Demon, ook wel Momo genoemd, zwierf al een paar maanden rond. De jonge reu, van 11 maanden oud, was zijn ouders, familie en roedel in één klap kwijt geraakt. Het begon allemaal toen hij werd geboren. Hij zou een aparte kleur krijgen. Zijn vader was zwart, zijn moeder bruin. En zijn ogen, waren gemixt van zijn ouders, maar bestonden uit een grijze kleur. Met een soort gele tint er bij door. Hij was anders dan alle andere wolven. Een complete mix van zijn ouders en de enige van het nestje dat overleefde. Het duurde een zo'n 3 maand dat er pas werkelijk wat gebeurde in de roedel. 'De lafaards.' De reu gromde eens en rende verder. Ookal kon hij dat dan nog niet zo heel lang vol houden zoals volwassen wolven, hij probeerde het. Een groot doorzettingsvermogen zoals hij het zelf noemde. Zijn gedachten dwaalden weer terug. Een andere, grotere roedel, overheerste. Een roedel waar ze zich niet van konden laten winnen. Een vooral op dat moment, toen veel teefjes net of een paar maand jongen had. Het juiste moment hadden ze het er voor uit gekozen. De jonge reu gromde nog eens en begon zijn vaart wat te minderen. Het was een laffe streek van de andere sterke roedel en de alfa van zijn oude roedel gaf zich dan ook vrij snel over. Maar dat was niet wat de andere roedel wilde. Ze wilde enkel het gebied en waren alsnog een gevecht begonnen met de oude roedel. Zijn moeder had hem opgepakt en ergens mee heen genomen. Het laatste wat hij nog van haar hoorde was een zin. 'Demon, ga hier vandaan en zoek een nieuw gebied waar je wel veilig bent tot je volwassen zult zijn.' Daarna rende ze van hem vandaan. Ze had hem altijd met Momo aangesproken, maar op dat moment was het Demon. In het begin snapte Demon er niks van en liep verder, omdat hij zijn moeder kwijt was en de overheersende geur van de bomen, werkten hem ook gewoon tegen. Demon begon met lopen en at dingen die hij zijn vader en moeder had zien eten. Maar nooit wist hij hoe hij het precies moest doen. Compleet aan zijn lot over gelaten, in zijn eentje. Het was alsof dat het doel van de slechtheid was. Maar Demon groeide op en hij begon alles slecht in te zien. Hij werd een slanke, maar toch behoorlijk sterke wolf. Demon keek eens voor zich en snoof eens boos. Waarom had die stomme roedel van toen zijn hele familie en roedel vermoord. Maar al snel liep de reu verder en keek eens om zich heen. Waarom was het winter, het maakte hem alleen maar chaggarijniger. Hij blies een wat adem uit en keek voor zich. In de verte rook hij wel iets, al was dat wel moeilijk. De winter in dit gebied vond hij nu al vreselijk. Hoe lang zou dat hier nog zijn? De reu liep verder en merkte op dat er in de buurt een teef was. Maar om sneller te lopen, nee dat wilde de reu niet. Momo liep verder en kwam rustig uit de bosjes vandaan. Daar zag hij een wit/grijs achtige teef, bij een stuk vlees. Momo trok zijn wenkbrauwen eens op en keek erna. Hoe kreeg zij dat ooit gevangen? Hij kon dat niet, hij wist niet eens hoe hij goed voor zichzelf moest zorgen. Maar dat boeide hem niet zo veel. De jonge reu keek nog eens naar de teef en liep wat verder naar haar toe.

