Het was allemaal zo raar gelopen. Uren waren dagen geworden, dagen werden weken. De tijd tikte zo langzaam voorbij, als in een film die vertraagd afgespoeld werd, op slow motion. Het had de teef geïrriteerd, maar ze had er niks aan kunnen veranderen en had het uiteindelijk geaccepteerd. Eenzaamheid was haar naaste geworden, verbittering haar bondgenoot.
Ergens voelde het goed om alleen te leen. Met niemand rekening te hoeven houden, niemand te hoeven vertrouwen. Ze had de dagen lui doorgebracht met haar grootste hobbies; luieren en rondstruinen, opzoek naar een willekeurig valleiwolfje om zich mee te amuseren. Af en toe nam ze de moeite voor een snelle, simpele jacht: tenslotte was eten ook een grote hobby van haar.
Azeira rolde zich traag op haar zij. Het was een koude, winderige avond en de groot gebouwde teef staarde verveeld voor zoh uit. Op de plek waar haar vacht de grond geraakt had, had opgedroogd modder en zand zich gevestigd. Het was nu donker, daar zou ze morgen wel wat aan doen.. Misschien.
Het gevoel van een tweede aanwezigheid drong tot haar door. Ze hief haar kop op. Het weinige licht deed haar ogen ietwat spookachtig oplichten. Ze plaatste haar poten onder zich en kwam langzaam overeind, waakzaam. "Wie is daar..?" mompelde ze, nog lichtelijk slaperig.