De zon kwam net boven, het was amper licht, maar licht genoeg om te zien. Enkele vogels begonnen al te fluiten. Maar een deel sliep nog, en een deel was in het zuiden tijdens de winter. Ja, in de winter was het moelijker om aan eten te komen. Veel beekjes vroren dicht, dus vis viel af. Veel vogels vlogen naar het zuiden, ook al viel dat hier nog wel mee, en eekhoontjes en konijntjes hielden hun winterslaap. Ze hadden wel nog een geweldige voorraad vis, en ander vleed, ingegraven op een speciale plek die alleen de roedelleden kenden. Momenteel was Luciënne de enige op de open plek van de Ofiara. Waar de anderen waren wist ze niet, maar het was ook niet verplicht ten alle tijde in het gebied van de Ofiara te blijven als roedellid. Luciënne deed dat zelf ook niet. Maar ze was zich tijdens d afgelopen weken wel gaan hechten aan deze plek. Het was een prachtige open plek, omringd door bomen en boomstammen. Nog geen 70 meter verderop stroomde een helder beekje. Nu waren de beekjes niet meer dichtgevroren, tenminste, de winter was bijna aan zijn eind gekomen, en de temperatuur was meestal wel boven nul.
Luciënne werd langzaam wakker, en deed haar ogen open. Loom en slaapdronken stond ze op, om naar de beek te lopen. Die weg kon ze met haar ogen dicht nog vinden. Ze liep naar de beek, en begon aan haar vaste ochtendritueel. Eerst sprong ze in het water, om even goed wakker te worden, en tevens werd ze er schoon van, zodat haar witte vacht, die dof was geworden van de aarde waar ze op had gelegen, weer glansde. Toen ze het water uitkwam, schudde ze zich even goed uit. Ze was droog. Ze stak haar kop naar beneden, en dronk gulzig wat water uit het beekje. Het was heerlijk koud. Luciënne huiverde even, ondanks dat ze het niet koud had. Ze wilde niet de etensvoorraad onnodig opmaken, want zoveel lag er nou ook weer niet in, en bestudeerde het water, of ze er een lekkere vis in zag. Doodstil zat ze daar aan de waterkant, en toen, precies op het juiste moment graaide ze met haar poot door het water, en haalde ze er een heel vette vis uit. In één hap schrokte ze hem naar binnen, en bleef even liggen. Er lag geen sneeuw meer, maar de grond was nog best koud. Haar vacht beschermde Luciënne goed tegen de kou, dus ze voelde niks. Ze doezelde even in. Na een paar minuten besloot ze terug te gaan naar de roedelplek, en ging daar zitten, en bedacht wat ze die dag kon gaan doen...

De windstille nacht leek eindeloos door te gaan, de ijzige kilte snoerde de bomen de mond. Geen zachte, vertrouwde geluidjes van deinende bladeren of wiegende takken waren te horen en de doodse stilte beval de jonge wolf niet. De zachte voetvallen die normalitér nauwelijks te horen waren, leken een echo te krijgen en hij spande zich in om zich geruisloos voort te bewegen. Zijn energie was op en zijn benen stuurden hem duidelijk die signalen. Hij sloot zijn ogen en zocht naar de kracht om door te gaan. Met zijn laatste krachten strompelde hij een paar passen verder, en maakte een paar wankelende cirkelbewegingen. Hij liet zich neervallen en vocht nog even tegen zijn vermoeidheid. Slechts wazige donkere vormen waren te zien, en Brégo gaf toe aan zijn vermoeidheid. Hij zakte dadelijk in een droom-gevulde, onrustige slaap. Woelend lag hij opgerold in het donkere bos, af en toe ontsnapte een piepje uit zijn keel. Tegen het aanbreken van de ochtend begon hij te ontwaken, en hij besefte dat de slaap weinig voor zijn energie opslag had betekend. Hij kneep zijn ogen stijf dicht tegen het zwakke, binnenkomende licht en deed zijn best om nogmaals slaap te vatten. Het tetterende gevogelte werkte hem tegen en hij kon zijn oren niet afsluiten voor het crescendo aan geluid. Met tegenzin wrikte hij zijn oogleden los van elkaar, en wierp bij wijze van een ochtendgroet een afkeurende blik aan de twee leeuwerikjes die in zijn oren zaten te tetteren. Hij gaapte, het koele gras naast hem besproeiend met vocht. De wond in zijn rechter voorpoot was ergens in de nacht opnieuw opengegaan, en straaltjes opgedroogd bloed klonterde in zijn vacht. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij met snelle, ruige likken de vacht rond de wond schoonmaakte. Zijn eigen ongeduld had hiertoe geleid, en ergens wist hij dat Sacoor in zijn recht had gestaan. Niet dat het er nu nog toe deed. Met meer moeite dan het hem normaal zou hebben gekost, hees Brégo zichzelf overeind, en bekeek zijn omgeving grondig. Het was een prachtige plaats, besefte hij met een schok. Het flauwe licht begon zich hier en daar een weg te banen door de ruimte tussen de bomen. De smalle lichtschachten maakten dat de zachte ondergrond bespikkeld leek, hier lichter, daar weer donkerder. Het zachte geruis van een stroompje bereikte zijn oren, en hij draaide zijn hoofd om deze beter te bekijken. Een schaapachtige grijns trok over zijn gezicht toen hij merkte hoe dicht hij op het water geslapen had. Één, misschien twee passen was hij ervan verwijderd; hij mocht van geluk spreken dat hij in zijn vermoeide toestand niet een stap teveel had genomen en het koude water in was getuimeld. Hij slaakte een zucht van verlichting, en boog zijn hoofd om een paar gulzige slokken te nemen van het water.
Plotseling viel er iets zwaars in het water en het water vloog alle kanten uit, maar vooral zijn kant. Hij slaakte een kreet, en met grote ogen van schrik stond hij, drijfnat, naar het water te kijken. Aan de overkant van het water was een witte teef bezig zich uit te schudden, en Brégo volgde klappertandend haar voorbeeld. Hij keek als in een trans toe hoe de wolvin een verse vis verslond, en de verleidelijke geur van het waterdier herinnerde hem met een pijnlijke scheut in zijn maag eraan dat hij uitgehongerd was. Zonder ook maar te merken dat er een vreemdeling in de buurt was, keerde ze hem de rug toe en er kwam steeds meer afstand tussen haar en het kleine stroompje. Met een onhandige sprong belandde Brégo aan de overkant van het water, en strompelde haar argeloos achterna.

[Nogal inspiratiloos x3]

wel lange post hoor
Ik ben pas inspiratieloos:

Ze zat nog maar net, maar ze had het gevoel dat er iemand naar haar keek. Nou ja, dat gevoel had ze steeds vaker, maar het was gewoon haar verbeelding. Ze kon er niets aan doen, maar steeds dacht ze een persoon uit haar verleden te zien. Meestal dacht ze dat het Boaz was, een vroege verliefdhed van haar, ze miste hem nog steeds, diep in haar hart, maar over de ergste schok was ze nu wel heen. Dan had ze het gevoel dat er iemand achter haar stond, en hoorde ze in gedachten Boaz kuchen, vlak achter haar. Maar als ze zich omdraaide, was hij weer weg. Luciënne betrapte zich er steeds vaker op dat ze heimwee had naar mensen uit haar verleden. Boaz, haar ouders, als was het vreemd dat ze hen miste, Luciënne was door hen verstoten, in de steek gelaten, en het had niet veel gescheeld of ze was daardoor omgekomen, door het feit dat ze als twee maad oude pup rondzwierf en al 3 weken niks had gegeten. Aan haar broertjes en zusjes dacht ze nooit, maar aan hen had ze geen herrinneringen. Behalve dat ze er altijd van walgde een andere wolf aan te vallen, omdat het soortgenoten waren, en Luciënne vond dat je hen niets mocht doen.
