Het was een vroege ochtend. De zon was net aan het aardoppervlak verschenen en bescheen de douwdruppels. Langzamerhand werden de vogels wakker en begonnen hun ochtendliedjes te fluiten. Ookal was het erg vroeg in de ochtend, voor Zen leek het net middag. Ze was erg vroeg wakker geworden en draafde nu op een rustige pas. Ze was niet zeker waar ze naar toe moest gaan. Ze wist zelfs niet zeker of dit de goede plek was. Zen was opzoek naar haar broer en beste vriendin. Maar tot nu toe was er geen spoor van de twee te vinden. Ze stopte even bij een kleine plas water en dronk wat. Dat luchte erg op! Eten zou straks wel komen. Eerst moest ze de twee vinden. En zoniet, dan zou ze een spoor van de twee vinden. Dat was haar doel van vandaag. Het zou moeilijk worden, want ze was niet zeker of ze hier zouden zijn. Zen zuchtte even diep, keek om zich heen en besloot toch maar door te lopen. Misschien zou ze andere wolven tegenkomen? Ookal was Zen niet echt een groepsdier, op dit moment kon ze gezelschap goed gebruiken. Ze was al dagen alleen en ze begon een gesprek met anderen te missen. Ze schudde haar kop, en vervolgde haar reis.

Lui opende Sucic zijn blauwen ogen. Erg lang had hij niet geslapen, maar was toch goed uitgerust. De witte reu sliep altijd onregelmatig. De ene keer overdag en de andere keer 's nachts. Dan konden andere roofdieren of wolven geen patroon vinden en je in je slaap verrassen. De wolf sloot zijn ogen en gaapte breed uit waarbij zijn scherpe witte tanden zichtbaar werden. Het was een gebruikelijke ritueel. Wakker worden, ogen open, gapen, opstaan en wegwezen. Geen getreuzel of gehang. Sucic hees zichzelf op zijn poten en keek de omgeving rond. Een kleine windje deed takken schudden, maar buiten dat en de kou, was het een mooie ochtend. Zijn blauwen ogen vielen uiteindelijk op een witte wolvin die langs kwam lopen. Ergens had hij het idee deze wolvin eerder ontmoet te hebben. Een klein glimlachje verscheen op zijn snuit en hij zette zijn benen in beweging. 'Op doortocht?' Vroeg Sucic en stapte voor de wolvin om deze tegen te houden. Zijn vermoedens waren juist. Hij was deze wolvin eerder tegen gekomen. 'Zen, was het toch?' vroeg hij kalm en ging rustig zitten op de grond met zijn staart langs hem op. Gezellig om een oude bekende tegen te komen.

Afgerafeld einde,
Had niet heel veel inspiratie

Erg lang hoefde Zen niet te wachten op gezelschap. Nog geen minuut later versperde een witte reu haar de weg. 'Op doortocht?' De reu was ongeveer 1 à 2 jaar ouder als haar, en Zen had het gevoel dat ze hem ergens van kende. 'Zen was het toch?' vervolgde hij. Zen bekeek hem van top tot teen. Waar kende ze deze wolf van? 'Dat klopt, mijn naam is Zen.' Plotseling wist ze hoe hij heette. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Sucic?' Haar staart begon een beetje te zwaaien. 'Wat leuk je weer eens te zien.' Ze grinnikte even. Het was goed een oude bekende te zien. En tenslotte kende hij Delilah en Sacoor. 'Nouja, doortocht. Meer een zoektocht.' Zei ze op een kalme toon. 'Ik ben opzoek naar Sacoor en Delilah. Heb jij ze misschien gezien?' Haar stem klonk hoopvol. Als iemand het kon weten, was hij het wel! Zen hield haar kop wat schuin, wachtend op antwoord.

In een constant drafje maakt Elijah zich voort. Zijn oren waren scherp gespitst en zijn ogen scanden alles om hem heen zo goed mogelijk af. Dit gebied was hem vertrouwd, hij was hier al een paar maanden en had het gebied eigen gemaakt. Tot een paar dagen geleden, toen hij een paar keer achter elkaar gehuil hoorde van wolven die hij niet herkende. Dit kon ernstig nieuws voor hem zijn aangezien hij dan voor zijn territorium zou moeten vechten, maar dat lag ook aan zijn tegenstanders natuurlijk. Van nature was hij niet erg slecht, hij was in een neutrale roedel geboren. Hij had een vrolijk leven geleden tot nu toe en dat wilde hij zo houden. Desnoods zou hij zijn allerslechtste kant naar voren schuiven.
Zorgvuldig liet hij zijn neus vlak boven de grond glijden terwijl hij wild begon te snuiven. Er was hier iemand anders geweest, no doubt. Hij dacht na maar de geur deed geen lampje bij hem branden. Hij zou er achter moeten komen of deze wolven een bedreiging voor hem zouden kunnen zijn. Voorzichtig en zachtjes droegen zijn zwarte poten hem voort. Hij was kleiner dan de meeste wolven maar zijn bouw was zeker goed. Hij had goed kunnen trainen. Plotseling ging zijn aandacht naar twee witte gedaantes die voor hem verschenen. De een leek sowieso ouder zijn hij maar de ander kon even oud zijn. Hij was slecht in leeftijd gokken. Ze waren aan het praten en leken elkaar wel te kennen. Hij kon niet goed horen wat ze zeiden maar wel kon hij wat namen horen. Deze herkende hij totaal niet. Toen besloot hij toch naar ze toe te gaan. Staart laag, oren ietsjes naar achteren. 'What's up?' waren de woorden die uit zijn bek kwamen. Hij was niet zo'n prater wat misschien ook wel goed was. Alleen als hij echt geïnteresseerd was liet hij de woorden pas echt komen. Maar dat was nu nog niet helemaal het geval.

