Nog iets sneller. Kom op.
Ze stoof door het dunne laagje zand dat op de ruwe rotsen lag, en het vloog om haar heen. De bruine haas die een paar meter voor haar rende, had door dat hij op moest schieten als hij de avond wilde halen. Behendig vloog het diertje onder struiken en rotsen door, maar zijn belager had daar meer moeite mee. Met moeite wist Shade het dier bij te houden, ondanks dat ze maar net over de rotsen en bosjes heen kon springen.
Maar Shade wist dat ze toe was aan voedsel, en ze had geluk dat ze de haas had getroffen. Eer dat ze terug zou zijn in de bossen was er weer een uur verstreken, en dan zou het donker zijn en zouden alle dieren zich terugtrekken in hun holen.
Anders moet 't tot morgen wachten. Met de gedachte dat ze nog een dag met een knorrende maag rond moest sjokken, kreeg ze weer nieuwe motivatie. Ze zette haar poten één keer hard af, en stoof naar voren. Haar poten dreunden op de ruwe grond, maar ze was niet van plan om te stoppen.
Plotseling maakte de haas een onverwachte beweging, hij stoof opzij en Shade zag te laat waarom. Een grote rots lag voor haar. Te laat om uit te wijken. Ze zette nogmaals af en sprong op de rots, waar ze verder rende.
Pas toen ze weer voor zich keek, besefte ze dat het geen rots was, maar een echte ophoging. Vanaf hier kon ze de haas wel goed in de gaten houden, en dat viel haar mee. Toch zag ze dat het diertje uitgeput raakte, je kon zijn hart zien dreunen door zijn dunne ribben, en het kon nooit lang duren voordat hij bezweek.
Plotseling zag ze dat er een paar meter voor de haas een hele dichte begroeiing was. Als de haas zo ver kwam, was 't afgelopen. Met een lichte gromd zette ze haar poten neer en sprong ze. Ze voelde dat ze loskwam van de grond, en stortte bovenop de haas neer. Ze zetten haar tanden in het dier en rolde samen met hem verder, tot ze tot stilstand kwam. Tevreden, maar toch voorzichtig na de ruwe val kwam ze overeind.

[Mét toestemming.]

De bruine ogen opende zich weer langzaam toen er wat gedreun klonk. Met een kalme beweging duwde de reu zich van de grond af en sloot zijn bruine ogen weer. Twee wezens in gevecht, hij kon het horen. Een snelle ademhaling, poten die de grond enkel een milliseconde aanhielden. Zand kriebelde nog aan zijn hoor en hij liet zijn poot langs zijn kop gaan in de hoop dat al het zand bij zijn kop iets meer weg viel. Het hielp niet. Weer schudde hij zijn kop en lichte nu zijn achterste omhoog om zich in beweging te zetten. Witte poten droegen een mager lichaam voort, een lichaam waar een geest in verscholen was. Een geest die alles niet zeker wist, wat goed en slecht was. Hoe zijn leven begonnen was. Of hoe de andere zich zouden voelen door zijn acties. Het was hem aangeleerd om geen uitdrukkingen te laten zien, hij had het zichzelf aangeleerd. Ervoor genoeg reacties gehad die hem niet bevielen. Als hij een keer sprak dat er meteen scherpe tanden in zijn witte vacht kwamen. Hoe, als deze eruit gehaald werden, een warme vloeistof langs zijn vacht liep. Hoe hij zijn blik toen op de wond had gericht en een rode plek zag ontstaan. Het deed zeer maar nooit liet hij het merken. Meestal met een gebogen kop weggelopen om ergens in de grote wereld zijn wonden te gaan likken. De witte poten stonden stil en de bruine ogen keken over de grote grasvelden heen. Langzaam ademde hij de geuren in die er voor hem in de lucht hingen. Een andere wolf, misschien meer. De bruine ogen keken naar de plek die voor zijn poten zat, de plek waar een oude pootafdruk stond. Meteen gingen zijn ogen naar voren. Hij was niet bang om te praten, dat zeker niet. Maar hij werd raar aangekeken omdat hij amper zijn emoties liet zien. Hoe zou hij ze moeten laten zien? Hij verstond het woord blijdschap niet.. Hij verstond het woord verdriet niet. Elk woord van gevoel kwam hem niet bekend voor. Familie had hij niet, nooit gehad. Wolven die je minderwaardig vinden konden zich geen familie noemen. Zijn ogen knepen zich dichter samen om de omgeving beter te zien. Hij zag een witte vlek voorbij schieten, hij volgde de witte vlek die tot stilstand kwam rollend op de grond. Een witte teef.

