dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ

Onderwerp: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ do jan 05, 2012 6:36 am

Eenzaamheid, één van de vreselijkste gevoelens die er bestonden. Al liep ze zelf al maanden in eenzaamheid rond, je leek er nooit echt aan te wennen. Dat gevoel knaagde. Ondanks de mengelmoes van vreselijke gevoelens die er door haar heen stroomden, had de jonge wolvin een brede glimlach op haar gezicht staan. Ze was zich heus wel bewust van alles dat ze had achter gelaten, en de rotzooi die ze meenam naar deze nieuwe plek, maar wat kon er misgaan? Niemand hier kende haar, ze zou haar vertrouwen niet zo makkelijk meer weggeven als voorheen. Haar vrienden zou ze zorgvuldig kiezen, en anders liep ze gewoon weer weg. Want daar bestond haar leven uit, weglopen van haar problemen. Weglopen van de wolven die haar in de steek hadden gelaten. Haar geelkleurige ogen keken rustig in het rond, en inspecteerden het gebied. Ze wist dat het veel groter dan dit zou zijn, maar tot nu to had ze alleen zand en dorre grond gezien. Na uren doorlopen was ze toch eindelijk bij een oase aangekomen, omringd door wat langer gras. Eigenlijk had ze verwacht dat hier wel wat prooidieren te vinden zouden zijn, het was zo'n beetje de enige vruchtbare plek in deze dode streek, maar geen beest was hier te vinden. De kleine, donkere gedaante waande zich naar de kleine poel en stak haar snuit erin. Het was niet diep, er was niet veel water en heel goed smaakte het ook niet. Het was aan de lauwe kant, ja, fris was anders. Maar ze deed het ermee, tenslotte had ze al uren niet gedronken, en die uitdroging begon langzaam haar tol te eisen. Rustig nam ze een aantal slokken, tot ze door een geur op de hoogte werd gebracht van het bijzijn van een andere wolf. Haar oren spitsten zich rustig, terwijl ze rustig door bleef drinken. Het maakte haar niet uit wat of wie eraan kwam, ze had toch niets te verliezen.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ do jan 05, 2012 7:42 am

Alsof er een klein mannetje op zijn rug zat die hem bestuurde, zo liep hij er rond. Zonder enig idee te hebben van waar hij nu was, wat hij deed en waar hij heen ging. Niet eens in gedachten verzonken, nadenkend over iets wat er door hem heen ging. Maar zelfs dat was niet het geval. Misschien was ergens over piekeren nog erger dan een leegte in je gedachtes te hebben. Niet na kunnen denken omdat er niks te overdenken valt. Want wat had hij nog? Niks. Hij kende niemand. Tenminste niemand waarvan hij nog wist dat diegene leefde of waar diegene was. Zijn moeder was gestorven en was altijd alleen geweest op een paar andere wolven na die hij alleen van geur en uiterlijk kende. Verder had je dan nog zijn siblings. Zijn twee jongere zusjes… Hij was ze kwijt. Het gaf hem het gevoel dat hij niet goed genoeg was geweest. Dat hij niet goed zijn best gedaan had om met zijn zusjes te kunnen overleven. Op zijn zusjes en zijn moeder na had hij niemand. Misschien zijn vader. De schoft die zijn moeder verliet omdat hij haar niet wilde. Dat had hij ook eerder kunnen bedenken… Ooit had hij er in geloofd om zijn vader te vergeven en hem weer op te zoeken en te smeken dat hij voor hem wilde zorgen maar dat idee heeft hij uit zijn hoofd weten te krijgen. Na veel nadenken is hij erachter gekomen dat het misschien wel het domste was wat hij had kunnen doen. Als hij zijn vader nu zou tegenkomen zou maakte hij hem het liefst af. Ook al wist hij maar al te best dat hij vast niet tegen zijn vader op kon. Hij liet zijn hoofd hangen terwijl hij over een uitgestrekte vlakte liep. Zijn tong voelde krukdroog aan net alsof er allemaal zand aan kleefde. Hij merkte dat hij hijgde van hitte die er heerste en verlangde naar koel water en een plek om uit te rusten alhoewel hij dat niet graag toegaf. Hij hief zijn hoofd en bespeurde de omgeving. Achterhem waren alleen zijn voetafdrukken in het mulle zand te zien en verder was er weinig te bekennen. Wel waren er in de verte wat bergen. Hij gokte erop dat hij daar meer kans had om iets vochtigs te vinden. Je wist maar nooit wat er achter die bergen verscholen zat. In een slungelig drafpasje liep hij richting de steile rotsen. Die een soort van middelpunt van het gebied waren. Maar tevergeefs lach er geen spoortje van water of leven achter de rotsen. Hij ging op een rots staan waar hij misschien wat beter zicht zou hebben over het gebied. Terwijl hij zijn ogen iets dichtkneep voor het zand dat in zijn ogen kwam keek hij over het gebied heen. Hij dacht iets van een oase te bespeuren in de verte en hij twijfelde geen moment om ernaar toe te gaan. Met grote passen snelde hij zich naar het enige groenige puntje in deze levenloze omgeving. Hij bleef even staan toen hem opviel dat hij niet de enige was die wat wilde gaan drinken. Een wolvin van zijn leeftijd was bezig om wat van het water te drinken. Ze had een zwarte vacht en een slanke bouw. Hij liet zijn ogen weer van haar afglijden en ging zonder aandacht aan haar te besteden naar het water toe waar hij zijn tong in liet zakken en begon te drinken. Als ze wolvin problemen mee had dat hij bij haar in de buurt was dan was dat haar probleem. Hij had in ieder geval zijn doel bereikt, wat water drinken.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ do jan 05, 2012 10:28 am

