Met trage passen kwam de reu vooruit. Waarom kon hij niks goed doen? Waarom was hij nou altijd die wolf die zichzelf in de problemen kon brengen. Waarom waren zijn broer, zussen ouders, iedereen had altijd geluk en hij was gewoon het zwarte schaap van de familie. Sacoor zat zoals de laatste dagen in de knop met zichzelf. Hij dacht telkens aan Melisa en Zoë, Isil, Delilah, Diabolus, Umbra en Zen. Waarom? Waarom was hij degene met de pech. Waarom hadden hun niet die pech? Hun hadden hem laten stikken toen hij ze nodig had. Delilah was zo koppig als een ezel en Zen, Umbra en Diabolus gingen elk hun eigen kant op. Melisa en Zoë waren oud genoeg dat ze voor zichzelf konden zorgen. Isil had hem net als haar pleeg moeder in de steek gelaten. Sacoor was alleen. Hij had wolven ontmoet die hem niet erg bevallen waren. Jeome en Brégo. Jerome, hij was een aardige wolf al was er iets geknapt toen de jonge reu Sacoor in zijn rug beet. Het had weinig gescheeld of Sacoor was verlamd geweest en of dat nog niet genoeg was.. Had Brégo hem gekrabd en het vel bij zijn rechteroog open gescheurd. Sacoor moest veel moeite doen om nog met beide ogen te kunnen zien. De pijn die het oog gaf zorgde ervoor dat hij het telkens dichtkneep. Een pijn scheut schoot door zijn rug en met een luide piep lande hij op de grond. 'Kom op. Wat heb je?' zei hij bot tegen zichzelf. Normaal gesproken had hij nergens last van maar nu was het of iets tegen hem zei dat hij moest opgeven. Net als een paar dagen geleden. Opgeven en de dood tegemoet lopen. Gewoon ophouden te bestaan. Dan waas iedereen van hem af. Sacoor wilde die stem niet horen. Een luide grom ontsnapte zijn bek toen hij zei: 'Je bent een nietig werktuig dat niks waard is. Rijp voor de sloop!' hij wilde zich zelf zo boos hebben dat hij zou opstaan en zou gaan rennen. Hij voelde het zand in zijn vacht verstrikt raken en hij zei nog botter nu: 'Sta op! Een nietig werktuig ben je!' met een ruk stond de reu op. Uit zijn bek kwam een luid gegrom, zijn ogen schoten vuur en zijn houding was angstaanjagend. Hij zag beelden voor zijn geestesoog flitsen die hem deden beseffen dat hij werkelijk was wat hij net had gezegd:

Sacoor als pup van twee weken oud. Spelend met zijn broertje. Zijn ouders beide als toeschouwer. 'Sacoor, kom hier!' beval zijn vader en Sacoor kwam aangelopen. Zijn kop laag en zijn staart tussen zijn poten. Hij was doodsbang voor zijn vader. Zijn vader wilde dat hij alfa werd. Hij was de reu. Hij was de moordmachine zei zijn vader altijd. Sacoor wist dat het waar was maar hij wilde het niet zijn. Hij wilde niet zoals zijn vader worden. Bot, grof en harteloos. Zijn vader nam hem mee naar een donkere grot waarna hij onzichtbaar werd. Verborgen in de schaduwen en zijn adem zwijgend. 'Ik dacht dat je meer was zoon. Je bent toch en alfa pup of niet soms?' Sacoor draaide zijn kop weg en knikte langzaam: 'Ja, vader..' hij voelde hoe zijn vader een stap naar voren zetten en hoe hij luidkeels begon te grommen waarna hij Sacoor toe bitste: 'Wees er dan een! Nu ben je niks meer dan een Nietig werktuig! Nutteloos!' Sacoors ogen waren groot van de tranen die erin opwelden. Hij voelde hoe zijn vader langs hem op liep in een poging hem om te duwen. Sacoor wilde nog iets zeggen maar hij was te bang dat zijn vader hem zou doden.

Sacoor opende zijn ogen die nu groot waren van afschuw. Hij gooide zijn kop in zijn nek en liet een perfect zuivere huil horen. Die voor veel wolven geen betekenis had, maar voor de wolven die hem kende betekende het zoveel meer: 'Vader, je had het mis! Ik ben niks meer dan je zoon!'. Elke stap die hij zetten voelde als mes steken maar hij wilde niet opgeven. Hoe langer hij dacht aan alles en iedereen die hem in de steek hadden gelaten of gewoon waren verdwenen maakte hem boos. Hij begon te grommen en bij elke stap werd het erger. De reu voelde hoe het zachte zand begon te veranderen. Hij voelde niet eens meer de korrels, alles wat hij voelde waren mes steken. De wond op zijn rug begon te steken en de wond bij zijn oog scheurde open. Sacoor knipperde even met zijn ogen waarna hij zijn rechter sloot. Deze tocht kon nog wel eens erger worden dan de weg naar de dood.