Toen schrok ze op uit haar gedachten, ze hoorde takjes achter haar knappen. Het werd steeds erger, nu hoorde ze Boaz zelfs lopen! Luciënne wilde zichzelf ervan overtuigen dat ze zich geen dingen moest verbeelden, dus ze dwong zichzelf om naar achter te kijken. Ze draaide haar kop naar achter, en in haar ooghoeken zag ze iets bewegen. Ze stond op, en draaide zich helemaal om, en toen zag ze dat er écht een wolf stond, een middelgrote grijs met bruine reu, ongeveer 2 of 3 jaar oud. Het was iemand die ze niet kende, en zeker niet iemand van haar roedel. Maar iedereen was hier welkom, zolang ze maar geen anderen zouden aanvallen, en zich een beetje vriendelijk gedroegen. Nou ja, er was niks hierover afgesproken, maar het was Luciënne's mening. 'Hoi, ik ben Luciënne, hoe heet jij?' Vroeg ze opgewekt aan de reu tegenover haar. Toen pas zag ze dat de wolf niet normaal liep, maar eerder strompelde. Toen de wolf dichterbij kwam, zag ze ook waardoor dat kwam, de wolf had een wond aan zijn poot. 'Je bent gewond!' zei Luciënne rustig, en liep op de wolf af. 'Je kunt wel een poosje hier blijven, totdat je poot weer beter is.' Ze keek de wolf aan, en verwachte wel dat hij op haar aanbod in zou gaan, wan het was niet verstandig om met zo'n poot rond te blijven strompelen, en hier was het veilig. Het was dan wel niet de taak van Luciënne om gewonden te verzorgen, maar nu was ze de enige hier in het kamp, en kon ze deze wolf niet aan zijn lot overlaten.

Het was onvermijdelijk dat de teef hem over niet al te lange tijd zou opmerken, met het kabaal dat hij maakte terwijl hij liep. Zijn vermoeide benen integreerde niet vlekkeloos met zijn hersenen, en veroorzaakte een geaccentueerde onhandigheid. Takjes knapten onder zijn poten in stukjes, en zijn lichaam botste herhaaldelijk tegen de dicht opeengepakte bomen van zijn omgeving. Hij voelde de klopping in zijn poot met steeds meer kracht toenemen, en hij rustte even. De teef was niet bijzonder moeilijk om te volgen - haar vacht was wit en stak uit in het groengetinte bos. De zwakke schachten licht maakten geleidelijk plaats voor een egaal vlak en vergemakkelijkte Brégo's taak. Hij sloeg haard oplettend gade, en de toenemende bewegingen van haar oren naar achteren, zijn kant uit, ontgingen hem niet. Ze had algauw iets door, maar Brégo was niet van plan om kinderachtig weg te duiken. Het zou haar alleen maar achterdochtig maken, en wellicht kon hij hier hulp vinden. Er hing hier een sterke wolvengeur in de lucht, en plots twijfelde Brégo of het wel zo verstandig was om dieper het bos in te trekken. Hij rook de geur van een heleboel verschillende wolven, die recentelijk hier geweest waren, maar wiens geur toch op de een of andere manier met elkaar vermengde. Een gezamenlijke geur die iedere wolf op zijn of haar vacht droeg - één van de onmiskenbare kenmerken van een roedel. De gedachte aan de gevaren die het met zich mee kon brengen versterkte zijn zintuigen - hij bevond zich op het grondgebied van een ander, en had zich aan hun regels te houden.
Een stilte bracht hem uit zijn reverie, en hij hield stil om de verandering vast te stellen. Het viel hem op dat hij de voetstappen van de teef niet meer kon horen. Hij richtte zijn blik op, en zag dat ze zich had omgedraaid om hem te bekijken. Vlug doorzocht hij de blik in haar ogen, en ontspande enigszins toen het duidelijk was dat ze niet onvriendelijk zou zijn. Haar houding was eerder medelijdend, en hij schuifelde ongemakkelijk met zijn poten - hij haatte het gevoel van kwetsbaarheid dat over hem heen spoelde. 'Hoi, ik ben Luciënne, hoe heet jij?' begroette ze hem vriendelijk. Brégo's mondhoeken krulde omhoog bij de bevestiging van een niet-vijandelijke sfeer, en hij glimlachte kort naar haar. Haar ogen gleden naar beneden en bestudeerde zijn gewonde poot, dat voor de zoveelste keer weer open was gebarst. Zonder ook maar onrustiger te worden, met alle behoud van haar kalme sfeer begon ze zijn kant uit te komen. 'Je bent gewond! Je kunt wel een poosje hier blijven, totdat je poot weer beter is,' ging ze verder. Lang hoefde Brégo er niet over na te denken - hij zou maar wat blij zijn om een redelijk veilig plekje te hebben om een paar dagen te herstellen.
