Made to make war

Onderwerp: Made to make war za jan 28, 2012 9:28 am

& I B L I S

Dagon zwiepte opgewonden zijn staart heen en weer bij het ruiken van een vers geurspoor van een sneeuwgans. Hij stak zijn staart wat omhoog en zakte een beetje door zijn buiten. Met zijn neus over de met sneeuw bedekte grond snuffelend volgde hij het spoor die hem over de grote sneeuwvlakte leidde. Hij zag kleine afdrukken in de verse sneeuw, die verraadden dat de sneeuwgans hier had gelopen, misschien nog laat op zoek naar voedsel om de winter te overleven. De gans wist natuurlijk niet dat er een hongerige wolf achter hem aan zat. Dagon voelde zijn maag knagen terwijl hij nogmaals de geur van de sneeuwgans naar binnen snoof. Het was al weer een tijdje geleden toen hij voor het laatst een verse prooi had gevangen. Hij had voornamelijk geleefd van een paar karkassen die door andere dieren half waren opgevreten en achtergelaten, maar dat was niet genoeg geweest voor een grote, stevige wolf die veel eten nodig had, zeker nu de winter was begonnen en de dagen kouder en vermoeiender werden. Ergens kwam het in Dagon op dat sneeuwganzen nu al lang al weg zouden moeten zijn, omdat ze de winter nooit doorbrachten op de koude vlaktes, ook al deed hun naam denken aan ganzen die constant in de sneeuw leefden. Hij vond dat hij geluk had om er nu nog eentje te vinden, want sneeuwganzen waren een heerlijke maaltijd.
Net toen de geur op zijn sterkst was, verdwenen de pootafdrukken evenals de geur, die zwakjes in de lucht was blijven hangen. Dagon vloekte binnensmonds en keek omhoog, misschien zou hij nog een glimp van het beest op kunnen vangen om daarna achter hem aan te rennen, maar de lucht was een strakblauw geheel. Witte wolkjes kwamen uit de zwarte wolf zijn mond toen er een gevoel van woede over hem heen kwam. Stomme rotvogel ook! Hij werd ontmoedigd nu hij wist dat het weer een hele reis zou zijn door die rotsneeuw om een andere prooi te vinden. Hij had nu al aardig wat energie verspild door achter een vogel aan te gaan die er niet eens bleek te zijn, en de sneeuw had hem aardig uitgeput. Chagrijnig draaide hij zijn hoofd van links naar rechts om te kijken of er een onschuldige wolf in de buurt was die hij kon intimideren om een prooi voor hem te vangen, maar alles wat hij zag was een kale, witte vlakte. Een kille bries blies zijn haren overeind en zorgden ervoor dat de vermagerde wolf rilde. Met opgeheven kop volgde hij zijn spoor terug naar de bewoonde wereld, maar wist dat hij daar ook niet veel te zoeken had. Wat deed hij hier eigenlijk in zijn eentje? Waarom had hij niet iemand om zijn leven mee te delen? Over deze dingen dacht hij af en toe wel eens na. Veel wolven dachten dat Dagon een koude, zielloze wolf was die nooit in staat zou zijn van iemand te houden. Dan hadden ze dat fout. Hij was een levend wezen, en elk levend wezen kon wel eens gevoelens voor iemand hebben! Alleen zou hij dat nooit toegeven als het bij hem zou gebeuren want hij bleef nou eenmaal Dagon. Maar door zijn koppigheid was hij wel gedoemd alleen en half uitgehongerd rond te zwerven over de vlaktes. Plotseling kreeg hij zin om de dichtstbijzijnde wolf te gebruiken om al zijn woede op af te reageren door hem stukje voor stukje uit elkaar te trekken. Hij had nooit van slap gedoe gehouden, dus treuren was helemaal niks voor hem. Hoe zwak hij zich ook voelde, hij moest zich sterk laten zien. Dagon was geen mietje. Dat zou hij de wereld laten zien ook.