Al was deze plek het best te beschrijven als verwaarloosd, verlaten of zelfs doods, nog had Rogue het gevoel dat ze bekeken werd. Dat er hier andere dieren aanwezig waren dan zij alleen. Maar dan nog, dat gevoel had ze altijd, en ze leek er maar niet vanaf te komen. Je zou kunnen zeggen dat je daar ook aan zou kunnen wennen. Wie wist. Zelf was ze nog niet eens zo gek lang op de hoogte van haar… aandoening? Toestand? Stoornis misschien zelfs? Het lag er maar net aan hoe je zoiets wilde noemen. In ieder geval, toen dat aan het licht was gekomen, had haar pleegmoeder niet geweten hoe snel ze van haar af moest komen. Over goede opvoeding gesproken. Toen alles nog in orde met haar leek te zijn, op haar verrotte verleden na dan, was Raven dol op haar geweest. Het was net alsof het haar bloedeigen moeder was geweest, ook omdat ze redelijk op elkaar leken qua vachtkleur en bouw. Toentertijd had ze nooit kunnen denken dat Raven haar in de steek zou laten, misschien zei je eigen gevoel van vertrouwen ook wel niet zoveel. Nou ja, helemaal in de steek gelaten had Raven haar niet. De stem van de wolvin ging nog constant door Rogue's hoofd heen, om haar eraan te herinneren wat voor uitschot ze was. 'Iemand moet het toch doen?' Gaan we weer. Rogue rolde even met haar ogen, het was één grote rotzooi daarboven. Constant had ze in haar kop hele discussie's met Raven's stem. Eigenlijk met zichzelf dus. 'Je moet wel erg geschift zijn om...' Rogue schudde wild met haar kop voordat Raven haar zin ook maar kon afmaken. Ze wilde het niet horen. Ze had zichzelf wel eens betrapt tijdens één van die discussies, ze begon langzaam tegen zichzelf te praten. Steeds harder, tot ze er zelf eindelijk achter kwam. Als iemand haar zo zou zien... 'Ze zouden wéten dat je gek bent.' Het was nog steeds moeilijk te geloven dat die stem van een wolvin was die eens zo aardig voor haar was. "Ze moesten eens weten wat voor bitch jij wel niet bent," mompelde Rogue zachtjes in zichzelf. "Wat voor een bìtch," herhaalde ze nogmaals, ze had echter niet door dat ze in die korte tijd al wat gezelschap had gekregen. Ze had het gevoel dat ze bekeken werd constant, hoe moest zij nou weten of het deze keer echt klopte of niet? Ze bekeek de reu vluchtig, haar ogen flitsten van het water in de oase naar de reu. Hij had een zwartgrijze vacht, hij was veel groter, breder en ook gespierder dan zij was. Waarschijnlijk dan zij ooit zou zijn. Het verbaasde haar ten eerste dat hij hier was. 'Het verbaast mij dat hij niet weggaat nu hij jou ziet.' Rogue trok grijnzend haar kop terug en likte gulzig haar lippen af. De reu kwam hier blijkbaar met hetzelfde doel als zij; wat water drinken. Hij negeerde haar, en even vroeg Rogue zich af of hij hier wel echt was, of of het gewoon weer een truc van haar gedachten was. Misschien was dat ook wel het geval. "Jij bent echt hier... Toch?" vroeg ze zachtjes aan de reu, ze wist niet eens zeker of hij haar zou horen. 'Goed zo, nu weet hij zeker dat je gestoord bent.' Ze slikte even, daar had Raven gelijk in. Maar ze kon toch niet meer terug, en wat was het ergste dat kon gebeuren?

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ do jan 05, 2012 10:46 am

Het was alsof hij even weg was van alles wat hem dwars zat. Alsof het koele water wat hij proefde in het water alle zorgen in zijn hoofd even wist weg te spoelen. Misschien werd hij zo onrustig juist omdat hij water nodig had gehad. Misschien was het ook zo dat je soms kon hallucineren in droge gebieden. Volgens mij had hij inderdaad ooit zoiets gehoord. Door de droogte kon je allemaal dingen gaan verzinnen en gaan denken die er helemaal niet zijn. Waardoor je jezelf helemaal gek maakt. Hij likte zijn lippen nog even af en keek naar het heldere water. De teef stond nog steeds een stukje van hem af. Vanuit zijn ooghoeken kon hij het niet laten om haar nauwlettend in de gaten te kunnen houden. Op dit moment wilde hij even geen enkele wolf vertrouwen. Het leek erop dat ze wat zij. Haar lippen bewogen sierlijk op en neer. Maar Zayn verstond het niet. Misschien hoefde hij het ook niet te weten en zou de wolvin straks omdraaien en weer vertrekken. Hij bekeek de wolvin nog eens goed. Ze was slank gebouwd maar deed zeker niet onder. Ze zou een prima jager kunnen zijn. Snel en wendbaar. Ze leek op het eerste hoog een beetje gefrustreerd maar dat kon hij ook verkeerd zien. Zayn was niet zo goed met gevoelens. Niet van een ander maar totaal niet van hemzelf. Hij slaakte even een zucht van opluchting. Hij had nu tenminste even gedronken. "Jij bent echt hier... Toch?" hoorde ze de wolvin zachtjes zeggen. Zayn keek even verbaasd op. Het was alsof hij niet zeker wist of ze het aan hem vroeg. Maar dat kon niet anders. Hij was de enige die nu bij haar in de buurt was. Hij zag haar toch? Hij stond vlak voor haar neus. Misschien was het wel dat ze aan het hallucineren was. Of dacht dat ze dat aan het doen was. Of ze was gewoon gek. Dat soort types had je ook nog. Die zichzelf helemaal gek maakten. Zwakke wolfjes. Hij trok even zijn wenkbrauw wat verbaasd omhoog. ”Wat denk jezelf?” zei hij met een plagerig stemmetje. Benieuwd naar hoe zij zou reageren. Misschien deed ze wel gewoon alsof, alhoewel dat onwaarschijnlijk was om te denken. ”Maak je geen zorgen. Ik wil het je wel laten voelen dat ik er echt ben,” grijnsde hij. Hij schudde even zijn hoofd en keek weer naar de oase. Weinig leven was hier. Maar wie wilde dan ook eerst door de woestijn lopen en daarna hier bij een klein stukje vruchtbaar gebied belanden met totaal niks. Je had hier geen prooidieren of je moest wel heel erg je best doen en veel ruimte was hier ook niet. Hij wendde zijn kop weer richting de wolvin. ”Wie ben je eigenlijk?” vroeg hij maar.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ do jan 05, 2012 11:53 am

