Met trage stappen liep de grote reu rond. Het was nu definitief, zijn leven was voorbij! Hij was iedereen kwijt.. Delilah en hij hadden besloten gewoon vrienden te blijven, hij was daar eigenlijk niet zo tevreden mee, maar het was niet anders. De pups waren alle twee oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Isil, tja wat kon hij daarvan zeggen? Diabolus en Umbra waren bij de roedel. Solis was ook ergens anders,de laatste keer dat hij haar had gezien was ze met Umbra, Zen en Diabolus naar de roedel gegaan maar hij wist toen al dat ze daar nooit lang zou kunnen blijven. Zen was hier ergens maar waar? Hij liet een luide zucht horen en schudde zijn kop. Dan was er ook nog het nieuws.. Dat wat hij dan wel pas een paar dagen wist maar het had hem kapot gemaakt. De wonden deden nu minder pijn maar bij elke stap die hij zetten voelde hij ze. De wond in zijn voorpoot, die Delilah had gemaakt tijdens een gevecht, de wond op zijn rug die Jerome had gemaakt en de kras naast zijn rechteroog, dat nu al bijna verandert was in een lelijk litteken. Maar het ergst van alles was de pijn die het teweeg bracht om zoveel kwijt te zijn. Hij.. Hij was letterlijk alles kwijt wat hij lief had. Hij gromde hard toen hij besefte dat hij niet meer had wat hem het meest had dwars gezeten maar waar hij ook het meest van had gehouden. Hij keek rond. Dit zou een geweldige plek zijn. Hij glimlachte even en schudde zijn hoofd. Of hij haar zou vinden of niet, Zen zou weten wat hij wist. Ze zou weten wat er was gebeurt! Ze zou het niet makkelijk vinden maar het was niet anders. De wereld was niet meer dat fijne thuis wat ze hadden bekent. Het was een hel geworden! Tenminste voor Sacoor. Hij huilde een zuivere huil. Onverstaanbaar voor de meeste wolven maar Zen kon het verstaan, dat was gewoon een feit! Het was meer een oproep dan wat anders. Sacoor herhaalde de huil drie keer en keek toen naar de grond. Hij snoof de geur op van een maar al te bekende geur en zijn ogenwaren ineens stijf open toen hij besefte dat Zen in de beurt was.

[tikkeltje flut]

sorry voor late reactie!!



Het was een lange dag geweest. Zen was op zoek naar een plekje voor de nacht. Haar voetzooltjes deden wat pijn en bonsden. In de tijd hiervoor had Zen wel geleerd niet op te geven. Ookal had je ergens last, ermee kappen was geen optie. Je moest door. En zo was het hier ook het geval. Zen had de roedel verlaten en was opzoek gegaan naar haar beste vriendin Delilah en haar broer Sacoor. Het voelde fijn om weer bij haar oude roedel te zijn, maar na een tijdje begon ze de twee toch weer te missen. De twee waren een deel van haar leven geworden. Een gróót deel! Ze had veel met de twee meegemaakt. En Zen beschouden hun twee ook als haar twee beste vrienden. Als eerste was ze naar ML gegaan. Dat was tenminste de plek waar ze de twee voor het laatst gezien had. Maar helaas, hier waren ze niet. Uiteindelijk was Zen hier beland. Het was een erg mooie plek, met veel verschillende gebieden en landschappen. Ze zou zich er wel thuis voelen, althans, als ze Sacoor en Delilah had gevonden. Zonder de twee was nergens een echt thuis. Zen was hier nu zo`n twee dagen. Echt een spoor van waar ze waren had ze nog neit gevonden, maar wel had iemand gezegd dat ze een wolf zoals Sacoor had gezien. Ze wist het niet zeker, maar hij leek er wel op. Dat gaf Zen weer wat hoop. Maar nu was het ook voor haar tijd om even te rusten. Morgen zou ze wel weer verder zoeken. Maar toen, plots, hoorde ze een luide, zuivere huil. Zen spitste haar oren. Ze kende deze stem! Het was die van Sacoor! Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Zou het hem echt zijn? Zen stak haar neus in de lucht en rook. Die geur. Hij was niet helemaal hetzelfde meer als toen ze hem voor het laatst zag, maar ze herkende hem wel. Dit moest Sacoor zijn! Zen rook nog eens goed. Hij was niet ver vandaan. Zen twijfelde geen moment en versnelde haar pas. Zo snel als ze kon rende ze in de richting van de geur, van haar broer. In de verte verscheen een stip, die verandere in een vlek. Het werd een figuur en tenslotte nam het de vorm van haar broer aan. 'Sacoor!' Riep Zen vrolijk uit. Ze trapte op de noodrem en stond plots voor zijn neus. 'Goeiavond!' Haar ogen schitterde. Ze had haar broer weer gevonden.