Onderwerp: Re: Made to make war za jan 28, 2012 11:18 pm

Iblis sjokte door de verse sneeuw heen. Al een paar dagen lang was het dezelfde, kale, witte vlakte die in zijn blauwe ogen prikte. Hetzelfde geknisper van sneeuw onder zijn witte poten en dezelfde wind die in zijn oren floot. De jonge reu voelde honger van binnen knagen. Hoeveel dagen was het geleden dat hij iets op had? Hij ging het bij zichzelf na en kwam uit op drie volle dagen. Een zucht ontsnapte zijn mond en vormde een groot, grijs wolkje voor hem. De laatste dagen was hij expres niet wezen jagen dus een jacht zou nu wel op zijn plaats zijn, maar dan moest je eest wel iets vinden. Zijn blauwe ogen gleden door de witte omgeving waar een paar zwart/grijze plekken waren te zien van rotsen. Niets. Er was hier geen leven dus waarom was hij hier dan nog? Iblis dwong zichzelf om verder te lopen door het witte sneeuw dek, hoe uitputtend het ook was. Hij moest door.
De geur van een ander wezen drong na een tijdje zijn neus binnen waardoor hij opkeek en de omgeving afspeurde. In de verte vonden zijn blauwe ogen een zwarte vlek die sterk leek op een wolf. Hij was dus niet de enige die zo stom was om hier in de winter rond te struinen. Zoals hij altijd deed, zette hij het op een drafje richting de andere wolf. Het maakte hem geen bal uit wat voor een karakter deze wolf had of welke krachten. Dat maakte hem immers nooit uit want hij was ook niet bepaalt dat perfecte wolfje. De witte reu maakte gebruik van de berghelling en bleef hoger draven dan op de hoogte waar de andere wolf liep. Daar had hij dan uiteindelijk voordeel aan. De wind blies van achteren door zijn dikke wintervacht en nam zijn geur rechtstreeks mee richting de zwarte wolf. Als dit niet genoeg was voor die wolf om hem te ontdekken, wist hij het ook niet meer. Hij ging rustig zitten in de sneeuw en wachtte tot de wolf hem zou ontdekken en zich om zou draaien.

Wist niet hoe ik moest eindigen :')

Onderwerp: Re: Made to make war za jan 28, 2012 11:59 pm

Alsof het lot een beetje mee zat vandaag, drong een scherpe, bekende geur Dagons neus binnen. De geur van de andere wolf, een reutje, rook verwelkomend, maar tegelijker tijd voelde hij ook hoe zijn haren overeind gingen staan uit een soort van reflex. Hij was altijd al een schuwe wolf geweest, eentje die het vreselijk vond contact te hebben met andere wolven. Het liefst was hij dan nu ook op de reu afgerend en had hem neergehaald zonder enige reden. Hij hield ervan om zomaar aan te vallen, zonder zelf te weten wat voor reden het had, hoewel hij zelf altijd wel een of andere domme reden verzon om iemand aan te vallen. Alleen nu bleef hij staan waar hij stond terwijl hij keek hoe de reu met hoge snelheid van de een afdaling af ging. Dagon kneep zijn ogen samen, deels om beter te kunnen zien waar de reu zich bevond aangezien hij met zijn lichte vacht amper opviel in de witte sneeuw, maar ook om hem al een beetje te waarschuwen met wat voor reu hij te maken kreeg. Het duurde niet lang voor de witte reu met de ijsblauwe ogen nog maar enkele staartlengtes van Dagon verwijderd was. De zwarte reu zag zijn kans en deed een paar dreigende stappen naar voren. "Naam en reden waarom je hier bent, wolfje," snauwde hij meteen als begroeting zonder de moeite te doen een beetje aardig over te komen. Of had hij toch wat liever over moeten komen om zo de reu over te kunnen halen om een prooi voor hem te vangen? Nee. Alles wat hij deed was goed, en als dat niet zo was, verdraaide hij de waarheid wel zo dat hij toch nog gelijk zou hebben.