Ze snoof even, die verbaasde blik die de reu haar gaf, kwam haar tot haar grote spijt uiterst bekend voor. Die blik die gewoon schreeuwde dat ze gek was, dat ze hulp moest gaan zoeken, zich moest laten checken, dat ze niet helemaal honderd procent was. Raven had haar zo langzaamaan steeds vaker die blik geschonken, en elke keer kreeg Rogue er een grotere hekel aan. Het haalde het kleine beetje ego dat ze nog had weer eens flink onderuit. Aan de andere kant begon het haar wel steeds minder te schelen want anderen van haar vonden. Er was toch geen mogelijkheid dat ze daar ooit iets aan zou kunnen veranderen.
"Wat denk jezelf?" antwoordde de reu, en Rogue wist niet wat ze ervan moest denken. Echt niet. Voor één seconde keek ze hem hulpeloos aan, waarna ze haar gezicht weer in de plooi duwde. Hij had niet echt beledigend noch vriendelijk geklonken. "Ik twijfel, ik twijfel," mompelde ze rustig, nog steeds niet op het topje van haar longen. "Maak je geen zorgen. Ik wil het je wel laten voelen dat ik er echt ben," ging hij verder. Ergens wist Rogue dat ze niet verder op dat commentaar in zou moeten gaan, zoals altijd waren die intenties er dan weer wel. Ze knikte even, haar blik verschoof opzij. Niet zozeer dat er echt iets te zien was, ze wilde gewoon persoonlijk oogcontact vermijden. Zulke dingen waren altijd ongemakkelijk bij gesprekken, psychose of niet. "Op wat voor manier zou dat dan zijn?" vroeg ze hem, onzeker of hij het serieus had bedoeld of niet. Sarcasme was nooit haar beste punt geweest. Alhoewel, als ze het begreep, kon ze de lol er wel van inzien. De reu vroeg vervolgens wie ze was. Wilde hij dan haar naam weten? Hopelijk voor hem zou hij daar genoegen mee nemen. "Mijn naam is Rogue," antwoordde ze schichtig. Een naam was handig, dat zeker, maar het vertelde echt niets over de wolf zelf. De reu wist nu haar naam, niet eens haar echte, ze had zichzelf lang geleden voorgenomen haar echte naam alleen aan vrienden te geven. Tot nu toe wist alleen Raven die nog. Een grote vergissing. Dan nog, een naam zij niets. Niets over waar ze vandaan kwam, haar karakter, haar problemen, helemaal niks. En toch wilde ze de zijne weten.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ vr jan 06, 2012 6:29 am

