Kalm staarde de grijzige teef naar de donkere, borrelende massa dat zich langs haar voorpoten bewoog. Het water was ijskoud, maar gek genoeg stoorde haar dat niet. Het voelde verkoelend aan en, ondanks dat ze niet gewend was aan kou en er een behoorlijke haat voor koesterde, haalde de ijzige kou haar nu van gedachten die ze probeerde te megeren.
Azeira, liggend langs de waterkant, onderdrukte een nieuwe opkomende golf van woede. De laatste tijd leidde ze aan ernstig slaaptekort, terwijl slapen één van haar favoriete hobbies was. Dit maakte haar prikkelbaarder dan ooit, en de helderbruine ogen van de jongwolvin stonden geërgerd.
Een zucht verliet haar opengesperde muil. Haar adem veranderde in een ademwolkje dat langzaam weer verdween. Het was ijskoud - in elk geval voor haar gevoel. De wolvin kwam overeind, met haar rug naar het water gekeerd liet ze zich door haar poten zakken. Vervolgens begon ze traag haar poten droog te likken, die gevoelloos waren dopr de kou.
Toen een tweede aanwezigheid haar aandacht trok, hief ze traag haar kop weer op. Emotieloos keek Azeira de onbekende aan, wachted op wat komen zou. Op het moment weigerde ze in elk geval overeind te komen.