Haar oren hadden haar niet bedrogen, want het duurde niet lang voordat er een gedaante uit de bosjes kwam stappen. Het was een klein, mager gestalte dat haar wat raar aankeek. Automatisch fronste ze haar wenkbrauwen en keek ze hem wat bedenkelijk aan toen hij dichterbij kwam. Ze verroerde geen vin, er was hier niets om dan ook maar enige angst of woede voor te tonen. Het dier bleef op degelijke afstand en zonder zich te generen gleed haar blik grondig over hem heen. Haar vuurrode ogen inspecteerde alles, dat het misschien wat delegerend over zou komen op de jonge wolf kwam niet in haar op. Hij zag er wat apart uit door de bruine vlekken die hij had, maar uiterlijk zei vrij weinig vond ze.
“Wel, vertel mij eens. Wat doet zo'n klein schepsel als jou hier in zijn eentje?” Ze leunde wat meer op haar voorhand, waardoor ze moest opletten dat ze niet van de zwefkei af zou vallen. Ongeduldig keek ze het diertje aan, veel tijd voor deze onzin had ze namelijk niet. Ze kon het hele verhaal al met haar eigen gedachten invullen. Het was een verlaten pup die alles alleen had moeten doen en het meest belangrijke was dat hij alleen was en niemand had, een zielig jankverhaal dus. Tenminste, dat was wat ze dacht dat ze te horen zou krijgen, wellicht was het heel anders.
Ze opende haar bek, maar net toen ze het dier nog eens extra wilde pushen tot spreken hoorde ze geritsel en verscheen er uit diezelfde bosjes als waar de pup vandaan gekomen was een grote, oudere zwartbruine wolf. Op zijn mondje gevallen was hij in ieder geval niet want tot haar irritaties aan toe opende hij meteen met een zin die eindigde op een speelse toon, waar ze weinig zin in had. Echter hield ze zich tegen om er meteen op in te haken en nam ze eerst de tijd om ook hem eens goed in zich op te nemen, waardoor de pup de kans had om antwoord te geven op de vraag die ze hem daarnet gesteld had. Veel spannends viel er niet aan de reu te ontdekken, niet wat aan de buitenkant te zien was in ieder geval. Hoe langer ze naar hem keek, hoe groter haar irritaties werden, niet om wat hij gezegd had maar meer om het feit dat hij op haar vader - wat ze nog van hem kon herinneren - leek. Groot fan van haar vader was ze nooit geweest, maar deze wolf kon onmogelijk haar vader zijn, daar was hij te jong voor. Het was sterk dat ze haar vader ooit nog zou zien.. Ze wilde hem niet eens zien, het liet haar koud.
“Erg veel vindt je hier niet hoor.” Met een nuchtere blik keek ze hem aan en ze verschoof ietwat naar achteren, waardoor ze weer goed op de kei lag en er geen enkele kans meer was dat ze eraf zou vallen. Vanuit deze positie had ze perfect beeld, zo kon ze alles in de gaten houden vanuit een iets hogere positie. “Met wie hebben wij deze eer te delen?” Ze eindigde de zin met een sarcastische toon en haalde daarbij haar wenkbrauwen omhoog, waardoor haar vuurrode ogen nog groter werden dan dat ze al waren.

Demon zag hoe de teef tegen naar hem keek en tegen hem sprak. 'Wel, vertel mij eens. Wat doet zo'n klein schepsel hier als jouw.' Het kwam er spottend uit en Demon wist het antwoord allang. Wat hij wel had geleerd, was dat je niet met zielige verhalen aan moest komen, nee die hield hij voor zichzelf. Maar al vrij snel, voor hij kon antwoorden, kwam er een andere reu aan. Waarschijnlijk wel 2,5 keer zo oud als hij. Al had de teef nu meer aandacht voor de oudere reu, Demon kon nu nog mooi even na denken over wat en hoe hij ging zeggen wat hij dacht. Ze vroeg hem nog wat sarcastisch en wachte op het antwoord van de andere reu. Maar Demon liet niemand antwoorden. 'Ik ben hier om te leven, misschien valt je dat niet op?' Vroeg hij met een grauwel in zijn stem. Het was niet een grom die het was, maar ook niet krakerig. Het zat er eerder tussen in. Demon keek de teef eens aan en trok zijn wenkbrauwen triompfantelijk op. Hij was behoorlijk groot voor 11 maanden. En daarbij hij was bijna een jaar. Dus een pup was hij eigenlijk al niet echt meer. De reu keek nog eens met een sarcastische blik en met wat samen geknepen ogen naar de teef. Wat dacht ze nu wel niet. Dat hij jonger was als zij en ze hem alles kon maken. Dan zat je bij Demon aan het verkeerde adres. Momo hield niet zo heel erg van wolven die dachten dat ze beter waren dan anderen. Voor hem was niet iedereen gelijk, maar ook niet iedereen was perfect. Nooit zou een wolf volmaakt en perfect zijn. Dat was onmogelijk. Demon stond ook al dichter bij de andere reu en teef, voor hij sprak tegen haar. De reu keek naar de zwarte reu. Het deed hem denken aan zijn vader, de zwarte reu, waarvan hij de hoofd kleur had gekregen. De wolf keek nog eens naar de reu en hief een poot omhoog. De nagels in zijn poten, zette hij uit, maar sloeg in een soort bepaalde beweging zijn klauwen door het zand onder zijn poten, waardoor er strepen in het zand bleven staan. Demon grijnsde eens en zette zijn poot terug. Hij keek weer op, maar zijn grijns was verdwenen. Hij keek weer met de sarcastische, maar ook een wilde blik in zijn ogen.

