Nathan liep rond, hij kwam vanuit zijn roedel gebied. Hij was blij, blij dat hij een roedel was gestart. En dan ook nog met een goede vriendin van hem. De wolf maakte een sprintje en huilde vrolijk wat om zich heen. Hij mocht dan wel 4,5 jaar zijn, een roedelleider zijn, maar dat betekende niet dat hij geen lol mocht maken. Plezier was iets wat je moest hebben in je leven. Je leefde maar één keer en waarom dan somber doen als je ook van alles plezier kunt hebben? Nathan hield vaak van geintjes en doordat hij nu met Raine de roedel leidde, hield zij hem weer in toom om serieuzer te zijn. De wolf rende gewoon wat rond en wist niet waar hij heen ging. Daarom was het ook onverwachts dat hij hier in de Solem's Cliffs was beland. Maar het was hier wel ontzettend mooi. Dat was één ding wat zeker was. Hier was de boel prachtig. Net zoals in Crystals Cove. Waar zijn roedel zich bevond. Nathan schudde zijn hoofd eens. 'Nu genoeg over de roedel gehad met mezelf.' Dacht hij in zichzelf en keek rond. Zou er hier wel eens een wolf zijn die hier zou komen? Of een enkel ander dier. De reu wist het niet, hij was hier nog nooit geweest. De wolf remde zijn snelle pas wat af en ging rustig zitten kijken naar de zee die hij inmiddels voor zich zag. Dus tot zo ver was hij eigenlijk al gekomen. De reu glimlachte eens wat en keek wat naar de steentje voor zich. De Crystals Cove was eigenlijk veel mooier, maar hier kon hij ook wel genoegen mee nemen. De reu zuchte nog eens wat en keek om zich heen. Plots rammelde zijn buik. Droog trok hij zijn wenkbrauw op en keek er na. 'Dus jij hebt honger? Nou dan gaan we daar wat aan doen.' De reu stond op en rende de bomen ergens verderop in om wat eten te zoeken. Al vrij snel zag hij wel een konijn rond huppelen, die hij wel heel graag zou willen opvreten. De reu zette zich in de aanvalshouding en viel het konijn aan die voor hem lag. Zijn oren vingen op hoe het konijn nog gilde als een speenvarken, maar Nathan had geen zin in enige medelijdens gevoelens, dus beet hij de halsslagader door. Al brak hij ook de nek. Wild begon hij met eten. Nathan had vaak honger, maar dat maakte hem niet uit.
Hij liet een harde boer en begon te lachen als een gek. Hij voelde zich hier helemaal thuis. De laatste paar maanden had hij zich even niet helemaal fijn gevoelt, maar nu hij hier was. Ging alles prima met hem. De reu ging terug naar de kliffen en keek weer naar de zee voor hem. Plots rook hij een rare geur. Wie of wat was dat? 'Hallo?' Riep hij en snoof nog eens. Een wolf, om wel te zijn. Turend keek hij achter zich, naast zich en trok een wenkbrauw op.

[Only Hope]

De reu zag een bruine wolf aan komen lopen. 'Hallo.' Kwam er opgewekt uit de wolf. Was deze wolf ook al hyper? Wauw hij had een soort genoot gevonden. 'Haaai' Zei de wolf blij en zijn staart ging wilde heen en weer. Eindelijk was hij niet meer alleen in het wild zijn. 'Wat is jouw naam? Mijn naam is Nathan.' Hij keek eens naar de teef en trok eens een rare kop terwijl hij zijn naam op een Brits accent zei. Die wolven hadden altijd al een geniaal accent gehad en omdat zijn naam Engels was, sprak hij hem ook uit. Nathan schudde zijn hoofd eens en keek naar de teef voor hem. Nog altijd was hij zelf behoorlijk blij en vrolijk. 'Dus, waar leef jij hier in Feralis?' Vroeg hij geïnteresseerd aan de teef en glimlachte. De reu ging rustig zitten op de kliffen. Met zijn nagels krabbelde hij door groeven van de rotsen. Nog altijd vond hij het hier geweldig, maar toch was zijn eigen roedelgebied leuker en mooier. Plots schoot de reu weer in de lach om heel dom idee. Eigenlijk was het gewoon te dom voor woorden. 'Niks aan de hand hoor, gewoon een binnenpretje.' Hij gniffelde nog eens en keek vrolijk naar de teef voor zich. Zijn hoofd hield hij eens schuin, toen hij weer serieus naar de teef. De reu begon wat met neuriën toen hij weer een tekst in zijn hoofd had. Hij mocht graag teksten bedenken en muziek maken. Dat was altijd al een van zijn bezigheden geweest.

