Het doffe geluid van een set poten die contact maakten met de grond was goed te horen. Dit was de laatste strook bomen voor de overgang naar de watervallen, en alsof ze het gebied tot op het maximum wilden benuttigen, stonden de bomen fors opeengepakt. Een lichte galm weerkaatste tegen de stugge basten en werd opgevangen door de gespitste oren van de jonge bruine wolf. In zijn gebruikelijke, gehaaste lang pas slalomde hij om het fauna heen en maakte waar nodig een sprong over een gesneuvelde stronk. Hij liet zijn bek enigszins openhangen om goed te kunnen hijgen, en zijn licht gekromde staart wuifde als een gek heen en weer. De dag was lang en saai geweest, en de reu had zijn portie lichaamsbeweging hard nodig. Hij kende de watervallen die een paar meter verderop stroomde, en hoewel hij absoluut niet van natte voeten hield genoot hij wel van het lawaai en het leven wat zich rondom het water verzamelde. Water was een belangrijke factor in het leven van alle levende wezens in de omgeving, en zelfs de kwetsbare prooidiertjes waren afhankelijk van de vloeistof. De plek had zich al eerder bewezen als een goede jachtplek, en hij verheugde zich op wat actie.
Een dun vliesje schemering begon de blauwe lucht te vervangen en de zon zakte steeds lager in de lucht toen Brégo de watervallen naderde. Het harde geluid van kletterend water op steen, en de reusachtige grom van het water belette zijn zintuigen veel op te vangen, en hij verslapte zijn alerte houding. Het was toch zinloos om op zijn hoede te zijn voor andere wezens; wolven stonden hier aan de top, bovendien had hij het toch niet kunnen horen. Hij rekte zich uit, en sjokte naar de rand van het gesteente. Diep onder hem bruiste een breed stuk water, de klif waarop hij stond viel zo'n twintig meter loodrecht naar beneden. Brégo kende zijn onhandige aard maar al te goed en deed haastig een paar stappen naar achter, klemde zijn nagels in het mos dat als een dekje bovenop het gesteente lag. Hij geeuwde, liet zich met een plof zakken en begon zijn donkere aalstreep te wassen, ondertussen oplettend of er een lekker hapje het zou wagen zijn kant uit zou wandelen.

[Hehe, even inkomen]

Hij liep door het laatste groepje bomen voordat hij aan de klim van de watervallen zou beginnen. Hij beet zijn kaken op elkaar toen hij zag hoe stijl en glad de rotsen waren maar hij liet zich niet afschrikken. Hij grijnsde even toen hij de uitstekende, gladden, gevaarlijk uitziende rotsen zag. Ja dit werd leuk. Dapper begon hij aan zijn klim hij sprong over een diepe spleet heen waar water door heen kolkte. Hij keek heel even met een kille blik in zijn donkere ogen naar het krachtige water wat de wanden van de spleet waar hij zo net over heen gesprongen was nog verder uitholde. Zijn interesse vervloog al snel toen hij keek hoe veel hij nog moest klimmen en klauteren. Hij duwde zijn kaken stevig op elkaar en begon weer te lopen nu hoefde hij even niet te klimmen maar kon hij een soort van weggetje volgen die vlak langs de afgrond liep. Hij had geluk dat hij niet onhandig was, met snelle passen liep hij over het smalle paadje tot het iets breder werd en hij zich meer ontspande. Zijn oren waren tegen zijn schedel geplakt en zij ogen stonden kil zoals gewoonlijk. Vandaag liet hij 's niet merken dat hij slecht gehumeurd was. Hij had nu al zijn concentratie nodig om te zorgen dat hij niet 20 a 30 meter naar beneden stortte. Zijn ogen speurde scherp zijn omgeving af en bekeken alles waar een prooi of vijand verstopt kon zitten. Grotten of gaten die als oogkassen in de rotswand lagen wekte meteen zijn wantrouwen. Hij onderzocht ze allemaal voor hij verder ging. In de meeste gevallen zat niks alleen in een klein grotje een muisachtig beest wat hij voor een keer maar liet leven omdat hij niet zoveel trek had. Het mos nam af naarmate hij hoger kwam na een tijdje waren er alleen maar glibberige rotsen waar Legend moeite mee had om niet te vallen of uit te glijden. Hij snoof eens luid toen hij merkte dat hij niet alleen meer was, niet zo ver boven hem zag hij een gedaante op een platforum zitten. Binnen no-time kwam hij op het platform het was er best groot en hier was minder kans dat je naar beneden viel het beviel hem alleen niet dat hij deze plek met een reu moest delen. "Hi there"klonk het ijzig terwijl hij de reu voor zich in zijn oranje kleurige ogen aankeek. Hi there was zijn vaste begroeting geworden merkte hij.



