Winter.. Claire had altijd al van de winter gehouden. Haar sneeuw, de koelte die overheerste, het warme gevoel dat je kreeg als je je hol inkroop en tegen je familie aan ging liggen. Anderhalf jaar had ze van haar veilige nestje mogen genieten, maar gezien Claire uit de laatste worp kwam waren haar ouders al oud en viel het groepje familie na enkele jaren uit elkaar.
Het was nu tijd voor haar om een eigen gezin te stichten, om verantwoordelijkheid te nemen. De eerste maanden vielen zwaar om voor haarzelf te zorgen, maar haar koppige en dominante karakter sleurde haar door de moeilijke tijden heen. En nu stond ze alleen aan de rand van het bos, turend over de eeuwigdurende prairie die bedekt was in een dikke laag sneeuw. Het duurde niet lang voordat de kust veilig werd verklaard, en haar zwartgelaarsde poten het oranjegekleurde lichaam van de vos het veld op droeg. Gespitste oren en een hooggehouden snuit duidden erop dat ze nog altijd paraat stond om elk moment weg te kunnen sprinten. Met een vluchtige beweging worp ze haar kop omlaag om de geuren op te kunnen nemen. Verschillende knaagdieren en andere grondbewoners werden opgemerkt, evenals de vervaagde geuren van grotere roofdieren, maar ook een specifieke, herkenbare geur.. Een andere vos?
Zonder daar nog verder bij stil te staan ging ze op zoek naar iets eetbaars. Haar ogen zochten de omgeving af en vonden een kleine opening onder een kale struik, groot genoeg voor een haas of konijn om zich in te verschuilen. Zonder aarzeling liep de vrouwtjesvos eropaf en begon aan het uitgraven van de schuilplaats.

Het enige geluid dat er was te horen, was het zachte knisperen van de witte sneeuw onder grote zwarte poten. De witte vlakte was geen plek waar Kyran zich graag op begaf. Er was geen dekking voor een zwarte wolf in een wit landschap. De bossen die hij enkele dagen geleden nog de rug had toegekeerd, was beter terrein. Door de sneeuw gingen bomen zwart lijken. Verstoppen was dan geen moeite meer. De reu zijn oren stonden vooruit gericht om geluid op te vangen uit de omgeving, al was er bijna niets te horen. Winter bracht altijd een kille stilte mee. Een veranderlijke stilte.
Zijn ogen vonden kleine poot afdrukken in de sneeuw. Bijna wolven poten maar dan kleiner. De zwarte reu zuchtte. Vossen, die rot beesten die altijd over de vlaktes dartelen als jonge herten. Kyran haatte vossen vanaf dat hij de roedel had verlaten. Ze zaten hem vaak genoeg dwars en stalen zijn voedsel. Ze mochten blij zijn dat ze zo wendbaar waren anders had hij hun kelen al lang doorgebeten. De wolf hief zijn hoofd ietwat en zag in de verte een vos door de sneeuw stuiven. De rode vos nam snelheid terug nadat het iets had gezien en er met gespitste oren naar keek. Kyran haalde een wenkbrauw omhoog bij het zien van nog een rood/oranje bolletje vacht. Een verzameling van twee vossen. Nieuw. De zwarte reu liet zijn hoofd weer zakken zoals bij een jacht en begon rustig te draven naar de vossen. Zijn snelheid nam toe totdat hij vanuit het drafje was overgegaan op gewoon rennen en de kleine vossen gedaantes, groter werden.

Ze kon de angst van het konijn al proeven, elk brok aarde dat ze wegwierp met haar krachtige graafpoten bracht haar dichterbij haar prooi. De spanning liep hoog op en compleet gefocust op haar volgende maaltijd had ze niet eens door dat het tweede vosje was verschenen. Haar staart maakte enthousiaste zwiepbewegingen en gericht bracht ze haar slanke kop naar binnen om het knaagdier vervolgens uit het uitgegraven hol te slepen en een einde te maken aan diens leven. "Wat ben je eigenlijk aan het doen?"
Trots op haar vangst merkte ze toen op dat de vossengeur sterker was geworden, en wanneer ze zich omdraaide zag Claire een wat kleinere vrouwtjesvos zitten. Het zag er niet nog niet volwassen uit, wat Claire deels constateerde uit het feit dat zijzelf groter was dan het soortgenootje tegenover haar. Met een simpele beweging van haar kaak liet ze het konijntje vallen in de sneeuw. "Ik jaag." Sprak ze kortaf toen ze haar lippen had afgelikt. Ondanks de betweterige en ietwat botte klank in haar stem was het duidelijk dat ze haar woorden vriendelijk bedoelde, zelfs met enige interesse.
Een klein schokje ging door haar lichaam heen wanneer een onfijne geur haar neusvleugels prikkelde. Wolf. Met een houterige beweging draaide ze haar kop en zag hoe het zwarte gestalte toenam in snelheid. Haar zwartgeblakerde oren richtten zich plat opzij en Claire zette haar dikke, roodoranje pels op. Haar ogen vernauwden zich. Wolven waren vervelende beesten, maar aangezien ze meesten iets van twee keer zo groot als de doorsnee vos werden, zou Claire nooit terug kunnen vechten.

Kyran nam weer wat snelheid terug tot hij stilstond voor de kleinste vos. 'Niet verwacht twee vosjes bij elkaar te zien,' Sprak hij terwijl een grijns op zijn zwarte gezicht verscheen. De vertoning van de twee vossen maakte hem niet bang. De reu was in het voordeel kwa grote, maar de vossen hadden weer het voordeel van hun kleine scherpe tanden. Hij ging zitten op de grond en vouwde zijn zwarte staart langs hem op. De laatste dagen was er niet bepaalt iets "leuks" gebeurt. Dagen alleen over de vlakte en de bossen zwerven werdt langzamerhand nogal saai. Ietwat verveelt haalde hij met zijn poot uit naar de kleine vos zodat ze om zou vallen tegen de grond. Het deed hem plezier om te zien en te voelen hoe makkelijk het kon zijn om zo'n klein wezen tegen de grond te duwen, al kon het door de lucht gooien leuker zijn. Kyran hief zich weer op zijn vier poten en liep een klein rondje om de vossen heen om ze beter te bekijken. Het waren gewoon doorsnee vossen. Rode vacht, zwarte pootjes, witte buik, niets nieuws.
De zwarte reu ging weer voor de vossen zitten. 'Zo, wat doen jullie hier?' vroeg hij nogal ongeïnteresseerd. Echt belangstelling had hij niet voor de dieren. Eigenlijk kon hij beter opstaan en weer weglopen. Er was toch niets aan als je prooi maar stilstond en totaal niets deed.
Kyran Haalde opnieuw uit naar de vos voor hem, maar dit keer harder zodat hij bijna een van haar poten brak. Ergens bleef dit leuk. Het maakte zelfs niet uit of hij werdt gebeten door een van deze wezentjes.

Faal post :')
Ik wist niet zo goed wat ik moest doen

EDIT Kahjira: Probeer niet te godmoden Kyran, je mag niet bepalen of je andermans poten bijna breekt. ;)