Ergens had hij langzamerhand het gevoel dat hij iets verkeerds had gezegd. Zoals hij dat misschien wel vaker deed. Opmerkingen die totaal nergens op sloegen. Zijn blik verschoof even naar de wolvin. Een zielig en hopeloos gevalletje, tenminste zo leek het voor hem op dit moment. Één van de zwakkere dieren. Hij had altijd in een strijd geleefd sinds de dood van zijn moeder. Al helemaal toen hij ook nog zijn twee zusjes kwijt was geraakt. Hij voelde zich verantwoordelijk voor ze ook al was hij nog maar een paar maand. Hij was tenslotte de oudste en de grootste van het nest. Het was ook zijn schuld. Als hij beter zijn best had gedaan dan was hij nu nog bij ze en dan hadden ze samen geleefd en was het allemaal niet zo zwaar geweest. Maar aan de andere kant had hij er ook van geleerd. Hij zag de wolvin hem aankeek. Een soort van vragende blik hopend op wat hulp maar langzaam vervaagde die blik. ”Ik twijfel, ik twijfel,” hoorde hij haar mompelen. Blijkbaar was dit schepsel dus echt van de wereld gebracht. Ergens maakte hem dat ook nog nieuwsgierig naar wat er aan de hand was maar hij wist dat ze er vast niet over wilde praten. Daar had hij dan ook geen behoefde aan. Praten… Alsof dat hielp. Alleen poedels deden dat als ze in de problemen waren. Problemen waren er om op te lossen niet om over te praten. Hij was geen prater. Meer een doener. Hij wist tenminste wel hoe hij zijn eigen leven op gang kon houden. ”Op wat voor manier zou dat dan zijn?” vroeg de wolvin hem. Ergens klonk er wat onzekerheid in haar stem. Misschien had hij haar bang gemaakt. Ergens vleide hem dat wel. Een klein, bijna onzichtbaar, grijsje verscheen op zijn gezicht. ”Jij bent ook niet de slimste,” concludeerde hij. Hij wist dat zijn stem niet al te vriendelijk klonk deze keer. Maar wat kon hem dat nou schelen,alsof dat iets zou veranderen. Het was hem al wel duidelijk dat hij niks met deze teef wilde. ”Mijn naam is Rogue,” antwoordde ze wat schichtig. Niet echt een naam die hij bij deze teef bedacht zou hebben. Rogue was te pittig voor haar. Hij voelde de verplichting om zijn naam ook bekend te maken tegenover haar. ”Zayn is mijn naam,” stelde hij zich voor. Zijn stem klonk weer iets vriendelijker maar nog steeds wat bot. Hij vond het altijd leuk om wolven uit te dagen maar dat was er bij deze wolvin niet bij. ”Wat mankeert jou eigenlijk?” vroeg hij voordat hij er erg in had. Zo langzamerhand werd hij er wel nieuwsgierig naar alhoewel hij niet een al te informatief antwoord verwachtte.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ za jan 07, 2012 9:31 am

Ondanks het feit dat ze hier normaal redelijk slecht in was, wist ze precies wat voor indruk deze reu van haar zou hebben. Alle wolven hadden dezelfde indruk van haar, zodra ze begon te praten. Soms zelf daarvoor al. Ze zag er nou niet intimiderend, oogstrelend of bijzonder uit. Ze was klein, tenger en gewoon kort. Een mindere versie van een standaard wolf, en dat was ook precies hoe ze zich voelde. Dat was ook precies hoe iedereen haar behandelde; als iemand die minder was. Ze vond het vervelend, dat zeker, maar je leek eraan te wennen. Op een gegeven moment drong het tot je door dat iedereen je vreemd of apart zou vinden, en vanzelf zou je er steeds minder rekening mee houden. Het zou je steeds minder schelen dan voorheen. Waarschijnlijk was ze zoveel anders dan de wolvin die ze een aantal maanden geleden was geweest. Alles wat haar overkomen was, had haar heel erg veranderd, en Rogue wist niet of dat nou goed of slecht was. Het was bijna alsof Rogue de reu kon horen denken. 'Je bent vreemd, raar, gestoord. Hij zal net zo over je denken als alle anderen. Je bent een mislukking, een monster.' Rogue beet zachtjes op haar onderlip, ze had een hekel aan die stem. Waarom kon hij nou niet gewoon weggaan? Wat had hij hier nog te zoeken? Niemand had er wat aan.
"Jij bent ook niet de slimste," zei de reu tegen haar. Ze fronste even naar de jonge wolf, die toon sloeg haar niet aan. Totaal niet. Vooral omdat wat hij zei volgens haar niet waar was. Ze mocht dan 'anders' zijn, slim was ze wel. Ze moest er maar net zin in hebben. Daarbij, ze wist veel, alleen zaten er gewoon gigantische deuken in haar sociale vaardigheid. Eén van de dingen waar ze haar verleden ook de schuld voor gaf. "Wie ben jij om daarover te oordelen?" beet ze hem wat bars toe. Ze had ook niet bepaald het idee dat deze wolf het begrip 'geniaal' uitstraalde. Arrogant was waarschijnlijk het eerste dat haar binnenviel.
De reu stelde zich voor als Zayn. Zoals verwacht was het voor haar een onbekende naam. Nooit eerder gehoord, en ze had daarbij geen behoefte die naam na deze ontmoeting nog eens op te moeten vangen. Voordat ze ook maar iets terug had kunnen zeggen, ontglipte de reu een bepaalde, ongemakkelijke vraag. De vraag die ze eerder had gehoord, soms in andere vormen, maar alles was hierop neer gekomen. 'Wat er met jou mankéért. Een heleboel. Zou je het hem wel vertellen? Wat zou hij wel niet van je denken...' Rogue's staart hing doodstil in de lucht. Hoe moest ze hier eens op gaan antwoorden? Hij had het over haar vreemde gedrag, haar psychose, dat was wel duidelijk. "Wat mij mankeert? Blijvende schade die wolven als jij mij toebrengen, dàt mankeert er aan mij," beet ze hem toe, botter dan ze eigenlijk had willen klinken. Ze wist dat dit nooit goed kon uitpakken, wie wist lag ze hier over een paar minuten wel dood op de grond. Ze zette haar tanden weer in haar onderlip en keek ietwat beschaamd naar de grond. Dit was ook weer niet haar bedoeling geweest. "Ik heb een psychose," antwoordde ze uiteindelijk, zachtjes. Het leek haar sterk dat de reu dan precies zou weten wat er met haar aan de hand was, maar voor nu zou hij het ermee moeten doen.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ za jan 07, 2012 10:43 am