Onderwerp: Re: Made to make war ma jan 30, 2012 8:19 pm

'Naam en reden waarom je hier bent, wolfje,' Was het eerste wat de zwarte reu te zeggen had. 'Begroeten we elkaar zo tegenwoordig?' Iblis grijnste ietwat. 'Iblis is de naam,' Waarom ook moeilijk doen over een naam. De reden was echter niet belangrijk. Waarschijnlijk hadden ze beide dezelfde reden om hier te zijn, dus antwoord geven was onnodig. Dat kon deze wolf zelf ook wel achterhalen. Tenzij het een poedel bleek te zijn, maar dat leek hem niet. Iblis ging rustig voor de reu zitten alsof hij totaal geen dreiging vormde. 'En jij bent?' Vroeg hij vervolgens. De naam van een ander weten was wel handig, maar het was niet wat Iblis graag wilde weten over andere. Wat hij echt belangrijk vond, was weten hoe een ander vocht. Daarom was het ook geen wonder dat zijn poten en hoofd onder de littekens zaten. Het maakte hem nooit uit hoe oud iemand was, hij vocht er gewoon mee alsof het een leeftijd genoot was.
De witte reu keek even op naar de strak blauwe lucht, afvragend hoe lang het nog mooi weer bleef. Voor hij in dit gebied aankwam had hij al ondervonden hoe snel het wee kon veranderen. Sinds dien zijn betere tijden hem tegemoet gekomen. De rot roedel hoefde hij nooit in zijn leven meer te zien en niks of niemand kon zijn gedachten daarin veranderen.
Iblis keek de zwarte reu weer aan. 'Ook alleen?' Eigenlijk had hij niet veel interesse in de reu en het maakte hem weinig uit wat deze hier deed. Iblis nam nog even kort de zwarte wolf in zich op, mocht hij deze ooit weer tegenkomen in de toekomst.

Grote Faal Post

Onderwerp: Re: Made to make war di jan 31, 2012 4:56 am

"Begroeten we elkaar zo tegenwoordig?" klonk de geniepige stem van de witte reu. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Het liefst had Dagon die grijns er meteen afgeslagen, maar hij kon zichzelf bedwingen. In plaats daarvan kneedde hij geïrriteerd de grond onder zijn poten terwijl hij met een norse blik naar de reu keek. "Iblis is de naam. En jij bent?" Dagon draaide zijn kop even naar de grond en probeerde snel een snauwend antwoord te verzinnen. Hij maakte altijd een enorm probleem van het vertellen van zijn naam, maar wat maakte het ook uit. Wat had hij te verliezen? Hij moest een beetje vertrouwen zien te winnen van Iblis zodat hij hem misschien over kon halen om een prooi te vangen. "Noem mij maar Dagon," murmelde hij. "Onthoud die naam maar, ukkie. Als je moeder je straks vraagt hoe je aan dat grote, gapende gat in de kop komt, kun je me verklikken." Dagon beet zijn kaken sterk op elkaar en kneep zijn ogen tot spleetjes. Dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen, maar op dit moment voelde hij zich een beetje besluiteloos. Hij zei dingen waar hij zijn mening snel al weer over kon veranderen, zo zat hij gewoon in elkaar.
Iblis leek even door iets te zijn afgeleid. Zijn kop wendde zich af van die van de zwarte reu, maar al snel draaide hij hem weer terug. "Ook alleen?" Dagon rolde met zijn ogen. "Nee," antwoordde hij kort en met een sterk sarcastische ondertoon. Hij zuchtte vermoeid. Natuurlijk was hij alleen, zag Iblis dan nog iemand anders? Hij kon het niet hebben als iemand vroeg naar het voor de hand liggende. Was het zo moeilijk om een slimme vraag te stellen? "Ik heb honger," zei Dagon vanuit het niets. "En jij bent vast fit genoeg om een prooi te vangen voor deze oude lobbes." Het was een snelle zet, niet geheel strategisch ingepland, maar misschien zou het werken. Zijn honger won het op dit moment even van zijn strategie.

