Met trage passen liep de jonge teef langs de watervallen. Alles deed pijn. Haar poten staken en haar kop was lood zwaar. Ze voelde zich eenzaam en ze miste de plezier die ze had als pup. De harde wind die blies liet haar oude littekens vrijwel constant zien. Een herinnering aan een tijd waar wolven nog voor haar klaar stonden en haar verdedigde.. Met hun leven. Het had haar pleeg moeder bijna het leven gekost toen ze Isil wilde helpen... De gedachtes aan die tijd staken als mes steken. Ze stopte en draaide haar kop zodat ze naar de watervallen kon kijken. Een traan viel langs haar bruine snuit naar beneden en lande op de grond. Ze schudde haar kop en een luide grom was te horen. De laatste keer dat ze gehuild was was toen ze een goede vriend zag sterven. En dat was al meer dan een half jaar geleden. Ze had al die tijd alleen moeten leven. Er waren wolven geweest die haar hielpen maar veel had ze niet aan ze gehad. Ze had zich altijd alleen en verlaten gevoeld. Deels was dat haar eigen fout, de fout die ze was begaan toen ze weg ging bij haar pleeg ouders. Weg bij hen die haar nodig hadden en anders om. Ze wist zeker dat ze nu echt niet meer hoefde aan te komen van: "Sorry!" het was te laat! Alles had ze verpest! Isil draaide haar kop weer naar voren en versnelde haar pas. Waarom lukte het haar nooit zichzelf niet boos te maken? Ze snoof en stopte weer. Er was hier ergens een klein dier. Vreemd, ze zou hebben kunnen zweren dat ze de geur nooit eerder had geroken en de meeste dieren kende ze toch wel. Ze snoof de geur nog eens op en keek rond. Nee, ze herkende het wel maar kon het gewoon niet thuis brengen. Ze zuchtte en liep verder. Meestal zou ze hebben gezocht tot ze die rot beesten af had gemaakt, maar vandaag was anders. Ze was niet zichzelf! Ze keek naar de zon die onderging en deed haar ogen dicht. Het was hier prachtig. Ze wilde hier niet meer weg! Ze wist dat haar pleeg ouders hier ergens moesten zijn, er waren al genoeg andere geweest die ze hadden gezien en de geur was op sommige plekken duidelijk aanwezig. Eerst wilde ze niet naar ze zoeken, ze wilde ze haten, ze verafschuwen. Maar nu de natuur haar duidelijk maakte dat ze geen keus had... Was ze naar ze opzoek. Isil deed haar ogen weer open en zuchtte nogmaals. Ze begon weer te lopen. Ineens hoorde ze iets kraken achter zich. Met een ruk draaide de jonge wolvin zich om en staarde de bosjes in. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en ontbloten haar tanden. Ze snoof bijna onmerkbaar de geur op. Wat ze rook deed haar naar achter deinzen. Haar geel/bruine ogen groot van schrik: 'Delilah? Moeder?' Ondanks dat ze had gezworen Delilah nooit meer moeder te noemen, floepte het er uit. Delilah was en zou altijd haar moeder blijven!