'Mijn naam is Brégo,' ging hij op haar eerdere vraag in. 'Het zou ronduit dom zijn om je aanbod af te slaan, dankje. Ik zal een hooguit een paar dagen hoeven blijven, dan ben je weer van me verlost. Zonder het te beseffen ging hij er automatisch vanuit dat ook zij die paar dagen zou blijven rondhangen, wat natuurlijk helemaal niet het geval zou kunnen zijn. 'Behoor je tot een roedel, en is dit gebied van een bepaalde roedel?' vroeg hij aan Luciënne. Nu hij de beslissing had genomen hier te blijven, moest hij maar eens uitzoeken wat er allemaal in dit gebied heerste. Iets zenuwachtig likte hij even aan zijn poot, en wachtte haar reactie af.

'Mijn naam is Brégo,' Antwoordde de wolf, die dus Brégo heette. Leuke naam, en apart ook, die naam hoorde je niet vaak. 'Het zou ronduit dom zijn om je aanbod af te slaan, dankje. Ik zal een hooguit een paar dagen hoeven blijven, dan ben je weer van me verlost.' Och, Luciënne vond wat gezelschap niet erg, ze was alleen, en bovendien zou ze dan niet meer zoveel denken aan alles, want ze wist het zelf ook wel, ze piekerde veel te veel. Maar al ze alleen was, wat moest ze dan, Luciënne was geen typje die de hele dag liep te zingen ofzo. Als ze de hele dag alleen was ging ze jagen, om eten bij de voorraad te leggen. Maar ze kon niet de hele dag jagen. Sommige wolven gingen hele dagen trainen om hun conditie op peil te houden. Dat vond Luciënne onzin. Haar conditie was niet bijzonder goed, maar ze was wel ongelooflijk snel. En ze trainde nooit. Ze heeft nooit een trainer gehad, en ze heeft nooit getraind. Ze was ook niet van plan het te gaan doen, ze vond er niks aan. Ze ging vanzelf piekeren, dus was het goed om een poosje gezelschap te hebben. 'Behoor je tot een roedel, en is dit gebied van een bepaalde roedel?' Onderbrak Brégo haar gedachten. Hij had het dus geroken, of het was een doodgewone vraag. 'Ja, dit is het gebied van de Ofiara, en ik behoor tot de Ofiara. Ik weet niet of je die kent, maar we worden geleid door Matsui, maar hij is momenteel de nige reu, voor de rest zijn er allemaal teefjes.' Luciënne grinnekte. Het was wel waar, de Ofiara had nu iets van 4 teefjes, en alleen Matsui, de alfa, als reu. Eigenlijk zouden er meer reutjes bij moeten komen, vond Luciënne, maar ook op ledenwervingen kwamen alleen teefjes af. Luciënne ging verder. 'We noemen het hier Wapasha Forest, en deze open plek is onze roedelplaats.' Ze keek Brégo aan. 'We moeten wat aan je poot doen, hem schoonmaken, anders wordt het alleen maar erger.' Luciënne dacht na. Toen hij hierheen kwam strompelde hij al. 'Kun je lopen naar het beekje? Anders kun je ook wel op mij leunen hoor, maar die wond die moet schoon.' zei ze vastberaden. Ze was groter dan Brégo, het scheelde niet veel, maar ze zou hem best kunnen dragen als dat nodig was. Ze keek de reu tegenover haar aan, en wachtte zijn reactie af...