OOC: Same :')

Onderwerp: Re: Made to make war vr feb 03, 2012 9:57 pm

'Wens me dan maar succes want ik heb geen moeder,' Iblis voelde totaal geen verdriet omhoog komen. Het was haar eigen schuld dat ze niet meer leefde en ze had toch nooit van hem gehouden. Dat was ook een van de vele redenen dat de jonge reu blij was met haar dood. 'Ik heb honger,' klonk er vanuit het niets. De reu rolde met zijn blauwe ogen. Alsof hij geen honger had. 'En jij bent vast fit genoeg om een prooi te vangen voor deze oude lobbes.' Dus daar draaide het allemaal om. Dagon wilde zijn poten blijkbaar niet vies maken. 'Maar natuurlijk!' Sprak hij grijnzend, alsof hij het echt meende. 'Wat wil je erbij? lekker warm bronwater en een paar bloemetjes?' vervolgde Iblis terwijl de grijns van zijn snuit verdween als sneeuw voor de zon. Alsof hij ooit van plan was voor een ander te gaan jagen. Als Dagon even met zijn ogen had gekeken en niet met zijn snufferd, had hij wel gezien dat Iblis veel te jong was om een rendier of iets dergelijks neer te brengen. 'Je hebt zelf ook poten en tanden,' snauwde de witte wolf. Al zou de zwarte reu al zijn poten hebben gebroken, zou het niet in hem opkomen om de reu te helpen. Iblis kon soms vreselijk koppig zijn, wat het al vaak genoeg in de problemen heeft gebracht, maar tot nu toe heeft hij alles overleeft.

Falend eind

Onderwerp: Re: Made to make war za feb 04, 2012 1:48 am

Dagon kon zien dat Iblis een ijzeren gezichtsuitdrukking had. De witte reu gaf niet veel prijs terwijl hij dingen vertelde, en dat vond Dagon uitermate irritant. Hoe moest hij zijn tegenstander dan kunnen manipuleren als hij niet eens wist wat er over hem werd gedacht? "Wens me dan maar succes want ik heb geen moeder," kwam er koud uit. Iets beviel Dagon niet in de manier waarom Iblis sprak. Alsof hij geen hart leek te hebben. De zwarte reu kon zich nu wel een beetje voorstellen hoe anderen zich tegenover hem voelden als hij weer eens een onverschillige opmerking maakte. Eigenlijk vond hij het wel grappig hoe hij dan overkwam. "Nou, veel succes dan," murmelde Dagon sarcastisch terug. Hij had geen medelijden met het kleine reutje voor hem. Alsof hij medelijden zou móeten hebben met iemand die toevallig ook een rotverleden achter de rug had.
"Maar natuurlijk! Wat wil je erbij? Lekker warm bronwater en een paar bloemetjes?" was de reactie van Iblis toen Dagon hem vroeg -of eigenlijk was het bedoelt geweest als een bevel, alleen had de witte reu dat blijkbaar niet goed opgevangen- om een prooi voor hem te vangen. Er was kort een grijns te zien op de witte snoet, maar na zijn laatste woorden verdween deze weer en kwam dezelfde verbitterde uitdrukking als voorheen op zijn gezicht te liggen. "Als je dat nog voor me wilt halen, heel graag," speelde Dagon het toneelstukje mee, alleen liet hij zijn gezicht neutraal. "Je hebt zelf ook poten en tanden." De zwarte reu keek met een scheve kop naar Iblis alsof hij niet geloofde wat er net gezegd was. Natuurlijk was dit sarcastisch bedoelt. Alsof Dagon niet wist wat hem voortdroeg over de vlaktes van Feralis, alsof hij niet wist welke scherpe dingen in zijn bek voor vele wonden hadden gezorgd. "Je meent het." Een korte reactie van ongenoegen was vast genoeg. Maar door deze afwijzing liet de grote reu het niet afweten. Hij zou zijn prooi wel krijgen, op welke manier dan ook. Met samengeknepen ogen tegen de zon speurde hij de omgeving af. Zijn oren hield hij gespitst, zijn neusgaten wijd open om alle geuren op de kunnen snuiven. Ineens rook hij de geur van sneeuwgems. Dagon keek naar Iblis, of deze de geur ook misschien had geroken. Zonder nog langer te wachten, stond hij op en gaf de witte reu een duw met zijn snuit. "Vang maar, jochie." Hiermee liet hij weten dat zijn wil wet was. Iblis moest luisteren naar wat de oudere reu hem beviel en moest zich niet zo koppig opgestellen. Uiteindelijk zou de zwarte reu toch wel winnen. "Ik zal heus niet weglopen, je kunt de tijd nemen die je wilt."