-eten ga zo verder nomz-

Uitgeput, maar toch opgelucht kwam ze overeind. Ze schudde het zand uit haar dikke witte vacht. Haar hart bonkte zo hard als het maar kon, en ze kon het bloed in haar kop horen stromen. Ze liet een diepe zucht horen liet zich weer op de grond zakken. De haas hing doodstil in haar bek, en als Shade heel erg scheel keek kon ze hem zien hangen onder haar zwarte snuit. Nauwkeurig legde ze het dier op haar voorpoten, waarna ze haar snijtanden soepel onder de bruine vacht duwde. Met een beetje trekken en duwen scheurde de huid open. Ze kon het vlees al ruiken, en liet de huid los. Tevreden scheurde ze een stuk vlees van de ribben af, en ze begon tevreden te kauwen.
Plotseling zag ze vanuit haar ooghoeken een andere wolf. Hij was wit, net als zij. Ze draaide haar oren naar achteren. Als deze wolf haar voedsel wilde, kon hij 't mooi vergeten. Ze had hartstikke haar best gedaan om de haas te vangen, en ze zou 'm niet zonder slag of stoot afgeven. Toch leek de wolf geen bedreiging te vormen, en hij stond op een redelijke afstand. Ze kon hem net onderscheiden van de lichte lucht achter hem. Nieuwsgierig, maar toch onwillekeurig at ze verder. Het smaakte haar prima. Misschien klopte het wel dat dingen beter waren naarmate je er meer moeite voor moest doen. Bij haar scheen het wel het geval te zijn, en tevreden at ze verder. De wolf stond nog steeds bewegeloos in de verte, en Shade fronsde. Wat wilde die wolf. Moest ze gaan kijken? Ze wist het niet. Misschien kon ze beter afwachten tot hij naar haar toe kwam.

Toen de teef zijn aanwezigheid opmerkte bleef hij stilletjes staan kijken, zijn ogen emotieloos op haar en de haas gericht. Er speelde zich niks af in zijn hoofd, er was maar een echte emotie waar hij over bezat. Een knaagend gevoel van binnen. Een gevoel die riep dat hij iets miste maar hij kon zichzelf niet vertellen wat. Hij had een prima leven zo, geen last van andere wolven om hem heen die hem als een bedreiging zouden zien. Zo stelde hij zich ook niet op, niet gewelddadig en niet poeslief. Gewoon een neutrale blik die niks zei. Geen woord hoewel andere konden denken van wel. Alsof hun konden denken wat er in zijn kop rond speelde. Alsof ze dachten dat zich daar en diep verhaal afspeelde. Hoe vaak hij dat gezegde wel niet gehoord had, ,,Stille wateren hebben diepe gronden." Maar hij had geen diepe grond, er was alleen iets dat hij miste. Druk zou hij zich er niet over maken. Dit gevoel droeg hij nu al anderhalf jaar met hem mee, en nog nooit had hij er problemen mee gehad. Even sloot hij zijn bruine ogen weer en zag een donkere zwarte leegte. De bruine ogen gingen weer open en hij had zijn blik op de haas gericht, de teef scheurde zijn vacht open, had hij honger? Vast wel het was niet gezond hoe zijn ribben te zien waren. Maar er was geen knaagend gevoel in zijn maag. Niet iets dat hem aanstuurde die zei, ,,Sanyu! Ga eten.." Het was stil in zijn hoofd, zijn stem was niet vaak gebruikt. Zelf amper herinnerend hoe zijn stem klonk. De bruine ogen gingen weer naar de teef die haar witte vacht onder de rode smurry van bloed bracht. Hoe hij organen uit het dier zag puilen. Heel kort schoot er een beeld voorbij van de haas die net voor zijn leven rende. Hoe hij vandaag niet zijn geluksdag had omdat hij de teef op zijn pad was tegen gekomen. Nu pas schoten er gedachte binnen. Elke wolf was het zelfde.. Elke wolf die hij tegen kwam.. Verdedigend over zijn eigen voedsel. Terwijl hij het met gemak deelde. Zelfs zijn gedachte klonken in zijn hoofd neutraal. Zo waren wolven. Maar zo was hij niet, helemaal niet zelfs. Weer liet hij zich kalm zakken tot hij de koude grassprieten onder zijn vacht plat gedrukt voelde worden. Had ze er problemen mee dat hij hier zat? Zijn blik wierp hij af, niet om het haar gemakkelijker te maken. Maar omdat hij weer wat hoorde. Rustig bleef hij zitten kijkend in de verte naar het gewas waar hij iets zag bewegen. Een klein knaagdier schoot voorbij en hij keek naar het muis-achtige wezentje die zich schuw verstopte achter enkele planten. Even bleef hij naar het dier kijken. Eten deed hij als zijn prooi er makkelijk voor lag. Als het een ziek en/of gewond dier was. Als het dier achterliep op de rest. Dan zou hij zijn tanden erin zetten. Misschien.. Kwam er door zijn gedachte heen. Misschien kon je het lui noemen. Lui.. Iets wat hem als een van de vele dingen was uitgelegd door de zwarte reu. Lui.. Dan liet je liever alles voor je doen en je liet het naar je toe komen. Maar Sanyu liet niks naar zich toekomen. Hij ontweek gevaren omdat er dan iets in de lucht hing dat hem niet aanstond. Hij had er geen hekel aan maar het was net zoiets onbekends als het knagende gevoel dat er iets miste.
Zijn bruine pupillen draaide weer terug naar de teef, ze at gulzig voor zijn doen. De blik op haar witte gezicht veranderde maar hij hield zich even kalm als altijd. Pas als er gevaar dreeg te zijn, echt gevaar in als een woeste beer. Dan zou hij de benen nemen. Gewoon om het lichaam waarin zijn geest en ziel zaten te redden. Om de drie speciale dingen niet uiteen te laten vallen. Hoewel hij soms het gevoel had dat hij er maar uit twee bezit had. Zijn blik stond nog steeds op de teef die haar maal onwillekeurig op at. Waarom zou hij haar storen? Toen er een bekend knorrend geluid klonk keek hij niet op. Het geluid kwam van zijn maag. Maar het stond los van zijn hoofd. Ondanks de geluiden die zijn maag produceerde kwam er geen seintje naar zijn kop dat hij moest gaan eten. Hij wist wat het betekende maar daar hield het vaak bij op. Maar aangezien hij had opgemerkt dat zijn lichaam zichzelf aan het aftakelen was was het eigenlijk wel hoognodig om voedsel binnen te krijgen. Weer lichtte hij zichzelf omhoog en snoof de lucht op. Het bloed van het net geslachte haasje gaf meer geur af dan hij had gewild. Zijn ogen gingen rond. Andere zintuigen gebruiken dat moest hij doen. Ondanks dat hij zo smal gebouwd was en niet over veel spieren bezat had hij eigen tactieken. Eigen tactieken om te gaan jagen eens in de zoveel tijd, eigen tactieken om met andere wolven te vechten en zoveel meer. Een klein stukje liet hij zijn bek open hangen en ademde er door, niet normaal als je niet had gerend. Hij had het nooit iemand zomaar zien doen. Maar aangezien dat bloed hem in de weg zat kon hij toch proberen de lucht te proeven.. Het werkte niet. Zijn oren sloeg hij naar voren zoekend naar iets wat geluid maakte. Het muis-achtige wezentje die net schuw verstopt zat schoot nu voorbij hem. Hij keek het diertje na. Veel te snel hij had er sowieso de energie niet voor en zou deze er ook niet voor maken. Zijn ogen schoven verder.. Vlees hoefde ook niet. Hij kon van het bessenstruikje achter de teef eten. Weer droegen twee witte poten hem verder nu richting de teef. Alleen zijn bruine ogen waren niet op haar gericht. Nu een ander doel voor ogen. De donker paarse besjes hingen in de struik en met een rustig tempo liep hij langs de teef, haar even totaal negerend, naar het bessen struikje toe. Iets ongewonelijks was het volgens hem niet, hij kon het doen zonder raar aangekeken te worden toch? Hij hapte, misschien iets wat onhandig, wat van de struik af en slikte het door. Het smaakte niet heerlijk maar ook niet verkeerd. Gewoon normaal, er tussen in.