De witte wolvin vlak tegenover hem nam een minuutje om zijn woorden goed in te nemen. Ook Brégo was in gedachte verzonken geraakt. Het was een tijd geleden dat hij een vergelijkbaar vriendelijk gesprek met een vreemdeling was aangegaan. Het was niet zozeer dat het hem de moed ontbrak om ze aan te spreken, en bepaald verlegen kon je hem ook niet noemen. Als hij iets te zeggen had dan kwam hij ermee voor de draad, al formuleerde hij het niet altijd in een directe zin. Zijn persoonlijkheid was van nature energievol en redelijk goedgehumeurd, maar de laatste tijd was een verandering over hem heen gespoeld. Eigenlijk al sinds de tijd dat hij noodgedwongen het gezin verliet waarin hij was opgegroeid, en de band had verbroken tussen iedereen die hij voorheen lief had gehad. De tranen sprongen hem bijna in de ogen bij de gedachte aan zijn moeder, en broers, en zuster, maar hij hield ze op tijd binnenboord. Hij schudde zijn kop alsof hij daarmee de herinneringen hoopte kwijt te raken, en zocht een afleiding van zijn sombere gedachtes. Zijn ogen gleden over Luciënne's gestalte, en nam haar in zich op. Ze was iets groter als hij, en hij schatte haar zo rond de drie jaar oud. De kleur van haar ogen was moeilijk vast te stellen, maar ze leken lichter als de zijne. Zijn eigen amandelvormige ogen hadden een diepe oranje kleur, op de een of andere manier versterkt door de donkerbruine vachtkleur boven zijn ogen, die overliep in een brede aalstreep. 'Ja, dit is het gebied van de Ofiara, en ik behoor tot de Ofiara. Ik weet niet of je die kent, maar we worden geleid door Matsui, maar hij is momenteel de enige reu, voor de rest zijn er allemaal teefjes,' bracht ze hem uit zijn gedachtes. Dus zijn intuitie was goed gebleken; hij bevond zich inderdaad op roedel terrein. Matsui - hij had de alfa niet ontmoet, en had bovendien ook nog nooit van de naam gehoord. Alleen maar teefjes - de manier waarop ze het verwoordde deed het klinken alsof de roedel behoefte had aan meer mannetjes. Hij grijnsde, dacht aan het leven omgeven door vier vrouwelijk wolven. En de leider. De gedachte bleef rondhangen, en hij schreef het toe aan zijn eenzaamheid - zou hij ooit echt een goed roedeldier kunnen worden? Hij was er wat te onafhankelijk voor, niet honkvast genoeg. Wapasha Forest, noemde ze deze plaats. 'Wapasha.' Hij herhaalde de naam hardop en het klonk raar op zijn tong, alsof het afkomstig was uit een andere taal.
'We moeten wat aan je poot doen, hem schoonmaken, anders wordt het alleen maar erger. Kun je lopen naar het beekje? Anders kun je ook wel op mij leunen hoor, maar die wond die moet schoon.' Haar bezorgdheid klonk door in haar stem, en Brégo moest toegeven dat de wond hem meer tot last was geweest dan hij gedacht had. Hij knikte instemmend, en antwoordde terwijl hij zich omkeerde om terug naar het beekje te hinken. 'Er moet inderdaad iets aan gedaan worden, misschien kan het ontsteken ofzo, weet jij wat je daartegen moet doen? En het is goed, ik haal het wel; geen reden om jou te overbelasten met mijn gewicht.' Hoe stom en afstandelijk het ook klonk, Brégo was vastbesloten om op eigen krachten naar het beekje te struikelen. Om van zoiets op een andere wolf te moeten steunen vulde hem met een vernederd gevoel, en hij wilde laten blijken dat hij niet van koek gemaakt was. Een beetje wolf moest tegen een stootje kunnen, en Brégo had genoeg doorzettingsvermogen om te lopen. Hij begon via zijn eigen voetstappen de weg terug naar het beekje te volgen, zonder een blik achterom te werpen of Luciënne zou volgen; zijn oren zouden hem snel genoeg die informatie verstrekken. Hij beet op zijn tanden, hoopte dat ze zou volgen en zette door.