~Ik hoop dat je er iets mee kunt die van jou is in iedergeval goed xd~

Brégo's tong gleed over de ruwe haren van zijn rug, weg van de aalstreep naar de lichtere bruine vlakken van zijn zijdes. Hij voelde dat het textuur steeds zachter werd naarmate hij bij de donzige haren van zijn lichtgrijze onderbuik kwam. De ritmische bewegingen van zijn tong deed hem nog meer ontspannen, en hij concentreerde zich op zijn bezigheid. Een snelle beweging flitste voorbij in zijn ooghoek, en hij hief zijn hoofd op. Een haas hupte met lenige, zelfverzekerde sprongetjes uit de veilige beschutting van de bosrand, en begon aan het vrij lange pad dat tot de afdaling tot het drinkgebied leidde. Af en toe hield het dier stokstijf stil, alsof het iets vreemds in de lucht bespeurde. Een grijns kroop over Brégo's gezicht en zijn ogen volgde het ongelukkige diertje dat zijn volgende prooi zou worden. Toen het dier op een veilige afstand was, hees Brégo zichzelf stilletjes overeind, en zakte naar een kruipende positie. Met enigszins dichtgeknepen ogen besloop hij zijn prooi, zijn poten maakten nauwelijks impact met de mossige ondergrond. Het zou een makkelijke vangst zijn, zelfs misschien wat té makkelijk. Zonder acht te geven op zijn verdere omgeving volgde hij watertandend de haas, hield stil wanneer het dier stopte om vervolgens weer de draad van de jacht op te pakken.
Plotseling doemde recht voor hem een onbekende wolf op, een witte reu. Vol verbazing en schrik richtte Brégo zich in een nogal kortaffe beweging op, en een schelle kreet verliet zijn keel. 'Hola!' hoorde hij zichzelf roepen. Met grote, geschokte ogen staarde hij de reu aan. Het eerste wat hem opviel was de norse blik van de mannelijke wolf, vervolgens werd hij het zich pas bewust dat zijn eigen begroeting, het eerste wat tussen de twee wolven gesproken werd, niet bepaald het goede voorbeeld zou geven. De tumult in zijn hersenen was groot, ze sprongen willekeurig van de een naar de ander over. Hoe lang stond deze reu al voor hem? Had hij hem al begroet, en zo ja, dan had het er vast uitgezien alsof Brégo hem opzettelijk negeerde, en kil doorging met wassen. Even sloot hij zijn ogen en zuchtte inwendig. Altijd dit soort dilemma's met hem. Zonder zich verder te verroeren, kwam hij tot het unanieme besluit verder totaal niets te doen, en de reactie geheel over te laten aan zijn gezelschap.

[hehe, thanks, met die van jou kan ik inderdaad wat Deze slaat alleen beetje van de hak op de tak ]

Legend zag langs de rand een haas rond hippen maar besteden er geen aandacht aan, zijn soortgenoot in tegen deel wel. Hij leek Legend niet op te merken en sloop met een grijns op zijn gezicht achter het diertje aan. Geërgerd keek legend naar het schouwspel, de wolf sloop achter het beestje aan en stopte als hij dat ook deed. Wel goeide tacktiek vond hij maar toevallig was het een "beetje" onbeleefd om iemand niet te begroeten. Hij stapte vlak voor de neus van de reu en keek hem woedend aan. "Hola" riep de wolf blijkbaar geschokt, met grote ogen keek hij legend aan. De wolf leek na te denken en toen niet op het antwoord te komen. Hij zette een stap dichter naar de reu toe, "Ik zei...Hi there"zei hij ijzig. Zijn humeur was weer helemaal verknald, hij deed weer een stap acheruit en ging op zijn achterwerk zitten. Hij draaide zijn oren met een beweging naar achteren en keek de reu die ongeveer even oud als hem was maar blijkbaar nog niet zo wijs kil aan. Hij had zeker wat goed te maken als hij slim was deed hij niet onnozel enliet hij blijken dat hij geen poedel was. Hij keek rond en zag het haasje nog net weg hippen, hij gaapte en liet zijn scherpe rij tanden zien.