Zon brandde op haar vacht. Het was snikheet voor deze tijd van het jaar. Al kon je 15 graden niet echt snikheet noemen. In vergelijking met de rest van Feralis, was dit deel het enige deel zonder sneeuw. Afgezien van het strand dan. Daar spoelde de zee de sneeuw weg. Delilah wist eigenlijk niet waarom ze hier naartoe was gekomen. Haar gevoel zei het. Eerst negeerde Delilah haar gevoel, maar naarmate de dag verstreek werd het gevoel sterker. Om van het gevoel af te komen, was ze hierheen gegaan, de woestijn. Één grote zandvlakte waar nog geen kever leefde. Ze was hier dus helemaal alleen. Delilah sjokte verveeld door het hete zand. De zon was in het begin aangenaam geweest, maar nu na een paar uur niet meer. Delilah liet een geïrriteerde grom horen. Ze was de laatste tijd alleen nog maar chagrijnig geweest. Tegen iedereen. Behalve Jerome dan, die vond ze aardig. Ze dacht aan het jonge reutje, de zoon van Sucic. Sucic was een oude vriend van haar. Maar hij was plotseling verdwenen. Zomaar foetsie. Dat was wel een klap voor haar geweest, ze had Sucic altijd erg graag gemogen. Daar bleef het dan ook bij. Ze voelde niks meer dan dat voor de witte, vermiste reu. Delilah hield al van iemand anders. Iemand wie ze botweg gewoon in de steek gelaten had. Sacoor zou haar voor altijd haten. Dat gevoel verlamde haar van de pijn. Ze hield nog steeds ontzettend veel van hem. Daarom snapte ze ook niet waarom ze bij hem weg was gegaan. Delilah had er ontzettend veel spijt van gehad. Ze was helemaal naar Feralis gekomen om Sacoor te zoeken. Ze wilde het graag bijleggen, maar ze wist dat het nooit meer dan vriendschap zou worden. Als het tot vriendschap zou komen. Het kon ook dat Sacoor haar daar te veel voor zou haten. Delilah zuchtte verdrietig. 'Ik mis je,' snikte ze zacht. Opeens hoorde Delilah een zuivere, lange huil. Het klonk haar maar al te bekend in de oren. Het was Sacoor! 'Vader, je had het mis! Ik ben niks meer dan je zoon!' was de betekenis van de huil. Delilah wilde haar pas versnellen, maar iets zei haar dat ze Sacoor met rust moest laten. Het zou misschien op een gevecht kunnen uitlopen. En Sacoor was nog altijd sterker dan haar. Helemaal nu hij weer in een moordmachine was veranderd. Maar Delilah wilde zo graag naar hem toe. Ze versnelde alsnog haar pas. Ze rende geluidloos door de woestijn, op zoek naar Sacoor. Ze stoof in de richting van de huil. Hopend op dat hij daar was. Toen zag ze hem. Delilah bleef abrupt stilstaan. Ze kon geen haar bewegen. Sacoor zag er verschrikkelijk uit. Het vel bij zijn rechteroog was gescheurd en bloedde hevig. En het was duidelijk dat hij pijn aan zijn rug had. Wie had hem dit aangedaan? Delilah zette al haar angsten opzij en liep naar hem toe. 'Wat is er met je gebeurd?' vroeg Delilah vol afschuw. Ze bekeek zijn wonden. Ze zagen er nog enger uit van dichtbij.'Het spijt me.' De woorden kwamen opeens naar buiten. Ze waren gemeend. Delilah keek naar Sacoor om zijn reactie te peilen. Ze wachtte gespannen af.

Pas toen hij de bezorgde stem van Delilah hoorde merkte hij haar op: 'Wat is er met je gebeurd?' het was duidelijk dat ze het vol afschuw zei. Een grom kwam uit de bek van Sacoor maar voor hij iets kon zeggen begon Delilah zacht: 'Het spijt me.' Sacoor schudde zijn kop en snauwde naar de wolvin: 'Ik heb je spijt niet nodig! En wie me dit heeft aangedaan gaat je niks aan, teef!' tussen de woorden aan en teef hield hij een pauze. Delilah mocht voelen wat hij van haar vond. Boos stapte hij verder. Een klein stemmetje zei tegen hem: 'Dit is exact wat ik bedoelde. Je bent niks meer dan een nietig werktuig.' Sacoors ogen vulde zich met woede, zij houding werd dreigend en een luide grom kwam uit zijn bek: 'Laat me met rust!' met een smak lande hij op de grond. Zijn vader had gelijk. Delilah had er spijt van. Nog voor de teef kon reageren wist Sacoor al dat ze naar hem toe zou komen. Ze was te koppig om het op te geven. 'Blijf uit mijn beurt!' het was duidelijk gericht op Delilah. Deels bedoelde hij het bot en agressief. Het andere deel zei het omdat het Delilah wilde beschermen tegen dat wat zou komen. Sacoor wist dat hij geen beheersing meer over zichzelf had. Hij kneep zijn rechter oog nog strakker dicht wat heel erg veel pijn deed waarna een luide grom van pijn zijn muil uitglipte. Nieuwe beelden schoten aan hem voorbij:

Hij rende door een donker bos heen. Achter hem aan zaten twee volwassen wolven. Een week of drie geleden was hij vertrokken uit de roedel en zijn vader had het blijkbaar gezien als verraad. Hij had een stuk of tien van zijn sterkste wolven op Sacoor afgestuurd, allemaal waren ze zwaar gewond of dood. Dit waren de laatste twee. Sacoor wist dat hij als hij van de wolven af was terug zou gaan naar de roedel. Niet om er weer bij te komen maar om zijn broer en zusjes in de gaten te houden. Hij was toch de oudste! Een van de wolven haalde uit en maakte een diepe wond in Sacoors poot. Hij had geen keus. Hij moest stoppen en in de verdediging gaan. Met drie poten kon hij niet rennen: 'Ga door!' zei een klein stemmetje in zijn hoofd. Koppig luisterde hij naar de stem en hij draaide zich weer om om door te rennen. De pijn was erg maar dragelijk.

Sacoor voelde hoe het zand in de wonden kwam en hij begon zacht te piepen. Iets in hem wilde dat Delilah naar hem toe kwam, iets wilde dat ze weg bleef uit voorzorg, weer iets anders wilde dat ze verdween uit zijn leven. Sacoor tilde langzaam zijn kop op en zei zacht: 'Delilah..' waarna hij beide ogen sloot en het zwart werd voor zijn ogen.

[beetje flut.]

