Nathan kwam terug van allemaal aanmeldingen. Hij was behoorlijk moe en heel erg hongerig. Behoorlijk hongerig zelfs. Plots spitste hij zijn oren en hoorde een huil. Een huil aan hem. En niet zo maar een huil. Ook geen om te joinen, maar om het te spreken. Een lid die hem wilde spreken? Nathan trok zijn wenkbrauwen eens op en rende richting het roedel gebied waar de huil vandaan kwam. Het was niet al te ver van waar hij kwam. Gewoon ergens in de buurt. Nathan had zo'n honger en de temperatuur hier was ook nog eens niet in z'n voordeel, dus maakte het Nathan nog meer uitgeput dan hij al was. Het rennen ging dan ook snel over in sjokken. Als hij nu maar snel wat te eten kreeg en kon drinken, dan was alles weer perfect. Al vrij snel, wat voor hem wel eeuwen leek te duren, kwam hij aan bij de plek waar hij de huil had gehoort. Een witte wolf zat naast een groot karkas. 'ETEN.' Zijn ogen aten het hele beest al op, maar zijn gedachten wisten wel beter. 'Goedendag.' Begon hij en ging rustig voor haar zitten. 'Wie ben jij?' Vroeg hij nieuwsgierig en best wel dom. Maar dat was Nathan nu eenmaal. Nathan was druk, hyperactief, blij, vrolijk en droog. Maar toch was hij ook leider. Daar was hij behoorlijk trots op. Natuurlijk was iedereen trots op zichzelf als hij of zij zichzelf leider mocht noemen, maar Nathan voelde zich zelfs vereerd. Vooral omdat hij al zo gek was als een deur. Nog steeds trok het karkas zijn aandacht en hij moest zich in houden. Het kon zo best wel eens zijn dat zijn kwijl zijn gedachten overtrof en alsnog een zee hier veroorzaakte.

Lang duurde het niet, na een paar minuten verscheen er een witte reu. Nathan concludeerde Feline. Haar houding veranderde zonder dat ze het zelf doorhad ze ging eerbiedig recht op zitten met haar kop laag gestrekt. Ze gleurde onder haar wimpers door en bekeek de reu. 'Goedendag'begon de wolf rustig terwijl hij voor haar ging zitten. 'Goedendag, Nathan'antwoorde ze nederig. De nieuwsgierigheid die in zijn stem weerklonk verraste haar even. Ze herstelde zich al snel, 'Feline, een van uw trouwe onderdade'was haar zachte antwoord. Ze voelde dat Nathan anders dan Raine was, hij had veel energie dat voelde ze meteen. Eigenlijk leek hij zelfs een beetje hieper, Raine had het niet erg gevonden dat ze zo onderdadig was. Maar ze wist dat sommige wolven het flauwekul zouden vinden en vonden dat ze haar aanstelde. Haar wollige witte staart werd rond haar staart geslagen en ze deed moedig haar kop omhoog en keek Nathan recht in zijn ogen. Meteen besefte ze dat ze niet meer onderdadig was en wende bloosend haar blik af en keek naar het water dat naast haar kalm tussen de rotsen gevangen was. Ze sloot een paar seconden haar ogen om ze daarna weer te openen en Nathan weer aan te kijken. Aansteller, mietje, bangerik, sukkel, kluns al deze woorden werden gezegt door een scherp stemmentje in haar hoofd. Een pijnlijke gelaatstrek kwam op haar gezicht te staan toen ze de woorden van haar eigen brein aan hoorde. Het stemmetje was uiteindelijk uitgeraast en ze kon zich weer concentreren op Nathan. 'W-wil j-je wat eten?'vroeg ze stotterend, een blos verscheen weer op haar witte wollige wangen. Ze schraapte haar keel en likte langs haar neus. 'Zijn raine en jij een stelletje'vroeg ze plots, oké dom van haar waarom vroeg je een wolf die je niet kende of die een stelletje was. Hoe dom, oneervol, stom kan je zijn? Ze zuchtte in zichzelf, wat zou hij van haar denken. Raar gestoord, aanstellerig teefje wat haar mond op de onmogelijkste momenten opeens opentrok?

Nathan keek behoorlijk vrolijk naar Feline. Hij was gewoon zo blij dat er een roedellid gewoon naar hem had gehuilt, terwijl ze al kennis had gemaakt met de andere leider. Of hij moest gewoon gezien worden. Dat kon natuurlijk ook altijd. Hij vond het niet erg, maar juist super leuk. De teef haalde wat dingen uit en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Plots begon ze te stotteren. 'W-wil j-je wat eten?' Vroeg ze aan hem en Nathan grinnikte. Hij had behoorlijk honger gekregen van al het rennen en praten. Natuurlijk ook zijn drukte. Nathan keek haar eens aan en grijnste. 'Klinkt behoorlijk uitdagend.' Hij likte ruw over zijn lippen en in zijn ogen stonden geen dollar, maar biefstuk afbeeldingen. 'Zijn Raine en jij een stelletje?' Vroeg ze plots. Nathan schrok op en keek haar heel dom en vaag aan. 'Wij een stelletje?' Begon de reu en keek haar met een domme blik aan. 'Neeuu?? We zijn ontzettende goede vrienden?' Glimlachend dook hij op het beest af en begon wat vlees los te trekken. Geen idee of het voor hem bedoeld was, maar hij had zoooo'n honger. Hopelijk vergaf ze het hem en moest ze er om lachen. Het was namelijk niet het juiste gedrag voor een alfa, maar kom op, als je honger hebt, dan doe je toch een moord voor alles? Hij wel en als hij nu niet at, ging hij gewoon dood. Dat moest toch ook niet? Dan was dit een veel betere optie. Met een stuk vlees in zijn bek, zat hij voor de teef en keek haar aan. 'Dus..' Kauwde hij verder en sprak onder dat hij at.

[Sorry voor late post]