Sucic wierp een knikje naar Zen en gooide en nog een klein, kort glimlachje achteraan. De laatste keer dat hij haar zag kon hij niet meer zo goed herinneren. Hoeveel tijd er tussen had gezeten was ook nogal onduidelijk. Sucic was niet zo op kleine dingen gericht in het verleden. Gewoon kop omhoog en naar de volgende dag gaan. Waarom nog doorgaan over gisteren. 'Naar wie ben je op zoek?' sprak hij kalm en ging weer op zijn vier poten staan. Tuurlijk, ze was opzoek naar Sacoor en Delilah, waarom had hij dat nog niet meteen door? Zou ze eigenlijk al op de hoogte zijn van het nieuws? Of was ze al lang bij hen weg? Vragen zouden nog wel eens beantwoord worden, ooit. 'Ik heb Sacoor nog gezien in ML, maar of hij ook hier is..' De witte reu keer even om zich heen. Weer een nieuw gebied in kort tijd. Alles zag er weer anders uit en dat betekend meer te ontdekken. Sucic hielt ervan om nieuwe plekken te zien. Dan zag je weer wat anders van de wereld. De meeste wolven bleven lange tijden op een plek of sloten zich aan bij roedels. Na al die jaren was het zeker dat een roedelleven niets voor hem was. Om de een of andere reden was hij dan ongelukkig.
De wolf werd uit zijn gedachten getrokken toen er een zwarte reu aan kwam lopen. Zeker twee jaar jonger dan hij zelf was. Hij sprak wat, maar Sucic ad er niets op terug te zeggen. Inplaats daarvan keer hij het reutje even aan. Zolang de wolf geen bedreiging vormde, was hij welkom. Sucic liet zijn blik weer naar Zen glijden en vervolgde het gesprek. 'Nog wat gebeurt terwijl je alleen was?' Ze was, als ze opzoek was naar Delilah en Sacoor, waarschijnlijk alleen en hij werdt wel nieuwsgierig naar wat er gebeurt was en wanneer.

Ok mijn einde is altijd zo inspiratieloos

'Ik heb Sacoor nog gezien in ML, maar of hij ook hier is..' Was het antwoord van Sucic. Zen knikte even kort. Dat was tenminste iets! ML was waarschijnlijk het gebied waar Sacoor en Delilah heen waren getrokken op het moment dat Zen naar hun oude roedel was gegaan. Maar blijkbaar was Sacoor in zijn eentje. Waar was Delilah? Op dat moment kwam er een zwarte reu aanlopen. Zijn staart stond laag en zijn oren waren wat naar achteren gebogen. Zen had vroeger altijd problemen als het ging om ontmoetingen met vreemde wolven. Ze zei altijd de verkeerde dingen en raakte daardoor vaak in de problemen. Ze was al flink vooruit gegaan, maar nog steeds liep het niet helemaal lekker. 'Wat`s up?' Zei hij vervolgens. Zen keek even snel naar Sucic. Hij zei niets en keek hem even kort aan. Vervolgens viel zijn blik weer op Zen. Zen zelf bleef de zwarte reu wat langer aankijken. Ze wist niet helemaal wat ze ervan moest denken. 'Nog wat gebeurt toen je alleen was?' vroeg Sucic, en zorgde er op die manier weer voor dat Zen`s aandacht bij hem lag. Zen schudde haar kop. 'Niet echt. Na een tijdje bij onze oude roedel te hebben gewoond, begon ik Sacoor en Delilah toch weer te missen.' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Dus vandaar dat ik weer ben teruggekomen.' Ze keek Sucic even aan en liet haar blik daarna even op de vreemde reu vallen. 'Eerst ben ik naar ML gegaan, logisch want dat was de plek waar ze heen gingen toen ik vertrok.' Ondertussen ging ze rustig zitten. 'Maar omdat ik ze daar niet kon vinden, ook niet na het gevraagd te hebben ben ik maar doorgereisd. Vandaar.' Zen likte haar lippen even kort. Ze waren wat droog geworden. Toen draaide ze haar kop in de richting van de zwarte reu. Haar ogen gleden aftastend langs zijn lichaam. Ze bekeek hem eens goed. 'Hey.' Zei ze uiteindelijk. 'En wie ben jij?'