Sacoor gromde naar haar. Delilah had ook niet anders verwacht. 'Ik heb je spijt niet nodig! En wie me dit heeft aangedaan gaat je niks aan, teef!' Een korte pauze tussen 'aan' en 'teef'. Het was om het extra te benadrukken. Delilah voelde zich gekwetst, maar liet dat niet merken. Ze verborg het achter een masker. Ze keek hem even snel aan, maar wendde haar blik snel af naar de grond. De ogen van Sacoor vulden zich met woede. Hij nam een dreigende houding aan. Een luide grom ontsnapte aan zijn bek. 'Laat me met rust!' gromde hij. Delilahs ogen keken naar de dreigende van Sacoor. 'Ik zei toch dat het me speet!' zei ze snikkend. Ze wilde niet als een laffe poedel overkomen, maar het leek er aardig op. Opeens viel Sacoor met een harde smak op de grond. Stof stoof op. Delilah sloot haar ogen. Ze opende ze weer toen ze voelde dat de stof weg was. Delilahs ogen schoten naar Sacoor, die op de grond lag. Ze wilde naar hem toe lopen. 'Blijf uit mijn beurt!' waarschuwde Sacoor, op Delilah gericht. Ze bleef staan. Aan de ene kant klonk het bot en agressief, aan de andere kant was het beschermend bedoeld. Hij wilde dus niet dat ze in zijn buurt kwam. Delilah wist waarom. Het was levensgevaarlijk. Ze wilde niet luisteren naar hem en toch naar hem toe gaan. Maar iets zei haar dat ze dat beter niet kon doen. Sacoor sloot zijn rechteroog en lied een grom horen. Sacoor leed pijn. Delilah wilde die pijn weghalen. Sacoor liet een piepend geluid uit zijn horen. Zijn ogen boorden in die van Delilah. Hij tilde zijn kop. 'Delilah..' zei hij zacht. Toen sloot hij zijn ogen. Tranen vulden Delilahs ogen. Ze stond trillend op haar benen. Ze was niet sterk genoeg om naar Sacoor toe te lopen. Ze zocht de kracht om dat wel te kunnen. Die vond ze. Delilah liep naar Sacoor. Ze keek naar zijn roerloze lichaam. Ze wist niet of hij nog wel leefde. 'Laat me niet alleen,' fluisterde ze. Een brok vormde zich in haar keel. Ze kon daardoor moeilijk slikken. De pijn was ondraagbaar voor haar. Ze viel neer naast Sacoor. Haar lichaam schokte bij iedere snik. Delilah legde haar kop tegen Sacoors borst. Ze voelde zijn hart zwak kloppen. Hij leefde dus nog, voor nu dan. Delilah hief haar kop en keek naar Sacoors gesloten ogen. 'Het is mijn schuld.' snikte ze. 'Ik had nooit bij je weg moeten gaan. Ik snap gewoon niet dat ik het wel deed. Je in de steek gelaten heb. Ik was koppig. Ik... Het spijt me.' De woorden vloeiden eruit. Delilah wist dat Sacoor haar niet kon horen. Toch was ze blij dat het eruit was. De wolvin duwde met snuit tegen Sacoors kop. 'Wordt wakker Sacoor.' smeekte ze. Delilah richtte haar blik op de hemel. 'Alsjeblieft, laat hem wakker worden.' smeekte ze. Tranen biggelde over haar wangen. Ze kwamen terecht op het warme, mulle woestijnzand. Ze keek weer naar Sacoor. Er was nog geen enkel teken dat hij wakker zou worden. Dit kon zijn einde zijn. Dat wilde Delilah niet. Nee, ze liet het niet toe! 'Sacoor, vecht voor je leven!' zei Delilah. Ze ging naast hem liggen en krulde zich op tot een bal. Zo bleef ze liggen wachten op enig teken van leven.

Renend over een smal pad ontkwam hij aan de twee wolven die achter hem rende. Hijgend bleef hij staan en een grijns kwam op zijn gezicht. 'Ha! Zo makkelijk krijg je me niet!' een steek ging door zijn poot. Het was pijnlijk maar hij wist zeker dat als hij niet naar die stem had geluisterd.. Dat zou zijn dood zijn geworden! Hij grinnikte en schokte terug naar de plek waar hij vandaan was gekomen. Hij moest weten wat er met Diabolus, Umbra en Zen ging gebeuren. Hij hinkte, hij weigerde zijn poot nog meer te belasten. Een kleine piep kwam uit zijn bek toen zijn gewonde poot tegen een rots aan kwam. Zuchtend schudde hij zijn kop. Ja hij had gelijk. Niemand kreeg hem zo makkelijk te pakken. Hij versnelde zijn pas iets meer wat ervoor zorgde dat hij automatisch op vier poten ging lopen. Toen hij de roedel weer zag opdoemen vroeg hij zich af waar de twee wolven gebleven waren.. Hij zag hoe zijn ouders ruzie hadden. Sacoor rolde met zijn ogen. 'Laat me raden,' dacht hij. Zijn moeder nam het altijd voor hem op. Hij keek naar een donkere, doden boom. Ergens in een hoekje zag hij Diabolus en Umbra zitten. Hij zuchten en keerde om. Hij kon niks meer voor ze betekenen.

'Sacoor, vecht voor je leven!' hoorde Sacoor Delilah roepen. Hij voelde hoe ze naast hem ging liggen. Sacoor deed er alles aan om zijn ogen te openen maar het lukte niet. Hij wilde niet op geven. Hij mocht niet opgeven! Hij liet een klein, bijna onhoorbaar kreuntje horen. Meer kreeg hij er niet uit. Meer kon hij niet. Hij was uitgeput. Hij was gewond en had doorgezet tot hij er letterlijk bij neer was gevallen. Een bekende stem drong zijn oren binnen. Het was zijn vader. Dit keer een stuk rustiger en liever dan ooit te voren. Nou ja, Sacoor wist dat zijn vader niet altijd een grove wolf was geweest:

'Zoon, luister naar me,'

Sacoor zag zijn vader voor zich. Hij probeerde er naar toe te lopen maar iets hield hem tegen. Het leek wel of zijn vader hem weg duwde. Hem terug wilde duwen naar Delilah.

'Je bent mijn zoon! Je kan dit! Vecht voor ze. Vecht voor Delilah, je zusters, je broer en je moeder. Heb ik mijn leven soms gegeven om jou te zien sterven?'

Sacoors mond viel open van verbazing.

'Sta op, zoon. Open je ogen!'

Sacoors ademhaling versnelde en met een ruk opende zijn ogen zich. Zijn ogen waren groot van verbazing en angst. Meteen schoot er een pijn scheut door zijn rug. Hij piepte zacht maar negeerde het vervolgens meteen. Hij keek Delilah aan, zonder iets te zeggen gaf hij haar een klein likje over haar snuit als teken dat alles goed was. Hij wist dat ze hem geen pijn had willen doen. Zijn vader had het net alleen nog net iets duidelijker gemaakt.