De reu keek haar zonder enige emotie aan, en bleef doodstil staan. Shade leek verrast, maar ze vroeg zich af wat deze vreemdeling wilde. Ze keek omlaag naar de haas, maar het leek haar zeer onwaarschijnlijk dat de reu die wilde. Ze bleef bedenkend liggen. Moest ze op staan en naar de wolf toe lopen? Ze wist het niet. In elk geval vormde hij nog geen bedreiging, in tegenstelling tot de wolven die haar een paar dagen geleden hardhandig haar voedsel hadden afgenomen. Bij de gedachte probeerde ze onwillekeurig scheel te kijken naar de kleine wond op haar neus. Ondanks dat ze er geen last van had, zou 't er vast heel vreemd uit zien. Een klein, donker streepje liep over de rug van haar neus, en eindigde net naast haar ooghoek. Ze kon zich de aanval nog helder herinneren. Ze had net een haas prooi weten te maken, toen de drie wolven opdoken. Hongerig en egoïstisch als ze waren hadden ze haar aangevallen, enkel en alleen om de haas te pakken. Stom dat ze niet doorhadden dat Shade dat voedsel goed had kunnen gebruiken. Haar conditie had zich weer hersteld van het harde rennen en springen, dus ze wilde weer overeind komen.
Op dat moment kwam de reu in beweging, en hij slenterde naar haar toe. Shade bleef bij nader inzien toch maar liggen. De reu liep zonder iets te zeggen langs haar, en begon van de bessen te eten. Niks vreemds op zich, maar toen Shade zag hoe mager de reu was, vond ze 't toch iets zieligs hebben. Ze draaide zich om en kwam overeind. De haas pakte ze op. Behoedzaam liep ze naar hem toe, en ze legde de haas voor zijn poten, waarna ze achteruit liep. Haar grote ogen keken hem afwachtend aan, en ze wist niet goed hoe de reu zou reageren. Ze keek nogmaals naar de haas, die nog heel wat vlees over had voor nog een wolf. Dat was geen probleem. Shade keek weer naar de reu en liet haar staart één keer tevreden heen en weer zwiepen.