De witte reu zette een dreigende stap naar voren, en Brégo drukte zijn oren plat naar achter, en een waarschuwende blik kroop in zijn ogen. Hij begon al over zijn aanvankelijke verbazing heen te komen, en als dit soort dreigementen nu al aan de orde begonnen te komen was het wellicht weer eens tijd voor een van zijn befaamde felle uitbarstingen. Wat arrogant nam hij de reu met verheven hoofd op, en besloot dat ze ongeveer van dezelfde leeftijd waren, dus superioriteit om leeftijd was uitgesloten. 'Ik zei, hi there,' werd hem toegesnauwd, en Brégo vernauwde zijn ogen tot spleetjes. Wat een drama voor een tweetal woorden die hij door de achtergrondgeluiden uit de omgeving even niet opgevangen had. Langzaam begon zijn staart heen en weer te zwiepen, en tevreden keek hij toe hoe de reu zijn pas naar voren weer terugtrok, en zijn romp liet zakken om in hem vanuit een zittende positie aan te staren. De kille ogen verlieten geen moment zijn gezicht en volgde iedere beweging, iedere ademhaling. Hij weigerde onder te doen voor de reu, en deed zijn uiterste best om niet met zijn ogen te knipperen. In de stilte die volgde legde ook zijn tegenstander de oren in de nek, en leek niet onder de indruk van Brégo's verschuivende houding. De plezier die hij tijdens zijn kleine jacht was al ergens tijdens het zien van de wolf weggezakt naar verbazing, en begon nu plaats te maken voor een diepere irritatie. Door de komst van de reu op de hoogte gesteld van zijn levensgevaarlijke situatie stoof de haas met een noodvaart om de twee reuen heen, en teleurgesteld zag Brégo het dier een grote sprong tussen de bomen wagen, om spoorloos te verdwijnen in het brede bos. Hij vloekte, en een korte grom ontsnapte uit zijn keel. Een mislukte jacht, het leek wel een omslag van geluk naar pech. Zijn aandacht werd weer eens getrokken door de reu, die het zo bont maakte om te gapen, alsof dit niks voor hem was, alsof hij gewend was aan dagelijkse meningsverschillen. Oh, zo eentje, dacht Brégo bitter. Hij sloot zijn mond weer, en zijn lippen bedekte weer de puntige, gele tanden die zo-even tentoongesteld waren. 'Zo zo,' merkte Brégo op. 'Ben ik niet interessant genoeg, lijd je aan concentratieverlies of slaaptekort? Zeg het maar hoor, ik ben een en al oor.' De sarcastische opmerking waren niet bijzonder beledigend, en het gaf hem geen plezier. Het was eenvoudigweg het eerste wat in zijn hoofd opgekomen was, en Brégo was er niet goed in om gedachtes voor zich te houden. 'Als je toch over jezelf gaat vertellen, vermeld dan meteen terwijl je bezig bent je naam, is wel zo beleefd. Ik zal eerst gaan, om een voorbeeld te geven. Brégo is de naam.' Nog lang niet uitgesproken liet hij zich met een plof zakken op het grijze gesteente, en gunde de norse witte reu voor hem wat tijd om antwoord te geven voordat hij weer van wal stak.

De reu tegenover hem leek teleurgesteld te zijn dat zijn jacht mislukt was, het intreseerde Legend niet erg. "Zo zo"zei de reu tegenover hem, Legend fronste even geiriteerd. "Ben ik niet interessant genoeg, lijd je aan concentratie verlis, of slaaptekort. Zeg hetm aar hoor ik ben een en al oor" zei de wolf sarcastisch. "Combinatie van beiden maar het meest van alle slaaptekort"antwoorde hij kalm. "ls je toch over jezelf gaat vertellen vermeld dan meteen terwijl je bezig bent je naam is wel zo beleefd. Ik zal eerst gaan om het goede voobeeld te geven. Brégo is de naam"weer vormde er een frons op het gezicht van Legend. "Grote woorden voor iemand die onverstoord door ging met zijn jacht terwijl iemand hem begroet."antwoorde hij scherp terwijl hij de wolf doodkalm aankeek,"Ik zal je mijn naam vertellen, al is het alleen maar om te laten zien dat ik goed opgevoed ben.". De wolf die blijkbaar Brégo heette liet zijn romp op het grijze gesteente zakken. Legend krulde zijn staart rond zijn voorpoten. Het was best fris hier en minuscule druppeltjes waren in de lucht te voelen. Het maakte de vacht van Legend langszaam vochtig.