Sacoor lag daar maar levenloos. Delilah wist niet of hij ooit nog zijn bruine ogen zou openen. De mooiste ogen van de wereld zouden haar nooit meer aankijken. Voor altijd zouden zijn bruine ogen vol woede op haar netvlies gebrand staan. Als een straf voor wat ze had gedaan. 'Ik weet dat je sterk genoeg bent om dit te overleven, Sacoor.' zei Delilah. 'Hou het alsjeblieft vol.' De wolvin snoof een keer. De tranen rolden nu niet meer over haar wangen. Ze waren op.
Het leek of er eeuwen voorbij waren gegaan, toen er iets gebeurde. Delilah voelde iets bewegen naast haar. Ze keek snel naar Sacoor. Tot haar grote vreugde had hij zijn ogen geopend. Ze stonden vol angst en verbazing. Even piepte hij zacht. Sacoor keek Delilah aan. Zij keek terug, diep in zijn bruine ogen. 'Ik zal nooit meer bij je weglopen. Het was het slechtste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan.' zei ze zacht tegen Sacoor. De reu gaf Delilah een likje over haar snuit. Ze wist dat het goed was. 'Ik weet dat we nooit meer partners kunnen zijn na alles wat gebeurt is, maar ik wil nog steeds heel graag vrienden met je zijn.' antwoordde Delilah. Ze keek even naar Sacoor. Daarna stond ze op. Ze rekte zich uit. Delilahs blik speurde de omgeving af. Er was niks bijzonders te zien. Het werd al bijna avond, de sterren verschenen al aan de hemel. 'We moeten een slaapplek vinden voor de nacht en in de woestijn is dat niet bepaald makkelijk.' zei Delilah. Ze keek Sacoor aan.'Kun je zelf lopen of heb je hulp nodig?' vroeg ze aan hem. Ze wachtte geduldig op zijn antwoord.

^{-lang leve de kortheid-}

'Ik weet dat we nooit meer partners kunnen zijn na alles wat gebeurt is, maar ik wil nog steeds heel graag vrienden met je zijn.' Sacoor wilde net zijn mond open doen toen de teef opstond en vervolgde: 'We moeten een slaapplek vinden voor de nacht en in de woestijn is dat niet bepaald makkelijk.' ze keek hem even aan en zei erachteraan: 'Kun je zelf lopen of heb je hulp nodig?' Sacoor stond voorzichtig op en duwde zijn kop tegen die van Delilah aan. Zacht door de pijn maar toch duidelijk hoorbaar zei hij plagerig: 'Niet zo snel van onderwerp wisselen!' hij keek de teef plagerig aan. 'Waarom denk je dat ik net heb laten merken dat het oke is? Echt niet omdat ik je haat!' hij glimlachte en knikte: 'Maar je hebt gelijk, een slaap plek zou fijn zijn..' Een klein piepje kwam uit zijn bek maar koppig zei de reu: 'Lopen kan ik zelf wel.' zonder dat hij enig idee had waar hij heen ging begon hij te lopen. Wilde Delilah echt.. Dacht ze echt dat hij geen vrienden wilde zijn? Hij zuchtte even en liet zijn kop hangen. Nee, dat mocht ze niet denken! Hij bleef staan en draaide zich naar Delilah toe waarop hij rustig zei: Ik.. Ik heb geen idee wat je allemaal zei toen ik daar lag maar ik weet wel wat ik zou hebben gezegd.' hij liep naar de teef toe en vervolgde: 'Delila, ik weet dat dit misschien onverwacht is en een beetje raar klinkt maar..' hij keek even naar de eerste paar sterren aan de hemel. 'Ik wil je niet kwijt. Delilah, ik hou nog van je..' hij wende zich weer tot de teef. 'Alsjeblieft..' hij keek de teef smekend aan. De pijn die hij had gevoeld toen hij haar kwijt was was ondragelijk. Hij kon niet zonder haar, hij wilde het simpel weg niet.. Hij bleef de teef aankijken en wachten gespannen op het antwoord.

[vaagheid!]

Delilah draaide zich om en wilde net Sacoor helpen. Gelukkig kon hij op zijn eigen benen staan. Sacoor duwde zijn kop tegen die van haar. Delilah deinsde een beetje terug. Ze wilde dit liever niet, nog niet tenminste. Voor haar gevoel hadden ze de ruzie nog steeds niet helemaal bijgelegd. 'Niet zo snel van onderwerp wisselen!' zei Sacoor, zacht maar verstaanbaar. Hij keek Delilah plagerig aan. Hij had zo te zien dus niks gemerkt van Delilahs vreemde gedrag daarnet. 'Sorry...' grapte Delilah. Ze deed maar alsof. 'Waarom denk je dat ik net heb laten merken dat het oke is? Echt niet omdat ik je haat!' glimlachte hij. Vervolgens knikte hij: 'Maar je hebt gelijk, een slaapplek zou fijn zijn..' Ze keek Sacoor even snel aan. 'Dat weet ik ook. En ik ben zo blij dat je me het kunt vergeven.' zei ze op een dankbare toon. Eigenlijk wilde ze nog iets zeggen, maar deed dat toch maar niet. Een klein piepje ontsnapte uit Sacoors bek. 'Lopen kan ik zelf wel.' Toen begon hij te lopen. Delilah had geen idee waar. Ze volgde hem en haalde hem met gemak in. Ze ging naast hem lopen. Haar ogen hield ze op de grond gericht. Plotseling stopte Sacoor abrupt. Hij draaide zich naar Delilah toe. 'Ik.. Ik heb geen idee wat je allemaal zei toen ik daar lag maar ik weet wel wat ik zou hebben gezegd.' antwoordde hij op een rustige toon. Sacoor liep naar de wolvin toe en vervolgde: 'Delilah, ik weet dat dit misschien onverwacht is en een beetje raar klinkt maar..' Ze keek hem afwachtend aan. Bang voor wat er ging komen. Delilah vroeg zich af waarom ze bang was. Ze was niet zichzelf, al een tijdje niet. 'Ik wil je niet kwijt. Delilah, ik hou nog van je..' zei Sacoor. Delilah keek hem aan. Ze zei niks. 'Alsjeblieft..' smeekte hij. 'Sacoor, ik hou ook nog van jou.' begon ze. 'Maar ik wil je niet weer kwetsen en daarom is het gewoon beter om vrienden te blijven, voor allebei.' vervolgde ze met een zachte stem. 'Ik weet dat jij daar anders over denkt, maar ik weet het zeker.' Ze keek Sacoor even aan. 'Wat wij hebben is onverwoestbaar. Ik wil dat zo houden. Ik wil het niet door een ruzie weer laten verpesten.' Delilah haalde even adem. Toen vervolgde ze: 'Ik weet dat het moeilijk zal worden om te accepteren, voor ons allebei. Maar na verloop van tijd zul je beseffen dat dit de beste oplossing is.' Ze gaf Sacoor even de tijd om het te bevatten. Toen zei ze: 'Dit is echt het beste.' Delilah wachtte op Sacoors antwoord.

