Farkas Fronsde. ''Hoezo heb ik dat niet gezien...'' Hij keek haar raar aan en liep langzaam naar de oase. Al drinkend dacht hij aan de grasvelden waar hij eerder aan dacht. Met een grimas op zijn gezicht liep hij terug naar zijn zus lag. ''Laten we maar.. Zo snel mogelijk gaan dan. Weet jij de weg nog in deze zandbak?'' Vroeg hij aan haar. ''Hopelijk zijn er iets spraakzamere dieren in het natte gebied dan deze.. Insectiden.'' Hij grinnikte, terwijl hij haar aankeek. Hij keek daarna recht voor hem: Alleen maar zand, zand zand. Hij kreeg er de kriegel van nu. Hij wist wel wat 'ie ging doen eer in het natte gebied aangekomen. Hij was wel iets meer op zijn gemak nadat hij bronwater had gedronken in die hitten. Hij kreeg geen rust, maar dat vond hij niet zo erg. Hij had geleerd hoe hij uitputting kan verzetten.
''Hoe komt het trouwens, dat jij hier veel beter in bent dan ik..? Is me nooit opgevallen.'' Weer grijnsde hij, deze keer op een iets andere manier.
Op de weg naar de prarie vonden ze alleen maar wat losstaande bomen, heel soms een plant. Voor de rest, alleen maar zand. En steentjes.