Normaal had hij een wolf zoals haar meteen laten weten wie hij was. Maar deze keer viel dat anders uit. Misschien had hij ook wel medelijden op een één of andere manier. Sowieso viel hij teefjes veel minder snel aan dan andere reutjes die hij tegenkwam. Het was toch een soort van concurrentie die je niet kon gebruiken. Hij had best wel wat gevechten achter de rug maar de meeste waren met een reu. Er waren maar weinig keren dat hij in de knoop lag met een teef. Eigenlijk kon hij dat al niet meer herinneren. Hij zag hoe de teef hem aankeek nadat hij had opgemerkt dat ze niet zo slim was. Te trok een verbaasd gezicht toen ze het hoorde. Blijkbaar was ze er totaal niet mee eens en Zayn kon het dan ook fout hebben. Ze kende deze teef amper. Tot nu toe had hij nog maar een paar hele zinnen tegen haar gesproken. "Wie ben jij om daarover te oordelen?" zei ze met een onvriendelijke stem. Zayn schudde even lichtjes met zijn hoofd en wendde zin gezicht daarna weer van haar af en keek naar het water. "Wat mij mankeert? Blijvende schade die wolven als jij mij toebrengen, dàt mankeert er aan mij," beet ze hem toe. Haar stem klonk bot en verre weg van vriendelijk. Blijkbaar was ze misschien toch niet zo als hij dacht en verschool er een andere wolf in haar maar was het iets wat haar gek maakte. Hij wilde wat zeggen maar werd onderbroken door Rogue. "Ik heb een psychose," voegde ze er nog aan toe. Haar stem klonk zacht, bijna fluisterend. Zayn moest even nadenken. Hij wist niet precies wat het was maar wilde dit liever niet laten blijken. Hij wist dat er dan psychisch niet goed met haar moest zijn. Misschien had ze wel stemmen in haar hoofd of iets dergelijks. Iets waarvan hij weleens gehoord had. Hij kon het zich niet voorstellen. De enige stem die hij in zijn hoofd hoorde was die van hemzelf en dat waren zijn gedachtes. Maar geen stem die tegen hem praatte. ”Nou sorry hoor… Ligt niet aan mij dat jij gek bent,” zei hij sussend. Eigenlijk was het misschien wel tijd om maar eens te vertrekken. Wat had hij eigenlijk nog te zoeken in de buurt van haar. Het was wel duidelijk dat Rogue niet toevoegde aan zijn leven en dat hij net zo goed weer verder kon gaan. Maar toch bleef hij uit nieuwsgierigheid. Ergens vond hij het wel fijn om nu eindelijk met iemand de praten ook al was diegene misschien dan wel gestoord. ”Heb je stemmen in je hoofd?” vroeg hij voordat hij erg in had. Hij hoopte maar dat het niet al te dom zou klinken. Dan had hij zichzelf verraden bij de wolvin aangezien hij haar net dom had genoemd.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ zo jan 08, 2012 5:10 am

Rogue voelde zich niet langer comfortabel in het bijzijn van deze reu, niet dat ze dat ooit had gedaan. Niet dat ze zich zelfs ooit comfortabel had kunnen voelen bij een wolf. Alleen bij Raven, voordat... Het maakte ook niet uit. Waarschijnlijk zou dit gesprek niet heel lang meer duren. Het was een kwestie van tijd dat Rogue zich echt tè ongemakkelijk zou voelen, en weg zou gaan. Waarschijnlijk dacht Zayn er net zo over, ze was waarschijnlijk niet de wolvin waar zo'n casanova naar opzoek was. Hell no, ze was het soort wolvin die niemand tegen zou willen komen. Het soort dat je beter in een grot kon stoppen, en daar langzaam dood zou laten gaan. Niemand zou zich tenslotte om haar bekommeren. Ze had geen vrienden, geen familie.
"Nou sorry hoor… Ligt niet aan mij dat jij gek bent," zei de reu. Rogue keek hem zijdelings aan, zijn toon had sussend geklonken, maar zijn woordkeuze had haar enigszins beledigd. Was 'gek' nou echt het beste woord dat hij kon vinden om haar te beschrijven? Was dat nou echt de indruk die ze had gemaakt? 'Denk je dat dat ooit anders is geweest?' Rogue snoof geïrriteerd.
"Heb je stemmen in je hoofd?" vervolgde hij, en Rogue keek hem voor een kort moment doordringend aan, voor ze haar blik weer op de grond richtte. Ze schraapte haar keel, ze was het niet gewend om zo echt uit te leggen wat er met haar aan de hand was. Meestal was het iets dat ze liever voor zichzelf probeerde te houden, maar Zayn wist het, dus kon ze hem net zo goed alles vertellen. "Onder andere," begon ze. "Daarbij heb ik ook last van waanbeelden en hallucinaties. Ik spreek nog wel eens verward, volgens mij herhaal ik af en toe onnodig dingen. Ik heb ook last van verward denken en verwarde emoties." Ze wist nog hoe zij met een gigantische, ongemeende grijns stond te kijken toen haar pleegmoeder zij dat ze op moest rotten. Ze had zich vreselijk gevoeld, als ze normaal was geweest, had ze daar waarschijnlijk staan huilen. Sterker nog, dan was het niet eens gebeurd. Maar nee, ze moest làchen, wat Raven alleen maar bozer op haar had gemaakt. En het ergste was nog dat ze er niets aan kon doen. Waarom moest dit, uit al die duizenden wolven die er op deze wereld rondliepen, haar nou weer overkomen? Had ze ooit iets slechts gedaan? Niet dat ze zich kon herinneren.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ zo jan 08, 2012 6:03 am