'Sacoor, ik hou ook nog van jou.' begon ze. 'Maar ik wil je niet weer kwetsen en daarom is het gewoon beter om vrienden te blijven, voor allebei.' vervolgde ze met een zachte stem. 'Ik weet dat jij daar anders over denkt, maar ik weet het zeker.' Ze keek Sacoor even aan. 'Wat wij hebben is onverwoestbaar. Ik wil dat zo houden. Ik wil het niet door een ruzie weer laten verpesten.' Delilah haalde even adem. Toen vervolgde ze: 'Ik weet dat het moeilijk zal worden om te accepteren, voor ons allebei. Maar na verloop van tijd zul je beseffen dat dit de beste oplossing is.' Delilah stopte even maar vervolgde: 'Dit is echt het beste.'. Zacht beet Sacoor op de binnen kant van zijn wang. Hij deed een poging tot glimlachen. Het leek eerder op een grimas. Hij knikte langzaam en wende zijn blik af. Waarom moest hij altijd zijn mond voorbij praten? Hij wist dat ze gelijk had maar... Iets zei hem dat hij gelijk had. Een vlaag van woede kwam in hem op. Met moeite lukte het Sacoor het tegen te houden. 'Kom, als we voor het donker een slaap plek gevonden willen hebben zullen we er nu een moeten gaan zoeken.' hij begon te lopen. Expres hield hij iets afstand van Delilah, hij wist dat hij zich wel in zou kunnen houden maar zeker was het nog niet. 'Luister naar me.' Sacoor zuchtte even toen hij besefte dat het weer de stem in zijn hoofd was. 'Niet doen, Sacoor. Waag het niet toe te geven!' hij zei het zacht zodat Delilah het niet zou kunnen horen. 'Waarom laat je je woede niet gewoon los. De teef heeft net gezegd dat ze alleen vrienden wilde blijven, ze heeft je afgewezen!' Sacoors ogen vulde zich met woede en zijn gedrag werd automatisch agressief. 'Laat me met rust!' dit kwam er iets harder uit al was het nog steeds niet veel meer dan een fluistering. Hij werd er gek van. De afgelopen dagen was er niks anders geweest dan die rot stem die hem bevelen gaf. Vroeger had de stem hem het leven gered maar nu zou het zijn leven verpesten. 'Doe wat ik je zeg! Anders doe ik het!' Sacoors ogen werden groot van die woorden en hij keek Delilah even aan. Emotieloos. Zijn ogen waren niet de zijne. Hij schudde even zijn kop en liep verder alsof er niks aan de hand was. Hij wist niet hoe "de stem" het voor elkaar wilde krijgen Delilah iets aan te doen maar de angst dat het toch zou gebeuren was te groot. Hij zuchtte en vroeg zacht: 'Delilah.. Ben je bang voor mij?' hij keek haar niet aan. Toen ze antwoord had gegeven ging hij verder: 'En voor dat wat ik ooit was of weer word?' hij ging automatisch weer in aanvals stand staan. Zijn ogen waren leeg van angst en over zijn wang rolde een kleine traan. Het was simpel, of hij zou het doen of dat waar hij bang voor was zou gebeuren...

[ik word echt met de dag vager..]

Delilah zag dat Sacoor probeerde te lachen, maar hij had het er duidelijk moeilijk mee. Zij zelf was ook niet echt vrolijk, maar ze wist dat dit het beste was. Al zei haar gevoel iets anders dan haar verstand. Haar verstand wilde dat ze vrienden bleef met Sacoor. Haar hart zei dat ze weer samen moest zijn met hem. Delilah was in de war, ze wist niet wat ze wilde. Delilah richtte haar groene ogen weer op Sacoors gezicht. Die knikte en wendde daarna zijn blik af. Delilah deed dat ook. Fijn, zo zou het dus de rest van haar leven gaan. Sacoor die alleen maar afstandelijk deed tegen haar. Daar zat ze ook echt op te wachten. Dus niet. Ze wilde gewoon dat alles weer goed kwam tussen hun. Ze werd hier echt doodmoe van. Delilah liet een zucht horen. 'Kom, als we voor het donker een slaap plek gevonden willen hebben zullen we er nu een moeten gaan zoeken.' zei Sacoor. Delilah knikte. Sacoor begon te lopen. Delilah liep naast hem, maar toch voelde ze een kloof tussen hen in staan. Ze wist dat Sacoor expres afstand hield van haar. En dat was haar eigen schuld. Delilah gluurde even naar Sacoor. Tot haar schrik stonden zijn ogen vol woede. Ze keek snel weer naar de grond. Hij was boos op haar. Dat voelde ze. Tranen brandden achter haar ogen, maar ze liet ze niet gaan. Niet waar Sacoor bij was. Delilah had plotseling het idee dat Sacoor naar haar keek. Ze keek niet terug. Ze had geen zin om in die ogen vol woede te kijken. Het deed haar nu al pijn genoeg. Laat staan dat ze nog meer pijn moest verdragen. Een zucht was te horen, niet haar zucht maar die van Sacoor. 'Delilah.. Ben je bang voor mij?' vroeg hij. Delilah keek hem verbaasd aan. 'Nee, natuurlijk niet.' antwoordde ze verbaasd. Zijn blik was niet op haar gericht. 'En voor dat wat ik ooit was of weer word?' Sacoor nam een aanvallende houding aan. Delilah bleef staan. 'Nee,' antwoordde ze krachtig. 'Ik ben niet bang voor je, Sacoor.' zei ze. Sacoors ogen waren leeg van angst en over zijn wang rolde een kleine traan. Er was iets vreselijks mis met hem. 'Sacoor gaat het wel met je?' vroeg Delilah op een zachte en bezorgde toon. 'Ik heb namelijk het idee van niet.' vervolgde ze. Delilah bleef uit zijn buurt. Stel dat hij zich niet kon houden, dan kon ze vreselijk gewond raken. Misschien nog wel erger. Delilahs houding was echter niet verdedigend. Ze stond daar zelfverzekerd. Ze was niet bang voor Sacoor, hij zou haar nooit wat aan doen. Delilah keek naar Sacoor. Ze wachtte af wat er ging gebeuren.