Een smaak die hij niet op een bepaalde plek neer kon leggen kwam zijn bek binnen. Smaken waren niet uit te leggen. Smaak is iets wat je moest proeven. Alleen hij kon het niet precies benoemen. Zijn ogen liet hij rustig naar de rest van de takken gaan en hapte weer wat onhandig de bessen eraf. Iets wat hij vroeger vaak had gedaan toen zijn maag knorde. Allen zijn broer was het er niet mee eens.. Een broer. Dat was hij geweest toch? Iedereen had wel altijd aan Sanyu gevraagd waar zijn broer was. Niks vermoedend had hij geantwoord. En toen hij zelf naar de plek was gelopen lag zijn 'broer' daar laveloos op de grond. En toen de zwarte leegte. Toen hij voor zijn gevoel weer wakker werd voelde hij overal een prikkelend gevoel over zijn lichaam. Langzaam had hij zijn kop naar zijn lichaam weten te draaien. Hoewel het prikte in zijn nek. Door de donkere lucht was het amper te zien maar hij wist dat vele plekken op zijn sneeuwwitte vacht rood gekleurd waren. Wonden.. Hij had wonden opgelopen maar hoe?
Hij stopte met bessen eten en keek naar de takken alsof hij in de verte keek. Dingen die hij niet wist, hij was niet slim volgens zijn eigen gedachte. Hij kon amper de gevoelens begrijpen, niet eens de tintelingen van zijn eigen lichaam. Toen hij het tegen de zwarte reu had verteld had de donkere stem gesproken dat zijn geest en ziel los waren gekoppeld van zijn lichaam en er nog maar een draadje was die alles bij elkaar hield. Maar niemand had ooit beweerd dat de donkere reu slim was. Hoewel zijn poëtische zinnen soms erg wijs en onbegrijpenlijk leken te zijn. Wie wist liep hij maar wat te lullen. Weer een woord die Sanyu over had genomen van de wolven met wie hij een tijdje mee liep. Hij was vaak stil tenzij hem iets gevraagd werd. Vlak voor de grenzen van Feralis.. Vlak voor dit gebied was de groep uit elkaar gebroken. Zonder mokken en zonder zeuren was hij rustig zijn eigen pad op gegaan. De wolven om hem heen miste hij niet. Ze hadden ook geen speciale band volgens zijn ogen hoewel de teef en reu wel erg fel tegen elkaar in gingen. Hij had er niet op gereageerd en zijn kop weg gedraaid. Simpelweg omdat het hem niet boeide dat ze ruzie hadden. Maar of dit een slimme zet was geweest.. Ze gingen hun agressie nu op hem afreageren. In woorden wel te verstaan, proberend om hem te raken. Maar er was geen weg om hem te raken. Je kon schreeuwen, fluisteren en gillen wat je wou. Maar woorden deden geen zeer, beten en blikken deden hem niks. Simpel weg omdat hij niet wist wat hij ermee moest toen. Er was een leegte die hem niets zei, een stille leegte in zijn hoofd. Waar af en toe een echo klonk van zijn gedachte.
Hij had voor zich gekeken kijkend naar de tak met de bessen eraan. Zijn ademhaling was even rustig door gegaan tot hij ineens beweging zag. De bruine kijkers gleden naar de teef terwijl hij zijn kop stil hield. Wat deed ze? Waarom legde ze haar prooi voor hem neer? Hij had er niet eens moeite voor gedaan of tegen haar gepraat. Na enkele secondes draaide zijn kop mee en hij keek de witte teef aan. Ze had iets op haar neus, een donkere streek die van haar neus naar haar ooghoek ging. Een gevecht, hij kon prima zien dat er een wond zat. Weer bleef hij haar stil aankijken. Zonder ook maar een blik op de dode haas te leggen. De geur van het bloed negeerde hij en hield zijn bruine ogen op de teef die haar staart een keer liet rond zwiepen. Zijn automatisme van slikken als er teveel speeksel in zijn mond lag ging gewoon door. Hij leefde in zijn eigen wereld die hem prima beviel. Nu de teef. ,,Je moet je eigen gevangen prooi niet aan vreemdelingen geven." Sprak hij rustig en lichtte zich weer overeind, ,,Je heb de energie zelf hard genoeg nodig." Sprak hij zonder zijn stem te verhogen of te verlagen. Hij keek haar niet onderzoekend aan maar nog steeds met de emotieloze blik als toen hij haar van een afstand bekeek. Als hij wou kon hij gezichtsuitdrukkingen op zijn gezicht zetten. Het probleem was dat hij niet wist welke bij welke situatie hoorde. Daarom hield hij zijn gezichtsuitdrukking neutraal. Zonder dat het hem te onderzoeken viel, dat ze zouden denken te weten wat hij voelde. Pas nu zakte zijn ogen naar de haas. Het zag er zelfs niet verleidelijk uit hoewel zijn maag, zijn lichaam, het wel liet horen. Iets in zijn buikholte trilde en maakte een licht knorrend geluid. Zijn lichaam had honger.. Maar zijn geest had er geen zin in om als hulpeloos te acteren. Hij kon het aannemen maar daarmee zou hij een dankjewel moeten tonen. En dat was het probleem...

De wolf reageerde zonder emoties, en Shade draaide haar oren naar achteren. Geamuseerd was ze niet. Ze bood deze wildvreemde wolf uit vriendelijkheid haar prooi aan, en hij reageerde niet. Hij keek alsof hij niet begreep wat ze bedoelde toen ze een dode haas aan zijn voeten legde. ,,Je moet je eigen gevangen prooi niet aan vreemdelingen geven." Shade fronsde. Dat kon ze zelf prima uitmaken. "Is dat niet mijn keuze?" ,,Je heb de energie zelf hard genoeg nodig." Ze grinnikte en schudde haar kop. "Ach man, lul niet, ik kan je maag hier horen knorren. Je hebt meer nodig dan ik, geloof me." Ze keek naar de wolf, die haar leeg en zonder enige emotie aanstaarde. Ze zou er bijna bang van worden, om te zien hoe één wolf zo weinig emoties kon vertonen. Zelf was ze ook niet al té uitbundig met emoties, maar ze had ze wel. Deze wolf staarde haar enkel leeg aan, met zijn grote donkere ogen. "Kom op, eet 'm maar op. Je hebt honger, en het is beter om aan te sterken voordat je zelf weer gaat jagen. Ik heb wel weer genoeg gehad voor nu." Ze zweeg even. "Plus, als ik hem te lang bij me houd, wordt hij vandaag of morgen toch weer gestolen. 't Zou niet de eerste keer zijn." Afwachtend keek ze hem aan.

