Met trage pasjes liep de witte pup over de sneeuw heen. Een koude windvlaag maakte het haar bijna onmogelijk door te lopen. De jonge pup keek boos omhoog en liet een kleien grom horen. Ze had het zo ontzettend gehad met dit weer. Waarom moest ze dan ook altijd naar de koudste plekken gaan? O ja, daar viel ze het minst op.. De pup zetten haar pootjes iets steviger in de sneeuw en ze trilde een beetje bij de tweede windvlaag. Ze dacht terug aan haar ouders, ze had het overleefd maar was dat het waard? Ze wist dat als ze zo door ging en telkens de koudste plekken van Feralis opzocht ze letterlijk zou omkomen van de kou en honger. De pup kon niet eens jagen en bessen waren nou niet bepaald haar favo snacks. Ze schudde haar kopje langzaam en zetten een stap in de koude sneeuw. Ze kwam erachter dat het wel mee viel qua kou, voor nu dan. De tweede stap en een derde. De witte pup kwam steeds verder vooruit. Op dit moment was ze in haar voordeel. Ze was lastig te zien, al liet ze een vrij sterk geur spoor achter. De pup stopte even en keek weer rond. Op de een of andere manier was ze ervan bewust dat er elk moment iemand uit de bosjes kon springen en haar kon verwonden. De ervaringen met mensen hadden haar leven veranderd. Pijnlijk veranderd. Ondanks dat ze het bleef ontkennen wist ze dat haar ouder, nee iedereen die ze kende, dood was... Dood en nog een dood. De pup snoof even in de lucht en begon weer te lopen. Ze lachte zachtjes toen ze een klein konijntje snel zag wegspringen. Waar waren die beesten bang voor? Ze kon niet eens jagen! Ze zuchtte en versnelde haar pas iets. Haar gedachte verzonken en haar gevoelens stapelde zich op. Alles was veranderd. Waarom bleef dat maar door haar hoofd heen spoken? Het was voorbij! Iedereen was dood! Waarom bleef ze in het verleden hangen. De pup bedacht zich ineens dat als ze zo door zou gaan ze binnen de kortste keren haar ouders achterna zou gaan. Ze zuchtte nog eens en schudde opnieuw haar kopje heen en weer. Ze kneep haar oogjes even dicht en opende ze weer met een ruk. Haar poten zetten ze nog steviger in de sneeuw en met een beetje tegenzin begon ze weer te lopen. Ze ging steeds sneller tot ze bijna aan het rennen was. Ze genoot van de- ijskoude- wind die langs haar vacht vloog. Ze stopte ineens toen ze een vreemde geur rook. Wolf! Ze draaide een rondje en liet haar kop iets zakken waarop ze langzaam vroeg: 'Wie is daar?' de pup was voor niemand bang. Wat haar al vaak in de problemen had gebracht en zelf een keer bijna het leven had gekost. Toch bleef ze koppig en trouw aan haar karakter.

[wow.. Ik wist niet dat ik nog zoveel inspi had..]

De lente was in aantocht. Delilah kon het ruiken. De wolvin verheugde zich er erg op. Ze had een hekel aan de winter. Het was koud en nat. De wolvin hield daar niet van.
Delilah versnelde haar pas. Ze speurde de omgeving af naar een eventuele prooi. Ze had namelijk honger. Drie dagen geleden had ze voor het laatst gegeten. De honger begon nu toch echt te knagen en omdat ze dolgraag van het gevoel af wou, moest ze gaan jagen. Delilah was in het voordeel, omdat ze een uitstekende jager was. Delilah draafde verder, nog steeds op zoek naar een hert. Van die gedachte liep het water in haar mond. Ze dacht aan hoe ze haar vlijmscherpe tanden in de hals van het hert boorde. Hoe ze de slagader doorbeet en het leven langzaam uit het hert zou wegsijpelen. Opeens vingen Delilahs oren een geluid op. Het leek op een pup die door de sneeuw liep. Zou het Isil zijn? Delilah wist dat haar gedachten altijd naar haar pleegpup afdwaalde als ze een pup hoorde of zag. Ze had Isil al maanden niet meer gezien. Isil was bij haar weggelopen. De reden daarvan wist ze niet. Of Isil nog in leven was? Daar twijfelde Delilah geen moment aan. Isil was sterk en koppig. Die zou het zelfs in de meest beroerde situatie nog wel overleven. Nee, er was geen twijfel aan of Isil nog wel in leven was of niet.
Delilah twijfelde er aan of het wel slim was om het geluid van de pup te volgen. Ze wist van zichzelf al dat ze weer moedergevoelens zou krijgen. Dat kreeg ze bij iedere pup die ze tegenkwam. Haar moedergevoelens waren sterker geworden toen ze zelf pups kreeg. Die waren inmiddels oud genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. Delilah stak haar snuit in de lucht en ving inderdaad de geur van een pup op. De wolvin versnelde haar pas. Een sneeuwwitte pup kwam in beeld. Ze was zo wit dat ze amper zichtbaar was. 'Wie is daar?' antwoordde de witte pup. Delilah keek met haar blauwe ogen naar de pup. 'Ik doe je geen kwaad.' zei Delilah op een zachte toon. 'Wie ben jij?' vroeg de wildkleurige wolvin aan de witte pup. Ze wachtte af wat er ging gebeuren.

[flut en vaag]

'Ik doe je geen kwaad.' zei een wolvin die uit de bosjes kwam. Het klonk zacht en Latet wist niet zeker of ze de teef moest vertrouwen. Ze ging rechtop staan en hield haar kopje iets scheef. 'Wie ben jij?' Latet schudde haar kopje maar zei niks. Als deze wolvin haar naam niet gaf, zou Latet geen kik geven. Ze bekeek de teef is goed. Ze had een prachtige vacht en haar ogen waren prachtig blauw. Latet wende haar blik af en slikte even waarna ze bot zei: 'Jij eerst.' Latet dacht ongetwijfeld aan vroeger. Hoe ze de zelfde vraag had aan moeten horen door de vele wolven die haar alleen tegen gekomen waren. Ze draaide zich iets om en sloot haar ogen, tilde haar kop iets op en begon zacht haar kopje te schudden. Ze wilde weten hoe de teef zou reageren op die ijdelheid. Latet was niet ijdel, oké soms wel, maar over het algemeen niet. Ze voelde zich wel een beter dan andere, maar wie had dat nou niet? Haar oren waren volledig gericht op de vreemde wolvin. Zolang ze haar ogen niet had, zou ze haar oren moeten gebruiken. Ze likte even haar mond af toen ze de geur van vlees rook. Haar ogen vlogen open en keken zoekend de omgeving rond. Haar buikje rammelde zacht en haar oogjes keken hongerig over de witte grond. Ze liet haar kopje hangen en zuchtte diep. Ze had al een tijdje niks gegeten. En dat zou ook niet snel gebeuren als ze hier bleef, bessen waren hier niet en zelfs als die er waren zou ze niet lang meer leven. Ze begon zacht te grommen en keek de wolvin bedroeft aan. Ze hoopte dat zij misschien een idee had.

[sorry voor de late reactie en de flut post..]