Echt goed gepresenteerd had hij zich niet tegenover Rogue. Hij had haar meerdere keren in hun korte ontmoeting het gevoel gegeven dat hij haar niet echt hoog inschatte. Misschien had hij er wel gelijk in misschien ook totaal niet en was het eigenlijk best wel een slimme wolf met hier en daar een draadje los. Dat laatste was sowieso waar. Er was zeker weten iets met haar aan de hand. Zijn blik ging naar Rogue. "Onder andere," begon ze. "Daarbij heb ik ook last van waanbeelden en hallucinaties. Ik spreek nog wel eens verward, volgens mij herhaal ik af en toe onnodig dingen. Ik heb ook last van verward denken en verwarde emoties," vertelde ze hem. Zayn luisterde aandachtig. Zoiets was hij nog nooit tegengekomen. Hij knikte even naar haar. Een vriendelijk knikje. "Zware jeugd?" vroeg hij. Zoiets kon hij namelijk voorstellen. Dingen die er in je leven gebeurden konden je zo maken dat totaal anders word. Zayn was misschien zelf wel een goed voorbeeld daarvan. Nadat hij zijn moeder was kwijt geraakt en zijn zusjes was hij wel sterker geworden maar was zijn karakter totaal verandert. Hij werd agressief, arrogant en egoïstisch. Maar wie weet was hij ook wel zo geworden zonder zijn verleden. Dat weet je maar nooit.

_{Kutpost :$}

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ zo jan 08, 2012 7:37 am

Rogue wist niet meer wat ze van deze reu moest denken. Het ene moment vond hij haar gek, dom of wat al niet meer, het andere moment was hij weer aardig en leek hij zelfs een soort van begrip te hebben voor haar problemen. Het leek haar sterk dat hij ècht wat om haar problemen zou geven, ze kenden elkaar tenslotte helemaal niet, maar het was fijn om een luisterend oor te hebben, voor nu dan. Wie wist zouden ze vrienden worden, en zou hij haar net zoals Raven weer laten vallen. Zo ging het altijd bij haar, ze zou wel uitkijken. Gek genoeg had ze ook echt het idee dat deze wolf naar haar luisterde. Hij deed niet alsof, maar hij hoorde gewoon echt wat ze hem vertelde. Hij schonk er aandacht aan, en misschien was dat wel wat ze de laatste tijd zo erg gemist had. Iemand die wilde luisteren naar wat ze vertelde, en haar dan ook nog eens serieus nam.
"Zo zou je het kunnen zeggen, ja. En dan te bedenken dat mijn jeugd nog niet eens voorbij is. Ervaring?" zei ze terug. Misschien had hij ook een zware jeugd gehad, wie wist. Het was vreemd om je te realiseren dat een gebeurtenis het karakter van een wolf helemaal om zou kunnen gooien. Die psychose kwam namelijk ook niet vanzelf. Tot op de dag van vandaag vroeg ze zich af wie ze daar nou echt schuldig voor moest stellen. Haar moeder omdat die doodging? Dat zou onzin zijn, haar moeder was vaak weg, en ze was lang niet de enige jongwolf zonder moeder. Het feit dat haar vader haar geen aandacht schonk en haar tante een irritante beul was en zich toch verantwoordelijk voor haar voelde? Misschien wel, ja. Ze zou niet weten wat het anders geweest kon zijn.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ di jan 10, 2012 8:56 am

Hij wist even niet wat hij van Rogue moest vinden. Aan de ene kant had ze wel iets moest hij toegeven. Ze had een verhaal en was tenminste niet zo saai als andere wolven wat haar wel weer interessant maakte. Hij had kreeg langzamerhand ook het gevoel dat Rogue zich op een één of andere manier bij hem op haar gemak voelde. Iets wat maar weinig wolven hadden bij een ontmoeting met hem. Misschien kwam het wel omdat hij haar het gevoel gaf dat hij interesse in haar toonde. Niet dat die niet gemeend was. Hij was altijd wel het type geweest dat best wel naar iemand wilde luisteren en het liefst alles over iemand te weten wilde komen tenzij het hem niet aansprak. Rogue was een geval apart. Een wolf met een psychisch probleem. Misschien door een traumatische ervaring dat wist je maar nooit. Alhoewel hij dat wel bijna zeker wist. Natuurlijk waren er wolven die psychisch gestoord geboren werden maar hij zag dat niet bij Rogue. Het feit dat ze er al over wilde vertellen zei toch iets. Zijn moeder zou gezegd hebben dat je altijd van andere wolven kon leren. Ergens had hij dat ook wel begrepen. Soms was informatie die een wolf je gaf handig. Goedschiks of kwaadschiks. Meestal misbruikte hij informatie. Dat zat gewoon in zijn bloed. Waarom ook niet? Als je er zelf beter van kon worden nam hij die kans. "Zo zou je het kunnen zeggen, ja. En dan te bedenken dat mijn jeugd nog niet eens voorbij is. Ervaring?" zei Rogue. Dus ze hat toch een traumatische ervaring. Had hij het goed gegokt. Blijkbaar was ze ook nieuwsgierig geworden naar zin verhaal. Die vraag had hij wel eerder gehoord maar altijd geprobeerd om te vermijden. Waarom zou een andere wolf moeten weten hoe zijn leven eruit zag? Dat ging hij niet aan haar neus hangen. ”Nee, wilde gok,” antwoordde hij. Hij hoopte dat ze het er bij zou laten. Hij had absoluut geen zin om nog meer vragen op zich af te krijgen. Hij was liever de vragensteller bij een gesprek. ”Was je hier altijd al in Feralis?” vroeg hij om een ander gespreksonderwerp aan te kaarten.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ wo jan 11, 2012 6:27 am