Hij grijnsde toen hij de witte gedaante op hem af zag stormen en al hoorde roepen: 'Sacoor!' ze klonk vrolijk. Het zou wreed zijn meteen het nieuws te vertellen.. Zijn zus stopte net op het juiste moment en zei opgewekt: 'Goeiavond!' Sacoor lachte en gaf zijn zus een likje over haar snuit. 'Lang niet gezien.' hij keek even naar de grond om de teleur stelling in zijn ogen te verbergen. Hij was dolgelukkig dat hij zijn zusje had gevonden maar hij voelde zich schuldig als hij nadacht over het nieuws wat hij haar zou moeten vertellen. Hij tilde zijn kop weer op en keek zijn zus is aandachtig aan. Ze zag er moe uit: 'Drukke dag achter de rug?' hij glimlachte en ging zelf zitten om Zen te laten weten dat ze mocht gaan liggen of zitten als ze dat fijn vond. Hij schudde zijn kop en zei grijnzend: 'Je bent tante Zen.' hij had zoveel te vertellen en het leek hem beter om meteen maar het goede nieuws te doen, het slechte nieuws wilde hij zo lang mogelijk uitstellen: 'Twee teefjes, Malisa en Zoë.' bij de gedachte aan de twee wolvinnen moest hij denken aan Delilah. Hij wende zijn blik iets af en toen hij Zen weer aankeek was er iets veranderd in zijn ogen. Een soort van haat. Hij keek naar zijn rechter voorpoot en zuchtte diep. 'Heb jij Delilah nog gesproken zins de.. Ramp..' hij wilde het wel anders zeggen maar het kwam gewoon niet anders uit zijn mond. Misschien was Zen er al van bewust wat er tussen hem en Delilah gebeurt was... Hij ging iets verzitten en zei zacht: 'Hoe was het bij de roedel? Heb je mam nog gezien?' Zen wist dat Sacoor zijn vader alles behalve mocht. Sacoor sloot zijn ogen even en concentreerde zich op de ijzige wind die langs zijn vacht streek. Het litteken bij zijn rechteroog werd zichtbaar en meteen draaide Scoor zijn kop om te voorkomen dat Zen het zou zien. De laatste keer dat hij Zen had gezien was hij anders geweest. Meer zichzelf. Sacoor was zichzelf simpel weg kwijt. In de afgelopen maanden was zijn leven ingestort en was er niks meer van over gebleven.Hij zuchtte diep. Als Zen hun moeder had gezien dan wist ze vast ook over hun vader. Dan zou het een stuk makkelijker zijn het te vertellen. Toen Zen uitgesproken was keek Sacoor haar met bezorgde ogen aan. 'Zen, dit ga je niet leuk vinden om te horen. Ik vertel het eerlijk gezegd ook niet graag. Vader is dood..' hij wilde eerst weten hoe zijn zus op dat nieuws zou reageren voor hij de rest zou vertellen. Het feit dat er meer aan de hand was, was voor beide al duidelijk genoeg.

[Geeft niet]