Het was nog maar net sinds de bruine wolvin aangekomen was. Traag stapte ze vooruit, sjokkend. Niet van uitputting of omdat ze gewond was. Eerder omdat ze te lui was om een fatsoenlijk tempo vol te houden. Ze snoof de gemengde lucht van het gebied op, hield de geuren even vast voor ze trillerig weer uitademde. Ja, het zou wennen worden, maar dat gaf niet. Een zeldzame grijns gleed over de lippen van de bruine wolvin, terwijl ze zich op haar voorpoten liet zakken en haar lichaam traag strekte. Een tevreden gaap verliet haar opengesperde bek en ze sloot loom haar ogen. Het was koud, maar haar vacht was dik en warm genoeg om haar lichaam op temperatuur te houden. Zelfs nu de avond al gevallen was en er een kille wind over de vlakte blies, had ze er weinig last van.
Overdreven langzaam, alsof ze bejaard was, plaatste Sierra haar voorpoten weer onder zich. Een klagend geluidje ontsnapte tussen haar lippen door; haar spieren waren nog stijf van de lange reis hiernaartoe. Vervolgens zette ze zichzelf in beweging; het werd tijd om een plek te zoeken om te overnachten.
Nog voordat ze drie passen gezet had, hief ze haar kop met een ruk omhoog. Voetstappen drongen haar gehoor binnen; sterke geuren prikkelden haar reukzintuig. Oplettend wachtte ze af; echt gesteld op gezelschap was ze op het moment niet..

Voor het eerst in lange tijd was Legend eens niet slecht geheumerd, dat kwam weinig voor en was dan meestal ook van korte duur doordat het weer werd verspest door iritante poedels. Hij gromde even bij die gedachten met een korte ruk met zijn hoofd naar links beeindigde hij die gedachten. Niet aan denken beveelde hij zichzelf. Hij was neutraal niet perse slecht maar hij neigde naar die kant toe. Een brom verliet zijn bek toen hij de koude wind in zijn vacht voelde snijden de wond in zijn rechterschouder was nog steeds niet geheeld het was gewoon een stom damhert geweest met een puntig gewei. Het stomme beest was in zijn woede begonnen hem aan te vallen toen waren de rollen omgedraaid Legend hield niet van vluchten dat deed hij eerst ook niet tot hij zowat zijn schouder spieste. Toen had hij wel moeten rennen tot zijn ergenis daarom was zijn humeur gedaald tot een diepte punt. Nu was hij wel weer vrolijk door zijn goede vangst hij had hetzelfde damhert kunnen vangen en kunnen doden wraak smaakte goed vond hij. Grijnzend liep hij door, een onbekende geur prikte in zijn neus. Nieuwsgierig omdat hij toch niks van plan was liep hij de geur achterna een paar meter voor zich zag hij een wolvin ze rook hem nog niet dus hij kwam naderbij. Ze zetten nog drie stappen zonder hem te ruiken tot ze haar kop met een ruk omhoog hief en oplettend leek te wachten. Een klein grijnzje sierde zijn lippen toen hij naar haar toe liep. "Hi there"zei hij kalm terwijl hij om haar heen liep, teven vonden het nou eenmaal niet zo prettig als een reu achter hun stond ra ra hoe zou het komen? Hij ging voor haar staan en liet zijn staart rustig heen en weer gaan.

Ben ik welkom ?