Nu ze erover nadacht, wist Zayn op dit moment veel meer over haar dan zij over hem. Ze kende tot nu toe alleen zijn naam. Dat terwijl Zayn wist hoe ze heette, dat ze een niet al te leuke jeugd had gehad en over haar psychose. Het was nooit goed om alles aan iemand te vertellen, je zou hem of haar langzamerhand beginnen te missen. Raven wist op een gegeven moment ook te veel, en dat had Rogue haar rustige leventje bij haar gekost. Het was een zonde geweest. Raven was een soort tweede moeder voor haar geweest, en nooit had ze verwacht dat die haar zo hard zou laten vallen. Blijkbaar kon je nooit honderd procent zeker weten of je iemand echt kon vertrouwen, aangezien zijzelf Raven blindelings durfde te vertrouwen. Daar had ze mooi misbruik van gemaakt, en Rogue mee op haar ziel getrapt. Nooit, nooit zou ze dat vergeten.
"Nee, wilde gok," was zijn antwoord geweest, waarop Rogue even knikte. Voor haar gevoel gedroeg ze zich nog redelijk normaal voor haar doen. Ze wist niet of het door deze reu kwam, of gewoon door het feit dat ze uitgeput was. Vervolgens vroeg de reu of ze hier altijd had gewoond, waar op ze grijnzend haar kop schudde. "Nope. Sterker nog, ik ben hier net aangekomen. Ik ben hier net twee dagen. Twee dagen, ja," antwoordde ze met een glimlachje op haar gezicht. "Ik heb eigenlijk alleen nog de woestijn en deze oase kunnen zien. Ben jij bekend met dit gebied?" vervolgde ze. Ze twijfelde of de reu hier al langer was. Als je het hier kende, waarom zou je dan deze uitgestorven plek opzoeken, in plaats van naar een mooiere plek te gaan? Misschien trok het hem op één of andere manier wel, maar dat zou ze zelf niet kunnen begrijpen. Ze liep liever door de sneeuw te walsen dan door een woestijn waar totaal niets te eten of te drinken was. Misschien kon hij haar wel rondleiden. Tenminste, àls hij de weg wist, en àls hij dat zou willen.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ wo jan 11, 2012 10:26 am

Hij dacht even terug aan zijn jeugd. Nu ze het er toch over hadden. Nee, zijn jeugd was niet bepaald makkelijk geweest. Maar hij mocht niet klagen. Hij was er uiteindelijk alleen maar sterker door geworden. Hij was tenminste het soort wolf met een beetje karakter en kracht. Niet zo’n watje wat alles moest hebben van het geluk. Op eigen kracht bereik je veel meer. Hij had alles zichzelf moeten leren. Misschien was dat wel de beste leerschool die hij ooit kon hebben. Hij wist al wel wat van jagen maar veel dingen moest hij zelf uitzoeken. De beste tactieken en hoe je je lichaam het best kon gebruiken. Niet alleen het jagen maar ook het vechten. Zayn was van mening dat je het beste alles op jezelf kon leren. Natuurlijk was het altijd handig om iemand ervoor te hebben maar dat maakte je alleen maar laks. Zijn blik verschoof weer even naar Rogue. "Nope. Sterker nog, ik ben hier net aangekomen. Ik ben hier net twee dagen. Twee dagen, ja.” Blijkbaar zaten ze in hetzelfde bootje. Zayn was hier ook maar pas een paar dagen. Veel had hij ook nog niet gezien van dit gebied en er viel zeker nog veel te ontdekken. Hij wist onder andere al wel dat hij alleen ’s winters hier terecht kon. Mocht hij hier weg willen dan zou hij die beslissing snel moeten maken voordat het weer zomer werd en het ijs weer zou gaan dooien. Dan moest hij hier blijven. Maar hij wist al bijna zeker dat hij hier wilde blijven. Er waren hier genoeg prooien en genoeg leefgebied. Hij keek naar Rogue. Ze had een klein glimlachje op haar gezicht toen ze uitgesproken was. Blijkbaar voelde ze echt op haar gemak. "Ik heb eigenlijk alleen nog de woestijn en deze oase kunnen zien. Ben jij bekend met dit gebied?" vroeg ze. Zayn schudde even zijn hoofd. ”Nee, eigenlijk ben ik net zoals jou nog maar een paar dagen hier. Veel heb ik niet gezien van dit eiland,” antwoordde hij. Als hij klaar zou zijn met zijn gesprek met Rogue zou hij verder trekken richting het noorden. Hij wist dat het daar kouder was en daarom ook meer sneeuw zou liggen. Iets wat hij totaal niet fijn vond. Sneeuw was niks voor hem. Maar toch wilde hij dat gebied even zien. Even kijken of het hem beviel. ”Je begint dus eigenlijk net zoals ik een soort van een nieuw leven?” merkte hij op terwijl zijn ogen naar die van Rogue zochten.