Flut van mij Great Job van jou sorry :$

Het was duidelijk te zien dat zijn woorden toch ergens een gevoelig snaartje hadden doen trillen, want na elke zin bemerkte hij keer op keer de plooi in de voorhoofd van de witte reu, die zich uitdiepte tot een frons. Brégo was niet iemand die anderen treiterde en irriteerde om zodoende opzettelijk een gevoel van irritatie op te wekken, hij beleefde er geen lol aan. Voor hem was het puur de noodzaak om zichzelf, en zijn frustratie, te uiten en te zorgen dat deze wat onvoorzichtige wolf het geen tweede keer in zijn hoofd haalde om zijn dominante trekjes te tonen. 'Grote woorden voor iemand die onverstoord door ging met zijn jacht terwijl iemand hem begroet,' reageerde de reu zonder aarzeling op zijn woorden. Het was scherp opgemerkt - zijn eigen aanvankelijke fout had Brégo even over het hoofd gezien in zijn toespraak over beleefdheid, waarden en normen en wat hij ook allemaal voor onzin in zijn zinnen gepropt had. Als een wolf in staat was om te blozen, had een vurige blos zich zeker over zijn witte wangen en donnkere neusrug verspreid, ver tot achter in zijn oren; van buitenaf verraadde hij zijn ongemakkelijkheid met een enkel knikje van zijn oren, die hij inmiddels alweer overeind gezet had om beter geluiden op te vangen. Deze keer was het zijn beurt om te fronzen, het zou wel eens een kostbare fout kunnen zijn. Hypocrisie was een karaktereigenschap die vrijwel fataal was in alle situaties, en het was aan Brégo om op een of andere wijze aan te tonen dat hij dat niet bedoeld had. Maar de eenvoud waarmee hij dit bedacht had, was nou eenmaal niet zomaar toe te passen. Hij had waardigheid te behouden, en zijn irritatie maakte het hem verdomd moeilijk om zich voor een miniscuul versprekinkje te verontschuldigen. 'Ik zal je mijn naam vertellen, al is het maar om te laten zien dat ik goed opgevoed ben,' beëindigde de licht-gekleurde wolf nuffig zijn toespraak. Zonder verder iets te zeggen trok hij zijn staart in, en arrangeerde deze netjes over zijn voorpoten. Ongeduldig wachtte Brégo op een naam, of een verdere aanwijzing dat de reu zou spreken maar hij stuitte enkel op de eveneens afwachtende houding van de ander. Hij trok zijn wenkbrauwen op, en wachtte nog even, om er zeker van te zijn dat de mannelijke wolf zijn kans had gehad. Hij glimlachtte flauw, alleen zijn mondhoeken krulden even op en in zijn ogen was geen greintje plezier af te lezen. 'Grote woorden? Misschien, misschien. Net zo'n grootspraak als jij voltrekt, je spreekt over je eigen beleefde opvoeding en voegt de daad vervolgens niet bij je woorden. Naar ik weet heb ik geen naam over je lippen horen rollen, of is die misschien verloren gegaan, meegenomen door de spraakmannetjes? Nee, ik geloof dat we quitte staan,' antwoordde hij langzaam, zijn woordkeuze voorzichtig om niet meer uit te lokken dan absoluut nodig was. Hij hees zichzelf overeind en schudde zich uit. Hij was het stilzitten zat, hoewel hij het bekvechten wel urenlang kon volhouden; deels door zijn koppigheid. Ongeduldig ijsbeerde hij op een paar meter heen en weer, waarbij hij een ondiepe groeve in de grond creëerde.

[Je posts zijn goedgekeurd&genoeg, don't worry , sorry duurde even m'n vader is bezig met het internet ;)]