in haar nek werd geblazen. Inwendig rilde ze, maar ze liet er verder niks van merken. Ze moest zich nu een beetje groot houden en niet laten zien dat ze bang was, hoewel de angst steeds meer weg leek te ebben. Aicka had er eerst heel groot en gevaarlijk uitgezien, en toen had Raine de fout gemaakt om als een zwakke wolvin over te komen om een beetje een goedmoedig gesprek te kunnen hebben zonder dat ze er een gevecht aan over hielden. En nu moest ze daar de gevolgen van inzien. "Draai je om en geef antwoord op mijn vraag!" schreeuwde Aicka woest, maar Raine weigerde zich om te draaien. Met een strak gezicht bleef ze voor zich kijken en dwong zichzelf in te houden. Ze had geen zin om te vechten, dus moest ze de kwade uitvallen van het donkere teefje maar even negeren en afleiding voor zichzelf vinden. Met een lege blik keek Raine over het kalme water van de Crystal Cove. De lage stand van de zon zorgde ervoor dat er lange schaduwen werden getrokken, maar de magere zonnestralen die door de dikke wolkenlaag door konden dringen zorgden voor een mooi spektakel op het water. Een oranjeachtige gloed deed het water meer leven dan ooit, en het helder blauwe water was er een mooi contrast mee. Ze kon wel uren zo blijven staan staren zonder dat haar gedachten op hol zouden slaan. Het was hier heerlijk rustgevend doordat er amper andere dieren in de buurt waren. Het was vanaf nu een van haar favoriete plekken van Feralis. Geïrriteerd trok Raine met haar oren toen ze een nieuwe schreeuwbui van Aicka voelde aankomen. "Sta op scharminkel! Ik weet niet of je het begrepen had, maar dat van net was geen vriendelijk verzoek. Het was een keihard bevel. Een bevel wat opgevolgd dient te worden door poedels zoals jij!." Raine haalde diep adem, opende haar bek om iets te zeggen, maar klapte deze al snel weer dicht toen ze zich bedacht dat ze met haar woorden alleen nog maar meer woede zou veroorzaken bij het teefje dat naar haar rug zat te staren. In plaats daarvan zwaaide ze onaangetast met haar dikke staart heen en weer om duidelijk te maken dat ze niet luisterde. Deze kalmte kon ze bewaren door haar blik constant op het water te richten en alles gewoon over zich heen te laten komen. Haar dikke vacht diende als een soort van schild. Alle gemene woorden werden er door tegengehouden en raakten haar totaal niet. Ze was wel vaker uitgescholden voor 'poedel'. Het deed haar echt niks meer. Raine schrok een beetje van haar eigen onverschilligheid. Normaal trok ze zich wel wat meer aan van wat anderen over haar zeiden, maar op een of andere manier leek alles wat Aicka haar zei niet echt tot haar door te dringen. Misschien omdat ze wist dat ze nu niet meer alleen was. Ze had bescherming van Nathan, hoewel dat niet officieel was of zo, maar ze wist dat ze hem kon vertrouwen en naar hem toe kon gaan met al haar problemen. Hij was een echte vriend voor haar, een vriend waar ze nu samen roedelleider mee was.
Tot haar grote opluchting hoorde Raine hoe Aicka zich op het zand had laten ploffen. Het was wel duidelijk dat ze het geschreeuw had opgegeven. Dit vond ze een mooi moment om een beetje normaal te kunnen praten met haar, maar ook dit werd meteen afkeurend aangevallen. "Ik kan je zo ook wel uitleggen waar je aan toe bent, schat. Want, als je zo doorgaat, ben je toe aan een opengescheurde buik." Het klonk beheerst en heel sarcastisch, maar het raakte Raine niet. Zelf bleef ze met haar mond in een rechtgetrokken streep doordringend in de blauwe ogen kijken. Ze wilde een normaal antwoord, en wist dat het diep van binnen ergens moest liggen, alleen was het nog te vroeg om erbij te komen. "Nee. Hoe was jouw dag? Nog een paar wolven gered van de dood?" Aicka had de vraag slim teruggekaatst. Omdat Raine geen flauw idee had waarom het donkere teefje haar nog niet bij haar nek had gegrepen en ineens wel wilde praten, gaf ze braaf en beheerst een antwoord. "Ik red geen wolven van de dood," verklaarde ze nuchter. "En ik heb niks uitgevoerd vandaag. Daar was het veel te mooi weer voor." Raine was zich ervan bewust dat ze zichzelf nu een beetje tegensprak. Het was juist goed om dingen te doen met zulk weer als vandaag, maar zo bleef het gesprek misschien op gang. "Dus... Geef nou maar antwoord op míjn vraag."