Haar blik was gefixeerd op de grote zwarte reu die rond haar eigen leeftijd moest zijn, maar ondertussen hield ze de pup die niet meer dan een meter naast de reu stond in de gaten. Ook al vormde de pup geen enkele bedreiging, niemand viel te vertrouwen had ze geleerd door de jaren heen. "Ik moet toegeven dat ik je daarin gelijk moet geven." Was het antwoord van de reu, waarop Dysis enkel snoof en haar oren ietwat naar achteren toe legde.
"Ik ben hier om te leven, misschien valt je dat op?" Op een ruwe manier werd haar aandacht van de zwarte reu afgehaald, de pup had eindelijk een antwoord klaar. Ze hief haar kop ietwat en drukte zich met haar voorpoten omhoog, waardoor ze nu op de zwerfkei zat. Dat de jonge reu met een antwoord als dit zou komen had ze bij verre na niet verwacht, maar echt interessant was het antwoord verder ook niet. "Zeg, praat je altijd zo tegen een dame?" Fier hief ze haar kop. Normaliter had ze op dezelfde manier geantwoord als de pup zelf had gedaan, sarcastisch en spottend, maar dit keer nam ze de moeite niet eens. Op haar gelaat was een kleine grijns verschenen en nieuwsgierig keek ze van de pup weer naar de reu, die zijn naam bekend maakte. Zayn, ze herhaalde de naam enkele keren in haar hoofd en probeerde het te onthouden. "Aangenaam, Zayn." Ze knikte op een nonchalante manier. "Dysis is de naam," ondertussen gleed haar blik weer terug naar de pup, waarvan ze benieuwd was naar zijn antwoord op haar woorden, of hij weer zo prikkelend zou reageren of dat hij gas terug zou nemen. Echter verwachtte ze niet dat hij gas terug zou gaan nemen, stiekem was ze wel benieuwd naar wat hij in petto had. Het was veel te lang geleden dat ze een goed woordje gesnauwd had en gevochten had en bij de lichtste irritatie begonnen haar aderen al te koken en al haar bloed sneller te stromen.
"Wat brengt jullie zoal hier?" Opnieuw keek ze van de reu naar de pup en weer terug. "Familie verloren? Een nieuw begin van het leven? Uit verdriet weggegaan?" Ze noemde enkele aspecten op, maar hoopte op een wat zoetsappiger verhaal.


Sorry, wat kort.

'Zeg, praat jij altijd zo tegen een dame.' Het klonk zeer sarcastisch en Demon had dan ook meteen zijn antwoord klaar. 'Dame of niet, ik praat op de manier zoals ik wil. Geen enkele wolf die mij die manier gaat verleren.' Hij gromde daarna eens en bleef op afstand staan. Zin om dichterbij te komen had hij niet. Het kwam meer doordat hij geen enkele wolf ooit meer vertrouwde. Maar al vrij snel had hij door dat de teef meer aandacht had voor de andere wolf. De grotere reu. Hij was nooit belangrijk, zelfs niet bij zijn ouders. Waarom niet? Hij was toch net zo belangrijk als welke andere wolf dan ook? Het was toch belangrijk dat hun slechte geaardheid door werd gegeven. Of was dat niet meer in de planning? Of deed hij het doel van hun leven niet meer snappen. Het boeide hem eigenlijk ook niet meer. Of de slechtheid nu door gegeven werd of niet. Het was altijd al niet goed geweest met wat hij deed. Nee, altijd hoorde hij stemmetjes in zijn hoofd met, 'Dat is niet goed voor je, zo word je nog een goede wolf.' en al dat soort dingen. Waarom was het altijd bij hem en niet eens bij een andere wolf. Demon gromde eens zacht in zichzelf en keek vanuit zijn ooghoeken naar de twee wolven. 'Wat brengt jullie zoal hier?' Vroeg de teef en keek eens naar hem. Voor hij kon antwoorden, zei de teef al weer wat. 'Familie verloren? Een nieuw begin van het leven? Uit verdriet weggegaan?' Ze noemde een aantal dingen op. Hierop wilde hij geen eens een verhaal maken. 'Gaat je niks aan.' Snauwde hij de teef af. Niemand hoefde ook maar veel over hem te weten. Nooit was hij van plan geweest om zijn leven zo te laten lopen. Hij snoof eens en keek wild om zich heen, afwachtend op iets wat langs zou komen. Iets waar hij heen kon gaan zodat hij weer de vrijheid kon zoeken. En geen kruisverhoor kon gaan aanhoren. 'I'm done here.' Snoof hij en grommend rende hij weg. Misschien was Demon te zwaar verwikkeld in een strijd met zichzelf. 'You're running from a warzone.' Galmde er door zijn hoofd. 'Kan me niets schelen.' Riep hij luid tegen zichzelf terwijl hij wild en snel probeerde weg te rennen van alles en iedereen.