[Short :oops:]

'Ik zwerf hier maar een beetje rond aangezien ik geen roedel heb...' Vertelde ze hem verdrietig. Ze dacht ergens aan, dat kon Nathan wel aan haar gezichts uitdrukking zien. 'Waar kom jij vandaan?' Vroeg ze plots nieuwsgierig aan hem. 'Ik kom oorspronkelijk ergens uit een gebied ver van Feralis af. Nu zit ik met mijn neutrale, fun-sarcastische roedel in de Crystal Cove. The Wanted Wolves en alfa, wat wil je nog meer?' Nathan glimlachde. Het was een perfecte, mooie plek om daar te zijn. Vooral aan het gebied dat hij verder zelf nog had uitgekozen om zich te plaatsen. De Nathan hief zijn hoofd eens op toen hij naar de teef keek. 'Ben jij altijd zo vrolijk?' Vroeg ze nog steeds vrolijk aan hem. Nathan dacht eens na en ging zitten. Was hij altijd zo vrolijk? 'Ja, ik hou van vrolijkheid en fun. Ik bedoel je leeft maar één keer en dan moet je er wat van maken. Niet meer somber zijn, dus ik leef met plezier en maak van alles een plezier.' Met een big smile keek hij eens naar de teef. Nathan was altijd vrolijk. 'A low, a low, a low, a low, a low, a low, a low. Can you hear me?' Neuriëend en wat zingend, wat natuurlijk niet klonk, werd Nathan weer blij. 'A low, a low, a low, a low, a low, a low, a low. Can't you hear me?' Tsja Nathan was gewoon obsessed met dit soort dingen. Hij kreeg er echt nooit genoeg van. Vrolijk stond hij op en begon naar het water te rennen. Hij kreeg een enorme dorst, plotseling. Al wist hij dat het zoutig was en niet te veel er van moest hebben, moest hij toch wel iets binnen hebben. Een paar grote slokken en hij had er al wel genoeg van. De reu trok eens een vies gezicht en huppelde weer terug. 'Bah?' Verontwaardigd keek hij naar de teef en trok een heel vies gezicht. 'Dat is echt vies.' Murmelde hij en smakte eens wat om de smaak weg te krijgen.

Nathan grinnikte even en keek haar aan. 'Het is plezier, dus dat is goed.' Vrolijk sprong hij op en neer, al zakte hij soms wat raar in elkaar door de ongelijkheid van alles wat met de aarde te maken had. Nathan was gewoon een blije reu, die soms nog wat trekjes van een jonge reu had. Maar dat kon hem niet schelen. Hij was blij en daar ging het om, toch? 'When the madness is gone, you'll see that the jagged holes are filled with happyness. Something, you'd lose your mind, if you erase your thoughts and only like the happyness.' Nathan zei het vrolijk en keek naar Hope. 'WOOAAAH...YAAAYY. Let's get started. Don't Worry, Be Happy. Lalalalalaaaa. Don't Worry, be happy.' Zong de reu vrolijk en keek naar Hope. Hij kende het wel, maar helemaal wist hij hem niet. Zo ver was hij nou ook niet weer gekomen. Het was zowat elke keer hetzelfde. Iets wat Nathan wel snel verveelde. Maar zo ver kwam het bijna niet. Nathan hield vooral van de typische Engelse band muziek. Dat was altijd zo vrolijk, maar dat lag er dan ook aan welke bands je had. De mensen wereld was soms best wel interessant en het was ook altijd heel goed geweest om nieuwe dingen te weten van hun. Hij had zelfs zijn roedel naar een Britse band genoemd. Gewoon omdat bekend voor hem was. Al had hij graag ook wel andere dingen willen weten van andere culturen die er waren. Nathan keek eens naar Hope en glimlachte. 'Het is hier best mooi, net zoals in Crystal Cove en in The Wanted Crystals.' De reu grinnikte even bij The Wanted Crystals. Het was het roedelgebied van hem en Raine. Een aantal mooie cliffs, met een soort kristallen laag van steen en een helder blauwe beek die er was. Nathan zuchte eens en keek weer nar Hope. 'Dus...' Zei hij alleen en glimlachte.

[short, I know but ik moet taartje eten, papsie is jarig.]

Nathan keek rustig om zich heen en zag dat de teef de kliffen verder op liep. Ze ging liggen en de reu keek alweer naar de zee. 'Nathan? Zeg eens wat jij ziet in die wolken daar?' Nathan keek op naar de wolken en dacht diep na. Tsja wat zag hij daar. Hij zag er een soort van vechtende wezens in. 'Ik zie een soort van vechtende wezens.' Hij glimlachde eens, maar liep verder naar Hope toe. Zodat hij nu naast haar stond. 'Weetje, The Wanted Wolves is een neutrale roedel. Misschien vind je het wat.' Voorzichtig ging hij zitten om niet te snel pijn te krijgen door de onverschillige punten van de rotsen. Waarom hij het nou vertelde en waarom hij het nou zo deed, dat wist hij niet. Nathan keek nog eens naar Hope en glimlachte. Ze was echt aardig, iets wat hij nog niet vaak mee had gemaakt in zijn leven hier. Er waren hier behoorlijk veel slechte wolven, al maakte hem dat niet uit. Iedereen moest weten wat hij wilde zijn. Normaal gesproken was hij nog een stuk vrolijker, maar nu werd hij behoorlijk serieus. Hoe dat zo plots kwam, wist hij niet. Maar omdat hij het zich nu serieuzer nam dan anders, ging hij rustig liggen en keek naar de zee. Het was gewoon prachtig om te kijken naar alles wat de natuur bracht. Nathan glimlachde nog eens en keek nog eens naar Hope. 'Wat doe jij eigenlijk graag?' Vroeg hij zich af en keek haar aan. Hij vond het best wel interessant om te weten wat wolven deden.

[Sorry That's short]