'Wapasha.' De wolf sprak het bedachtzaam uit. Ja, het was een ietwat aparte naam, maar Luciënne vond het ook een mooie naam, en orirgineel. Ook paste het goed bij 'Ofiara'. 'Er moet inderdaad iets aan gedaan worden, misschien kan het ontsteken ofzo, weet jij wat je daartegen moet doen? En het is goed, ik haal het wel; geen reden om jou te overbelasten met mijn gewicht.' Goed, dan niet. Luciënne west oomk wel dat het wel heel zwaar zou zijn, maar ze moest toch wat. Brégo begon te lopen, nou ja, hij strompelde meer. Hij ging heel langzaam, en Luciënne keek naar hem. Ja, het zag er niet heel best uit. Luciënne ging naast hem lopen, op zijn eigen tempo, ze ging niet dom vooruit rennen, daar hielp ze hem echt niet mee. Op dit tempo was het een best lange tocht. Brégo strompelde voort, en Luciënne liep zwijgend naast hem.
Toen ze bij het beekje aankwamen, zijn Luciënne tegen Brégo: 'Probeer eens of je je poot in het water kun houden?' Luciënne keek hem aan. Het water was heel koud, maar de oevers waren op dit stuk best laag. Als Brégo dicht bij het water ging liggen kon hij zo zijn poot erin laten hangen.
Opeens kreeg Luciënne een idee. Waarom moest hij weer weg als hij beter was? Hij kon toch ook blijven voor altijd? De Ofiara kon best leden gebruiken volgens Luciënne, en zeker een reu. Oké, Brégo moest het wel goedvinden natuurlijk, maar ja. Ze besloot het hem te vragen. 'Zeg, Brégo, zou je hier niet voor altijd willen blijven? De Ofiara kan iemand als jij goed gebruiken. De Ofiara is een heel gezellige roedel, en de anderen vinden je vast wel aardig. Maar je moet wel eerlijk ja of nee zeggen,' sprak Luciënne. Ze keek Brégo doordringend aan, en wachtte op wat hij zeggen zou...

Srry, ik heb en geen tijd en geen inspiratie...
Als je in de Ofiara wil, dan huil ik in mijn volgende post naar Matsui, ok?

Onder de waakzame blik van de witte wolvin, Luciënne, kwam Brégo stuk voor stuk vooruit. Het was duidelijk zichtbaar in haar pas dat ze haar snelheid inhield, en op zijn tempo langzaam haar poten neerzette. Hij was er dankbaar voor, en probeerde niet voor haar sneller te gaan lopen; daar zou het alleen maar op uitdraaien dat hij na een tijdje geforceerd zou zijn te stoppen, waardoor het hele proces nog langer zou gaan duren. Het duurde meer dan twee maal zo lang als hij er normaal over gedaan zou hebben, en het was dan ook een enorme opluchting toen het tweetal eindelijk hun bestemming bereikten. Zijn oranje ogen straalden dankbaarheid uit, en hij wierp een snelle glimlach in de richting van Luciënne. Op een aanwijzing van haar zette hij nog een stap, en zette eerst zijn goede poot in het water. Het kolkte hongerig om zijn poot heen, en hij voelde de ijzige kilte meteen. Voorzichtig liet hij zijn gewonde, bebloede voorpoot in het water zakken, en trok een grimas toen de ontstoken plek contact maakte met het koude water. Hij voelde het branden, maar hield koppig stand. Na enkele momenten, die echt veel langer leken dan ze in werkelijkheid waren werd het gevoel in zijn poot beter - of het was gewoon zo koud geworden dat hij de poot helemaal niet voelde. Wat de reden daartoe ook was, het voelde een stuk prettiger, en hij slaakte een zucht van verlichting. Zijn ongeduld steeg steeds, en met een kleine inspanning zette hij af en belandde de rest van zijn lichaam ook met een hoop lawaai in het stroompje. Hij rolde zodat zijn hele lijf een bad kreeg, en sleurde zichzelf toen uit de stroom. Hij schudde zich uit en bezorgde Luciënne een nat pak. "Sorry voor de douche," zei hij laconiek. Iets vermoeid plofte hij neer aan de waterkant, en drapeerde zijn voorpoten zo over de rand dat ze in het water hingen. Bij de kleinste beweging ontstond een heel stelsel van kringetjes die elkaar aan leken te stoten en naar buiten toe groter werden. Geinteresseerd en enigszins suf staarde hij naar de circulaire patronen, zijn oren gericht op de witte teef naast hem, die tegen hem sprak. 'Zeg, Brégo, zou je hier niet voor altijd willen blijven? De Ofiara kan iemand als jij goed gebruiken. De Ofiara is een heel gezellige roedel, en de anderen vinden je vast wel aardig. Maar je moet wel eerlijk ja of nee zeggen.'