'Sacoor gaat het wel met je?' het deed hem goed om te horen dat Delilah niet bang voor hem was al had hij liever dat ze dat nu wel was.. Hij keek Delilah aan maar reageerde niet op haar vraag. 'Ik heb namelijk het idee van niet.' Sacoor slikte even en sloot zijn ogen: 'Doe het!' Sacoor opende zijn ogen en wilde tegen Delilah zeggen dat ze moest omkeren en rennen. Hij wilde melden dat hij zijn zelf beheersing volledig kwijt was. Het kwam er niet uit. Zijn adem stokte en zijn houding werd gevaarlijk. Zijn ogen leken vuur te spuwen maar het was niet de uitdrukking die hij normaal had als hij iemand ging aanvallen. Hij deed zijn bek open en zei haperend: 'Keer... Ren!' meer kwam er niet uit. De stem dwong hem en hij kon onmogelijk tegen zichzelf zeggen dat hij het niet deed. Sacoor was niet zichzelf. Hij was anders. Hij was nu zelfs van plan de wolvin aan te vallen waar hij ziels veel van hield. Hij schudde zijn kop en probeerde de stem weg te duwen. Lang de tijd kreeg hij niet want zijn poten begonnen als vanzelf te bewegen. Hij had zijn klauwen nog ingetrokken maar daar zou verandering in komen. Op het moment dat hij zich afzetten van de grond en bijna bij Delilah was kwamen zijn klauwen tevoorschijn. De messcherpe klauwen boorde zich in de rug van de teef. Sacoor zag weer dingen, de stem was weg en er was iets anders voor in de plaats gekomen:

Hij zag hoe zijn vader boos naar hem keek. Hoe zijn moeder haar kop schudde. Hoe Zen naar hem uithaalde. Hoe Umbra hem niet aankeek. Hoe Diabolus vol woede hem aankeek. Allemaal waren ze boos en terecht! Hij had net iets gedaan wat hij niet wilde, hij had Delilah aangevallen en verwond.

Hij ademde snel toen hij zijn ogen opende. In zijn sprong had hij Delilah op de grond geworpen en zelf lag hij er naast. Vol angst keek hij naar zijn poten die deels onder het bloed zaten. Hij wilde dit niet! Hij stond op en piepte zacht toen hij zijn rug voelde branden. Hij keek naar de wolvin en schudde langzaam zijn kop. Even draaide hij zijn kop rond om te overwegen weg te rennen maar Delilah had hem nodig. Hij had geen idee hoe erg de schade was. Voor het zelfde geld stond ze binnen een par seconde op om hem vervolgens te vervloeken. Sacoor trilde van angst, zijn ogen waren groot van de opwellende tranen en zijn houding was veranderd in beschermend. Een zweem van woede kwam door hem heen. Waarom had hij geluisterd? Waarom kon hij zichzelf nou nooit gewoon inhouwen. Nog even kwam de stem terug en gaf hem een compliment: 'Ik zei toch dat het je zou lukken..' vervolgens verdween de stem.

Het leek of Sacoor haar voor iets wilde waarschuwen. De reu sloot zijn ogen even en opende ze daarna weer. Delilah nam geen andere houding aan, toen die van Sacoor gevaarlijk werd. Ze straalde volkomen kalmte uit. Zo hoopte ze Sacoor ook kalm te krijgen. Want dat was hij volkomen niet. 'Kom tot jezelf, Sacoor.' sprak Delilah op een rustige toon. Sacoors ogen spuwden vuur. Delilah schrok er niet van. Ze deed een stap in de richting van de wolf waar ze zoveel van hield. 'Keer... Ren!' zei Sacoor haperend. Delilah deed niet wat hij zei. Ze wist dat dit levensgevaarlijk voor haar was. Misschien zelfs dodelijk. 'Ik laat je niet meer in de steek, Sacoor. Nooit meer.' Haar groene ogen boorden die in de zijn. Er verstreek een lange tijd voor Sacoor in beweging kwam. Delilah keek hem nog steeds doordringend aan. Toen veranderde alles. Sacoor liep langzaam op haar af. Delilah deed een kleine stap achteruit. Ze ontblootte haar tanden. Als een waarschuwing. Dit wilde ze liever niet doen, maar nu volgde ze haar instinct. En die zei dat ze zich moest verdedigen. Opeens sprong Sacoor op haar rug. Voor Delilah kon reageren, zette hij zijn scherpe tanden in haar rug. De pijn drong als een messteek tot haar door. Ze slaakte een ijselijke schreeuw. Er danste zwarte vlekken voor haar ogen. Toen werd alles zwart.

Delilah opende haar ogen. Ze keek verwilderd om haar heen. Wat was er gebeurt? Waar was ze? Toen werd opeens alles duidelijk. Sacoor had haar aangevallen. Delilah merkte dat Sacoor naast haar lag. Woede vlamde op in haar hart. Niemand mocht haar zomaar verwonden! Delilah stond op. Ze negeerde de pijn die door haar rug schoot. Haar groene ogen stonden vol afkeer en haat. 'Hier kom je niet ongestraft mee weg.' siste ze tegen Sacoor. Ze liet al haar vlijmscherpe tanden zien. De reu stond te trillen van angst. Delilah schonk er geen aandacht aan. Ze wilde alleen maar wraak. Toen stormde Delilah op Sacoor af, de wolf waar ze zoveel van hield. Ze zette haar tanden in zijn nek en boorde door het vlees heen. Ze proefde bloed. Het maakte haar helemaal gek. Ze beet nog harder door. Toen liet ze los en greep ze naar Sacoors poot. Ze kreeg zijn rechtervoorpoot te pakken. Ze beet er heel hard in. Toen liet ze los. Delilah stond rende een eindje van Sacoor vandaan. Ze stond te trillen op haar poten. Plotseling kwam ze weer tot zichzelf. Wat had ze gedaan? De pijn in haar rug deed haar bijna verlammen, maar ze hield het uit. Ze keek naar Sacoor. Haar ogen werden groot bij het zien van zijn wonden. Had zij dit gedaan?