[Sorry als je er niks mee kunt... :S]

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ wo jan 11, 2012 8:28 am

Aicka keek de bruine teef in haar amberkleurig ogen aan. Ze straalde kalmte, rust en beheerstheid uit. Het verbaasde Aicka hoe het de teef lukte om dit vol te houden tegenover een wolf zoals zij was. Aicka glimlachte even met respect, maar liet het al snel weer verwateren tot een norse blik. "Ik red geen wolven van de dood," verklaarde het teefje met een zekerheid die Aicka niet helemaal kon thuis brengen. Ze fronste even en liet zich langzaam op het zachte zand zakken. "Echt niet? Ik dacht namelijk altijd dat liefe wolfjes zoals jij om andere gaven," zei Aicka met de quasi glimlach op haar gezicht, die ze altijd met zich mee droeg. "En ik heb niks uitgevoerd vandaag. Daar was het veel te mooi weer voor." Aicka haalde even een wenkbrauw op. Weer een stelling van poedels die naar beneden was gehaald. Aicka dacht altijd dat liefe woljes zoals Raine juist van het heerlijke warme weer hielden. Het was Aicka al opgevallen dat poedels niet zo waren als dat wolven zoals Aicka altijd dachten. Soms konden ze heel dapper zijn en even daarna waren het mietjes die niet durfden te vechten. "Dus... Geef nou maar antwoord op míjn vraag," vroeg de teef daarna nog. Aicka hief haar kop op en snoof Raine's lucht naar binnen. Het was de geur van een roedel, de geur van een alfa. Aicka hief haar wenkbrauwen op. "Je ruikt naar een roedel.. een sterke geur. Je bent een alfa, of niet soms?" Vroeg Aicka met een jaloerse klank in haar stem. Hoe zou de teef reageren?

Kortheid :'O Sorry, weinig tijd om te posten. Anders kreeg ik 'm niet af.

Onderwerp: Re: Give them what they're asking for ~ do jan 12, 2012 5:05 am

Raine bleef Aicka goed in de gaten houden. Ze lette op elk trekje die het vijandige teefje maakte, elke beweging werd nauwkeurig gevolgd met haar grote ogen. Alles werd gescand en zorgvuldig uitgeplozen in haar gedachten. Dit alles deed ze om ervoor te zorgen dat ze niet voor verrassingen zou staan wanneer Aicka toch besloot aan te vallen. Maar zo ving Raine ook interessante blikken op, zoals eentje waar de wolvin tegenover haar wel een beetje respect in leek te laten zien. Natuurlijk kon het een verbeelding zijn, de drang om respect te krijgen was misschien wel zo groot geworden dat ze dingen ging hallucineren. "Echt niet? Ik dacht namelijk altijd dat lieve wolfjes zoals jij om anderen gaven." Yep, ze had het maar verzonnen. Raine stak haar neus in de lucht ten teken dat ze niet van plan was hier op in te gaan. Ze wachtte nog steeds op een antwoord voor haar vraag, maar deze leek keer op keer worden genegeerd en met een arrogante blik te worden vergeten. Dit irriteerde het bruine teefje mateloos, maar ze hield zich in. Zoals ze al eerder had gezegd, vechten met Aicka was zinloos en ze had er helemaal geen zin in. "Je ruikt naar roedel.. Een sterke geur. Je bent een alfa, of niet soms?" Onwillend knikte Raine bevestigend. Ja inderdaad, popje. Dus pas maar op. Die gedachte schoot door haar hoofd, maar ze kon zichzelf inhouden en zei hem niet hardop, dat zou zeker tot geruzie leiden. Zo onderhand kon Raine wel een inschatting maken met wat ze wel en niet kon zeggen tegen Aicka. Dat had ze altijd aardig snel, dat ze wist hoe ze met iemand moest praten zonder dat het gesprek in de soep zou lopen. "Ja, dat heb je goed geroken," zei ze onverschillig. "The Wanted Wolves, als je het perse wilt weten. Ik ben mede-alfa." Meer vond ze niet nodig om te vertellen aan het donkere teefje. Als deze meer wilde weten, moest ze maar eens vragen gaan beantwoorden die Raine haar stelde, en deze niet negeren. "Vertel mij nou eens, wat doet zo'n monster als jij eigenlijk de hele dag?" Ze wist dat het riskant was zoiets te vragen, en dan nog wel op deze manier. De angst voor het teefje was compleet weggevaagd en had plaats gemaakt voor een vage irritatie die Raine zelf ook niet helemaal kon plaatsen. Ach ja, ze zou er wel achter komen hoe Aicka het zou opvangen.

[Mijne is ook kort, maar dit door inspiratieloosheid...]