Nu had ze zijn volledige aandacht. Zijn gedachtes waren daarnet ook al daar naartoe gegaan, en eerlijk gezegd had hij zo langzamerhand wel wat behoefte aan genegenheid van een kleine groep. En als ze hem uitnodigde, was het toch een buitenkansje? Het sloot de mogelijkheid al uit dat hij geweigerd zou worden als hij het vroeg - als de leider van de roedel dat tenminste niet zou doen. Hij dacht bitter aan zijn ervaringen met de vorige roedel waarin hij voor een zeer korte tijd had meegedraaid. Maar niet alle roedels zijn zo, probeerde hij zichzelf wijs te maken. Hij knikte langzaam. "Het is hier een mooie plek. Ik denk dat ik me hier wel thuis zou kunnen gaan voelen. Het voelt.." Hij zocht even naar de juiste woorden, de beste omschrijving. "Ik kan het niet precies beschrijven. Het voelt hier veilig, en in een zekere zin vertrouwd, alsof ik het gebied door en door ken - elke boom .. Als je het echt eerlijk wilt weten, dan is mijn antwoord ja. En je leider? Zal die bezwaren maken; zou ik verder nog iets moeten doen ervoor? Hij hield zijn mond even, en liet niet alle vragen in één stroom los, om haar de gelegenheid te geven hem te beantwoorden. Het zou mooi zijn, idyllisch zelfs, als ze hem zomaar opnamen in de roedel. Zelfs té perfekt misschien?

[kay, nu wel klaar. Ja dat is goed, stuur je even een pb naar Matsui met de mededeling dat we hem verwachten? (:]

"Sorry voor de douche," Luciënne grinnikte. Het water was koud, maar die druppels deden haar niet heel veel. Toen gaf Brégo antwoord op haar opmerking. "Het is hier een mooie plek. Ik denk dat ik me hier wel thuis zou kunnen gaan voelen. Het voelt.." Luciënne wachtte even tot hij verder praatte, "Ik kan het niet precies beschrijven. Het voelt hier veilig, en in een zekere zin vertrouwd, alsof ik het gebied door en door ken - elke boom .. Als je het echt eerlijk wilt weten, dan is mijn antwoord ja. En je leider? Zal die bezwaren maken; zou ik verder nog iets moeten doen ervoor?'' Tsja, dat wist Luciënne niet. Ze dacht even na. Ze begon een beetje spijt te krijgen van haar opmerking. Wat zou Matsui ervan denken? Ach, ze hadden leden nodig, en deze reu leek haar best gescikt, als zij haar bescheiden mening mocht geven. Ze wist dat het aan Matsui was om te beslissen, maar ze wist dat ze spijt zou krijgen als ze dit niet deed. Ze mocht Brégo wel. Plotseling klonk achter haar deritsel uit de bosjes.
Luciënne draaide zich met een ruk om. Daar stond Matsui, hij keek rustig, maar of hij dat wel echt was? ''Als alfa zou ik bezwaar kunnen maken ja," klonk zijn stem. Daar had je het al... Ze had weer eens veel te snel gehandeld. Luciënne keek naar Matsui. Matsui's felblauwe ogen gingen naar haar toe, en hij sprak sterng: "Het was niet aan jou om deze reu uit te nodigen voor onze roedel," Hij kneep zijn ogen samen. 'Sorry, ik dacht...' Stamelde Luciënne. Was Matsui nu boos? Ze had hem nog nooit boos gezien, en dat wilde ze ook liever niet. Maar Matsui glimlachte. Gelukkig, dacht Luciënne. "Maar ik ben blij dat je het gedaan hebt." Hij keek weer naar Brégo. "De Ofiara kan inderdaad nog wat leden gebruiken. Je lijkt me een goede jongen. Mijn naam is Matsui." Ging Matsui verder. "Ik heb jullie net horen praten en je wil het om de juiste redenen. Als je het nog steeds wil, ben je welkom in mijn... Onze roedel.'' Luciënne keek gliml;achend van Matsui naar Brégo.