Haar oren draaide naar achteren en hij hield zijn bruine ogen op haar oren gericht. Hij had het eerder gezien. Voelde ze zich niet op haar gemak? Zij die zo makkelijk kon voelen? Zijn ogen keken weer naar het litteken op haar neus die langzaam bewoog bij het spreken van haar woorden. ,,Het is volledig jouw keuze, maar het is mijn keuze of ik het accepteer." Zei hij rustig en keek haar rustig aan, geen kwaadaardige of poeslieve blik. Gewoon.. Een typische Sanyu blik. Haar gegrinnik deed hem weer denken, ze voelde iets in zichzelf. Iets waar hij niks kon voelen deed zij het en ze lachte. Hij als.. Sanyu kon een lach opzetten. Wellis waar een nep lach die niets betekende, die hij maar neerzette omdat hij wist dat wolven zouden denken dat het goed was. Het probleem was dat hij het soms toepaste op de meest ongepaste situaties. Rustig bleef hij zitten en keek de grinnikende teef aan. Hij schudde zijn kop kort en keek naar haar witte poten, hij keek niet respecterend, maar hij keek gewoon. ,,Je hoort mijn lichaam knorren, mijn lichaam kan het nodig hebben maar voor mij staat mijn geest hier los van." Zei hij op zijn normale toon, ,,Ik voel niet dat ik.. Honger heb. Ik hoor een rommelend geluid maar meer voel ik er niet van." Zei hij rustig en duwde zich volledig overeind ze ging door maar de neiging om naar haar te luisteren had hij niet meer. Er speelde heel even weer wat in zijn hoofd rond. Telkens kwam er in die grote leegte een korte opvulling die enkele secondes duurde. Hij gaf eerst ook zijn prooi aan andere die het nodig hadden, of niet. Zijn ogen gingen naar de hare toe en hij bleef hij stilletjes aankijken en legde de nep glimlach op zijn gezicht. Hij bedoelde er niks mee, letterlijk. Zijn ogen gingen naar de haas en hij zakte bij het dier neer. Hij zweeg en zette zijn tanden in het bittere stukje vlees en begon zonder genot zijn voedsel binnen te werken. Tussen zijn knip kiezen maalde hij het vlees met korte beten kort klein en slikte het door. Toen hij klaar was keek hij naar voren en sloot zijn ogen weer. Even laten zakken en weer door, rustig werkte de reu zich omhoog en keek de teef aan. ,,Bedankt." Zei hij kalmpjes en keek om zich heen terwijl hij zijn lippen aflikte. Hij zou verder gaan. Dit was een nieuw gebied misschien wel het gebied waar hij zich alles kon herinneren. Hoelang? Hoelang was hij wel niet opzoek naar dat ene wat alles weer terug liet stromen? Dat hem de pijn liet voelen? De liefde? Het verdriet? Waar was het? Zijn ogen gingen rustig heen en weer, zelfs over stress bezat hij niet. Geen haast met dingen maar hij wou het terug. Hij wou zijn maag voelen knorren, hij wou dat zijn wonden brandde. Maar na zo lang was er nog steeds niks te vinden. Hij had een kracht, geen gevoel maar een kracht. Wils kracht. Hij wou dingen, maar het konden net zo goed utopisch zijn. Dromen die nooit in vervulling zouden kunnen komen. Misschien bleef hij zijn hele leven wel de witte reu zonder gevoel? Al zoekend keek hij rond. Instinct.. Hij moest zijn instinct gebruiken..

Het is volledig jouw keuze, maar het is mijn keuze of ik het accepteer." De reu sprak rustig, en hij straalde enkel rust uit. Het bleef even stil, maar vreemd genoeg was het niet ongemakkelijk stil. Gewoon stil. "Het is volledig jouw keuze, maar het is mijn keuze of ik het accepteer." "Het zou niet erg aardig zijn om het te weigeren. Ik heb hard gerend voor die haas." De reu schudde zijn kop. ,,Je hoort mijn lichaam knorren, mijn lichaam kan het nodig hebben maar voor mij staat mijn geest hier los van." ,,Ik voel niet dat ik.. Honger heb. Ik hoor een rommelend geluid maar meer voel ik er niet van." "Oh. Dat kan." Shade dacht na. Wat kon ze hierop zeggen? Deze wolf beweerde dat hij niks kon voelen, en als je hem zo zag zitten verbaasde het haar niks. Hij zat daar, en keek haar aan met zijn grote donkere ogen, die geen enkel stukje van een ziel blootgaven. Als er überhaupt een ziel in die wolf zat. "Maar je gaat dood als je niks eet, en dat is niet de bedoeling. Toch?" Ze keek hem even afwachtend aan. De reu zette een neppe lach op, maar Shade was niet achterlijk. Ze zuchtte opgelucht toen hij begon te eten. Ze bleef geduldig wachten tot hij klaar was met eten. Hij kwam weer overeind en bedankte haar. "Geen probleem." Het antwoord was kort, maar niet té kort. Deze wolf leek haar sowieso niet erg spraakzaam, maar dat was niet erg. Shade haatte het als wolven aan één stuk door bleven lullen over alles wat haar niets kon schelen. De wolf keek plotseling heel zoekend rond, alsof hij iets zocht. Voor een seconde voelde Shade een steek in haar hart, bij het zien van de hulpeloze reu. Dat leek hij te zijn. Hij zocht iets, maar ze kon er geen vat op leggen. "Wat ben je kwijt?"