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ vr jan 13, 2012 8:48 am

Weer viel er even een korte stilte tussen de twee, en Rogue merkte dat het deze keer Zayn was die ietwat in zijn gedachten was verdwaald. Zulke dingen gebeurden nou eenmaal, en ze vond het ook helemaal niet erg. In tegenstelling tot meeste wolven ergerde Rogue zich nooit zo aan die zogezegde 'ongemakkelijke stiltes'. "Nee, eigenlijk ben ik net zoals jou nog maar een paar dagen hier. Veel heb ik niet gezien van dit eiland," vertelde de reu, waarop Rogue rustig knikte. Tot zover haar gids voor dit eiland. Zoals gewoonlijk zou ze alles weer voor zichzelf moeten uitpluizen. Op zich geen probleem, dat kon ze best wel. Alleen bestond er dan een kans dat je je net op de verkeerde plek waagde, en soms kon je dat fataal worden. Ze zou wel goed opletten. Het eerste waar ze heen zou gaan, was het strand. Ze hield van het strand. Ze was er niet opgegroeid, maar er wel een aantal keer geweest en altijd had het haar al gefascineerd. Water zover als het oog kon reiken, vreemd genoeg had het een hele andere smaak dan het water in bijvoorbeeld deze oase. Het was haar nog steeds een raadsel hoe dat mogelijk was. "Je begint dus eigenlijk net zoals ik een soort van een nieuw leven?," ging de reu verder. Rogue knikte weer, zo kon je het wel stellen ja. "Eigenlijk wel. Ik heb nergens anders om heen te gaan, en toevallig kwam ik hier terecht. Ik zal wel zien wat het word," zei ze met een glimlachje rond haar lippen. Haar staart zwaaide ietwat vrolijk heen en weer, terwijl ze Zayn weer aankeek. Ergens begon ze de positieve kant van de reu toch wel in te zien, al had ze hem eerst niet zo gevonden. Hij viel wel mee, maar het zou niet lang meer duren of ze zouden weer afscheid moeten nemen. Ze hadden beiden tenslotte nog een heel gebied te verkennen, en Rogue dacht niet dat samen reizen erin zat. Ze schraapte haar keel, wendde haar blik af en opende haar mond weer. "Ik denk dat onze wegen hier weer scheiden?" zei ze rustig. Ze stelde het gezelschap van Zayn wel op prijs, maar zelf wilde ze ook graag verder. Het gebied zien, en dan vooral de zee. "Ik trek nog wat verder naar het zuiden, jij?"

Onderwerp: Re: dreɴcнed ιɴ loɴelιɴeѕѕ zo jan 15, 2012 1:48 am

Er viel een korte stilte. Een stilte die net lang genoeg was om even na te denken. Alhoewel hij liever niet van die stiltes had in zijn gesprekken. Dan leek je net zo’n gevoelig typ met zichzelf aan het worstelen was en dat was dan ook weer niet het geval. Tenminste niet bij hem. Alles moest duidelijk zijn. Hij hield er niet van omwegen maar alles moest bij hem direct. To the point. Maar die figuren die alles honderd keer over moesten denken die waren er genoeg en ergens ergerde hem dat. Hij had maar een vraag gesteld om de stilte te onderbreken want van Rogue moest hij het niet hebben. Die was niet zo direct. Misschien had dat wel met haar Psychose of iets dergelijks te maken. Dat ze erg verlegen was of hoe je dat ook noemde. Niet voor jezelf durven op te komen. Dat was misschien één van de zwakste punten die je kon hebben als wolf zijnde. Je moest je niet laten kennen maar juist laten zien. Zo werkte het en niet anders. "Eigenlijk wel. Ik heb nergens anders om heen te gaan, en toevallig kwam ik hier terecht. Ik zal wel zien wat het word," zei Rogue. Een glimlachje was te zien op haar gezicht. Zayn zag haar blik die gericht was op hem. Blijkbaar voelde ze zich absoluut op zijn gemak bij hem. Iets wat hij niet gewend was hoe wolven zich meestal voelden bij hem. De meesten waren blij dat ze van hem af waren. Ergens vleide hem het ook wel als wolven lieten merken dat ze hem niet aan konden. Dat gaf hem net dat beetje meer zelfvertrouwen om er nog een schepje bovenop te doen. Deze keer was het misschien wel het tegenover gestelde. Hij knikte even naar Rogue. Een licht en eigenlijk doelloos knikje zonder enige verdere emotie. Eigenlijk had hij die net zo goed achterwege kunnen laten maar het was een soort reflex. "Ik denk dat onze wegen hier weer scheiden?" begon ze rustig. Eigenlijk had hij dat ook wel zo langzamerhand ingezien. Hij wilde verder en had besloten om richting het noorden te trekken en daar de boel te verkennen. Hij wist dat Feralis vast en zeker heel groot moest zijn en er veel te zien was. "Ik trek nog wat verder naar het zuiden, jij?" sprak Rogue. Blijkbaar had Rogue andere plannen dan hem. Even twijfelde hij of hij ook niet nog verder wilde maar eigenlijk had hij het hier wel gezien en dan zou hij verder met Rogue moeten trekken want dat was dan wel zo logisch maar ergens had hij dat liever niet. ”Ik ga richting het noorden,” zei hij. ”Doei dan maar hé!” waren de woorden die volgden. Veel tijd had hij nooit nodig om van iemand afscheid te nemen. Het had namelijk ook weinig zin om iemand uitgebreid gedag te zeggen. Zayn stond op en knikte nog een keer naar Rogue en vertrok daarna. Even gunde hij zichzelf nog een blik over zijn schouders richting Rogue maar daarna liep hij verder richting het noorden en daarmee ook de koudere gebieden. Misschien dat hij Rogue ooit nog wel eens tegen zou komen.