-dom einde-

'Hier kom je niet ongestraft mee weg.' nog voor hij het echt door had viel Delilah hem aan. Dit was precies wat hij verdiende! Ze beet hard in zijn nek en hij maakte automatisch een poging om los te komen. Dat had hij beter niet kunnen doen want nog geen seconde laten ging hij door de grond van de pijn toen hij iets voelde in zijn rug. Het leek wel of alles veranderde. Dat was ook zo! Delilah liet los en greep naar zijn voorpoot. Sacoor viel door de onverwachte aanval van de wolvin met een smak op de grond. Hij zag hoe Delilah weg rende en zich weer naar hem omdraaide. Hij verdiende dit! Hij zag hoe haar ogen groot werden van schrik bij het zien van zijn wonden. Het was duidelijk ze waren beide zichzelf niet geweest. Sacoor piepte vrij hard toen hij al zijn wonde voelde. De wond op zijn rug deed hem verlammen van angst, de wond bij zijn rechteroog deed gewoon veel pijn, de wonden die Delilah had gemaakt branden. De wonden deden pijn maar het feit dat hij haar en zij hem had aangevallen was het ergst van allemaal. Sacoor knipperde met zijn ogen en sloot ze even. Toen hij ze opende was bijna alles wazig hij deed een poging het wazige weg te halen maar het lukte niet. Hij keek naar de lucht en zag dat het nu al echt donker was geworden. Zo zou hij geen schuilplek meer kunnen vinden. Hij wende zich tot Delilah en opende zijn bek en zei met moeite, niet van de pijn maar eerder van het verdriet: 'Zoek een slaapplek en..' hij stopte even toen hij besefte dat Delilah dat nooit zou doen. Hij zuchtte even en sloot zijn ogen weer. Hij wilde ze niet meer openen. Hij was niet meer zichzelf. Hij was.. Anders in een negatieve zin. Hij liet een traan op de grond vallen. Waarom had Delilah niet harder gebeten? Waarom had ze hem niet meteen gedood? Dan was hij van alles af geweest. De pijn, het verdriet. Hij weigerde de wolvin nog aan te kijken. Maar hij zei zacht: 'Het spijt me.' vervolgens sloot hij zijn ogen en alles werd zwart.

'Zoek een slaapplek en..' verder kwam Sacoor niet. Delilah luisterde niet naar hem. Ze draaide zich om, zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Ze voelde zich verschrikkelijk. Tranen stroomden over haar wangen. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat Sacoor zijn bewustzijn had verloren. Misschien was dit zijn einde. Delilah hoopte aan de ene kant weer van niet en aan de andere kant weer een beetje wel. Wat hij haar had aangedaan was onvergeeflijk. Maar, wat zij hem had aangedaan was net zo goed onvergeeflijk. Waarschijnlijk dacht hij er net zo over. Delilahs blik werd wazig. Ze hadden zoveel samen meegemaakt, zij en Sacoor. Ze waren zielsverwanten. Dat mocht nooit vergeten. Als Sacoor zou sterven, wilde zij ook niet meer verder leven. Zonder hem had haar leven geen enkele betekenis. Daar was ze wel achtergekomen in de tijd dat ze alleen was geweest.
Delilah zakte door haar poten van vermoeidheid. Die was zomaar komen opzetten. De wolvin krulde zich op. Ze sloot haar ogen. En droomde over betere tijden.

De zon scheen op Delilahs bruine vacht. Het voelde heerlijk warm aan. Een fel licht verscheen vlak voor Delilahs neus. Ze schrok niet. Ze kneep haar groene ogen tot spleetjes om een vorm in de lichtbron te kunnen ontdekken. Een prachtige bruine wolvin met smaragdgroene ogen werd langzaam zichtbaarder. De wolvin was het evenbeeld van Delilah. Het was haar moeder. 'Delilah,' sprak de engelachtige stem van haar moeder. 'Moeder,' zei Delilah. 'Vergeet niet wie je bent,' antwoordde de stem van de wolvin, die in een bron van licht was gehuld. 'Dat weet ik. Ik zal nooit vergeten wie ik ben.' het kwam er minder zeker uit dan Delilah had gewild. 'Je bent jezelf kwijtgeraakt.' zei haar moeder. 'Je hebt degene van wie je houd verwond.' vervolgde ze streng. Delilah sloeg haar ogen neer. Ze wist dat maar al te goed. 'Vergeet nooit meer wie je bent.' Na die laatste woorden verdween haar moeder weer. 'Mam, laat me niet alleen.' snikte Delilah. 'Ik heb je nodig.' Toen sloot Delilah haar ogen.

Haar ogen opende zich langzaam. Vergeet niet wie je bent. Die woorden spookten door haar kop. Delilah liet een traan rollen, iedere keer als ze haarzelf kwijtraakte kwam haar moeder in een droom naar haar toe. Ze vertelde Delilah iedere keer hetzelfde: Raak jezelf niet kwijt. Iedere keer had Delilah erna geluisterd. Delilah keek naar Sacoor. Ze kon niet zien of hij bij bewustzijn was. De wolvin stond op en liep naar hem toe. Ze bekeek zijn wonden, die zij had aangericht. 'Het spijt me,' zei ze schor. 'Het zal nooit meer gebeuren. Ik weet weer wie ik ben.' zei Delilah met een zekere toon in haar stem. Ze keek naar Sacoors lichaam en wachtte tot hij zou reageren.