[Topic out for mister Momo.]

Toen de pup haar tegensprak en zijn zin beëindigde met een grom begroeven haar pluizige witte oren zich diep in haar nek en sprong ze overeind. Haar dikke staart stond dominant overeind en haar voorpoten breed uit elkaar. Ze ontblootte haar witte tanden waar hier en daar nog een beetje bloed op zat van het maal dat ze daarnet gegeten had en een zachte grom verliet haar keel. Al haar spieren in haar lichaam waren aangespannen door de plotselinge interactie en het liefst sprong ze van de rots af om op de wolf te duiken en haar tanden in zijn nekvel te zetten, net zolang tot dat ze zijn bloed zou proeven. Maar ze bleef staan, ze wilde niet overkomen als het opvliegerige type, want dat was ze niet. Het was enkel de drang naar de smaak van bloed die haar altijd door liet draven. "Spelen met vuur is een zaak van leven of dood, jongeman." Bromde ze naar de pup. Gemompel van vlakbij zorgde ervoor dat ze afgeleid werd en ietwat bedenkelijk keek ze enkele tellen naar de grote zwarte reu, die ze daarnet voor enkele tellen vergeten was. Het duurde een aantal seconden voordat ze zijn zin geanalyseerd had, uiteindelijk knikte ze hem toe. Blijkbaar viel alles wat ze zei in het verkeerde gaatje bij de pup want voor de tweede keer begon hij te snauwen, waarop ze opnieuw haar bovenlip optrok, de pup stond haar alles behalve aan. Echter kreeg ze niet de tijd om dan ook maar wat te zeggen want voordat ze het wist was de pup verdwenen en galmden zijn woorden door het met een wit laken bedekte bos. 'Zo die ben je ook kwijt..' Al snuivende keek ze de kant van Zayn op en een laatste grom kon ze niet onderdrukken, daarna nam ze haar liggende positie op de zwerfkei weer aan. 'Nou ik ben hier om mijn leven verder te lijden. Dus inderdaad een nieuw begin van mijn leven.' Zijn woorden wekte haar interesse. "Achter een nieuw begin zit altijd een interessant verhaal. Of heb ik het mis?" Misschien was het wat brutaal om zo naar iemands verleden te vragen, maar dat was hoe ze was. Als hij er niet over zou willen praten zou ze dat vanzelf wel te horen krijgen. "Eveneens een nieuwe start, of een beter vervolg." Ze was naar Feralis gekomen omdat ze een nieuw begin wilde maken, maar hoopte hier eveneens te kunnen blijven en zich te kunnen settelen. Het vele rondtrekken had haar uitgeput en ze was het zat om dagen lang niets meer te zien dan witte sneeuw of hoge bomen, ze had behoefte aan soortgenoten, of dat nou goed- of kwaadschiks was.

'Geloof me, zo boeiend is het niet.' Het antwoord van de reu was niet wat ze gehoopt had en was moeilijk te geloven. Iedereen had een interessant verleden en als het daadwerkelijk zo saai was geweest als hij zei dat het was dan had hij het vast wel verteld. Dan was er geen enkele reden geweest om het niet te vertellen. "Boeiend of niet, ik ben één en al oor." Ze kantelde haar kop iets en keek hem schuin aan. Ze hoopte dat er achter deze zwarte reu een interessanter verhaal zat dan dat hij beweerde, zo niet verdeed ze hier haar tijd aan een nutteloos verhaal. Haar ogen waren gefixeerd op de zijne en toen hij zijn ogen afweerde naar beneden deed zij hetzelfde en keek ze net als hem enkele tellen naar de dikke laag sneeuw die de rondom de zwerfkei lag. Het deed haar denken aan het Hoge Noorden, aan thuis. Ze was er opgegroeid en had de helft van haar leven doorgebracht in de sneeuw, ze was er dol op. Ze inhaleerde diep en genoot van de frisse geur van naaldbomen uit dit bos, die in haar luchtpijp terecht kwam. 'Heb je het zo slecht gehad dan?' Dysis keek op en haar vuurrode ogen vonden de grijns op het gezicht van de zwarte reu, nu hij zat leek hij nog kleiner aangezien zij op de zwerfkei lag. "Slecht wil ik het niet noemen, ik heb het in m'n eentje gered tot nu toe. Maar het had altijd beter gekund." Het einde van haar zin sprak ze wat zachter uit en raffelde ze wat af. Verder ging het hem niets aan, ze wist niet genoeg van hem om hem haar hele verleden te vertellen. Ze ging het niet elke vreemde wolf aan zijn neus hangen.

Sorry, vreselijk kort. ><