Ariadne was ontzettend moe. Toen ze in was vertrokken uit Serigala om op zoek te gaan naar een nieuw thuis was ze vol goede moed vertrokken. Maar de tocht duurde langer dan ze had verwacht en na een paar dagen, misschien wel weken, was Ariadne behoorlijk uitgeput. Ze had al dagen door een landschap dat bestond uit niets meer dan sneeuw en ijs gezwoegd. De tocht was zwaar en hij had wat Ariadne betreft te lang geduurd, maar uiteindelijk belandde ze op het eiland Feralis. Ze had een brug van ijs bereikt en via die brug was ze op het eiland terecht gekomen. Eenmaal aangekomen had ze even tijd genomen om te rusten, maar daarna was ze meteen verder gereisd. Ze wilde ontzettend graag nieuwe wolven leren kennen, en dus ging ze op zoek naar andere wolven om hopelijk vriendschap mee te sluiten. Na ongeveer nog een week verder gereisd te hebben was ze aangekomen bij de Pinecone Hills. Het gebied lag iets meer landinwaarts en er waren veel heuvels. Ariadne vroeg zich af of ze hier misschien een andere wolf tegen zou komen, tot nu toe was ze nog geen wolven tegengekomen. Op dat moment kreeg Ariadne een akelige gedachte: Wat nou als ze een wolf zou tegenkomen die niet het beste met andere wolven voorhad? Wat zou er dan gebeuren? Ariadne besloot daar maar even niet aan te denken en ze vervolgde haar reis. Na weer een uur door de sneeuw geploegd te hebben werd het Ariadne bijna te veel. Ze was moe, ze had honger, haar voeten deden pijn en bovendien was het verschrikkelijk koud. Eigenlijk wilde ze omkeren maar Ariadne hield niet van opgeven en ze besloot nog even door te zetten. Langzamer en veel minder energiek dan normaal liep ze met haar hoofd naar beneden gebogen verder door de sneeuw. De wind waaide erg hard en af en toe was er zo een harde windstoot dat Ariadne bijna omver werd geblazen. Ariadne voelde zich verschrikkelijk, ze was de tocht meer dan zat. Bijna besloot ze om toch terug te gaan toen ze in een windvlaag een vage geur rook. Ariadne tilde haar hoofd op een ademde diep in. Was het de geur van een andere wolf? Ariadne wist het niet zeker, ze had ten slotte al maanden geen andere wolven meer ontmoet. Ariadne was doodop en ze was bang dat ze zich vergiste, misschien hoopte ze zo erg op een andere wolf dat ze alleen maar dacht dat ze iets rook? Toch besloot ze om nog één keer door te zetten en ze liep naar de richting waar de geur vandaan kwam. Na een paar minuten gelopen te hebben zag Ariadne waar ze zo lang naar gezocht had, een andere wolf!

Het liefst wilde Ariadne springen van blijdschap, maar het leek haar verstandiger om dat nog even niet te doen, misschien had de andere wolf wel helemaal geen behoefte aan gezelschap. Toen Ariadne verder naar hem toe liep zag ze dat de wolf in de sneeuw lag, een dikke laag sneeuw was al op hem gevallen, hoe lang had hij daar al gelegen? Even schrok Ariadne, hij zou toch niet dood zijn? Nee, ze hoorde de wolf ademen, al zag hij er wel uitgeput uit. Durfde ze hem wakker te maken? Ariadne wist het niet. Zo zachtjes mogelijk liep ze naar hem toe, maar omdat ze vooruit keek en niet zo goed keek waar ze liep brak ze met haar voorpoot een tak die half verborgen onder de sneeuw had gelegen. Het krakende geluid had de wolf wakker gemaakt. Hij stond snel op en hij schudde de dikke laag sneeuw die op hem was gevallen toen hij lag te slapen van zich af. Hij draaide zich langzaam om en keek recht in de ogen van Ariadne. Even stond haar hart stil en wist Ariadne niet wat ze moest doen, maar ook al vond ze het een beetje eng, ze besloot zich voor te stellen. Ze haalde diep adem en zei: "Hallo, ik ben Ariadne. Sorry dat ik je heb wakker gemaakt, dat was niet m'n bedoeling. Wie ben jij?"

Nadat Ariadne haar excuses had aangeboden wachtte ze in spanning en een beetje angstig de reactie van de reu af, ze wist niet zeker of hij goed of slecht was, en ook niet of hij boos was. Maar Ariadne's angst bleek voor niets geweest te zijn want plotseling keek de reu haar dolblij aan en zei: "Dankje dat je me wakker maakte, als ik langer was blijven liggen was ik er waarschijnlijk niet meer geweest." Voor het eerst realiseerde Ariadne zich dat dat inderdaad wel waar was en ook al liet ze het niet merken, ze was nu wel een klein beetje trots op haar actie. Ze moest er niet aan denken dat ze was doorgelopen en de wolf aan zijn lot had over gelaten, wie weet hoe het dan was afgelopen... Ze keek om zich heen, het leek hier wel een woestijn van sneeuw. Het was koud, er viel constant sneeuw en het enige wat je hoorde was het razende geluid van de harde wind. Ariadne zag dat de reu ook naar de sneeuw keek, maar toen keek hij op en zei: "Ik heet Elijah." Dus zo heette de wolf, Elijah. Daarna vervolgde hij: "En hoe zit dat met jou? Waar kom je vandaan?" 

Ariadne had al zo lang niemand meer gesproken, ze was zo lang eenzaam geweest... In een keer vertelde ze alles aan Elijah, ze kon eindelijk haar verhaal kwijt. Ze vertelde hem hoe ze als pup was geboren in een goede roedel en daar de tijd van haar leven had gehad totdat na een jaar de vulkaan was uitgebarsten, ze vertelde hem dat zij de enige was van haar roedel die de ramp had overleefd en dat ze was gevlucht naar Serigala, het aangrenzende gebied. Daarna vertelde ze hem ook dat ze, nadat ze een korte tijd had rondgezworven in Serigala, was verdergetrokken om op zoek te gaan naar een nieuw thuis. Ze legde Elijah uit dat nadat ze was aangekomen op het eiland Feralis ze op zoek was gegaan naar andere wolven die ze, tot voor kort nog niet was tegengekomen. "Jij bent de eerste wolf sinds lange tijd die ik tegenkom, je hebt geen idee hoe blij ik ben eindelijk weer een andere wolf te ontmoeten! Ik heb niet echt een idee waar ik naar op weg ben, maar ik zit er over te denken om naar het zuiden te reizen, omdat ik hoop dat ik me daar misschien kan aansluiten bij een roedel. En jij? Hoe ben jij hier gekomen en waar ben je naar op weg?