De achtervolging was nu al bijna een half uur bezig. Buiten adem rende een jonge witte wolf door de schaduwen van de bomen. Waarom was een simpel konijn vangen plotseling zo damn moeilijk? De poten van het diertje bewogen zich razend snel onder zijn lichaam. Maar ze moest en zou het halen. Taiga had nu al een tijdje niets gegeten, en kwam om van de honger. Solitair leven was maar moeilijk. Alles draaide om overleven. De wolvin was nog niet zo ervaren. Nog niet zo lang geleden had ze haar roedel van ver hier vandaan verlaten. De wolven begonnen haar; de alphapup, zelfs te zien als Omega. Haar broer had alle aandacht gekregen. Ze slikte even. Deze gedachte kwam nu niet van pas. Ze voelde haar poten al wat zwakker worden. Nee, nee! Steunend bleef de kleine wolf door rennen. Het konijn begon ook moe te worden. Zijn flanken gingen heftig op en neer na zo'n grote sprint. De hare trouwens ook. Maar half oplettend stoven ze beide naar een grote klif met steile puntige rotsen. De prooi zat nu gevangen. Het kon geen kant op. Taiga krulde haar lippen. Ze begon nu al bijna te watertanden. Angstig zat het dier in elkaar gedoken aan de rand van de klif. De witte wolvin zette langzaam een stap naar voren. Wat ze niet wist was dat het stuk waar ze zich bevonden uitstak van het vaste land. Er brokkelde een stuk rots af, en viel geluidloos naar beneden. Een harde plons was nog te horen. Plotseling begon het uitstekende stuk hevig te trillen. hier en daar vielen stenen naar beneden. Taiga's ogen werden groot. Verstijft bleef ze staan; maar direct vloog het instinct van overleven door haar heen. Nog net kon ze springen. Haar voorpoten hing sterk geklemd aan het vaste land, maar de achterkant niet. Het zweet brak haar uit. Voorzichtig probeerde ze met haar achterpoten ondersteuning te krijgen op de puntige rotswand. Net toen ze dreigde uit te glijden voelde ze een bek haar nekvel grijpen, en met veel moeite haar op het land slepen. Ze had geluk dat ze zo klein was. Voor een wolf was haar grootte sowieso onder gemiddeld. Uitgeput bleef Taiga liggen. Langzaam stond ze op. Het konijn was mee de klif afgevallen. Een chagrijnig gevoel steeg in haar op. Damnit! Maar ze verzachtte weer nadat de gedachte in haar opkwam; wie had haar gered?

[Open. ^^]

Geërgerd werd een witgekleurde reu wakker door een paar fluitende vogels die veel te vroeg dachten dat het lente was. Hij gromde even en liep zijn grot even uit en keek kil naar de vrolijk kweterende vogels die vlogen meteen op toen hij naar ze grauwde. Traag liep hij terug zijn grot in en at het laatste stuk vlees wat hij bewaard had op. Zijn jacht van gisteren was niet geslaagd en hij had er een slecht humeur en een wond in zijn schouder aan over gehouden. Hij versterkte zijn geur nog even in zijn grond als hij weg was moest er niet een een of andere poedel zijn grond komen bezoeken en er in blijven zitten. Dat was hem wel 's gebeurd en het was hem niet gelukt de wolf uit zijn grot te jagen. Hij had zijn kleine territorium geschapen hier leefde toch geen roedel in iedergeval niet zo ver hij wist anders hadden ze pech. En wat kon het hen nou schelen dat er een chagerijnige wolf in een van hun groten leefden, als ze hier zaten. Hij rekte zich even uit geeuwde en liep toen naar buiten hij besloot dat hij bij de kliffen zou gaan kijken het beuken van de zee had hem altijd al gefacineerd en misschien liep er nog een prooidier rond. Met stevige passen ging hij op weg onderweg hier lag minder sneeuw omdat hij in de buurt van de zee was hoe dichterbij hoe minder sneeuw. Zijn neus raakte de grond toen hij een spoor ontdekten van een wolf -wolvin om precies te zijn- iets verder rook hij ook een konijntje de wolvin was zeker op jacht geweest. Misschien had ze dat ding nog kunnen vangen en kon hij de restjes op eten als ze weg was. Hij zetten iets meer vaart en liep al snel het struikgewas uit. De wind liet de takken van de bomen aan de bosrand kraken. Een lichte grijns sierde zijn lippen voor even en werden toen weer tot een rechte streep getrokken. Kalm liep hij naar de rand van de kliffen waar hij stonden keek naar de golven die de kliffen nog meer probeerde uit te hollen door er met een rotvaart tegen aan te beuken. Gefascineerd bleef hij er even naar kijken tot hij hoorde hoe rots stuk afbrokkelde en in de zee storten. Hij liep op een drafje waar het geluid vandaan kwam, twee witte poten waren het enige wat hij zag. Snel maar voorzichtig liep hij naar voren en keek wat er aan de rand van de klif hing.Over het algemeen trok het lot van een ander hem verdomd weinig aan. Sterker nog, het gebeurde geregeld dat hij wolven aan hun lot over liet.
Het was gewoon een kwestie van onverschilligheid en soms van pure minachting. Soms echter, trok legend zich iemands lot wèl aan, en dat resulteerde er zonder uitzondering in dat er íemand zou zijn, met een vrij groot probleem.. Legend greep haar in haar nekvel en sleepte haar de kliffen op. Ze was verrassend licht voor een wolf vond hij. Toen ze veilig en wel weer op het land zat liet hij haar los en ging voor haar zitten. Zijn witte staart sloeg hij om zich heen, de wind was koud en sneed door zijn vacht. De wolvin leek niks van het avontuur over te hebben gehouden concludeerde hij toen hij haar kalm bekeek.


Welkom?

-Jup is oke! Sorry, nogal laat + extreem kort D:-
Hijgend sloot de wolvin haar ogen. Ze was gered. En hoe! Ze kende niet veel wolven die anderen uit een ravijn zouden tillen. Laat staan een onbekende. Haar bruin ambere ogen opende zich, en langzaam keek ze omhoog. Daar stond een witte reu. Bijna dezelfde kleur als zij had. Haar ogen straalde dankbaarheid uit. Om hem zijn ogen te zien moest ze bijna omhoog kijken. Voor een wolf was ze niet erg groot. Nouja, van het gebied waar ze vandaan kwam was elke wolf van haar grootte. Maar dat was verleden tijd. 'Eh, bedankt voor het redden van mij.. ofzo,' Stamelde ze zachtjes. Faal. Waarom moest ze toch altijd een moment verpesten? Plotseling drong het tot haar door. Het konijn was met de rotsen mee naar beneden gevallen. Meteen hign er een soort donderwolk boven haar hoofd. Weer een mislukte jacht. Nouja, straks maar weer proberen ofzo. Taiga wendde zich weer tot de witte reu. 'Ik ben Taiga trouwens,' Sprak ze. Hmm, wat had ze anders moeten zeggen? Anders bleef er zo'n ongemakklelijke stilte over. De ijskoude wind drong langzaam door haar vacht heen. De wolvin dook nog iets meer in elkaar, en sloeg haar dikke staart om haar heen. De rotsige grond stak in haar pootkussentjes. Wat ongemakkelijk ging ze erbij verzitten. Rotsgrond was nooit prettig om op de moeten zitten. Vooral niet nu de grond zo koud was! 'Koud hè. Ik haat winters,' Mompelde ze zachtjes.