Haar woorden klonken, ze zei dat het niet aardig zou zijn om te weigeren. Hij deed wat hij wou, of het aardig was of niet. Maar dit was wel gewoon het beste voor zijn lichaam. Hij was de afgelopen weken behoorlijk afgetakeld en ook aan zijn conditie was dat te merken. "Oh. Dat kan." Sprak de witte wolvin. Hij snapte niet hoe ze het bedoelde maar hij liet haar haar gang gaan. Zijn maag knorde na de vulling van de haas niet meer. Een kleine maag? Vast na al die tijd dat hij niet gegeten had. "Maar je gaat dood als je niks eet, en dat is niet de bedoeling. Toch? gingen de woorden weer door zijn hoofd en hij had geknikt en haar vorige woorden gesproken. "Oh. Dat kan." Had hij op zijn eigen toon vertaald en had haar aangekeken en zich vervolgens over de haas heen gebogen.
Hij had zich weer overeind geduwd en haar woorden gehoord. Ze was niet als de wolven waarmee hij enkele weken geleden mee werd gedragen als het waren. Hij was zonder bevestiging lid geworden van een kleine wolven groep. Een groep die dacht dat ze elkaar begrepen maar dat deden ze niet. Ze lulde aan een stuk door zonder wat aan elkaar te vragen. Maar het viel hem op dat deze teef rustig en kort antwoordde. Hij wist haar naam amper maar zou er geen probleem mee hebben als zij net als die groep mee ging. Dan had hij een mini pack. Niet dat hij het van een wild vreemde vreemdeling zou verwachten maar het was hem eerder gebeurd. Het was eerder voorgekomen dat er zomaar ineens een groep ontstond, hij meegevraagd werd toen hij stilletjes was blijven zitten. De simpele woorden kon hij zich nog herinneren. De simpele woorden van de donkerbruine teef, ,,Sanyu.. Ga je mee?" Hij had geknikt en er achter aan gelopen. En zo liepen ze door, door gebieden heen, gebieden die hem vaag bekend voorkwamen en toen waren ze in Feralis aangekomen. Misschien.. Hij kon het hier vast wel vinden. "Wat ben je kwijt?" Klonk de stem plotseling. Hij schrok niet, hij had er rekening mee gehouden. Nog even keken zijn ogen rond en liep een klein stukje naar rechts. ,,Ik zoek iets wat ik mis." Sprak hij simpel. Het was logisch maar niemand begreep het in de manier waarop hij het begreep. ,,Ik probeer het te vinden al anderhalf jaar lang." Zei hij op weer de normale toon. Zijn poten brachten hem verder en hij sprong op de rots om erover heen te kijken. ,,Jij." Sprak hij weer en draaide zich om, ,,Jij onbekende teef. Weet jij de weg naar.. Gevoel?" Zei hij en keek haar met een kalme blik aan. Geen zorgen aan zijn hoofd. Gewoon kalmte.

Shade bekeek de reu rustig. Er was vrij weinig om te begrijpen. Hij was geen prater, maar of hij van luisteren hield wist ze ook niet. Hij leek eigenlijk helemaal geen wolf die van gezelschap hield, maar eerder zo eentje die in alle rust van de eenzaamheid kon genieten. Shade kon dat wel waarderen. Ze vond het vreselijk als wolven elkaar constant opzochten, en zich gedroegen alsof ze geen enkele seconde zonder iemand anders konden. Net alsof ze iemand nodig hadden die naast ze kwam zitten, om ze te vertellen dat ze moesten "In ademen.... Uit ademen... In ademen... Uit ademen..." Shade had niet zo iemand nodig, ze kon prima op zichzelf zijn. Soms stelde ze zich voor hoe het zou zijn om een roedeldier te zijn, en constant omringd te worden door anderen. Op één of andere manier klonk het beknellend, alsof je elk uur in de gaten werd gehouden.
De reu antwoorde op haar vraag. ,,Ik zoek iets wat ik mis." "Dat is over 't algemeen een reden waarom wolven dingen zoeken." ,,Ik probeer het te vinden al anderhalf jaar lang." Shade hield haar kop scheef en keek hem rustig aan. Ondanks dat haar ogen niks lieten zien, waren haar hersenen druk bezig met bedenken wat hij bedoelde. Misschien was hij een andere wolf kwijt? Een moeder, een vader, een zusje, een broer, een tante, misschien wel een vriendin? Ze besloot om af te wachten of hij nog meer vrij wilde geven. Plotseling liep de reu weg, en hij sprong soepel op een rots. In de verwachting dat hij zonder iets te zeggen weg zou gaan, draaide Shade haar kop weg. Plotseling sprak de wolf haar weer aan. Ze keek meteen terug. Zijn ogen keken haar aan, ,,Jij onbekende teef. Weet jij de weg naar.. Gevoel?" Ze liep voorzichtig naar hem toe, en sprong naast hem op de rots. Een gigantische vallei lag voor hen, en de zon scheen aan de andere kant. De stralen braken door de wolken, en lieten lange lijnen van licht op de bossen vallen. Het zag er zo mooi uit, dat Shade even ademloos was. Twee vogels vlogen over de wolven heen, en keken liefdevol naar beneden.
"Er zijn veel verschillende gevoelens, en sommige wil je niet hebben." Ze aarzelde. "Ik ben slecht in uitleggen, en ik heb nog nooit iemand verteld hoe hij zijn gevoel terug moest krijgen, maar ik kan 't proberen."
"Je hebt verschillende gevoelens. Haat, liefde, jaloezie, gulheid, geluk, depressie. Eigenlijk zijn het allemaal tegenpolen. Maar alle gevoelens bij elkaar hebben één grote tegenpool. Emotieloos." Ze keek hem even aan. "Je gevoel terug krijgen, betekent dat je het kwijt bent. Je kan het op verschillende manieren kwijtraken, maar eerst moet je je afsluiten. Dat is iets wat je geest doet, om jou te beschermen. Verlies je iedereen waar je van houdt? Je geest sluit zich af, om te voorkomen dat je gek wordt van het missende, knagende gevoel. Dus als je kijkt naar de reden waarom je zo gesloten bent, kun je ook zien hoe je er weer op komt." Ze keek naar de vallei. "Heb je iets verloren? Dan moet je iets nieuws zoeken om om te geven. Je zou met iets simpels kunnen beginnen, zoals dit uitzicht. Kijk héél goed naar de stralen van de zon, die door de wolken breken."
Ze glimlachte vertederd.
"Heb je ooit zoiets moois gezien?"