Sacoor voelde de pijn niet meer, tenminste, de pijn van zijn wonde. De pijn van het eeuwige liegen en zwijgen voelde hij maar al te goed. Hij dacht aan de tijden dat hij in de roedel had geleefd en hij de reu was geweest. De reu waar iedereen respect voor had. Sommige vreesde hem andere, vereerde hem. Sacoor voelde hoe de pijn erger werd toen Delilahs stem zijn kop binnen drong: 'Het spijt me,' het klonk schor: 'Het zal nooit meer gebeuren. Ik weet weer wie ik ben.' ze zie het op een zekere toon en Sacoor vertrouwde haar. Hij begon automatisch sneller te ademen en hij trok zijn staart dichter naar zijn lichaam. Een klein stemmetje kwam in zijn hoofd op: 'Sacoor, verlies de moed niet. We hebben je allemaal nodig!' het leek wel of al zijn vrienden en familie als een spraken. Sacoor ademde diep in en met een ruk opende hij zijn ogen. Hij draaide zijn kop iets zodat hij Delilah aan kon kijken. Ze zag er erg toegetakeld uit. 'Het spijt mij ook.' zei hij zacht. Hij raapte al zijn wilskracht bij elkaar en ging zitten. Hij zat nu direct tegen over de wolvin. Hij wist niet of Delilah het goed zou vinden maar hij stond op en liep een half rondje om haar heen. Nu stond hij direct naast haar. Hij bekeek de wond die hij had gemaakt eens goed en begon hem toen schoon te likken. Even leek het of hij zou inzakken van wegen zijn voorpoot maar hij verzetten iets en stond toen op de andere drie poten. Toen hij klaar was ging hij weer voor Delilah staan en keek de wolvin recht in der ogen aan. Ineens moest hij denken aan een oud gevecht dat ze ooit hadden gevoerd. Delilah was toen erger toegetakeld gewest als dit maar toen was hij het niet geweest. Ineens moest hij denken aan Zoë, zijn dochter. Ze had zoveel weg gehad van die rot oom van der. Als uit het niets vroeg de reu zacht: 'Waarom luisterde je niet naar me, Delilah? Dan was er nu niks aan de hand geweest!' hij zei het een beetje plagerig al wist de wolvin donders goed dat hij het echt meende. Hij wende zijn blik even af en begon: 'Ik en Sylvano lijken meer op elkaar dan...' hij zuchtte even en schudde met zijn hoofd: 'Dan ik hoopte.' hij ging zitten en keek naar Delilah. Wat zou ze hierop zeggen?

[flut einde]

Heel even dacht Delilah dat Sacoor nooit meer wakker zou worden. Dat hij zijn ogen voor altijd gesloten liet. 'Laat me niet alleen,' smeekte ze zacht. Toen opende Sacoor zijn ogen. Hij draaide zijn kop een beetje, zodat hij Delilah kon aankijken. 'Het spijt mij ook.' De woorden kwamen er zacht uit, maar betekenden veel voor Delilah. 'Wij horen bij elkaar,' sprak ze op een zachte toon. Sacoor ging zitten. De wolvin liep naar hem toe, ze negeerde de brandende pijn in haar rug. Ze liet even een onhoorbaar kreuntje los toen ze naast Sacoor ging zitten. 'Het valt wel mee,' zei Delilah, maar het kwam er ongeloofwaardig uit. Delilah verplaatste zich, zodat ze recht tegenover de reu kwam te zitten. Sacoor liep een half rondje tot hij naast haar stond. Delilah hield hem nauwlettend in de gaten. Ze vertrouwde hem nog steeds niet helemaal. De wolvin zei niks toen Sacoor haar wond op de rug schoon likte. Zelfs niet toen het leek of de wond in de fik stond. Toen Sacoor klaar was, ging hij rechttegenover haar staan. Hij keek Delilah recht in de ogen. Ze keek strak terug. Ze wist niet wat hij nu ging zeggen, maar was op het ergste voorbereid. In een flits liet ze even haar vlijmscherpe tanden zien, ookal was het niet haar bedoeling geweest. Het was een soort van instinct. 'Waarom luisterde je niet naar me, Delilah? Dan was er nu niks aan de hand geweest!' zei Sacoor zacht, maar plagerig. Toch wist Delilah maar al te goed wat hij daarmee bedoelde. De wolvin antwoordde niet, Sacoor zou ook zonder woorden wel weten wat ze bedoelde. 'Ik en Sylvano lijken meer op elkaar dan...' De reu zuchtte en vervolgde: 'Dan ik hoopte.' Sacoor ging zitten en keek naar Delilah. De wolvin zei eerst een tijdje niks, toen antwoordde ze: 'Jij lijkt in de verste verte niet op Sylvano,'Ze keek hem even snel aan. 'Sylvano heeft geen ziel en jij hebt dat wel!' vervolgde ze. Delilah wachtte op Sacoors antwoord.

_{-flut einde, maar moest stoppen-}

Sacoor was dol gelukkig toen hij hoorde wat Delilahs reactie was. Hij glimlachte even en keek omhoog. 'Wat doen we nu? Een slaapplek zoeken zal geen zin hebben, tegen de tijd dat we er een hebben is het al ochtend..' Hij wende zijn blik weer tot Delilah. Hij dacht even terug aan alles wat ze had gezegd en deed toen zijn mond open om een vraag te stellen: 'Maar heb ik het net goed verstaan? Zei je net echt dat we bij elkaar horen?' hij liet zijn kop iets zakken en keek de wolvin vragend aan. Hij was een beetje bang dat ze zou zeggen dat het een impuls was geweest. Hij trok zijn wenkbrauwen even op. Toen de wolvin had geantwoord keek hij langs haar, duidelijk gericht op de wond die ze had. 'Kun je het me vergeven?' hij wende zijn blik af om te zorgen dat Delilah de blik in zijn ogen niet zou zien. Hij slikte even maar tilde zijn kop niet op. Het was net of hij die paar minuten geleden al zijn waardigheid in een seconde tijd verloren was. Alles wat hij bezat verloren was gegaan. Hij was bang geweest dat hij Delilah kwijt was. Ineens schoot hem te binnen wat de woorden van zijn vader waren geweest: 'Ben ik soms gestorven..' het kon Sacoor niets meer schelen wat hij nog meer had gezegd. Hij tilde zijn kop op en keek Delilah met grote ogen van schrik aan. De ontdekking die hij had gedaan staken als messen in zijn maag. 'Ik ben mijn vader kwijt..' hij schudde zijn kop en een kleine traan rolde over zijn snuit naar de grond. Hij had de reu nooit echt gemogen maar het bleef zijn vader: 'Waarom doe ik altijd alles fout? Waarom, Delilah?' hij slikte krampachtig. Hij wist niet wat hij nu moest doen. Wat was dat wat hij en Delilah moesten doen? Hij sloot zijn ogen en wende zijn blik weer af. Zijn kop hing laag en hij schudde langzaam met zijn kop. Hij wachtte angstig af wat Delilah nu ging zeggen...

[flut..]