"Dat is over 't algemeen een reden waarom wolven dingen zoeken." Dat was het antwoord op zijn zin dat hij iets zocht dat hij miste. Zo bedoelde hij het ook maar ze snapte het niet in de weg dat hij het snapte. Een eigen logica. Zijn ogen gingen opzij en zijn ogen hielden zich rustig op de omgeving gericht. Er waren meerdere dingen die hij niet begreep, die hij niet snapte en waarschijnlijk in deze staat nooit zou snappen. Toen hij op de rots zat had de witte teef plek naast hem genomen en zijn ogen keken haar weer met dezelfde blik aan. Er zat vrijwel nooit variatie in zijn ogen, alleen een kalme blik die nergens aan dacht. De teef sprak net als de zwarte wolf wijze woorden, of woorden die wijs klonken.. Hij luisterde, niet aandachtig niet wetend hoe hij dat moest laten zien. De zwarte reu had hem verteld, ,,Ieder wezen die kan lopen, kruipen vliegen of springen geeft zijn karakter weg. Al sinds hij geboren word. Het enige verschil is waar je in opgroeit. Dat maakt wie je bent. Haal een tweeling uit elkaar en zet de een in een zorgende familie en de ander bij de zwijnen. Hoe ze van begin het zelfde waren maar aan het eind veranderd zijn vanwege de omgeving." Hij had de woorden niet gesnapt. Hoe kon de omgeving je karakter veranderen? Waarom gebeurde dat niet bij hem? Maar de teef sprak nu woorden die misschien iets beter te snappen vielen. Niet over de omgeving of over tweelingen. Maar over gevoelens. Allemaal tegenpolen maar bij elkaar een grote tegenpool van emotieloos? Was hij emotieloos? Het klonk hem logisch, zijn gevoelens kon hij niet ergens brengen. Gelach kon hij zich niet herinneren. Tranen zoals hij die gezien had bij de teef en reu van zijn groep? Hij had die nooit gekend. Na enige tijd geluisterd te hebben zonder te slikken leek zijn bek vol te zitten weer slikte hij. Het viel mee. Met rennen was het erger. "Je gevoel terug krijgen, betekent dat je het kwijt bent. Je kan het op verschillende manieren kwijtraken, maar eerst moet je je afsluiten. Dat is iets wat je geest doet, om jou te beschermen. Verlies je iedereen waar je van houdt? Je geest sluit zich af, om te voorkomen dat je gek wordt van het missende, knagende gevoel. Dus als je kijkt naar de reden waarom je zo gesloten bent, kun je ook zien hoe je er weer op komt." Hij keek naar beneden en hoorde de volgende woorden. Hoe ze sprak dat hij moest kijken en hij keek. Niks.. Het waren stralen.. Die van de zon afkwamen. Maar het deed hem niks, ,,Dat ik dit aan een onbekende vertel." Sprak hij rustig, ,,Ik kan me niks herinneren. Dat is iets wat ik niet snap. Na dat gedoe met broer.. Nadat ik wakker werd. Ik weet niks meer, ik kan me niet herinneren waar ik alles moet plaatsen." Zei hij en keek haar aan, weer even zwijgend. ,,3 En een halve week geleden liep ik met een groep mee, die lachte maar ik kon niet voelen waarom. Ik weet amper wat het gevoel is om te lachen. Hoe ik in sommige situaties een emotie zou moeten neerleggen." Zei hij kalm en keek weer naar voren. ,,Het is mooi. Maar het doet me niks." Zei hij met een normale toon en keek met zijn bruine ogen over de wanden van de overkant heen. Hij sprak niet verder maar zijn gedachte sprak een zin, ,,Ik moet doorzoeken." Het spinde in zijn hoofd. Doorzoeken naar gevoel, of emotie. Zoals de vreemdeling het noemde.

De wolf luisterde. Hij zat doodstil, en keek haar aan met zijn donkere, lege ogen. Shade zat doodstil naast hem. Ondanks dat ze zelf vond dat ze 't nog best goed uitlegde, zei de reu niet veel. ,,Dat ik dit aan een onbekende vertel. Ik kan me niks herinneren. Dat is iets wat ik niet snap. Na dat gedoe met broer.. Nadat ik wakker werd. Ik weet niks meer, ik kan me niet herinneren waar ik alles moet plaatsen." Shade keek hem aan, maar ze zweeg. Ze had niks meer te zeggen. ,, En een halve week geleden liep ik met een groep mee, die lachte maar ik kon niet voelen waarom. Ik weet amper wat het gevoel is om te lachen. Hoe ik in sommige situaties een emotie zou moeten neerleggen." Shade keek hem aan en knikte. Ze begreep wat hij bedoelde. Hij had geen emoties, behalve dat knagende gevoel. Hij snapte zelf ook wel dat hij iets miste.
Ze zag dat hij weer naar het adembenemende uitzicht keek, maar die sprankeling in zijn ogen miste.
,,Het is mooi. Maar het doet me niks."
Ze keek even opzij en fronsde. Dan was ´t leuk geweest. Hoe kon je in godsnaam een wolf zijn emoties terug geven?
Ze besloot om niks te zeggen, en gewoon stil te zijn. Zelf genoot ze van het uitzicht. De zachte stralen van de zon aaide haar gezicht, en ze sloot vol genot haar ogen. Tevreden zat ze daar, terwijl de grote gele bol haar warm hield.

Zijn ogen gingen weer naar voren toen de teef niks zei, ze begreep hem niet. Niemand zou dat doen, hij was ernaar opzoek maar niet tot de dood. Als hij het onderweg tegen zou komen zou hij geluk hebben, maar na zoveel meters die hij gelopen had.. Kilometers.. Niks had hij gevonden hoewel hij altijd oplettend was. Zijn ogen gingen naar voren, hij wou het wel voelen. Hoe het voelde om te lachen, hoe het voelde om verdrietig te zijn en echt pijn te leiden. Maakte niet uit dat het slechte gevoelens waren. Het was gewoon voor het voelen, hij zou het willen. Maar voor hem, het was net als een eekhoorn. Die zat te hoog in de boom om het te pakken. Het was net als konijnen die zover onder de grond konden schieten zodat hij het niet bij kon houden. Zijn ogen bleven staan, als je iets mooi zou vinden. Zou je er dan ook wat voor voelen? Hij liet zijn koolstofdioxide rijke lucht uit zijn mond zuchten en sloot zijn ogen weer. Rust was heerlijk aan zijn kop, maar meer met deze teef had hij niet te maken. Hoewel hij naast haar zat en het had verteld. Maar het was geen geheim. Schuldig zou hij zich er niet over voelen. Zijn bruine ogen keken weer naar voren nu het dal in. Zo bleef hij minuten zitten, zijn ogen die het kleine vosje volgde. Het bruine vosje ie heen en weer rende. Na die minuten stilt te hebben gezeten rekte hij zich weer en bleef nu staand staan. ,,Mai Mai.." Mompelde hij zachtjes. Het had geen betekenis. Meer iets wat hem vaker te binnen schoot. ,,Jij, witte teef.. Je bent nog steeds een vreemdeling voor me." Zei hij rustig en keek haar aan. ,,Mijn naam is Sanyu, ik kom uit de witte bergen.." Sprak hij weer met de nep lach die van kilometers ver te zien was dat hij er niks mee bedoelde. Letterlijk niks. Er was een stilte geweest die hem niet in de weg zat. Maar zijn stem verbrak de stilte van de natuur. Krom vragend naar haar naam.

De reu keek naar iets dat zich voor hen afspeelde, en Shade besloot om hem niet te onderbreken. In plaats daarvan, bedacht ze alle manieren die er waren om die reu zijn emoties terug te geven, als dat überhaupt mogelijk was. Stilte was geen probleem voor Shade, ze vond het altijd fijn om na te denken. Ze was dan ook heel erg bedachtzaam, en hield er niet van om overhaastte beslissingen te nemen. Uit haar ooghoek zag ze iets bruins door de grasvelden schieten, maar ze schonk er geen aandacht aan. Er waren genoeg dieren, voor zover ze had gezien, dus dat was geen probleem. Ze staarde nog een keer naar de stralen van de zon, die trots en fier door de wolken heenbraken. Ze sloot haar ogen en genoot, net zoals eerder. ,,Mai Mai.." Ze keek vragend naar de reu. Wat betekende dat nou weer? ,,Jij, witte teef.. Je bent nog steeds een vreemdeling voor me." Ze zweeg, en wachtte af op verdere uitleg. ,,Mijn naam is Sanyu, ik kom uit de witte bergen.." Van binnen walgde ze van de neppe lach, en ze zette er zelf ook één op. "Ik ben Shade." Neplachen kon ze prima, en dat bleef ze dus nog even doen. Daarna liet ze haar mondhoeken zakken en keek weer terug naar de vallei.